INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 21.12.2009r. (data wpływu 23.12.2009r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie zaliczenia do wartości początkowej środka trwałego kosztów ogólnych związanych z prowadzeniem prac adaptacyjnych oraz utrzymaniem lokalu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2009r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do wartości początkowej środka trwałego kosztów ogólnych związanych z prowadzeniem prac adaptacyjnych oraz utrzymaniem lokalu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność handlową polegającą głównie na wielkopowierzchniowym handlu detalicznym. W Polsce Spółka posiada sieć markowych sklepów odzieżowych zlokalizowanych głównie w galeriach handlowych dużych miast. Ze względu na specyfikę działalności prowadzonej przez Spółkę, lokale wynajmowane z przeznaczeniem na sklepy wymagają odpowiedniej aranżacji przed ich otwarciem.

Przed otwarciem nowego lokalu / sklepu i przyjęciem do używania Spółka ponosi szereg kosztów ogólnych związanych z prowadzeniem prac adaptacyjnych oraz utrzymaniem lokalu, a mianowicie:

1. koszty sprzątania lokalu, w tym tzw. sprzątanie pobudowlane;
2. koszty ochrony adaptowanego lokalu;
3. koszty czynszu najmu lokalu;
4. koszty zryczałtowanych opłat eksploatacyjnych (w tym koszty utrzymania powierzchni wspólnych);
5. koszty opłat za media (w tym opłaty za oświetlenie, ogrzewanie, dostarczenie prądu oraz wody, odprowadzanie ścieków);
6. podatek od nieruchomości.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W kontekście powyższego stanu faktycznego Spółka wnosi o udzielenie informacji co do zakresu stosowania art. 16g ust. 4 w związku z art. 16g ust. 7 ustawy o PDOP, a mianowicie wnosi o odpowiedź na następujące pytanie:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym koszty wymienione w stanie faktycznym, dotyczące zarówno już: posiadanych lokali, jak również lokali, które zostaną otwarte w przyszłości, ponoszone do czasu przyjęcia danego lokalu (inwestycji w obcym środku trwałym) do używania, nie powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, lecz powinny zwiększać wartość początkową danej inwestycji w obcym środku trwałym i tym samym być rozpoznawane jako koszt dla celów podatkowych dopiero poprzez odpisy amortyzacyjne...
   
   

Własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego

Zdaniem Spółki wydatki wymienione w stanie faktycznym, a ponoszone w związku z otwarciem dotychczas posiadanych lokali, jak również lokali, które zostaną otwarte w przyszłości, do czasu przyjęcia tych lokali do używania, stanowiących dla celów podatkowych inwestycje w obcym środku trwałym, powinny zwiększać wartość początkową danej inwestycji w obcym środku trwałym i po przyjęciu danego lokalu do używania być rozpoznawane jako koszt uzyskania przychodów w formie odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycia gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów. Natomiast lit. b powyższego art. 16 ust. 1 pkt 1 stanowi, iż analogicznie powinny być traktowane wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że powyższe składniki majątku, stanowiące środki trwałe, wykorzystywane są przez podatników co do zasady w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę zużycia środków trwałych. Zgodnie z art. 15 ust. 6 powołanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a — 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl natomiast art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOP amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Ustawa nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiuje pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy o PDOP, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.). Z kolei środki trwałe w budowie to zaliczane .do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości). Biorąc pod uwagę tą definicję można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji (np. rozbudowa wynajętego lokalu) lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Pogląd taki potwierdzony jest w praktyce organów administracji podatkowej. Przykładowo, zgodnie z pismem Ministerstwa Finansów z dnia 14 lipca 2006 r. (DD6-8213-43/WK/06/249), inwestycją w obcym środku trwałym są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który używany jest na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Są to zatem wydatki związane z przystosowaniem środka trwałego do używania go przez przedsiębiorcę.

Stosownie do postanowień art. 16g ust. 7 ustawy o PDOP wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się stosując odpowiednio przepisy ust. 3-5 tego artykułu ustawy o PDOP, zawierające definicję ceny nabycia oraz kosztów wytworzenia.

W myśl art. 16g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Z treści powyższych przepisów wynika, iż do kosztów wytworzenia środka trwałego, a tym samym również inwestycji w obcym środku trwałym, należy zaliczyć koszty bezpośrednio związane z przedmiotową inwestycją (np. prace budowlano — remontowe, projektowe, dostosowujące dany środek trwały do potrzeb podmiotu prowadzącego działalność gospodarcza), ale również koszty pośrednie warunkujące prowadzenie tej inwestycji, poniesione do czasu jej zakończenia, w tym koszty usług obcych wykorzystanych w trakcie trwania procesu wytwarzania. Dodatkowo, należy zwrócić uwagę, iż katalog kosztów składających się na koszty wytworzenia nie został przez ustawodawcę określony w sposób wyczerpujący. Użyta została klauzula generalna: „inne dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych”, która oznacza, że katalog kosztów poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego, powiększających jego wartość początkową jest otwarty. Mogą to być również, poza wyjątkami wskazanymi w art. 16g ust 4 ustawy PDOP, inne niewymienione wprost koszty, w tym takie, które są pośrednio związane z procesem oddawania do użytku środków trwałych. Jak wskazał w postanowieniu z dnia 26 czerwca 2007 r. (sygn. ŁUS-ll-2-423/83/07/JB) Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego — są to koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku. Spółka pragnie podkreślić, iż wymienione przez nią w stanie faktycznym niniejszego wniosku koszty wiążą się z zakupem usług obcych wykorzystanych w procesie wytworzenia inwestycji w obcych środkach trwałych (przykładowo koszty sprzątania, w tym sprzątania tzw. pobudowlanego oraz koszty ochrony), bądź w inny sposób są powiązane z wytworzeniem powyższej inwestycji (np. koszty opłat eksploatacyjnych). Bez poniesienia tychże wydatków przeprowadzenie prac adaptacyjnych i wytworzenie składnika majątkowego w postaci inwestycji w obcym środku trwałym często nie byłoby możliwe lub byłoby utrudnione i lokal nie mógłby być wykorzystany do podjęcia przez Spółkę działalności gospodarczej, a zatem nie mógłby on zostać przyjęty do używania.

Co istotne, wszystkie będące przedmiotem niniejszego zapytania wydatki zostały lub zostaną poniesione przed dniem przyjęcia inwestycji w obcym środku trwałym (czyli danego lokalu) do używania. Jak potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 9 czerwca 2009 r., do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego powinno zaliczać się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem, od momentu rozpoczęcia inwestycji aż do momentu przekazania środka trwałego do używania (sygn. I SA/Rz 311/09). Zatem kwestia zakresu kosztów, jakie kwalifikowane być mogą jako koszt wytworzenia środka trwałego, wiąże się bezpośrednio z kwestią kompletności i zdatności danego środka trwałego do użytku w dniu jego przyjęcia do używania.

A zatem skoro analizowane koszty są zdaniem Spółki elementem procesu wytworzenia inwestycji w obcym środku trwałym, a ich poniesienie warunkuje uznanie inwestycji za kompletną należy je uznać za koszty zwiększające wartość początkową. Co więcej, ze względu na fakt, iż koszty te nie stanowią żadnego z wyjątków, których zgodnie z przytoczoną regulacją art. 16g ust. 4 ustawy o PDOP nie wlicza się do wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, a zgodnie z utrwaloną zasadą prawa podatkowego wyjątki nie mogą być interpretowane rozszerzająco, Spółka nie widzi podstaw dla możliwości uznania tych wydatków za jej koszty podatkowe już w momencie ich poniesienia. Potwierdzeniem prawidłowości powyższego podejścia jest m.in. postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego, wydane przez Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie w dniu 29 stycznia 2007 r. (sygn. 1471/DPDI/423-153/06/KK) wydane dla stanu faktycznego wykazującego znaczne podobieństwa z niniejszym.

Podsumowując stanowisko Spółki, należy stwierdzić, iż koszty ponoszone do czasu przyjęcia do używania lokali stanowiących dla celów podatkowych inwestycje w obcym środku trwałym, dotyczące otwarcia dotychczas posiadanych lokali, jak również lokali, które zostaną otwarte w przyszłości, a mianowicie koszty sprzątania lokalu, w tym tzw. sprzątanie pobudowlane, koszty ochrony adaptowanego lokalu, koszty czynszu najmu lokalu, koszty zryczałtowanych opłat eksploatacyjnych, koszty opłat za media, jak również koszty związane z podatkiem od nieruchomości, powinny zostać zaliczone do wartości początkowej danej inwestycji w obcym środku trwałym i być rozpoznawane jako koszt uzyskania przychodów w formie odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 powołanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłączenie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl natomiast art. 16a ust. 2 pkt 1 tej ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej ”inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

Ustawa nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiuje pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.). Z kolei środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości). Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji (np. rozbudowa wynajętego lokalu) lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Modernizacją, ulepszeniem jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Efektem ulepszenia środka trwałego ma być zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się wydłużeniem okresu jego używania. Przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika.

Zgodnie z art. 16g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się stosując odpowiednio ust. 3-5. W myśl art. 16g ust. 4 ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka dla celów prowadzenia działalności gospodarczej wynajmuje lokale z przeznaczeniem na sklepy. W wynajmowanych lokalach przeznaczonych na prowadzenie działalności handlowej, przed rozpoczęciem działalności gospodarczej Spółka dokonuje aranżacji sklepu, dostosowując pomieszczenia do swoich potrzeb. Przed rozpoczęciem użytkowania tych lokali Spółka ponosi koszty z tytułu:

1. sprzątania lokalu, w tym tzw. sprzątanie pobudowlane;
2. ochrony adaptowanego lokalu;
3. czynszu najmu lokalu;
4. zryczałtowanych opłat eksploatacyjnych (w tym koszty utrzymania powierzchni wspólnych);
5. opłat za media (w tym opłaty za oświetlenie, ogrzewanie, dostarczenie prądu oraz wody, odprowadzanie ścieków);
6. podatek od nieruchomości.
   
   

Przy kwalifikacji wydatku jako wydatku, który z mocy przytoczonego przepisu art. 16g ust. 4, należy zaliczać do kosztu wytworzenia środka trwałego decydujące znaczenie ma użyty w tym przepisie zwrot "koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych". Interpretując ten zwrot należy mieć na względzie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy, że wydatki na nabycie lub wytworzenie środków trwałych co do zasady nie są zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 updop kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a -16m, z uwzględnieniem art. 16. Treść tego przepisu wskazuje wprost, że odpisy amortyzacyjne wyrażają w jednostkach pieniężnych wartość środka trwałego, która ulega zużyciu w procesie jego wykorzystywania w celu prowadzenia działalności podlegającej opodatkowaniu. Wynikające z przytoczonych przepisów powiązanie odpisów amortyzacyjnych z procesem zużywania środków trwałych w trakcie ich wykorzystywania do działalności podlegającej opodatkowaniu, oznacza, że użyty w przepisie art. 16g ust. 4 zwrot "koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych" oznacza wydatki, które są ponoszone w wyniku podjęcia procesu wytwarzania środka trwałego. Ów ścisły związek tych wydatków z procesem inwestycyjnym skutkuje tym, że składają się one łącznie na wartość substancji wytwarzanego środka trwałego.

Wydatkami takimi są wydatki, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby podatnik nie wytwarzał we własnym zakresie środka trwałego. Świadczy o tym również wyłączenie w art. 16g ust. 4 ustawy, z grupy wydatków zaliczanych do kosztów wytworzenia kosztów ogólnych zarządu, gdyż tego rodzaju koszty występują niezależnie od tego, czy podatnik realizuje inwestycję, gdyż są to koszty niedające się przypisać do konkretnego produktu wytwarzanego przez podatnika.

Należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Podatnika, nie zwiększają wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, bowiem w myśl art. 16g ust. 4 cytowanej ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych, między innymi rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych. Kategoria jaką są: koszty sprzątania lokalu, ochrony, czynszu najmu, opłat eksploatacyjnych, opłat za media nie mieszczą się więc w katalogu wydatków podwyższających wartość środka trwałego - inwestycji w obcym środku trwałym.

Ponoszone wydatki związane są z bieżącym utrzymaniem nieruchomości i wynikają z zawartej umowy najmu. Nie wpływają zatem, nawet w pośredni sposób na ulepszenie najmowanego obiektu.

Analogiczna sytuacja zachodzi w przypadku podatku od nieruchomości. Z porównania definicji inwestycji zawartej w art. 4a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz kosztu wytworzenia zdefiniowanego w art. 16g ust. 4 ustawy, wynika, że podatek od nieruchomości, na której realizuje się dana inwestycja ani nie może być uznany za element inwestycji, ani też za element kosztu wytworzenia danego środka trwałego. Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości powstaje niezależnie od tego, czy dany podmiot realizuje na swoim gruncie inwestycję, nie zależy on również od tego, czy podmiot ten ma zamiar taką inwestycję podjąć. Zapłacony podatek od nieruchomości (od posiadanego gruntu) nie ma wpływu na jej wartość, nie może być także zaliczony do kosztów wytworzenia środka trwałego na danym gruncie.

Wszystkie wymienione przez Wnioskodawcę wydatki związane z prowadzeniem prac adaptacyjnych oraz utrzymaniem wynajmowanego lokalu mogą być rozpatrywane w kategorii wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych wynikających z art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Opłaty te są należne właścicielowi lokalu (w przypadku czynszu najmu właścicielowi lokalu), bądź dostawcom mediów, a dla Spółki stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami danego okresu. Nie są tym samym zaliczane do wartości początkowej inwestycji, podlegającej następnie amortyzacji.

Zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami – art. 15 ust. 4d ustawy stanowi, że są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jednocześnie w art. 15 ust. 4e ustawodawca wyjaśnił, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Reasumując, należy uznać za nieprawidłowe stanowisko Spółki w sprawie uznania kosztów wymienionych w stanie faktycznym, dotyczących zarówno posiadanych lokali oraz innych które będą otwarte w przyszłości za koszty zwiększające wartość początkową inwestycji w obcym środku trwałym. Wydatki wymienione przez Wnioskodawcę stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane przychodami, na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy podatkowej.

Końcowo, odnosząc się jeszcze do przywołanych w treści wniosku innych interpretacji przepisów prawa tutejszy Organ stwierdza, iż podziela stanowiska w nich wyrażone, tym niemniej stany faktyczne, których dotyczyły powołane rozstrzygnięcia są inne niż w sprawie przedstawionej przez Spółkę - stąd takie interpretacje jako nie stanowiące źródła powszechnie obowiązującego prawa nie mogą bezpośrednio rzutować na stanowisko zajęte przez Organ w niniejszej sprawie a dotyczącej Spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.