INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2009r. (data wpływu 12 października 2009r.), uzupełnionym pismami z dnia 9 października 2009r. (data wpływu do organu 7 grudnia 2009r.oraz 15 grudnia 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu usług gastronomicznych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu usług gastronomicznych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismami z dnia 9 października 2009r. (data wpływu organu 7 grudnia 2009r.oraz z dnia 15 grudnia 2009r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca ponosi wydatki dotyczące usług gastronomicznych w związku ze spotkaniami z potencjalnymi klientami. Spotkania biznesowe dotyczące omawianych zawartych kontraktów, przyszłych umów sprzedaży bądź dalszej współpracy.

Wnioskodawca, zwraca się o wyjaśnienie, czy w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 roku interpretowanych zgodnie z implementowaną do naszego porządku prawnego Dyrektywą 112 z dnia 28 listopada 2006 roku, możliwe jest pomniejszenie kwoty podatku od tworów i usług należnego o podatek naliczony przy nabyciu usług gastronomicznych, jeżeli wydatki na te usługi związane są z działalnością opodatkowaną i poniesione zostały w celu uzyskania przychodu.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca przedstawił jeden rodzaj wydatków:

Dotyczy wydatków stanowiących wydatki związane z koniecznością nabycia usług gastronomicznych podczas spotkań z potencjalnymi klientami (spotkania biznesowe) podatnika.

Zwrócić uwagę należy, iż wprawdzie ustawodawca krajowy w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku VAT, przewidział, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika; usług noclegowych i gastronomicznych z wyjątkiem tych wskazanych pod lit. „b" omawianego przepisu, tym nie mniej nie można nie zauważyć, iż implementowana na podstawie art. 254 ust. 2 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejska do polskiego porządku prawnego Dyrektywa nr 112, nie zawiera tak daleko idących ograniczeń związanych z prawem do odliczenia podatku należnego o podatek naliczony.

Prawodawca unijny kwestię ograniczenia prawa do potrąceń uregulował w art. 176 Dyrektywy 112, stosownie do którego, stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, Rada określa wydatki, które nie dają prawa do odliczenia VAT. W żadnym przypadku prawo do odliczenia VAT nie dotyczy wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne. Dyrektywa ta zatem zawiera kategoryczny zakaz pomniejszania podatku VAT, o podatek naliczany przy nabywaniu usług nie związanych ściśle z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne.

Wnioskodawca zwrócił w tym miejscu uwagę, iż do dnia złożenia niniejszego wniosku o wydanie interpretacji podatkowej, Rada nie określiła wydatków, które nie mogą stanowić podstawy pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony, a zatem należy stosować ogólną zasadą wyrażoną w zdaniu drugim omawianego przepisu, mając na uwadze naczelną zasadę podatku od wartości dodanej zawartą w art. 168 lit. „a" Dyrektywy 112, statuującą, prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony, jeżeli ten ostatni stanowi wartość dodaną do usługi lub towaru nabytych przez podatnika na cele związane z działalnością opodatkowaną.

Wydatki związane z kosztami poniesionymi przez podatnika w związku z nabyciem usług gastronomicznych podczas spotkań biznesowych, który w ramach działalności przedsiębiorstwa, omawia zawarte kontakty, warunki przyszłych umów bądź warunki dalszej współpracy z potencjalnymi czy stałymi klientami.

Wydatki te, oraz prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony, należy oceniać przez pryzmat Dyrektywy 112 w takim zakresie w jakim reguluje ona szerzej prawo do pomniejszenia VAT, niż polska ustawa z 11 marca 2004r. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 grudnia 2006r. sygn. akt I FSK 378/06, stwierdził, iż nie ma możliwości pozbawienia podatnika prawa do obniżenia podatku należnego poza przypadkami wynikającymi z VI Dyrektywy. Orzeczenie to oczywiście zachowuje aktualność także pod rządami Dyrektywy 112.

Nie można nie zauważyć, iż akapit drugi wskazanego przepisu wprowadza tak zwaną klauzulę stałości o następującej treści: Do czasu wejścia w życie przepisów, o których mowa w akapicie pierwszym, państwa członkowskie mogą utrzymać wszystkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w dniu 1 stycznia 1979r. lub w odniesieniu do państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty po tym terminie, przepisy obowiązujące w dniu ich przystąpienia. Należy jednak podkreślić, iż konstrukcja przedmiotowej klauzuli zakłada utrzymanie w mocy ograniczeń wynikających z regulacji, które obowiązywały w dniu wejścia w życie Dyrektywy - a zatem nie będzie dotyczyć tych ograniczeń, wynikających z przepisów, które weszły w życie 1 maja 2004 roku., a więc w tym samym dniu, w którym VI Dyrektywa weszła w życie (czyli w dniu, w którym Polska przystąpiła do Wspólnoty). Warto też zaznaczyć, iż w orzecznictwie ETS wykształcił się, niewątpliwie trafny, pogląd, iż zmiana regulacji państw członkowskich, która prowadzi do rozszerzenia zakresu ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego, jest niedopuszczalna.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 9 października 2009r. (wpływ do tut. organu 15 grudnia 2009r.) Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko do zadanego pytania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w tak przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawcy z tytułu nabytych usług gastronomicznych, przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu tych usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony w związku z nabyciem usług gastronomicznych podczas spotkań biznesowych poniesionych w ramach działalności przedsiębiorstwa oceniane przez pryzmat Dyrektywy 112 w takim zakresie w jakim reguluje ona szerzej prawo do pomniejszenia VAT, niż polska ustawa z 11 marca 2004r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Kwestie dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały uregulowane w Dziale IX ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ww. ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast zgodnie z uregulowaniami art. 86 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego, może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem związany jest podatek naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni lub pośredni ale bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

W myśl art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób (pkt 4 lit. b).

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca ponosi wydatki dotyczące usług gastronomicznych w związku ze spotkaniami biznesowymi (dot. zawartych kontraktów, przyszłych umów sprzedaży, bądź dalszej współpracy) z potencjalnymi klientami.

Wydatki na te usługi związane są z działalnością opodatkowaną i poniesione zostały w celu uzyskania przychodu.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dotyczących nabycia przez niego usług gastronomicznych.

Nie mamy tu bowiem do czynienia z wyjątkiem wyłączającym brak prawa do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o VAT.

Tut. organ pragnie również powołać się na przepis art. 17(6) zdanie trzecie Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L 145, str. 1, ze zm.), w myśl którego do czasu wejścia powyższych regulacji (listy wyłączeń spod prawa do odliczenia podatku), Państwa Członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy. Podobne regulacje zawarte zostały w art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r., w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007r. Niniejszą regulację należy rozumieć w ten sposób, że krajowy akt prawny implementujący dyrektywę może co najwyżej utrzymywać dotychczasowe wyłączenia i ograniczenia, nie może zaś pogorszyć sytuacji podatników w odniesieniu do przepisów dotychczasowych. Komentowany przepis odnosi się do momentu wejścia w życie dyrektywy dla danego państwa członkowskiego. Momentem „wejścia w życie dyrektywy” dla Polski (państwa przystępującego do wspólnoty już po pierwotnym terminie jej wejścia w życie) był moment akcesji. Tak więc terminem wejścia w życie Szóstej Dyrektywy Rady dla Polski był dzień 1 maja 2004r., jako, że wówczas nasz kraj przystąpił do Wspólnoty Europejskiej. W tym miejscu należy stwierdzić, iż mający zastosowanie w przedmiotowej sprawie przepis art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług jest odpowiednikiem obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004r. przepisu art. 25 ust. 1 pkt 3 b ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.). Tak więc należy stwierdzić, że mający zastosowanie w przedmiotowej sprawie ww. przepis art. 88 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług jest zgodny z prawem unijnym, nie nastąpiło bowiem rozszerzenie zakresu ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.