INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2009 r. (data wpływu 18.09.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obliczania, pobierania i odprowadzania podatku u źródła z tytułu wypłaty na rzecz osoby prawnej z siedzibą we Włoszech czynszu najmu wózków widłowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obliczania, pobierania i odprowadzania podatku u źródła z tytułu wypłaty na rzecz osoby prawnej z siedzibą we Włoszech czynszu najmu wózków widłowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji części i akcesoriów do pojazdów mechanicznych (w tym w szczególności tzw. „podsufitek”).

Na podstawie umowy wynajmu długoterminowego wózków widłowych z zastosowaniem formuły „full rental” (w dalszej części - Umowa), zawartej z osobą prawną mającą siedzibę na terytorium Włoch, Wnioskodawcy oddane zostały do używania wózki widłowe. Wózki widłowe, będące przedmiotem Umowy, wyposażone są m.in. w napęd elektryczny. z tytułu wynajmu wózków widłowych, Wnioskodawca obowiązany jest do zapłaty czynszu najmu na rzecz osoby prawnej z siedzibą we Włoszech.

Wózki widłowe są wykorzystywane przez Wnioskodawcę w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (w szczególności do przemieszczania surowców, produktów, etc. na terenie zakładu).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 12 ust. 1, 2 i 3 w zw. z art. 22 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. u. z dnia 24 listopada 1989 r. Nr 62, poz. 374 - w dalszej części Umowa o unikaniu) Wnioskodawca zobowiązany jest do obliczania, pobierania i odprowadzania podatku u źródła z tytułu wypłaty na rzecz osoby prawnej z siedzibą we Włoszech czynszu najmu wózków widłowych...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest On obowiązany do obliczania, pobierania i odprowadzania podatku u źródła z tytułu wypłaty na rzecz osoby prawnej z siedzibą we Włoszech, czynszu najmu wózków widłowych (pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji osoby prawnej z siedzibą we Włoszech, wydanego przez właściwą włoską administrację podatkową).

W ocenie Wnioskodawcy, płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz osoby prawnej z siedzibą we Włoszech, stanowią należności z tytułu używania środka transportu, które stosownie do art. 12 ust. 1, 2 i 3 w zw. z art. 22 Umowy o unikaniu, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Wprawdzie, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, opodatkowaniu podatkiem u źródła podlegają zarówno należności z tytułu używania urządzenia przemysłowego, jak i należności z tytułu używania środka transportu, niemniej jednak zgodnie z Umową o unikaniu podatek u źródła może być pobrany wyłącznie w odniesieniu do urządzeń przemysłowych (w zakresie pojęcia „należności licencyjne” w rozumieniu art. 12 ust. 3 Umowy o unikaniu, mieszczą się bowiem jedynie należności z tytułu używania urządzenia przemysłowego, nie natomiast należności z tytułu używania środka transportu).

Szczegółowe uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

1. Należności licencyjne w rozumieniu przepisów prawa wewnętrznego.

Stosownie do przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j. t. Dz. u. z dnia 13 lipca 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), „podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów <...> z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) <...> ustala się w wysokości 20% przychodów”.

Spółka wskazuje, iż posłużenie się przez ustawodawcę określeniem „urządzenia przemysłowe, w tym także środki transportu” oznacza, iż środki transportu stanowią kategorię odrębną od urządzeń przemysłowych (środki transportu zostały jedynie na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i ustalenia zakresu przedmiotowego opodatkowania podatkiem u źródła włączone w zakres pojęcia „urządzenia przemysłowe”). Inne rozumienie przywołanego zapisu prowadziłoby do wniosku, że dodanie przez ustawodawcę określenia „w tym również środki transportu” było zbędne. Wniosek taki byłby jednakże w sposób oczywisty sprzeczny z regułami wykładni językowej, które nakazują uznać, że każde słowo zostało użyte w tekście prawnym potrzebnie i w określonym celu. Gdyby zatem środki transportu mieściły się w zakresie pojęcia „urządzenie przemysłowe”, ustawodawca nie wprowadziłby rozróżnienia na środki transportu i urządzenia przemysłowe.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy potwierdza również wykładnia historyczna przepisu art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. w brzmieniu nadanym do dnia 1 stycznia 1995 r. art. 21 stanowił, iż opodatkowaniu podatkiem u źródła podlegają m.in. „należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego”. w stanie prawnym obowiązującym do 1 stycznia 1995 r. nie ulegało wątpliwości, iż środki transportu stanowią kategorię odrębną od urządzeń przemysłowych. Przykładowo, Spółka wskazuje na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 26 lutego 1998 r. (sygn. l SA/Po 1207/97), w którym wskazano, iż „językowe znaczenie użytego przez ustawodawcę w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, terminu „urządzenie przemysłowe” zostało dodatkowo potwierdzone postanowieniami ustawy z dnia 2 grudnia 1994 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania oraz niektórych innych ustaw (Dz. u. z 1995 r. Nr 5, poz. 25). <...> Rację ma zatem skarżący, iż <...> w pojęciu «urządzenie przemysłowe» nie zawiera się pojęcia «środek transportu (samochód)»”.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, uznać należy, iż środek transportu jest kategorią odrębną od urządzenia przemysłowego, niemniej jednak zarówno należności z tytułu używania środka transportu, jak i należności z tytułu używania urządzenia przemysłowego - stosownie do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Zgodnie z art. 22a tej ustawy, „przepisy art. 20 - 22 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska”.

Natomiast w myśl art. 26 ust. 1 ww. ustawy, „zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji”.

Jak wynika z powołanych norm prawnych, ustalenie zakresu przedmiotowego i podmiotowego opodatkowania powinno być dokonane w pierwszej kolejności w oparciu o przepisy właściwej Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (pod warunkiem posiadania stosownego certyfikatu rezydencji). Jedynie w przypadku, gdy umowa nie stanowi inaczej (czyli np. nie określa w sposób odmienny przedmiotu opodatkowania), zastosowanie znajdą zasady opodatkowania wskazane w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

2. Należności licencyjne w rozumieniu Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Umowy o unikaniu, należności licencyjne, powstające w Polsce, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę we Włoszech, mogą być opodatkowane we Włoszech. w myśl art. 12 ust. 2 Umowy o unikaniu, należności licencyjne mogą być także opodatkowane w Polsce (zgodnie z przepisami prawa polskiego), lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności. Natomiast stosownie do art. 12 ust. 3 Umowy o unikaniu, przez należności licencyjne uważa się: „wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej”.

Odnosząc powyższe do przedmiotowego stanu faktycznego, Wnioskodawca wskazuje, iż Umowa o unikaniu zawiera autonomiczną definicję należności licencyjnych (tzn. określa expressis verbis, które kategorie dochodów mogą być uznane za należności licencyjne). Tym samym, jeżeli określone kategorie płatności nie mieszczą się w zakresie pojęcia „należności licencyjne” - stosownie do postanowień art. 22 Umowy o unikaniu - brak jest prawnej podstawy do pobrania podatku u źródła.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 Umowy o unikaniu, zakresem pojęcia „należności licencyjne” objęte zostały m.in. „należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego”. w odróżnieniu od ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Umowa o unikaniu nie odwołuje się do środków transportu.

Wnioskodawca wskazuje również, iż brak jest prawnych podstaw dla ewentualnego uznania środków transportu za urządzenia przemysłowe w rozumieniu art. 12 ust. 3 Umowy o unikaniu.

W myśl art. 3 ust. 2 Umowy o unikaniu, „przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie, zdefiniowane odmiennie, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, do których stosuje się niniejszą umowę”. Zgodnie z powołaną regulacją prawną, określenia niezdefiniowane w Umowie o unikaniu mają - co do zasady - takie znaczenie, jakie przyznaje im wewnętrzne ustawodawstwo podatkowe państwa stosującego Umowę o unikaniu. Jak wykazano powyżej, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wprawdzie nie zawiera definicji legalnej środków transportu i urządzeń przemysłowych, niemniej jednak określeniu „urządzenie przemysłowe” nadaje takie znaczenie, iż nie obejmuje ono środków transportu. Jeżeli zatem, stosownie do polskiego wewnętrznego prawa podatkowego, poza zakresem znaczeniowym określenia „urządzenie przemysłowe” pozostają środki transportu, określenie „urządzenie przemysłowe” w rozumieniu art. 12 ust. 3 Umowy o unikaniu również nie może obejmować środków transportu.

Biorąc pod uwagę powyższe, brak jest podstaw dla przyjęcia, iż zakres znaczeniowy określenia „należności licencyjne” w rozumieniu art. 12 ust. 3 Umowy o unikaniu, obejmuje należności z tytułu używania środka transportu.

3. Wózek widłowy jako środek transportu.

Przepisy prawa podatkowego nie wprowadzają definicji legalnej określenia „środek transportu”. Za zasadne uznać zatem należy odwołanie się do dyrektyw wykładni językowej.

Według słownika terminologii logistycznej, „środki transportu to maszyny transportowe lub istoty żywe, dzięki którym możliwe jest przemieszczanie ludzi lub ładunków, czyli transport. Podział środków transportu jest zbliżony do podziału transportu. Najprostszy obejmuje środki transportu wewnętrznego zwanego też transportem bliskim (wewnątrz danego obiektu, np. magazynu) oraz środki transportu zewnętrznego (Fertsch M. (red.), Janiak T. (red.): Słownik terminologii logistycznej, Poznań 2006, s. 198, seria: Biblioteka Logistyka).

Według słownika języka polskiego, określenie wózek widłowy oznacza natomiast „pojazd z napędem elektrycznym przystosowany do podnoszenia i przenoszenia ładunków na paletach” (http://sjp.pwn.pl/lista.php...co=w%F3zek+wid %B3owy).

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wózek widłowy uznać należy za środek transportu, bez wątpienia bowiem jest to maszyna, która służy do przemieszczania i transportu ładunku. Prawidłowość stanowiska Spółki potwierdza m.in.:

• Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. u. z dnia 31 grudnia 1999 r.), zgodnie z którym w grupie środki transportu pod pozycją 762 sklasyfikowane zostały wózki jezdniowe podnośnikowe, mechaniczne, wysokiego podnoszenia (widłowe) o napędzie elektrycznym (akumulatorowe),
• Rozporządzenie Rady WE 1777/2005 ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, wskazując iż „przyczepy i naczepy, a także wagony kolejowe uważa się za formy środków transportu” (skoro za środki transportu uznane zostały pojazdy bez własnego napędu, to tym bardziej za środek transportu powinny być uznane wózki widłowe posiadające własny napęd).
  
  

4. Podsumowanie:

• ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje opodatkowanie podatkiem u źródła dwóch odrębnych kategorii dochodów - należności z tytułu używania urządzenia przemysłowego i należności z tytułu używania środka transportu,
• umowa o unikaniu zezwala na opodatkowanie podatkiem u źródła wyłącznie płatności z tytułu używania urządzenia przemysłowego (płatności z tytułu używania środka transportu nie mieszczą się bowiem w zakresie pojęcia „należności licencyjne” w rozumieniu art. 12 ust. 3 Umowy o unikaniu),
• wózki widłowe stanowią środki transportu, wobec czego czynsz najmu należny osobie prawnej z siedzibą we Włoszech na podstawie Umowy, stanowi należność z tytułu używania środka transportu,
• czynsz najmu, jako należność z tytułu używania środka transportu, nie podlega, stosownie do art. 12 ust. 1, 2 i 3 w zw. z art. 22 Umowy o unikaniu, opodatkowaniu podatkiem u źródła (pod warunkiem posiadania przez Spółkę certyfikatu rezydencji osoby prawnej z siedzibą we Włoszech, wydanego przez właściwą włoską administrację podatkową). Wnioskodawca nie jest obowiązany do obliczania, pobierania i odprowadzania podatku u źródła z tytułu wypłaty na rzecz osoby prawnej z siedzibą we Włoszech czynszu najmu wózków widłowych.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) wynosi 20% przychodów.

Jak wynika z treści wyżej przytoczonego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1, ww. przychody nierezydentów z tytułu najmu, jako przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu zostały w nim literalnie wymienione jako podlegające opodatkowaniu „u źródła”.

Art. 21 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

W myśl art. 12 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (dalej: umowa polsko - włoska), podpisanej w Rzymie dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. u. z 1989 r. Nr 62, poz. 374), należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności (art. 12 ust. 2 tej umowy).

Z kolei art. 12 ust. 3 ww. umowy zawiera definicję określenia „należności licencyjne”, za które uważa się wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zaznacza się, iż w myśl art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Należy podkreślić, iż zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy polsko - włoskiej, przy stosowaniu niniejszej umowy przez Polskę, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie, zdefiniowane odmiennie, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa polskiego w zakresie podatków, do których stosuje się niniejszą umowę.

Natomiast na podstawie art. 22 ust. 1 ww. umowy, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

W tym miejscu wskazać należy, iż polskie przepisy podatkowe nie definiują pojęcia urządzenia przemysłowego.

Jedynie w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdza się, iż przez urządzenie przemysłowe należy rozumieć także środki transportu.

Zatem, aby wyjaśnić sens tego pojęcia, należy sięgnąć do języka potocznego wyrażonego w określeniach słownikowych. i tak, według „Słownika Języka Polskiego” (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575), urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe. Przymiotnik „przemysłowy” oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1995 r.).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca wynajmuje długoterminowo wózki widłowe od osoby prawnej z siedzibą we Włoszech, w związku z czym jest On zobowiązany do zapłaty należności z tego tytułu.

W świetle zaprezentowanego rozumienia terminu urządzenia przemysłowego, uzasadniony jest pogląd, że wózki widłowe są środkami transportu i należy zaliczyć je do urządzeń przemysłowych, o których mowa w art. 12 ust. 3 umowy polsko – włoskiej oraz art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowiska tego nie podważa nowelizacja art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wprowadzona ustawą o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania oraz niektórych innych ustaw z dnia 2 grudnia 1994 r. (Dz. u. z 1995 r. Nr 5, poz. 25), która weszła w życie dnia 1 stycznia 1995 r., gdyż miała ona charakter porządkujący i uściślający, a przez dodanie wyrazów „a także środka transportu” miała na celu eliminację ewentualnych sporów, co do kwalifikacji środka transportu do urządzenia przemysłowego (str. 10 uzasadnienia do projektu nowelizacji ww. ustawy). Przyjęcie „wąskiego” rozumienia pojęcia „urządzenia przemysłowego” prowadziłoby do wyłączenia z opodatkowania dochodów uzyskiwanych przez osoby zagraniczne z tytułu używanych w szerokim zakresie przez krajowe podmioty gospodarcze różnego rodzaju urządzeń przemysłowych, stanowiących własność kontrahentów zagranicznych, co byłoby sprzeczne z ratio legis art. 3 ust. 2 i art. 21 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, należności wypłacane przez Spółkę z tytułu czynszu najmu przedmiotowych wózków widłowych na rzecz osoby prawnej z siedzibą we Włoszech stanowią niewątpliwie należności licencyjne w świetle polsko – włoskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wnioskodawca jest zatem zobowiązany do obliczania, pobierania i odprowadzania podatku u źródła z tego tytułu. Zastosowanie jednak stawki 10%, wynikającej z ww. umowy dwustronnej, jest możliwe wyłącznie w sytuacji udokumentowania miejsca siedziby odbiorcy należności aktualnym certyfikatem rezydencji, stosownie do postanowień art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 26 ust. 3 tej ustawy, Wnioskodawca jako płatnik jest obowiązany przekazać kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku.

Dodatkowo nadmienia się, iż w myśl art. 26a ww. ustawy, w terminie do końca pierwszego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym powstał obowiązek zapłaty podatku, płatnicy, o których mowa w art. 26, i podatnicy, o których mowa w art. 22 ust. 4b, art. 25a oraz art. 26 ust. 1b i 4, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 - do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych, roczne deklaracje sporządzone według ustalonego wzoru.

Ponadto, w odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę stanowiska reprezentowanego przez sąd administracyjny stwierdzić należy, że zapadło ono w indywidualnej sprawie konkretnego podatnika i w oparciu o przedstawiony przez niego stan faktyczny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.