INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2009 r. (data wpływu 20 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia opłaty za aplikację radcowską pracownika do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia opłaty za aplikację radcowską pracownika do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, zamierza zawrzeć z pracownikiem kancelarii, będącym aplikantem radcowskim przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych, umowę o skierowanie na kształcenie w formach pozaszkolnych. W związku z ww. umową zamierza on pokrywać pracownikowi koszty kształcenia w ramach aplikacji w danym roku szkoleniowym. Wobec powyższego pracownik ten otrzyma od pracodawcy świadczenia, które przeznaczy na opłatę roczną za aplikację określoną rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości wydanym na podstawie art. 32¹ ust. 3 ustawy o radcach prawnych. Jednocześnie przekazując powyższe świadczenie jako pracodawca Wnioskodawca poniesie koszty związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowej swojego pracownika, których celem jest osiągnięcie przychodu kancelarii w związku ze świadczeniami pomocy prawnej na wyższym poziomie - przez wykwalifikowanego pracownika-aplikanta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy poniesiony koszt związany z podnoszeniem kwalifikacji pracownika stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji pracownika stanowią koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 updof.

Wnioskodawca wskazuje, iż wszelkie wydatki mające na celu zdobycie lub uzupełnienie wiedzy związanej bezpośrednio z pracą wykonywaną na rzecz firmy nie zostały ujęte w negatywnym katalogu kosztów w ustawie, a zatem podatnik ma prawo zaliczyć do tych kosztów wszelkie wydatki z tym związane, o ile będą one poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Wnioskodawca wskazuje również, iż dysponując wykwalifikowaną kadrą pracowniczą w postaci aplikanta radcowskiego, upoważnionego do zastępowania radcy prawnego przed sądami, organami ścigania oraz organami administracji publicznej w myśl art. 35¹ ustawy o radcach prawnych, jest w stanie osiągnąć większy przychód związany ze zwiększeniem liczby obsługiwanych klientów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103, poz. 472 ze zm.) określa rodzaj i zakres świadczeń przysługujących pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe i poziom wykształcenia ogólnego w formach szkolnych i pozaszkolnych, zarówno organizowanych na postawie rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 r., jak i tych, które mogą być organizowane na podstawie innych niż ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572) przepisów.

Podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego w formach szkolnych i pozaszkolnych może być realizowane na podstawie skierowania zakładu pracy lub bez takiego skierowania. Rozporządzenie w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych przewiduje, iż pracodawca może przyznać dodatkowe świadczenie pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe poprzez m.in. pokrycie opłat za naukę, kosztów dojazdu czy zakup podręczników.

Na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tejże ustawy.

Wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracownika, do których zalicza się wydatki na szkolenie pracowników nie są ujęte w katalogu zawartym w art. 23 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do obciążenia ich wartością kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego uprawnienia konieczne jest, by wydatek mógł przyczynić się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz by był prawidłowo udokumentowany.

Celowość ponoszenia tego rodzaju kosztów przez przedsiębiorcę jest uzasadniona, wynikającym z przepisów prawa pracy nakazem ułatwiania pracownikom podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Jednakże, aby wydatki na podnoszenie kwalifikacji pracowniczych w postaci sfinansowania aplikacji radcowskiej pracownika mogły stanowić koszt uzyskania przychodu dla pracodawcy – muszą mieć ścisły związek z zakresem obowiązków pracownika wynikającym ze stosunku pracy oraz charakterem działalności pracodawcy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki dotyczą sfinansowania aplikacji radcowskiej pracownika. W złożonym wniosku Wnioskodawca podał iż podnoszenie kwalifikacji pracownika, ma na celu osiągnięcie przychodu kancelarii w związku ze świadczeniem pomocy prawnej na wyższym poziomie - przez wykwalifikowanego pracownika-aplikanta. Podnoszenie kwalifikacji pracownika jest zgodne z zajmowanym przez niego stanowiskiem pracy.

W związku z tym, że pracownik-aplikant jest - na podstawie art. 35¹ ustawy o radcach prawnych - upoważniony do zastępowania radcy prawnego przed sądami, organami ścigania oraz organami administracji publicznej, Wnioskodawca zakłada możliwość uzyskiwania większego przychodu związanego ze zwiększeniem liczby obsługiwanych klientów.

Reasumując powyższe stwierdzić należy, że jeżeli wydatki związane z dokształceniem będą miały wpływ na powstanie lub wzrost przychodu pracodawcy (np. poprzez wpływ na zakres oraz jakość świadczonych przez firmę Wnioskodawcy usług), ewentualnie w zachowaniu źródła tego przychodu, to nie ma przeszkód prawnych, aby zaliczyć wydatki związane z aplikacją radcowską pracownika do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślić jednak należy, iż obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków – w przedmiotowej sprawie wydatków na aplikację radcowską pracownika - w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (źródłem przychodów), jak również prawidłowe udokumentowanie poniesienia wydatku.

Końcowo zauważyć należy, iż w przedmiotowej sprawie, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, tut. Organ wydając interpretację prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które wskazałoby, że odbywanie aplikacji radcowskiej przez pracownika zatrudnionego przez pracodawcę prowadzącego działalność gospodarczą faktycznie wypełni przesłanki z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.