INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2009r. (data wpływu 30 listopada 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% przy dostawie towarów na rzecz kontrahenta niezarejestrowanego dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych (NIP-UE) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2009r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% przy dostawie towarów na rzecz kontrahenta niezarejestrowanego dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych (NIP-UE).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W ostatnim kwartale 2008 roku nastąpiła sprzedaż na Węgry traktowana jako Wewnątrzwspólnotowa Dostawa Towarów. Okazało się, że wprawdzie odbiorca Wnioskodawcy był podatnikiem VAT, ale niemającym odpowiedniej rejestracji, czyli NIP-UE. Złożył takowe zgłoszenie w styczniu 2009 roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy przysługiwało prawo do 0-proc. stawki VAT przy dostawie towarów do tego kontrahenta...

Stanowisko Wnioskodawcy: Wnioskodawca złożył korektę deklaracji rozliczając podatek należny od takiej transakcji według stawek obowiązujących na te towary w kraju, ale powołując się na wyrok WSA w Szczecinie z 23 kwietnia 2009 roku, który w komentowanej sprawie po raz kolejny jasno podkreślił, iż przepisy ustawy o VAT muszą być interpretowane w świetle ogólnych zasad, jakie rządzą tym podatkiem, zwłaszcza zasady jego neutralności, uważa, że wystarczającą przesłanką uprawniającą do odliczenia bądź zwrotu VAT jest zaistnienie faktu transakcji opodatkowanej, a nie uprzednie dokonanie czynności o charakterze formalnym, jaką jest rejestracja na potrzeby VAT.

WSA w uzasadnieniu wyroku podkreśla, że prawo do odliczenia podatku nie jest żadnym szczególnym dobrodziejstwem czy ulgą, ale podstawowym uprawnieniem podatnika.

Oczywistym jest, że z chwilą, przystąpienia naszego kraju do Wspólnot Europejskich pierwszeństwo stosowania zyskały regulacje wspólnotowe. Dodatkowo Wnioskodawca dodał, iż w momencie dokonywania transakcji działał w tzw. "dobrej wierze" (zapewnienia nabywcy, że podatek NIP jest właściwy i ważny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 13 ust. 1 cyt. ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z kolei art. 13 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy stanowi, że przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 42 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

Pierwszy z warunków określonych art. 42 ust. 1 ustawy o VAT dotyczy dokonania dostawy na rzecz podatnika posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Artykuł 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, nie wskazuje w jaki sposób należy uzyskać potwierdzenie faktu, iż nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla potrzeb wewnątrzwspólnotowych transakcji nadany przez państwo członkowskie. W tym celu można, w ocenie tut. organu, wykorzystać system VIES.

System VIES jest systemem informatycznym, umożliwiającym państwom członkowskim Unii Europejskiej wymianę informacji o dokonywanych transakcjach wewnątrzwspólnotowych. Zapewnia on również dostęp do bazy danych numerów identyfikacyjnych podatników VAT, stosowanych w transakcjach wewnątrzwspólnotowych.

Od 1 stycznia 2004 roku podstawą prawną funkcjonowania tego systemu jest Rozporządzenie Rady (WE) nr 1798/2003 z dnia 7 października 2003r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości dodanej i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 218/92 (Dz. Urz. UE L Nr 264, str. 1 ze zm.).

Na mocy art. 3 ust. 2 ww. Rozporządzenia Rady (WE) nr 1798/2003, każde państwo członkowskie wyznacza jedno centralne biuro łącznikowe upoważnione do współpracy administracyjnej z innymi państwami członkowskimi. W Polsce powołano z dniem 1 stycznia 2004r. Biuro Wymiany Informacji o VAT Ministerstwa Finansów wraz z Ośrodkiem Zamiejscowym w Koninie. Jednocześnie należy zauważyć, iż z dniem 1 grudnia 2008r. przepisem § 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wyznaczenia jednostki organizacyjnej, w której funkcjonuje biuro wymiany informacji o podatku VAT (Dz. U. Nr 211, poz. 1330), wyznaczono Izbę Skarbową w Poznaniu, jako jednostkę organizacyjną, w której funkcjonuje biuro wymiany informacji o podatku VAT, o którym mowa w art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 97 ust. 17-19 ustawy o VAT, na wniosek zainteresowanego biuro wymiany informacji o podatku od towarów i usług lub naczelnik urzędu skarbowego potwierdza zidentyfikowanie bądź nie potwierdza zidentyfikowania określonego podmiotu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wniosek o identyfikację składa się na piśmie, faksem, telefonicznie lub pocztą elektroniczną. W takiej też formie udzielana jest odpowiedź.

Ponadto Ministerstwo Finansów na swojej stronie internetowej odsyła zainteresowanych do systemu wymiany informacji VIES, stwierdzając: Na stronie internetowej Komisji Europejskiej (http://ec.europa.eu/taxation_customs/vies) możliwe jest dokonanie potwierdzenia numerów identyfikacyjnych VAT swoich kontrahentów z państw członkowskich Unii Europejskiej.

Należy zatem przyjąć, że wystarczającym i wiarygodnym sposobem potwierdzenia, że nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy jest posiadanie wydruku ze strony internetowej wskazanej powyżej, potwierdzającego aktualność numeru lub posiadanie potwierdzenia aktualności tego numeru otrzymane faksem lub mailem z Biura Wymiany Informacji o VAT (także od właściwego naczelnika urzędu skarbowego).

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że w ostatnim kwartale 2008 roku nastąpiła sprzedaż na Węgry traktowana jako Wewnątrzwspólnotowa Dostawa Towarów. Okazało się, że wprawdzie odbiorca Wnioskodawcy był podatnikiem VAT, ale niemającym odpowiedniej rejestracji, czyli NIP-UE. Złożył takowe zgłoszenie w styczniu 2009 roku.

Odnosząc zatem przedstawiony stan prawny do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do zastosowania 0% stawki podatku VAT na dostawę przedmiotowych towarów, bowiem ich odbiorcą był kontrahent niezarejestrowany na potrzeby VAT-UE (niemający unijnego numeru NIP). Wnioskodawca postąpił zatem prawidłowo korygując deklarację VAT-7 i traktując przedmiotową transakcję jako dostawę krajową z zastosowaniem właściwej dla danego towaru stawki podatku VAT.

Końcowo należy zauważyć, iż stwierdzenie Wnioskodawcy, że „działał w dobrej wierze” gdyż oparł się na zapewnieniach kontrahenta, że numer ten jest właściwy i ważny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nie jest dostateczną przesłanką do uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową, do której można zastosować stawkę 0%.

Wnioskodawca posiadał bowiem inne środki aby sprawdzić czy kontrahent posiada ważny i prawidłowy nr VAT.

Z zapytaniem, czy kontrahent jest zarejestrowany w swoim kraju jako podatnik VAT-UE i czy posługuje się ważnym i prawidłowym numerem VAT, jak wskazano wyżej, Wnioskodawca mógł:

• zwrócić się do Biura Wymiany Informacji o VAT,
• zwrócić się do naczelnika urzędu skarbowego lub
• samodzielnie dokonać takiej weryfikacji, korzystając z powołanego wyżej adresu strony internetowej Komisji Europejskiej (http://ec.europa.eu/taxation_customs/vies).
  
  

Zatem oceniając stanowisko Wnioskodawcy, należy uznać je za nieprawidłowe.

Należy jednocześnie zauważyć, iż niniejsza interpretacja rozstrzyga jedynie w kwestii prawa do zastosowania przez Wnioskodawcę stawki 0%, przy dostawie towarów na rzecz kontrahenta, który nie był zarejestrowany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych (NIP-UE). Nie rozstrzyga natomiast czy w przedmiotowej sprawie zostały spełnione przez Wnioskodawcę warunki, określone w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, do zastosowania stawki 0%, bowiem Wnioskodawca nie sformułował pytania i własnego stanowiska w tym zakresie.

Ponadto należy dodać, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowi ono rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym, innym niż stan faktyczny przedstawiony w przedmiotowej sprawie, a ponadto zapadł na tle nieobowiązującego już stanu prawnego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.