INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2009 r. (data wpływu 6 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik prowadzi działalność w formie spółki komandytowej. Spółka posiada należności od niemieckiej firmy wynikające z wystawionych faktur eksportowych dotyczących sprzedaży towarów Spółki.

W stosunku do tego kontrahenta Spółki zostało wszczęte postępowanie upadłościowe, co zostało potwierdzone 28 grudnia 2001 r. postanowieniem właściwego sądu działającego na terenie Niemiec. Spółka zgłosiła swoje wierzytelności, które weszły do masy upadłości, co zostało potwierdzone przez syndyka stosownym potwierdzeniem 7 maja 2002 r. Syndyk postanowił kontynuować działalność dłużnika w tym również ze względu na zapewnienie, iż przychody z ubezpieczenia dłużnika, wejdą do masy upadłości.

W związku z przedłużającym się postępowaniem upadłościowym dłużnika, jak i wątpliwościami co do wpływu kwot z ubezpieczenia dłużnika, które posłużyłyby do uiszczenia należności Spółki, wspólnicy zamierzają podjąć decyzję o wprowadzeniu odpisu aktualizującego do ksiąg Spółki za rok 2009.

Postępowanie upadłościowe w stosunku do dłużnika Spółki nie zostało zakończone, ze względu na konieczność ziszczenia się dodatkowych warunków związanych m.in. z kwestiami ubezpieczenia majątku dłużnika.

Spółka nie otrzymała, do dnia sporządzenia niniejszego wniosku, swoich należności od opisywanego dłużnika.

Wierzytelność w stosunku do dłużnika Spółki jest potwierdzona przez syndyka, w związku z czym nie jest to wierzytelność przedawniona.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku utworzenia w 2009 r. odpisu aktualizującego w odniesieniu do wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona postanowieniem o wszczęciu postępowania upadłościowego wystawionym przez właściwy dla dłużnika sąd niemiecki w 2002 roku, Spółka ma prawo uznać za koszt uzyskania przychodu wartość tego odpisu w dacie jego utworzenia...

Zdaniem Wnioskodawcy, utworzony w 2009 r. odpis aktualizacyjny powinien zostać potraktowany w 2009 roku, jako koszt uzyskania przychodów Spółki i w konsekwencji być uwzględniony w dochodzie za 2009 rok każdego ze wspólników z tytułu działalności Spółki.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztem uzyskania przychodów jest wartość odpisów aktualizujących wartość należności od tej ich części, która była uprzednio zaliczona do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona zgodnie z wytycznymi określonymi w art. 23 ust. 3 tej ustawy. Treść tego przepisu wskazuje, że aby dany odpis aktualizujący wartość wierzytelności, mógł być potraktowany jako koszt uzyskania przychodów muszą być spełnione następujące warunki:

• nieściągalność wierzytelności musi zostać uprawdopodobniona zgodnie z art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
• musi zaistnieć odpis aktualizujący w księgach Spółki oraz
• wierzytelność musiała wcześniej zostać uznana jako przychód należny oraz,
• na mocy art. 23 ust. 1 pkt 17, wierzytelność nie może być odpisana jako przedawniona.
  
  

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym ostatnie dwie przesłanki leżą poza granicami wątpliwości Wnioskodawcy, tj. wierzytelność, której dotyczy niniejszy wniosek została wcześniej uznana jako przychód należny oraz wierzytelność nie jest przedawniona i jako taka nie mogła zostać odpisana.

W konsekwencji, pozostają dwie pierwsze przesłanki upoważniające do uznania odpisu aktualizującego za koszt uzyskania przychodów w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. kwestie związane z zaistnieniem odpisu aktualizującego w księgach Spółki oraz uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności zgodnie z art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, iż odpisy aktualizujące wartość należności utworzone zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości stanowią koszty uzyskania przychodów w sytuacji, gdy dotyczą wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona w sposób określony w art. 23 ust. 3.

Zatem w przypadku gdy nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona przed utworzeniem odpisu aktualizującego, to momentem decydującym o powstaniu kosztu uzyskania przychodu z tytułu utworzonego odpisu aktualizującego, jest moment wprowadzenia tego odpisu do ksiąg.

W konsekwencji, jeżeli Spółka utworzy ten odpis w 2009 roku, pomimo tego iż dokumenty świadczące o tym, iż nieściągalność wierzytelności jest uprawdopodobniona mają wcześniejszą datę, to momentem uznania kosztu dokonanego odpisu za koszt uzyskania przychodu jest w tym przypadku data utworzenia odpisu aktualizującego w księgach Spółki, tj. w 2009 r.

O prawidłowości rozumowania Spółki świadczy m.in. argumentacja zawarta w uzasadnieniu interpretacji indywidualnej odnoszącej się do analizowanej kwestii momentu uznania odpisu za koszt uzyskania przychodów, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy - sygnatura ITPB3/423-739b/08/PS z 6 marca 2009 r., w której uzasadniając swoje stanowisko stwierdził m.in. „Koszt podatkowy nie wystąpi bowiem w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona" oraz w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 5 marca 2009 r. (sygnatura l SA/Wr 847/08), w którym Sąd stwierdził, iż „Organy podatkowe zasadnie uznały, że jednym z warunków koniecznych uznania za koszt podatkowy odpisu aktualizującego jest dokonanie takiego odpisu zgodnie z przepisami o rachunkowości. Skarżąca Spółka, co nie jest kwestionowane w sprawie, w 2004 r. nie dokonała takiego odpisu aktualizującego w odniesieniu do wierzytelności od spółki "B" (dłużnika - przyp red). Niespełnienie tego warunku uniemożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności przysługujących stronie skarżącej od Spółki "B"”.

Przepis art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nieściągalność wierzytelności, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy między innymi: dłużnik został postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego.

Użyte w art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sformułowanie „w szczególności" oznacza, że katalog przypadków zawarty w tym przepisie ma charakter otwarty, a wymienione w nim przypadki stanowią najczęściej występujące sytuacje, w których można uznać, że uprawdopodobniono nieściągalność wierzytelności.

Zgodnie z definicją słownikową, uprawdopodobnić oznacza „sprawić, że coś staje się prawdopodobne". w konsekwencji tej definicji, jak i otwartego katalogu przypadków określonych w art. 23 ust. 3 powołanej ustawy, należy uznać, że wierzytelność można uznać za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy, na podstawie zgromadzonej dokumentacji można stwierdzić, że jest istotnie prawdopodobne, że Wnioskodawca nie ściągnie swoich wierzytelności.

O poprawności tego rozumowania świadczy fakt, iż w wyroku z 30 maja 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku (sygnatura l SA/Bk 78/05) stwierdził również, iż „wymóg uprawdopodobnienia jest środkiem niedającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo o nieściągalności wierzytelności, a dokument w formie postanowienia lub protokołu wskazywać ma jedynie na okoliczności wystarczające do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu jej nieściągalności."

W konsekwencji nie można uznać, że wymienione w art. 23 ust. 3 ww. ustawy przypadki postawienia dłużnika w stan likwidacji lub ogłoszenie jego upadłości, czy też wszczęcie postępowania upadłościowego z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego odnoszą się jedynie do postępowań prowadzonych w oparciu o przepisy polskiego prawa i odnoszące się do polskich podatników.

Zdaniem Wnioskodawcy równoważnymi przesłankami świadczącymi o nieściągalności wierzytelności do tych wymienionych w art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest otrzymany przez Spółkę dokument informujący o otwarciu postępowania upadłościowego przez właściwy sąd w Niemczech w stosunku do dłużnika Spółki, podmiotu niemieckiego. o tej równoważności świadczy: identyczny charakter i cel tych postępowań prowadzonych zarówno na podstawie prawa polskiego, jak i mającego w przypadku dłużnika Spółki, prawa niemieckiego, oraz fakt, iż zasady prowadzenia postępowania upadłościowego i naprawczego prowadzonego w jednym kraju są uznawane w innych państwach, o czym świadczy m.in. część druga polskiego prawa upadłościowego i naprawczego - przepisy z zakresu międzynarodowego postępowania upadłościowego.

W konsekwencji Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż otrzymana przez Spółkę kopia postanowienia niemieckiego sądu o otwarciu postępowania upadłościowego jest wystarczającą przesłanką, w myśl przepisów art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 23 ust. 3 tej ustawy przemawiającą, za uznaniem, iż nieściągalność wierzytelności zgłoszonych do masy upadłości wobec dłużnika, którego dotyczy postępowanie upadłościowe, została uprawdopodobniona.

O prawidłowości tego rozumowania świadczą m.in. interpretacje indywidualne wydane w podobnych stanach faktycznych przez: Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy sygnatura ITPB3/423-739a/08/PS z 6 marca 2009 r., Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu sygnatura ILPB3/423-154/08-2/ŁM z 29 maja 2008 r. oraz postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego sygnatura 1408/PD/415-12/06 z 16 października 2006 r. wydane przez Urząd Skarbowy w Kozienicach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Natomiast odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.