INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku (data wpływu: 19 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w latach 2005 i 2006 na terytorium Wielkiej Brytanii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w latach 2005 i 2006 na terytorium Wielkiej Brytanii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W lipcu 2005 r. Wnioskodawca wyjechał wraz z narzeczoną do Wielkiej Brytanii i rozpoczął tam pracę. W sierpniu tego samego roku zarejestrował się w tamtejszym urzędzie jako stały pracownik Wielkiej Brytanii. Przed wyjazdem Zainteresowany zakończył wszystkie swoje sprawy w Polsce, m. in. zlikwidował działalność gospodarczą (w maju 2005 r.), ponieważ wyjeżdżał do Wielkiej Brytanii bez zamiaru powrotu do Polski. W kwietniu 2006 r. Wnioskodawca złożył w Urzędzie Skarbowym zeznanie roczne PIT-36 wykazując w nim dochody z działalności gospodarczej i dochody z umowy zlecenia (w Polsce, po zakończeniu studiów nie mógł znaleźć stałego zatrudnienia). Zainteresowany nie wykazał w zeznaniu dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii, ponieważ uznał, że wyjeżdżając na stałe, nie ma takiego obowiązku.

W sierpniu 2006 r. Wnioskodawca rozpoczął pracę w brytyjskiej firmie, w której pracuje do teraz.

Przez cały okres pobytu w Wielkiej Brytanii Zainteresowany mieszkał w jednej z tamtejszych miejscowości. Do Polski Wnioskodawca przyjeżdżał sporadycznie. Na początku 2007 r. Zainteresowany rozpoczął przygotowania do zakupu mieszkania w Wielkiej Brytanii. W kwietniu 2007 r. wziął ślub. Ślub ze względów rodzinnych odbył się w Polsce, jednak zaraz po nim Wnioskodawca wrócił z żoną do Wielkiej Brytanii. We wrześniu 2007 r. kupili tam mieszkanie, a w grudniu 2008 r. urodziła się tam ich córka.

Na początku 2009 r. Zainteresowany otrzymał od pracodawcy informację o przeniesieniu całej firmy na terytorium Polski. Razem z pozostałymi pracownikami otrzymał propozycję przeniesienia (firma na terytorium Wielkiej Brytanii przestała istnieć, a jedyną możliwością pozostania w niej było przeniesienie). Wspólnie z żoną, która jest zatrudniona w tej samej firmie, zdecydowali o pozostaniu w dotychczasowej pracy i tym samym o powrocie do Polski. W październiku 2009 r. Wnioskodawca wrócił do Polski, przenosząc tutaj swoje centrum interesów życiowych, zmieniając miejsce zamieszkania i kontynuując pracę u dotychczasowego pracodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca miał obowiązek rozliczyć się w Polsce z dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii w 2005 i 2006 r....

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2005 r. i w 2006 r., stanowi, iż osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Natomiast z art. 3 ust. 2a ww. ustawy wynika, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Art. 4a ww. ustawy precyzuje, że przepisy te stosuje z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jak wskazuje Zainteresowany, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują miejsca zamieszkania. Oznacza to, że określając miejsce zamieszkania należy skorzystać z definicji zawartych w innych ustawach. Art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny definiuje miejsce zamieszkania osoby fizycznej jako miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Wnioskodawca podaje, że treść umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. (obowiązującej w 2005 r. i w 2006 r.) zawartej pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych określa jako „osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Umowa reguluje również zasady postępowania, w przypadku, gdy osoba fizyczna, przy zastosowaniu powyższego kryterium ma miejsce zamieszkania w obu państwach. W takim przypadku jako kryterium przy ustaleniu miejsca zamieszkania przyjmuje się (w poniższej kolejności):

1. powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. miejsce stałego przebywania,
3. obywatelstwo,
4. ustalenie miejsca zamieszkania w drodze porozumienia właściwych władz.
   
   

Zdaniem Zainteresowanego, biorąc pod uwagę powyższe uregulowania, miejscem Jego zamieszkania od lipca 2005 r. do 14 października 2009 r. była miejscowość w Wielkiej Brytanii, ponieważ wyjechał i przebywał tam z zamiarem stałego pobytu (decyzja o powrocie do Polski była spowodowana wyłącznie przeniesieniem całej firmy na teren Polski i niemożliwością pozostania w niej na terenie Wielkiej Brytanii), i ten fakt wyczerpuje już definicję miejsca zamieszkania zawartą w art. 25 Kodeksu Cywilnego. Dodatkowo, w ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę zapisy umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu spełniam także kolejne kryteria do uznania, że Jego miejscem zamieszkania była miejscowość w Wielkiej Brytanii, ponieważ to w tym miejscu miał ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (stała praca, narzeczona a później żona, plany związane z zakupem mieszkania i ich realizacja, miejsce urodzenia dziecka) oraz było to miejsce, w którym stale przebywał (opuszczał Wielką Brytanię sporadycznie). Od października 2009 r., po przeniesieniu ośrodka interesów osobistych i gospodarczych do Polski, miejsce zamieszkania Wnioskodawcy jest w Polsce.

W związku z powyższym, Zainteresowany uważa, że nie miał obowiązku rozliczenia się w Polsce za 2005 i 2006 r. z dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii, ponieważ, ze względu na miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii od lipca 2005 r. miał w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy, a więc obowiązek rozliczenia się wyłącznie z dochodów uzyskanych w Polsce (co uczynił, składając za 2005 r. zeznanie uwzględniające dochody uzyskane w Polsce).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2a powołanej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a tej ustawy stanowi, iż wymienione wyżej przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20), obowiązującej do końca 2006 r., określenie „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie” oznacza – z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu – każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Definicja miejsca zamieszkania odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistych z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego, obowiązujących do dnia 31 grudnia 2006 r., pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane, dlatego koniecznym było sięganie do uregulowań zawartych w Kodeksie cywilnym.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w okresie mającym znaczenie dla sprawy, tj. od lipca 2005 r. i przez cały 2006 r., miejscem zamieszkania Wnioskodawcy była Wielka Brytania, gdzie przebywał z zamiarem stałego pobytu. Do Polski Zainteresowany przyjeżdżał jedynie sporadycznie.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny stwierdzić należy, iż Wnioskodawca w okresie od lipca 2005 r. (moment wyjazdu z Polski) i przez cały 2006 r. podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, co oznacza, że opodatkowaniu w Polsce podlegałyby jedynie dochody uzyskiwane z pracy wykonywanej na jej terytorium, na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz dochody z innych źródeł przychodów położonych w kraju, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Natomiast dochody uzyskane przez Wnioskodawcę we wskazanym okresie z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Wielkiej Brytanii winny zostać rozliczone w miejscu ich uzyskania, tj. w Wielkiej Brytanii.

W konsekwencji Zainteresowany nie miał obowiązku rozliczyć się w Polsce z dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii w przedmiotowym okresie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.