INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 stycznia 2010 r. (data wpływu 11 stycznia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości wyłączenia z opodatkowania, przy obciążaniu zleceniodawcy, kosztów opłat drogowych poniesionych przy wykonaniu usług transportowych poza granicami kraju i sposobu ich dokumentowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2010 r. złożono wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości wyłączenia z opodatkowania, przy obciążaniu zleceniodawcy, kosztów opłat drogowych poniesionych przy wykonaniu usług transportowych poza granicami kraju i sposobu ich dokumentowania.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka świadczy usługi spedycyjne przy wykorzystaniu własnego transportu oraz nabywając usługi transportowe u podwykonawców. Usługi transportowe świadczone są zarówno na terenie kraju, jak i za granicą. Realizując te usługi Spółka ponosi opłaty drogowe w kraju i za granicą. Opłaty ponoszone na terytorium kraju wlicza w koszt świadczenia podstawowego, jakim jest świadczona usługa transportowa lub spedycyjna i opodatkowuje według stawki dla niej właściwej. W odniesieniu do opłat drogowych ponoszonych za granicą, Spółka stosuje taką samą zasadę. Jednakże powstała wątpliwość, czy zagraniczne opłaty drogowe mogą być traktowane jako opłata administracyjna, do której nie ma zastosowania ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w związku z czym obciążanie zleceniodawcy kosztami zagranicznej opłaty drogowej dokonane byłoby jako świadczenie niepodlegające opodatkowaniu odrębnie, obok świadczonej usługi transportowej opodatkowanej stawką 22%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest zastosowanie wyłączenia z opodatkowania kosztów opłaty drogowej ponoszonej w związku z wykonywanym transportem za granicą, przy obciążeniu zleceniodawcy, który zobowiązał się do zwrotu kosztów; wykazywanie w fakturze kosztów opłat drogowych jako odrębnej pozycji niepodlegającej opodatkowaniu (opłata administracyjna) lub obciążenie dodatkową notą obciążeniową obok świadczenia głównego jakim jest usługa transportowa...

Zdaniem Wnioskodawcy, powołującego treść art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w zakresie odpłatnego świadczenia usług mieszczą się usługi transportowe opodatkowane wg podstawowej stawki podatku, tj. 22%, natomiast opłaty administracyjne wyłączone są z opodatkowania. Kontrahent, który zobowiązał się do zwrotu kosztów, powinien być obciążony kosztami zagranicznej opłaty drogowej jako niepodlegającej opodatkowaniu. Mając na uwadze powyższe Spółka stoi na stanowisku, że jako podmiot świadczący usługi transportowe i spedycyjne na rzecz różnych podmiotów oraz ponoszący koszty opłat drogowych za granicą, może obciążać zleceniodawcę kosztami opłat drogowych notą obciążeniową lub fakturą VAT, jako zwrot kosztów administracyjnych niepodlegających opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje zaś całość świadczenia należnego od nabywcy (…).

Należy zauważyć, iż w każdym przypadku, przedmiotem czynności określonej umową jest konkretna usługa, a nie zbiór dowolnie wyodrębnionych w jej ramach usług, czy też części. W świetle powyższego przepisu, kwota należna obejmuje zarówno świadczenia wykonane przez usługodawcę, jak i świadczenia osób trzecich, jeśli są one wykonywane w związku ze sprzedażą danej usługi, a więc wszystkie elementy kosztów związanych ze świadczeniem usługi, kształtujące cenę, której sprzedawca żąda od nabywcy. Świadczenia takie stanowią element kalkulacji kosztów w sytuacji, gdy wykonanie usługi uzależnione jest od wcześniejszego wykonania innych usług (pomocniczych), które świadczy bezpośrednio sprzedawca lub nabywa je od innych podmiotów – jest to tzw. świadczenie złożone. Ponadto w przypadku, gdy usługodawca w celu wykonania usługi określonej umową, zmuszony jest ponieść koszty np. zakupu materiałów, energii, czy też wnieść opłaty nierozerwalnie wiążące się z tą usługą, kwota należności również winna być skalkulowana przy uwzględnieniu wszystkich tych elementów. Zatem koszty poniesione w celu wykonania usługi, jako części składające się na końcową kwotę należną, należy opodatkować podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla usługi, na której wykonanie zawarta została umowa .

Jednocześnie należy podkreślić, że opłaty administracyjne są to opłaty określone przepisami prawa, związane z funkcjonowaniem administracji publicznej.

Według ogólnodostępnej słownikowej definicji wynikającej z „Wikipedia – wolna encyklopedia”, „administracja publiczna” to przyjęte przez państwo i realizowane przez jego zawisłe organy, a także przez organy samorządu terytorialnego zaspokajanie zbiorowych i indywidualnych potrzeb obywateli, wynikających ze współżycia ludzi w społecznościach. Stanowi zespół działań, czynności i przedsięwzięć organizatorskich i wykonawczych prowadzonych na rzecz realizacji interesu publicznego przez różne podmioty, organy i instytucje na podstawie ustawy i w określonych prawem formach. Przy czym organem administracji publicznej jest osoba lub grupa osób znajdująca się w strukturze organizacyjnej władzy publicznej powołana do realizacji norm prawa administracyjnego w granicach przyznanych przez prawo kompetencji, wyposażona w odpowiednie środki materialne i ludzkie.

Zgodnie z treścią art. 41 ust. 1 ww. ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Ustawodawca przewidział dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku. Usługi transportowe co do zasady opodatkowane są wg stawki 22% (w przypadku usług transportu międzynarodowego istnieje możliwość zastosowania stawki preferencyjnej 0%, przy spełnieniu określonych przepisami warunków).

We wniosku wskazano, że Spółka świadczy usługi transportowe na terytorium kraju i za granicą, przy realizacji których ponosi koszty opłat drogowych (zarówno w kraju, jak i za granicą). Opłaty ponoszone na terytorium kraju wlicza w cenę świadczonej usługi transportowej lub spedycyjnej i opodatkowuje według stawki dla niej właściwej. Taką samą zasadę stosuje w odniesieniu do opłat drogowych ponoszonych za granicą, jednak powzięła wątpliwość, czy zagraniczne opłaty drogowe nie mogą być traktowane jako opłaty administracyjne, do których nie ma zastosowania ustawa o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że wnoszenie opłat drogowych związane jest z możliwością korzystania z przejazdu drogami, w odniesieniu do których przepisy określają obowiązek wnoszenia opłat. Opłaty te stanowią nieodłączny element składowy kosztów ponoszonych w związku ze świadczeniem usług transportu drogowego (podobnie jak zakup paliwa). Jeżeli Spółka obciąża kosztami opłat swoich klientów, to niezależnie od tego, czy są to opłaty administracyjne, czy też nie, stanowią one element kalkulacyjny ceny, co w konsekwencji powoduje wzrost ceny świadczonej usługi będącej przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Kosztu tych opłat nie można zatem traktować w oderwaniu od świadczonych usług transportowych i obciążać zleceniodawcę odrębnym dokumentem, gdyż stanowi jeden z elementów kwoty należnej od nabywcy z tytułu wykonania usługi. Należy podkreślić, iż bez znaczenia jest przy tym fakt, czy opłaty te zostały poniesione na terytorium kraju, czy poza jego granicami. W konsekwencji, niezależnie od tego, czy opłaty drogowe opłacane są w kraju, czy za granicą, przy obciążaniu zleceniodawcy ich koszt winien być uwzględniony przez wykonawcę w kwocie należnej za usługę transportową, opodatkowaną - zależnie od rodzaju transportu (krajowy czy międzynarodowy) - właściwą stawką podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.