INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2009 r. (data wpływu 21 września 2009 r.), uzupełnionym w dniu 3 grudnia 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwot ponoszonych przez pracowników oraz kwot dofinansowania z ZFŚS przy sprzedaży pracownikom usług wypoczynku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwot ponoszonych przez pracowników oraz kwot dofinansowania z ZFŚS przy odsprzedaży pracownikom usług wypoczynku.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W ramach działalności gospodarczej, Spółka (developer) wybudowała w celu sprzedaży budynek mieszkalny, w miejscowości nadmorskiej. W związku z załamaniem na rynku mieszkaniowym, wywołanym kryzysem gospodarczym, dotychczas Spółka sprzedała 2 z 32 wybudowanych mieszkań. Z niesprzedanych 30 mieszkań - 8 jako wyroby gotowe (umeblowane lokale) Spółka przyjęła na stan środków trwałych, z przeznaczeniem na prowadzenie w tych lokalach działalności socjalnej. Spółka, jako pracodawca świadczy usługi wypoczynku na rzecz swoich pracowników. Usługa finansowana jest w 10% przez pracownika, a 90% z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Spółka świadczone usługi sklasyfikowała do grupowania PKWiU - 55.20.12 jako „usługi świadczone przez domy letniskowe do których goście posiadają prawo wspólnego użytkowania przez określony okres każdego roku” - wg klasyfikacji obowiązującej od 1 stycznia 2009 r., ponieważ w 2009 r. dokonała zmian w Krajowym Rejestrze Sądowym i od tego czasu stosuje nową klasyfikację statystyczną. Według wcześniej stosowanej klasyfikacji PKWiU usługi mieszczą się w grupowaniu 55.23.13 jako „usługi wynajmu umeblowanych lokali krótkotrwałego zakwaterowania”. Za świadczone usługi w 100% obciążany był Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. Spółka wystawiała fakturę VAT ze stawką 7% na wartość 10% usługi (odpłatność ponoszona przez pracownika za korzystanie z lokalu). Natomiast 90% wartości usługi przyjęła poleceniem księgowym na przychód z działalności i ta wartość nie podlega opodatkowaniu.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku wskazano, iż oprócz faktury Spółka potrącała 19% podatku dochodowego od osób fizycznych, na liście płac oraz, iż 90% wartości usługi, finansowanej z ZFŚS – nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy usługi wypoczynku sklasyfikowane wg PKWiU do grupowania 55.20.12 (odpowiednio .- 55.23.13 wg PKWiU z 2004 r.) podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowanie „wczasów” współfinansowanego z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, mieści się w grupowaniu PKWiU 55.20.12 i podlega opodatkowaniu wg 7% stawki. Opodatkowaniu podlega 10% wartości usługi (kwota zapłacona przez pracownika), dlatego też właściwym było wystawienie faktury VAT na ta wartość. Natomiast 90% wartości usługi (część finansowana z ZFŚS) nie podlega opodatkowaniu, wartość tą Spółka przyjęła poleceniem księgowym na przychód z działalności Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Ponadto, stosownie do ust. 2 powołanego artykułu przez dostawę towarów rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

• jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

W myśl zaś art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Natomiast zgodnie z ust. 2 cyt. artykułu nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Obowiązek tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nakładają przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996 r. Nr 70 poz. 335 ze zm.).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. ustawy - ustawa określa zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych.

Jak wynika z art. 2 pkt 1 powołanej ustawy, przez działalność socjalną rozumie się usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. W myśl pkt 5 cyt. artykułu osobami uprawnionymi do korzystania z Funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści - byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Powyższe wskazuje, iż zakładowa działalność socjalna dotyczy określonych rodzajów świadczeń pracodawcy na rzecz pracownika, i tylko te świadczenia mogą być finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Ponadto, Fundusz jest tworzony na rzecz załogi pracodawcy i prawo do korzystania ze świadczeń finansowanych z Funduszu jest kolektywnym prawem załogi.

Z zawartego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka przyjęła 8 umeblowanych lokali mieszkalnych (położonych w miejscowości nadmorskiej) na stan środków trwałych z przeznaczeniem na prowadzenie działalności socjalnej. Wykorzystując przedmiotowe lokale Spółka świadczy usługi wypoczynku na rzecz swoich pracowników. Usługa wypoczynku finansowana jest w 10% przez pracowników Spółki, natomiast 90 % usługa finansowana jest z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych obciążany jest w 100%. Za podstawę opodatkowania podatkiem VAT świadczonych usług, Spółka przyjmuje kwotę, na którą składa się 10% wartości usługi tj. kwota zapłacona przez pracownika, natomiast 90% wartości usługi nie podlega opodatkowaniu.

Powołany powyżej art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, iż opodatkowaniu VAT nie podlegają jedynie nieodpłatne świadczenia usług związane z prowadzonym przedsiębiorstwem lub świadczenia niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem, przy nabyciu których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego przy ich nabyciu.

Finansowanie z ZFŚS wczasów dla pracowników nie jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, gdyż fundusz ten jest tworzony na podstawie odrębnych przepisów w celu przeznaczenia go na cele socjalne. W konsekwencji finansowanie ze środków ZFŚS określonej we wniosku działalności socjalnej nie będzie mieściło się w pojęciu dostawy towarów i świadczenia usług z uwagi na fakt, iż nie zostaną spełnione dyspozycje wynikające z art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 ustawy. W związku z tym kwota przekazana z ZFŚS na dofinansowanie usługi wypoczynku świadczonej na rzecz pracowników nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem świadczenie usług przez pracodawcę na ich rzecz, za częściową odpłatnością stanowi, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, czynność podlegającą opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według stawek obowiązujących dla danej dostawy lub świadczenia usług, jednak tylko w części, która opłacana jest przez pracownika.

Reasumując, przedmiotowa czynność podlega opodatkowaniu do wysokości świadczenia wnoszonego przez pracownika, według stawek obowiązujących dla danej dostawy lub świadczenia usług.

W kwestii dokumentowania ww. czynności tj. przekazania na potrzeby osobiste pracowników, w części odpłatnej zastosowanie ma przepis art. 106 ustawy o podatku od towarów i usług.

I tak w oparciu o art. 106 ust. 1 powołanej ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W oparciu o ust. 4 podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Zasadą jest zatem wystawianie faktur VAT dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, jedynie w przypadku, gdy tego zażądają.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika zatem, że w przypadku części opłacanej przez pracownika, prawidłową formą dokumentowania jest faktura VAT, zgodnie z art. 106 ust 1. wystawiona jednak z uwzględnieniem zasady wyrażonej w ww. art. 106 ust. 4 powołanej ustawy.

Końcowo zauważa się, iż tut. organ podatkowy w niniejszej interpretacji nie oceniał zasadności stwierdzenia Wnioskodawcy, że „oprócz faktury, na liście płac, potrącano 19% podatku dochodowego od osób fizycznych”, „90% wartości wynajmu lokalu na cele socjalne Spółka przyjęła poleceniem księgowym przychód z działalności Spółki, ta wartość nie podlega opodatkowaniu (…), i podatkiem dochodowym od osób prawnych” bowiem w tym zakresie nie zadano pytania i nie przedstawiono własnego stanowiska w sprawie.

Jednocześnie informuje się, iż zapytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych i prawnych może być przedmiotem odrębnej interpretacji pod warunkiem, że zostanie złożony odrębny wniosek do właściwego organu o wydanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego z zachowaniem wszelkich wymagań formalnych określonych w rozdziale 14a Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.