INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2010 r. (data wpływu 15 stycznia 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 marca 2010 r. (data wpływu 29 marca 2010 r.) złożonym na wezwanie z dnia 17 marca 2010 r. oraz pismem z dnia 15 kwietnia 2010 r. (data wpływu 16 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia przychodu z tytułu wypłaty autocasco - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia przychodu z tytułu wypłaty autocasco.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Złożony wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w przedmiotowej sprawie zawierał braki formalne. W związku z powyższym tut. Organ podatkowy pismem z dnia 17 marca 2010 r. wezwał Wnioskodawcę o przedstawienie stanu faktycznego. W odpowiedzi na wezwanie pismem z dnia 24 marca 2010r. (data wpływu 29 marca 2010r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego o następujące informacje.

Wnioskodawca podał, iż całość dokumentacji szkody jest zgromadzona w firmie A, w W przy ulicy O. Dokumentacja szkody zawiera opis wypadku drogowego z dnia 30 sierpnia 2009 r. W krytycznym dniu syn Wnioskodawcy wiózł go na spotkanie w celu oględzin samochodu, który zamierzał kupić do przedsiębiorstwa jako środek trwały. Samochód Skoda Oktawia był użyty celowo i zgodnie z przeznaczeniem czyli w związku z prowadzoną działalnością. Bez znaczenia jest fakt, iż Wnioskodawca jechał jako pasażer a do oględzin i zakupu nie doszło ze względu na kraksę skutkującą szkodą całkowitą, przekładającą się na szkodę podatkową.

Wnioskodawca nadmienia, iż w wyniku przeglądania prasy prawniczej uzyskał wiedzę o szkodzie podatkowej, która jest kosztem uzyskania przychodu, a równoważy ją przychód w postaci odszkodowania wypłaconego na podstawie dobrowolnego ubezpieczenia, którym jest autocasco (AC).

Ponadto pismem z dnia 15 kwietnia 2010 r. (data wpływu 16 kwietnia 2010 r.) Wnioskodawca poinformował, iż:

• prowadzona działalność gospodarcza podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych i jest dokumentowana w podatkowej księdze przychodów i rozchodów,
• samochód był majątkiem firmy opisanym w ewidencji środków trwałych,
• zdarzeniem istotnym było powstanie szkody podatkowej, wynikającej z wartości początkowej pomniejszonej o odpisy amortyzacyjne i wartość części należnej współwłaścicielowi szkody, którą przewyższały wpływy na skutek wypłaty odszkodowania z tytułu AC i sprzedaży ,,pozostałości” samochodu po wypadku drogowym ta nadwyżka została zaksięgowana jako przychód w postaci jednej liczby.
• dobrowolne ubezpieczenie ,,Autocasco” (AC) było ważne w dniu wypadku.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłata z tytułu autocasco stanowi przychód...

Zdaniem Wnioskodawcy uzyskane odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia autocasco stanowi rekompensatę za poniesioną szkodę – stratę powstała w wyniku samochodowego wypadku drogowego i nie jest przychodem, ponieważ autocasco jest ubezpieczeniem dobrowolnym i celem prowadzonej działalności gospodarczej nie jest powodowanie wypadków, ale transport ludzi taksówką osobową.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy, przychodem z działalności są również otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

Jednocześnie przepis art. 14 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż do przychodów, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się zwróconych innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 48 powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeśli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Stosownie natomiast do treści art. 21 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c.

Jeżeli więc samochód był objęty dobrowolnym ubezpieczeniem AC to poniesioną stratę można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów ale tylko w tej części wartości początkowej samochodu, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi (art. 23 ust. 1 pkt 48 powoływanej ustawy). Natomiast odszkodowanie otrzymane z firmy ubezpieczeniowej należy doliczyć do przychodów z działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, odszkodowanie otrzymane z tytułu ubezpieczenia majątkowego, za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowi przychód z działalności gospodarczej w dacie jego otrzymania zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy.

Z przedstawionych we wniosku informacji wywieść należy, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną za zasadach ogólnych. W wyniku wypadku drogowego otrzymał odszkodowanie za szkodę dotyczącą uszkodzenia samochodu wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej. Samochód w dniu zdarzenia objęty był ubezpieczeniem dobrowolnym – autocasco. Powstanie szkody podatkowej, wynika z wartości początkowej pomniejszonej o odpisy amortyzacyjne i wartość części należnej współwłaścicielowi szkody. Przedmiotowy samochód po wypadku został sprzedany.

Reasumując, mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż otrzymane odszkodowanie za szkody dotyczące składnika majątku w postaci samochodu związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.