INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23.11.2009r. (data wpływu 30.11.2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania zrzeczenia się praw i roszczeń do nieruchomości - jest nieprawidłowe,
• prawa do odliczenia podatku VAT związanego z czynnością zrzeczenia się praw i roszczeń do nieruchomości oraz z tytułu zwrotu nakładów - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30.11.2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zrzeczenia się praw i roszczeń do nieruchomości oraz prawa do odliczenia podatku VAT związanego z czynnością zrzeczenia się praw i roszczeń do nieruchomości i z tytułu zwrotu nakładów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. („V.”) zawarła umowę w przedmiocie uregulowania istniejącego sporu („Umowa warunkowa”) pomiędzy V. a Z S.A. („Z.”), przy udziale Prezydenta Miasta P. działającego w imieniu Gminy Miasta P., pod warunkiem zawieszającym uzyskania, w terminie trzech miesięcy od dnia podpisania Umowy warunkowej, zgody na jej zawarcie przez odpowiednie organy statutowe V. i Z.. V. i Z. będą dalej również określane jako „Strony.

Meritum sporu:

Spór pomiędzy V. a Z. dotyczy nieruchomości położonej w P przy ul. W i J, stanowiącej działki nr 435/1, 435/2 i 553 („Nieruchomość”). Źródłem wspomnianego sporu jest z jednej strony:

1. roszczenie Z. względem Nieruchomości wynikające z decyzji Wojewody Warszawskiego z dnia 21 czerwca 1996 roku („Decyzja Uwłaszczeniowa”), na mocy której Z. nabył z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 roku, w oparciu o art. 2 ust.1 - 3 ustawy z dnia 29 września 1990 roku o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości oraz działek gruntu o nr 79, 111 oraz 84 położonych przy ulicy W w P; z drugiej zaś strony:
2. roszczenie V. względem Nieruchomości wynikające z faktu użytkowania Nieruchomości w dniu 5 grudnia 1990 roku, potwierdzone w umowie zawartej w dniu 26 października 2006 roku pomiędzy Gminą a V. („Umowa”) o oddanie w użytkowanie wieczyste części Nieruchomości tj. działki o numerze ewidencyjnym 435/1 („Nieruchomość V.”) na rzecz V. wraz z jednoczesnym nieodpłatnym przeniesieniem własności budynków znajdujących się na tej części Nieruchomości na rzecz V.
   
   

Skomplikowany stan prawny Nieruchomości sprawia, że V. ponosi ryzyko utraty praw do Nieruchomości V.. Dodatkowo kontynuowanie sporu z Z. łączy się z koniecznością ponoszenia kosztów postępowania oraz uniemożliwia V. przeprowadzenie inwestycji na terenie Nieruchomości V.. W związku z tym Strony wyraziły wolę umownego, ugodowego załatwienia powstałego pomiędzy nimi sporu. Wolą V. jest uzyskanie pełnego bezpieczeństwa prawnego w odniesieniu do Nieruchomości V..

W drodze Umowy warunkowej Z. uznał, iż V. jest pełnoprawnym użytkownikiem wieczystym Nieruchomości V. oraz właścicielem budynków i urządzeń zlokalizowanych na Nieruchomości V., a tytuł ten V. nabyła w sposób ważny i skuteczny na podstawie Umowy. W związku z tym, Z. zrzeknie się wszelkich praw i roszczeń w stosunku do Nieruchomości V. i uzna ze od momentu powstania roszczenia V. do Nieruchomości V. spółka ta była uprawniona do żądania ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na Nieruchomości V. i przeniesienia na jej rzecz własności budynków i urządzeń zlokalizowanych na Nieruchomości V..

Z tytułu zrzeczenia się przez Z. wszelkich praw i roszczeń do Nieruchomości V. Strony postanowiły, że V. zapłaci na rzecz Z. kwotę 12.000.000,00 złotych netto (słownie: dwanaście milionów), a ponadto z tytułu zwrotu nakładów Z. na Nieruchomość V. (tj. wybudowanie przez Z. budynku magazynowego o powierzchni 925,60m², budynku stolarni o powierzchni 185,17m² i budynku warsztatowego o powierzchni 731,50m² na Nieruchomości V.) kwotę 1.000.000,00 złotych netto (słownie jeden milion).

Budynki te zostały wybudowane około roku 1957 i od tego okresu były użytkowane. Z. nie poniósł wydatków na ulepszenie tychże budynków w kwocie przekraczającej 30% ich wartości początkowej. Z. użytkuje te budynki od 1990 r., a na potrzeby związane z działalnością podlegającą VAT od 1993 r. Budynki stanowiące nakłady Z. przejęte zostaną przez V. na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego.

Na terenie Nieruchomości V. oprócz budynków wzniesionych przez Z., w związku z którymi V. dokona na rzecz Z. zwrotu nakładów, znajdują się budynki i budowle wzniesione przez V. lub jego poprzedników prawnych lub inne podmioty.

V ykorzystuje te budynki i budowle, znajdujące się na terenie Nieruchomości V. na potrzeby związane z działalnością podlegającą VAT i faktycznie nimi włada jak właściciel dla celów prowadzonej działalności. W tym samym celu V. wykorzystywać będzie budynki przekazane V. przez Z. na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego.

Szczegółowy przebieg powyższego sporu między V. i Z. przedstawiony został poniżej.

Na podstawie Decyzji Uwłaszczeniowej, Z. nabył z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 roku, w oparciu o art. 2 ust.1 - 3 ustawy z dnia 29 września 1990 roku o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości oraz działek gruntu o nr 79, 111 oraz 84 położonych przy ulicy W w P. Podstawą prawną dla stwierdzenia nabycia z mocy prawa przez Z. prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości i własności budynków na niej posadowionych była Decyzja o Opłatach wydana przez Naczelnika Miasta z dnia 18 listopada 1976 roku o ustaleniu opłat rocznych z tytułu użytkowania m.in. Nieruchomości („Decyzja o Opłatach”).

Poprzednicy prawni V. użytkowali Nieruchomość od 1946 roku, a od dnia 7 grudnia 1994 roku, tj. od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 21 października 1994 roku o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami i wywłaszczaniu nieruchomości, poprzednikowi prawnemu V. przysługiwało, wynikające z art. 88a ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 roku o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (obecnie art. 208 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami), roszczenie o ustanowienie na jej rzecz prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości V. i przeniesienia własności budynków oraz urządzeń w odniesieniu do Nieruchomości V. („Roszczenie”).

W związku z powyższym, V., na skutek wniosku z dnia 15 listopada 1999 roku złożonego do Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, zainicjowało wszczęcie postępowania prowadzonego obecnie przed Ministrem Infrastruktury mającego na celu stwierdzenie nieważności Decyzji Uwłaszczeniowej („Postępowanie V.”), z uwagi na błędnie wydaną Decyzję o Opłatach.

Postępowanie V. zostało zawieszone postanowieniem Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 19 marca 2002 roku do czasu rozstrzygnięcia postępowania sądowo - administracyjnego dotyczącego stwierdzenia nieważności Decyzji o Opłatach („Postępowanie w sprawie Decyzji o Opłatach”) będącej podstawą wydania Decyzji Uwłaszczeniowej.

Decyzją z dnia 29 czerwca 2006 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie odmówiło stwierdzenia nieważności Decyzji o Opłatach. Po rozpatrzeniu w dniu 27 września 2006 roku wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze zmieniło decyzję z dnia 29 czerwca 2006 roku i orzekło ze Decyzja o Opłatach została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie, wobec czego zaistniały przesłanki do stwierdzenia jej nieważności z art. 156 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego („k.p.a.”), jednak z uwagi na upływ ponad 10 lat od daty jej wydania zgodnie z art. 156 § 2 k.p.a. nie stwierdzono jej nieważności. Następnie decyzją z dnia 20 października 2006 roku sygn. Samorządowe Kolegium Odwoławcze uzupełniło swoją decyzję z dnia 27 września 2006 roku wprost stwierdzając, że Decyzja o Opłatach została wydana z naruszeniem prawa.

Z złożył skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na obie powyższe decyzje, żądając ich uchylenia.

W dniu 26 kwietnia 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok, mocą którego uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W z dnia 27 września 2006 roku. V. wniosło w dniu 12 lipca 2007 roku skargę kasacyjną od powyższego wyroku. W dniu 11 września 2008 roku, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej V. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną V., wobec czego sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W.

W dniu 6 maja 2009 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie wydało decyzję administracyjną utrzymującą w mocy decyzję z dnia 29 czerwca 2006 roku (sygn. akt KOA/1962/Go/05) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności Decyzji Uwłaszczeniowej.

W dniu 27 maja 2009 roku V. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W skargę na powyższą decyzję Samorządowego kolegium Odwoławczego w Warszawie („Skargę V.”). W dniu 23 września 2009 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił Skargę V.. Termin do złożenia skargi kasacyjnej upływa w dniu 2 grudnia 2009 roku.

Ponadto, w międzyczasie, Prezydent P w dniu 5 czerwca 2003 roku złożył do Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast wniosek o stwierdzenie nieważności Decyzji Uwłaszczeniowej („Postępowanie Prezydenta P.”). W dniu 23 października 2003 roku Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast zawiesił Postępowanie Prezydenta P. do czasu rozstrzygnięcia kwestii wstępnej w postaci ostatecznego rozstrzygnięcia nabycia przez Gminę Miasta P. własności Nieruchomości w drodze Komunalizacji (tj. nabycie Nieruchomości z mocy prawa przez Gminę P. w drodze ustawy z dnia 10 maja 1990 roku Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych). Okoliczność ta została ostatecznie przesądzona prawomocnymi orzeczeniami Naczelnego Sądu Administracyjnego: postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 czerwca 2006 roku, sygn. akt I OZ 762/06 (komunalizacja działek nr 435 oraz 553) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lutego 2006 roku sygn. akt I OSK 1295/05 (komunalizacja działek nr 79, 111 i 84).

Gmina Miasta P. została ujawniona w księdze wieczystej prowadzonej dla Nieruchomości przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych KW nr „X” jako właściciel Nieruchomości w dniu 22 lutego 2005 roku na podstawie ostatecznych decyzji Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej wydanych w toku postępowania komunalizacyjnego.

Postanowieniem z dnia 19 sierpnia 2005 roku Minister Transportu i Budownictwa wstrzymał wykonanie Decyzji Uwłaszczeniowej w związku z istnieniem prawdopodobieństwa stwierdzenia jej nieważności. Powyższe postanowienie zostało utrzymane w mocy orzeczeniem Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 23 listopada 2005 roku po oddaleniu skargi Z.. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 czerwca 2007 roku oddalił skargę Z. na powyższe postanowienie Ministra Transportu i Budownictwa (sygn. akt I S.A./Wa 73/06). Powyższe orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Wa z dnia 29 czerwca 2007 roku jest prawomocne.

Postanowieniem z dnia 3 stycznia 2006 roku Minister Transportu i Budownictwa uchylił swoje postanowienie z dnia 16 listopada 2005 roku i podjął postępowanie o stwierdzenie nieważności Decyzji Uwłaszczeniowej odnośnie działek 435 i 553. W dniu 29 czerwca 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w W postanowieniem umorzył postępowanie sądowe (I SA/Wa 398/06). Powyższe orzeczenie WSA z dnia 29 czerwca 2007 roku jest prawomocne.

W dniu 26 kwietnia 2006 roku Minister Transportu i Budownictwa stwierdził nieważność Decyzji Uwłaszczeniowej w odniesieniu do działek ewidencyjnych o numerach 79, 111 oraz 84. Następnie, postanowieniem z dnia 6 czerwca 2006 roku. Minister Budownictwa po rozpatrzeniu wniosku Z. o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej wyżej wskazaną decyzją z dnia 26 kwietnia 2006 roku stwierdził uchybienie terminu do wniesienia takiego wniosku. Z. nie złożył skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W na decyzje administracyjne wymienione w niniejszym paragrafie.

W dniu 20 marca 2006 roku Minister Transportu i Budownictwa wydał decyzję w przedmiocie stwierdzenia nieważności Decyzji Uwłaszczeniowej w części dotyczącej działek nr 435 i 553, z uwagi na fakt, iż została ona wydana przez niewłaściwy organ. Decyzją z dnia 6 czerwca 2006 roku nr B02-784-WP/1-06/06 Minister Budownictwa po rozpatrzeniu wniosku Z. S.A. o ponowne rozpatrzenie sprawy utrzymał w mocy wyżej powołaną decyzję z dnia 20 marca 2006 roku.

Wchodząca w skład Nieruchomości działka nr 435 została podzielona na podstawie decyzji podziałowej Prezydenta Miasta P. nr 80/2006 z dnia 5 października 2006 roku („Decyzja Podziałowa”), na działki o numerach ewidencyjnych 435/1 (tj. Nieruchomość V.) i 435/2 („Nieruchomość Z.”).

W dniu 26 października 2006 roku (za Rep. A nr 12437/2006) została zawarta pomiędzy Gminą P. a V. umowa o oddanie w użytkowanie wieczyste Nieruchomości V. wraz z jednoczesnym nieodpłatnym przeniesieniem własności budynków znajdujących się na Nieruchomości V. na rzecz V. (tj. Umowa). Po zawarciu tejże Umowy dokonany został odpowiedni wpis w księgach wieczystych i od tego czasu, V. figuruje w księgach wieczystych jako użytkownik wieczysty Nieruchomości V. oraz właściciel budynków znajdujących się na Nieruchomości V..

W dniu 29 czerwca 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 6 czerwca 2006 roku stwierdzając, że Wojewoda W był uprawniony do wydania Decyzji Uwłaszczeniowej (I S.A./Wa 1192/06).

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2008 roku (sygn. akt I OSK 1575/07) Naczelny Sąd Administracyjny utrzymał w mocy powołany powyżej wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W z dnia 29 czerwca 2007 roku.

Wobec powyższego, w wyniku ponownego rozpoznania sprawy Minister Infrastruktury w dniu 21 kwietnia 2009 wydał decyzję nr B02/R208/09 w przedmiocie oddalenia wniosku o stwierdzenie nieważności Decyzji Uwłaszczeniowej.

W dniu 30 kwietnia 2009 roku V. złożył do Ministra Infrastruktury wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy rozstrzygniętej decyzją z dnia 21 kwietnia 2009 roku.

W dniu 13 marca 2009 roku Z. złożył wniosek do Prezydenta P. wniosek o wznowienie postępowania, w którym została wydana Decyzja Podziałowa („Postępowanie Wznowieniowe”).

Postanowieniem Gg/7430/12/2006 z dnia 30 marca 2009 roku Prezydent P. wznowił postępowanie, w którym została wydana Decyzja Podziałowa.

W dniu 23 kwietnia 2009 roku V. złożył pismo do Prezydenta P. w Postępowaniu Wznowieniowym, w którym wniósł o jego umorzenie. Do dnia zawarcia umowy pomiędzy V. a Z. Prezydent P. nie wydał decyzji w sprawie.

Nadto pozwem z dnia 21 listopada 2002 roku Z. wszczął przeciwko V. postępowanie sądowe o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z Nieruchomości V. przez V. („Postępowanie Z.”). Postanowieniem z dnia 19 maja 2009 roku Sąd Okręgowy w W podjął na nowo (po kilkuletnim okresie zawieszenia) Postępowanie Z.. W dniu 17 sierpnia 2009 roku odbyła się rozprawa przed Sądem Okręgowym w W. V. wniosło o zawieszenie postępowania. Wnioskowi temu sprzeciwił się Z.. Sąd wyznaczył sześciotygodniowy termin na uiszczenie zaliczki na poczet opinii biegłego. Kolejny termin rozprawy zostanie wyznaczony z urzędu.

Mając na uwadze skomplikowany stan prawny Nieruchomości oraz charakter toczących się postępowań, Strony wyraziły wolę umownego, ugodowego załatwienia powstałego pomiędzy nimi sporu. Wolą V. jest uzyskanie pełnego bezpieczeństwa prawnego w odniesieniu do Nieruchomości V. a także uzyskanie tytułu prawnego do Działki nr 553. Z kolei wolą Z. jest uzyskanie pełnego bezpieczeństwa prawnego w odniesieniu do Nieruchomości Z. wraz z budynkami i wszelkimi innymi częściami składowymi Nieruchomości Z. oraz ustanowienie na rzecz Z. prawa użytkowania wieczystego nieruchomości obejmujących działki ewidencyjne:

1. nr 79/20 pow. 940m², w obrębie 12,
2. nr 79/40 pow. 3706m², w obrębie 12,
3. nr 111/1 o pow. 333m², w obrębie 12,
4. nr 84 o pow. 2.022m², w obrębie 12, w trybie art. 200 UGN.
   
   

W drodze Umowy warunkowej Z. uznał, iż V. jest pełnoprawnym użytkownikiem wieczystym Nieruchomości V. oraz właścicielem budynków i urządzeń zlokalizowanych na Nieruchomości V., a tytuł ten V. nabyła w sposób ważny i skuteczny na podstawie Umowy w drodze realizacji przysługującego jej Roszczenia. W związku z tym, Z. zrzeknie się wszelkich praw i roszczeń w stosunku do Nieruchomości V. i uzna, że od momentu powstania Roszczenia V. była uprawniona do żądania ustanowienia prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości V. i przeniesienia na rzecz V. własności budynków i urządzeń zlokalizowanych na Nieruchomości V..

Z tytułu zrzeczenia się przez Z. wszelkich praw i roszczeń do Nieruchomości V., V. zapłaci na rzecz Z. kwotę 12.000.000,00 złotych netto (słownie: dwanaście milionów), a nadto z tytułu zwrotu nakładów Z. na Nieruchomość V. kwotę 1.000.000,00 złotych netto (słownie: jeden milion).

Ponadto, V. i Z. zobowiązały się do dokonania określonych czynności, tj. V. złoży wniosek o zawieszenie Postępowania V. oraz cofnie Skargę Kasacyjną V., a Z. złoży do Prezydenta P. wniosek o zmianę Decyzji Uwłaszczeniowej na podstawie art. 154 § 1 w zw. z § 3 k.p.a. mający na celu wyłączenie z zakresu Decyzji Uwłaszczeniowej Nieruchomości V.. Z. cofnie także wniosek w Postępowaniu Wznowieniowym. Na wypadek niewykonania przez jedną ze stron opisanych powyżej zobowiązań druga strona będzie upoważniona do dochodzenia kary umownej. Dodatkowo w terminie siedmiu dni od dnia zawarcia umowy Z. złoży pismo procesowe do Sądu Okręgowego w W w Postępowaniu Z., w którym Z. cofnie pozew przeciwko V. o zapłatę za bezumowne korzystanie z Nieruchomości V. przez V., z jednoczesnym zrzeczeniem się roszczenia.

Ponadto w terminie trzech miesięcy od ujawnienia praw Z. do działki nr 553 V. i Z. zawrą umowę sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki nr 553 oraz prawa własności wszelkich urządzeń oraz innych naniesień znajdujących się na działce nr 553, na mocy której Z. sprzeda a V. kupi działkę nr 553 wraz z prawem własności wszelkich urządzeń oraz innych naniesień znajdujących się na działce nr 553 za cenę 70.000,00 złotych netto (słownie: siedemdziesiąt tysięcy) powiększonej o podatek od towarów i usług.

Informujemy, że Z. złoży lub złożył wniosek o wydanie wiążącej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący tego samego stanu faktycznego. Kopia wniosku Z. stanowi załącznik do niniejszego wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług („Ustawa o VAT”), jeśli Z. naliczy podatek od towarów i usług („VAT”) od wynagrodzenia (opłaty) za zrzeczenie się praw i roszczeń przez Z. względem Nieruchomości V., to czy na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, V. nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia tego podatku...
2. Jeżeli stanowisko V. w zakresie pytania 1 jest błędne, to czy V. posiadać będzie prawo do odliczenia VAT na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 86 ust.1 Ustawy o VAT...
3. Czy w świetle Ustawy o VAT, jeśli Z. naliczy VAT od wynagrodzenia (opłaty) z tytułu zwrotu nakładów poniesionych przez Z. na Nieruchomość V., V. będzie przysługiwało prawo do odliczenia tego podatku...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

W ocenie V., jeśli Z. naliczy VAT od wynagrodzenia (opłaty) za zrzeczenie się praw i roszczeń Z. względem Nieruchomości V., to znajdzie zastosowanie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT i na podstawie tego przepisu V. nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia tego podatku.

Powyższe stanowisko V. wynika z następujących przepisów Ustawy o VAT.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 5 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają wykonywane w ramach prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Przepis art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT definiuje odpłatną dostawę towarów jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT, ustawodawca wskazał, że na gruncie VAT za towary uznaje się „rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.”

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że w rozważanej sprawie nie dojdzie do dostawy towarów w rozumieniu Ustawy o VAT. W zamian za zrzeczenie się roszczeń przez Z., V. nie uzyska prawa do Nieruchomości V.. V. pragnie podkreślić, iż obecnie jest użytkownikiem wieczystym Nieruchomości V. a także posiada prawo własności do znajdujących się na niej budynków, co zostało potwierdzone wpisem V. do księgi wieczystej KW nr WA1P/00084113/4 prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Pruszkowie. Wolą V. jest jedynie uzyskanie bezpieczeństwa prawnego w odniesieniu do przysługujących jej już praw.

W analizowanym stanie faktycznym roszczenia pierwotne jakim było nabycie przez Z. z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości V. nie było czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT. W opinii V. zrzeczenie się za wynagrodzeniem roszczenia do Nieruchomości V. tzn. zaniechanie przez Z. działań mających na celu przywrócenie Z. jako wieczystego użytkownika nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT.

Ponadto V. uważa, iż w omawianym przypadku nie występuje także świadczenie usług. Czynności, do których podjęcia zobowiąże się Z., tj. określone w Umowie czynności procesowe, nie stanowią świadczenia usług przez Z.. Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 2 Ustawy o VAT świadczenie usług obejmuje zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. W ocenie V. podjęcie określonych czynności procesowych takich jak złożenie wniosku o zawieszenie postępowania, a także innych czynności procesowych przez Z., związanych ze zrzeczeniem się roszczeń, nie zawiera się w przytoczonym powyżej przepisie.

W opinii V., opłata za zrzeczenie się roszczeń jest zbliżona swym charakterem do odszkodowania lub też zadośćuczynienia. Ma ona na celu zrekompensowanie Z. potencjalnych praw do Nieruchomości V., które Z. ewentualnie mogłoby uzyskać w rezultacie toczących się postępowań. Warto w tym miejscu zauważyć, iż organy podatkowe są zgodne co do tego ze odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu VAT.

Reasumując w ocenie V. jeśli Z. naliczy VAT od wynagrodzenia (opłaty) za zrzeczenie się roszczeń Z. względem Nieruchomości V., V. nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia tego podatku. Wynika to z brzmienia art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy o VAT zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwroty podatku naliczonego faktury, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu VAT.

Ad. 2

Jeżeli stanowisko V. odnośnie pytania 1 okaże się błędne to V. posiadać będzie prawo do odliczenia VAT na zasadach ogólnych. Zgodnie z nimi (na podstawie art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT) w zakresie, w jakim nabyte towary i usługi będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Gdyby przyjąć, że V. w wyniku wykonania Umowy warunkowej nabyła jakiekolwiek towary lub usługi od Z. to co do zasady prawo do odliczenia VAT przysługiwać będzie V., gdyż nabyte towary i usługi wykorzystywane będą przez V. do wykonywania czynności opodatkowanych tj. sprzedaży energii elektrycznej i cieplnej.

Powyższe prawo do odliczenia podatku naliczonego może zostać spełnione w określonych okresach czasu ustanowionych w art. 86 ust. 10 - 13 Ustawy o VAT, a realizacja tego prawa będzie obostrzona ograniczeniami ustawowymi określonymi w art. 88 (z wyj. art. 88 ust 3a pkt 2 ustawy o VAT, który to przepis nie będzie miał zastosowania jeżeli przyjąć, że stanowisko V. odnośnie pytania 1 okaże się błędne) i art. 90 Ustawy o VAT oraz obowiązkami dokonania korekt podatku naliczonego w świetle art. 91 Ustawy o VAT.

Ad. 3

W ocenie V., jeśli Z. naliczy VAT od wynagrodzenia (opłaty) z tytułu zwrotu nakładów poniesionych przez Z. na Nieruchomość V., V. będzie przysługiwało prawo do odliczenia tego podatku na zasadach ogólnych. Zgodnie z nimi (na podstawie art. 86 ust.1 Ustawy o VAT) w zakresie, w jakim nabyte towary i usługi będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Podstawowy warunek odliczenia o jakim mowa w art. 86 ust 1 Ustawy VAT zostanie spełniony, gdyż budynki przejęte od Z. wykorzystywane będą przez V. do wykonywania czynności opodatkowanych.

Powyższe prawo do odliczenia podatku naliczonego może zostać spełnione w określonych okresach czasu, ustanowionych w art. 86 ust. 10 - 13 Ustawy o VAT a realizacja tego prawa będzie obostrzona ograniczeniami ustawowymi określonymi w art. 88 i art. 90 Ustawy o VAT oraz obowiązkami dokonania korekt podatku naliczonego w świetle art. 91 Ustawy o VAT.

Należy jednak podkreślić, że ze wskazanych wyżej przepisów ograniczających odliczenie VAT, nie będzie miał zastosowania art. 88 ust 3a pkt 2 ustawy o VAT zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwroty podatku naliczonego faktury, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu VAT albo jest zwolniona od tego podatku. Zdaniem V. czynność przekazania nakładów jest usługą podlegającą VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Tym samym odpłatne przekazanie nakładów przez Z. na rzecz V. będzie świadczeniem usług w rozumieniu powyższego przepisu prawa. Świadczenie to polega na przekazaniu na rzecz V. na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego nakładów w wyniku czego V. stanie się ich faktycznym beneficjentem.

Reasumując, w ocenie V., jeśli Z. naliczy VAT od wynagrodzenia (opłaty) z tytułu zwrotu nakładów poniesionych przez Z. na Nieruchomość V., V. będzie przysługiwało prawo do odliczenia tego podatku. W szczególności nie będzie miał w tym zakresie zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania zrzeczenia się praw i roszczeń do nieruchomości,
• prawidłowe – w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT związanego z czynnością zrzeczenia się praw i roszczeń do nieruchomości oraz z tytułu zwrotu nakładów.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub do podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym należy zwrócić uwagę w szczególności na przepis art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

W związku z powyższym przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Kwestia ta ma szczególnie istotne znaczenie przy takich świadczeniach, których istotą jest zaniechanie, powstrzymywanie się od określonych czynności.

W związku z powyższym, jeżeli zaniechanie pewnych czynności za wynagrodzeniem przynosiłoby wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi, to wówczas powinno być ono na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług uznane za usługę.

Ponadto podkreślić należy, iż w rozumieniu ustawy o VAT zobowiązanie się do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji, należy uznać, że świadczenie usług wówczas odbywa się nie tylko w ramach stosunków obligacyjnych, ale również na płaszczyźnie prawa rzeczowego. Świadczeniem usługi będzie więc również ustanowienie niektórych ograniczonych praw rzeczowych: służebności, użytkowania etc. W potocznym rozumieniu przez ustanowienie tych praw podmiot zobowiązuje się do przestrzegania uszczupleń (lub nawet całkowite pozbawienie) swoich praw nad rzeczą (tolerowania działań podmiotów, na rzecz których ustanowione zostało np. prawo wieczystego użytkowania nieruchomości).

Tak więc, czynność podlega opodatkowaniu nie tylko wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, ale także na płaszczyźnie prawa rzeczowego, gdy spór pomiędzy dwoma podmiotami obraca się wokół praw rzeczowych, do których niewątpliwie należy prawo wieczystego użytkowania nieruchomości. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Mając powyższe na uwadze, aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności dokonywanej w zamian za określoną kwotę pieniędzy, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy czynności te skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi spór ze Spółką Z. (dalej zwany „kontrahentem”). Przedmiotem sporu jest nieruchomość położona w P u zbiegu ulic W i J, na którą składają się poszczególne działki (dalej zwana „Nieruchomością”). Źródłem tego sporu jest z jednej strony roszczenie Wnioskodawcy względem Nieruchomości wynikające z umowy zawartej z Gminą P., z której wynika, iż na rzecz Wnioskodawcy zostanie ustanowione prawo użytkowania wieczystego do części Nieruchomości wraz z jednoczesnym nieodpłatnym przeniesieniem własności budynków znajdujących się na tej części Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy. Z drugiej strony jest roszczenie kontrahenta względem Nieruchomości wynikające z decyzji uwłaszczeniowej, z której wynika, iż kontrahent nabył z mocy prawa prawo wieczystego użytkowania Nieruchomości. Przez lata Wnioskodawca prowadził ze swoim kontrahentem spór sądowy, którego przedmiotem było rozwiązanie praw tych podmiotów to tej Nieruchomości (co nie przyniosło dla stron pożądanego rezultatu).

W związku z powyższym podmioty te zawarły ze sobą umowę warunkową (dalej „Umowa”), w której kontrahent uznał, iż Wnioskodawca jest pełnoprawnym użytkownikiem wieczystym Nieruchomości V. oraz właścicielem budynków i urządzeń zlokalizowanych na części Nieruchomości, a tytuł ten Wnioskodawca nabył w sposób ważny i skuteczny na podstawie Umowy. W związku z tym, kontrahent zrzeknie się wszelkich praw i roszczeń w stosunku do części Nieruchomości i uzna, że od momentu powstania roszczenia kontrahenta do części Nieruchomości był on uprawniony do żądania ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na części Nieruchomości i przeniesienia na jej rzecz własności budynków i urządzeń zlokalizowanych na części Nieruchomości. Z tytułu zrzeczenia się przez kontrahenta wszelkich praw i roszczeń do części Nieruchomości, strony postanowiły, że Wnioskodawca zapłaci na rzecz kontrahenta kwotę dwunastu milionów złotych na którą składa się to zrzeczenie roszczeń i praw i dodatkowo jeden milion złotych z tytułu zwrotu nakładów inwestycyjnych kontrahenta na części Nieruchomości (tj. wybudowanie przez kontrahenta budynku magazynowego, budynku stolarni i budynku warsztatowego).

Aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności, dokonanej w zamian za określone wynagrodzenie, niezbędne jest rozstrzygnięcie czy te czynności skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego (Wnioskodawcę). W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym mamy do czynienia ze świadczeniem usług przez kontrahenta, gdyż w zamian za zrzeczenie się roszczeń i praw do części Nieruchomości Wnioskodawca uzyskuje bezpieczeństwo prawne w odniesieniu do przysługujących mu już praw użytkowania wieczystego części Nieruchomości otrzymanych na podstawie umowy z Gminą P.. Przy czym zgodzić się należy z Wnioskodawcą co do tego, że samo dokonanie określonych czynności stricte procesowych zmierzające do ugodowego załatwienia sporu sądowego nie będzie skutkować powstaniem obowiązku w zakresie podatku VAT. Obowiązek ten będzie jednak rodzić to, co będzie efektem tych czynności procesowych, a więc dalsza niemożność uzyskania wyroku sądowego korzystnego dla kontrahenta powodującego w konsekwencji uzyskanie skutecznego bezpieczeństwa prawnego dla Wnioskodawcy, a odnoszącego się do przysługujących mu praw wieczystego użytkowania części Nieruchomości wraz z własnością budynków znajdujących się w tej części Nieruchomości.

Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że w przypadku opisanym we wniosku możemy wskazać konkretnego beneficjenta tej usługi – w zamian za zrzeczenie się praw i roszczeń do części Nieruchomości (korzyść po stronie Wnioskodawcy), kontrahent otrzymuje określone świadczenie pieniężne.

Podsumowując, zrzeczenie się przez kontrahenta praw i roszczeń do części Nieruchomości należy traktować jako określone świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spełniona zatem zostanie przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę opis przedstawionego powyżej zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, iż wypłata przedmiotowego wynagrodzenia jest świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania pierwszego jest nieprawidłowe.

Generalna zasada określająca prawne możliwości odliczenia podatku naliczonego wyrażona jest w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego uregulowania wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje podatnikom w związku z zakupem towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Wskazana powyżej zasada wyłącza możliwość dokonywania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które są wykorzystywane do czynności zwolnionych, bądź niepodlegajacych opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Dokonanie takiego podziału powoduje, że podatnik odlicza podatek związany ze sprzedażą opodatkowaną, natomiast nie odlicza podatku związanego ze sprzedażą zwolnioną, bądź niepodlegającą opodatkowaniu.

Jeśli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w powyższym przepisie, to zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego z zastrzeżeniem ust. 10.

Stosownie do ust. 3 powyższego artykułu, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. W ust. 4 tegoż artykułu wskazano, iż ww. proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

W oparciu o art. 90 ust. 10 pkt 2 ustawy o VAT, w przypadku gdy w proporcji czynności opodatkowane do ogółu obrotu nie przekroczyły 2%, podatnik nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2 tegoż artykułu.

Jak wynika z konstrukcji cytowanych wyżej przepisów, obowiązkiem podatnika w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Natomiast zasada proporcjonalnego odliczania podatku ma zastosowanie do tej kategorii zakupów, których nie da się jednoznacznie przypisać do konkretnego rodzaju sprzedaży, czyli jako "zakupy związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną".

Jak wynika natomiast z treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

• z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.
  
  

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18 (art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT).

Stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy o VAT, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Natomiast, jeśli podatnik nie dokonał obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego – art. 86 ust. 13 ustawy o VAT.

W treści art. 88 ustawy o VAT, ustawodawca wskazał przypadki w których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego.

Zgodnie z art. 88 ust. ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu, albo jest zwolniona od podatku.

W związku z powyższym, od nabytej przez Wnioskodawcę usługi wykorzystywanej do wykonywania czynności opodatkowanych, przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku VAT na zasadach ogólnych wynikających z art. 86 ustawy o VAT.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania drugiego uznaje się za prawidłowe.

Odnosząc się do pytania w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od wynagrodzenia z tytułu zwrotu nakładów poniesionych przez kontrahenta na Nieruchomość V. tut. organ stwierdza co następuje.

W przedstawionym stanie faktycznym dojdzie do świadczenia usług zgodnie z definicją wskazaną w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W myśl tego przepisu przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Z przedmiotowego wniosku wynika, iż kontrahent w czasie, gdy posiadał prawo użytkowania wieczystego wybudował na części Nieruchomości budynek magazynowy, budynek stolarni i budynek warsztatowy. W wyniku zrzeczenia się roszczeń i praw do części Nieruchomości, o której mowa wyżej, powstał problem zwrotu tych nakładów inwestycyjnych na tej Nieruchomości.

Z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli oraz ulepszenie i modernizację istniejących budynków lub budowli posadowionych na cudzym gruncie) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu (ewentualnie prawo użytkownika wieczystego). W konsekwencji podmiot, który poniósł nakłady na nieruchomość, nie może ich sprzedać. Niemniej jednak ma on pewne prawo do nakładów, które może przenieść na rzecz innego podmiotu. Wprawdzie ustawa o podatku od towarów i usług w odniesieniu do dostawy towarów posługuje się sformułowaniem „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” (art. 7 ust. 1 ustawy), a więc nie uzależnia dostawy towarów od tytułu własności, jednak nakłady poniesione na nieruchomość nie stanowią odrębnych rzeczy – towarów (art. 2 pkt 6 ustawy), a więc ich zwrot nie może uchodzić za dostawę towarów. W analizowanym przypadku zwrot nakładów należy zaliczyć do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż zwrot nakładów inwestycyjnych poniesionych przez kontrahenta na tej części Nieruchomości, z uwagi na fakt, iż przedmiotem świadczenia jest przekazanie za wynagrodzeniem ulepszeń na cudzą rzecz, stanowi świadczenie usług w ujęciu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym, od nabytej przez Wnioskodawcę usługi wykorzystywanej do wykonywania czynności opodatkowanych, przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku VAT na zasadach ogólnych wynikających z art. 86 ustawy o VAT.

A zatem w przedmiotowej kwestii stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.