INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2009 r. (data wpływu 6 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Prowadzi działalność od stycznia bieżącego roku. Przedmiotem jego głównej działalności jest obrót nieruchomościami, a ich przygotowanie do sprzedaży trwa bardzo długo. Do dnia dzisiejszego Spółka nie osiągnęła z tego tytułu żadnych przychodów. Przedmiotem jej działalności będzie także odsprzedaż samochodów - jako jedna z ubocznych działalności (od momentu wpisu do KRS).

We wrześniu bieżącego roku Zainteresowany kupił samochód osobowy celem dalszej odsprzedaży. Pojazd ten nie został ujęty w ewidencji środków trwałych, lecz potraktowano go jako towar handlowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może odliczyć podatek VAT w pełnej wysokości 22%...

Zdaniem Wnioskodawcy, może on odliczyć podatek VAT w pełnej wysokości 22%. Spółka kupiła samochód celem dalszej odsprzedaży, zgodnie z art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a ustawy o VAT.

Odsprzedaż samochodów nie stanowi głównej działalności Zainteresowanego. Należy podkreślić, iż ustawodawca nie wymaga aby działalność polegająca na odsprzedaży samochodów osobowych była jedyną lub główną działalnością podatnika, a także była wykonywana przez dłuższy czas lub przynosiła zyski. Ustawodawca nie precyzuje przy tym, co należy rozumieć pod pojęciem „przedmiot działalności”.

Przepis art. 86 ust. 4 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług, sformułowany jest w sposób bardzo ogólny, jednak w stanie faktycznym opisanym powyżej, wszystkie przesłanki do jego zastosowania zostały przez Zainteresowanego spełnione.

Wątpliwości co do zakresu stosowania przepisu powinny być rozstrzygnięte za pomocą zasady in dubio pro tributario. Zgodnie z nią, jeżeli rezultaty wykładni językowej nie są jednoznaczne, podmioty stosujące prawo są obowiązane do przyjęcia rozstrzygnięcia korzystniejszego dla podatnika. Tym samym, zasada ta uniemożliwia stosowanie takiej wykładni, która byłaby niekorzystna dla podatnika.

W opinii Spółki, jej stanowisko w sprawie potwierdza interpretacja indywidualna z dnia 27 lutego 2009 r., sygn. akt ILPP2/443-1114/08-4/JK, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty – art. 2 pkt 6 ustawy.

Art. 41 ust. 1 ustawy wskazuje, iż stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 86 ust. 3 ustawy, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Natomiast art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a ustawy stanowi, iż przepis ust. 3 nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów).

Należy zauważyć, że tego rodzaju działalność powinna być przez podatnika rzeczywiście prowadzona albo też co najmniej z okoliczności towarzyszących nabyciu samochodu powinno wynikać, że podatnik miał zamiar podjąć tego rodzaju działalność. Nie wystarczy w tym przypadku, sama tylko deklaracja podatnika, że prowadzi tego rodzaju działalność (stosowny wpis określający przedmiot działalności w odpowiednich organach ewidencyjnych), jeśli nie towarzyszą temu okoliczności przemawiające za tym, że odprzedaż samochodów, stanowi rzeczywisty przedmiot działalności podatnika. Podatnik może się wówczas narazić na zarzut działania w celu obejścia przepisów prawa podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzi działalność gospodarczą, która głównie polega na obrocie nieruchomościami. Przygotowanie nieruchomości do sprzedaży trwa bardzo długo i do dnia dzisiejszego nie osiągnął on z tego tytułu żadnych przychodów. Zainteresowany wskazał, że przedmiotem jego działalności ubocznej, od momentu wpisu do KRS, jest także odsprzedaż samochodów. We wrześniu bieżącego roku kupił on samochód osobowy celem dalszej odsprzedaży. Spółka nie ujęła ww. pojazdu w ewidencji środków trwałych, lecz potraktowała go jako towar handlowy.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy stwierdzić należy, iż Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego w pełnej kwocie wynikającej z faktury dokumentującej nabycie wyżej wymienionego samochodu osobowego, spełniony został bowiem warunek wynikający z art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.