INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2009 r. (data wpływu 19 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina, jako podatnik podatku od towarów i usług, składa do urzędu skarbowego deklaracje VAT-7. Zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 9, poz. 115) zarządcą dróg gminnych jest wójt (burmistrz, prezydent miasta). Sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg. Na mocy art. 13 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy korzystający z dróg publicznych są zobowiązani do ponoszenia opłat m.in. za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Opłatę tą pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo (art. 13b ust. 1 ww. ustawy). Do kompetencji rady gminy należy ustalenie wysokości opłat, która podejmuje decyzje w tej sprawie w formie uchwały. Opłaty pobierane są za pomocą zainstalowanych parkometrów w strefie płatnego parkowania i stanowią dochód własny gminy. Ponadto zaspokojenie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym. Zadania własne gminy obejmują m.in. sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów, organizacji ruchu drogowego oraz lokalnego transportu. Gmina wskazuje, że zadania te zostały wymienione także w § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opłata za parkowanie pojazdów w pasie drogowym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r., a tym samym podlega obowiązkowi ewidencjonowania ze stawką zwolnioną...

Zdaniem Wnioskodawcy, wpływy z tytułu opłat parkingowych pobieranych w trybie administracyjnym przez Prezydenta Miasta stanowią dochód gminy i tym samym korzystają ze zwolnienia przedmiotowego, jako czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych i podlegają fakturowaniu ze zwolnioną stawką podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z obowiązującym do dnia 31 grudnia 2009 r. § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010 r. tożsame zwolnienie zostało zawarte w § 12 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799).

Z kolei, jak stanowi art. 106 cyt. ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jak stanowi art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t. j. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Wyznaczenie strefy płatnego parkowania, wysokości opłat oraz trybu jej poboru należy do kompetencji rady gminy (rady miasta) - art. 13b cyt. ustawy.

Zatem stosownie do regulacji zawartych w ustawie o drogach publicznych, opłaty za parkowanie na drodze publicznej, pobierane w oparciu o przepis art. 13 ust. 1 tej ustawy, nie są wynagrodzeniem za świadczoną usługę, lecz opłatą mającą charakter daniny publicznej.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych, w wyznaczonych w trybie administracyjnym „strefach płatnego parkowania”, nie stanowiące zapłaty za usługę parkingową świadczoną przez zarządcę drogi, nie są odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zaś Gmina nie ma obowiązku dokumentowania wnoszonej opłaty z tytułu parkowania pojazdów w pasie drogowym fakturami VAT.

Z uwagi na to, że opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, za nieprawidłowe należało uznać stanowisko Gminy, iż opłaty te korzystają ze zwolnienia z opodatkowania tym podatkiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.