INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2009 r. (data wpływu 12 listopada 2009 r.), uzupełnionym w dniu 22 stycznia 2010 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności poboru opłaty targowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2009 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 22 stycznia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności poboru opłaty targowej.

W przedmiotowym wniosku, oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka, zgodnie z przepisami prawa miejscowego – uchwałą Rady Miejskiej w sprawie ustalenia wysokości stawek opłaty targowej i sposobu jej poboru - została wskazana do poboru opłaty targowej w drodze inkasa na terenie miasta. Wynagrodzenie z ww. tytułu określono w wysokości 30% od zainkasowanych kwot.

Poboru opłaty targowej Spółka dokonuje zgodnie z art. 19 pkt 1 lit. a) i pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 9, poz. 31 ze zm.) oraz art. 9 ustawy Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) na podstawie cennika ustalonego w § 1 zatwierdzonego ww. uchwałą Rady Miejskiej. Czynności poboru opłaty targowej sklasyfikowane są wg PKWiU pod symbolem 75.11.11 – usługi ustawodawcze i wykonawcze.

Spółka nalicza podatek od towarów i usług w wysokości 22% z tytułu poboru opłaty targowej.

Gmina uważa, że Spółka nie powinna naliczać podatku od towarów i usług od tych czynności, gdyż obowiązek poboru opłaty targowej nałożono na Spółkę aktem prawa miejscowego. Zgodnie z uchwałą Rady Miejskiej, między Gminą, a Spółką został nawiązany stosunek publicznoprawny.

Jednocześnie czynność poboru opłaty targowej nie spełnia definicji usługi w rozumieniu przepisów art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku podatków i opłat lokalnych nie ma ze strony Gminy żadnego świadczenia, ponieważ jest to danina publicznoprawna. Podatki i opłaty od dwustronnych umów cywilnoprawnych różni właśnie brak świadczeń ze strony podmiotu, na rzecz którego ponoszone są ciężary podatkowe. Zatem, jeśli pobór opłaty targowej nie jest usługą (brak świadczenia), to nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług, ponieważ nie stanowi przedmiotu opodatkowania wyszczególnionego w treści art. 5 tej ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pobór opłaty targowej należy traktować jako usługę zaklasyfikowaną wg PKWiU pod symbolem 74.87.12 - usługi świadczone przez agencje inkasa, a czynności poboru opłaty targowej w drodze inkasa należy opodatkować 22% stawką VAT, czy pobór tej opłaty jest usługą zaklasyfikowaną do grupowania 75.11.11 – usługi ustawodawcze i wykonawcze i należy je traktować jako zwolnione od podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, pobór opłaty targowej nie jest usługą i nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług, jak również nie jest czynnością wymienioną w art. 8 tej ustawy.

Spółka nie powinna naliczać podatku od towarów i usług od czynności poboru opłaty targowej w drodze inkasa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Pojęcie opłaty targowej określone zostało w ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. nr 121, poz. 844 ze zm.). Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach.

Na mocy art. 19 pkt 1 ww. ustawy, rada gminy, w drodze uchwały określa zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłat określonych w ustawie (…).

W myśl pkt 2 wskazanego wyżej przepisu, rada gminy, w drodze uchwały może zarządzić pobór tych opłat w drodze inkasa oraz określić inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso.

Na podstawie art. 2 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), przepisy ustawy stosuje się do opłaty skarbowej oraz opłat, o których mowa w przepisach o podatkach i opłatach lokalnych.

Podmiot, któremu powierzono pobór opłaty targowej, ma status inkasenta w rozumieniu art. 9 ww. ustawy, czyli jest obowiązany do pobrania od podatnika podatku (opłaty) i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 28 § 4 Ordynacji podatkowej, rada gminy, rada powiatu oraz sejmik województwa może ustalić wynagrodzenie dla płatników lub inkasentów z tytułu poboru podatków stanowiących dochody, odpowiednio, budżetu gminy, powiatu lub województwa.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Za świadczenie usług – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – uznaje się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W ust. 3 tego artykułu ustawodawca wskazuje, że usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

W art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług postanowiono, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, w myśl ust. 2 powołanego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane są w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl postanowień § 13 ust. 1 pkt 11, obowiązującego do dnia 31 grudnia 2009 r., rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Od dnia 1 stycznia 2010 r. powyższą kwestię reguluje (odpowiednio w rozdziale 6 i § 12 ust. 1 pkt 12) rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799).

Analiza ww. przepisów prowadzi do następujących wniosków:

1. wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług oraz zwolnienie od podatku jednostek samorządu terytorialnego ma charakter wyłącznie podmiotowo–przedmiotowy,
2. w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia z opodatkowania lub ze zwolnienia od podatku konieczne jest spełnienie dwóch warunków:



1. czynności – co do zasady podlegające opodatkowaniu – muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
2. czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.

Z uwagi na to należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników (na mocy art. 15 ust. 6 ustawy) lub zwolnienia od podatku realizowanych czynności (w oparciu o § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia wykonawczego z dnia 28 listopada 2008 r.).

Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, iż Spółka, zgodnie z przepisami prawa miejscowego – uchwałą Rady Miejskiej w sprawie ustalenia wysokości stawek opłaty targowej i sposobu jej poboru - została wskazana do poboru opłaty targowej w drodze inkasa na terenie miasta. Z ww. tytułu określono wynagrodzenie w wysokości 30% od zainkasowanych kwot.

Czynności poboru opłaty targowej sklasyfikowane są wg PKWiU pod symbolem 75.11.11 – usługi ustawodawcze i wykonawcze.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż Spółka dokonując poboru opłaty targowej działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, świadczącego usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy (istnieje bezpośredni związek pomiędzy czynnością wykonaną przez dany podmiot, a wynagrodzeniem otrzymanym z tego tytułu), gdyż – jak uprzednio wskazano - wyłączenie z opodatkowania dotyczy ściśle określonych podmiotów, tj. organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy. Spółka nie korzysta również ze zwolnienia od podatku jako jednostka samorządu terytorialnego, mimo iż wykonuje czynności poboru opłaty targowej w imieniu jednostki samorządu terytorialnego, bowiem sama nie wchodzi w skład administracji samorządowej, lecz prowadzi niezależną działalność gospodarczą.

Co do zasady stawka podatku – na mocy art. 41 ust. 1 ww. ustawy – wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2–12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1, przy czym zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w klasyfikacjach wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy. Pod pozycją 6 załącznika nr 4 do ustawy jako zwolnione od podatku wymieniono „usługi w zakresie administracji publicznej, obrony narodowej, obowiązkowych ubezpieczeń społecznych – wyłącznie usługi w zakresie obowiązkowych ubezpieczeń społecznych” – PKWiU ex 75.

Na podstawie powołanego wyżej przepisu, zwolnione od podatku są jednak tylko i wyłącznie usługi w zakresie obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, zwolnienie nie obejmuje natomiast usług administracji. Wynika to z pełnego brzmienia ww. pozycji załącznika do ustawy o podatku od towarów i usług oraz użycia przy wymienionym rodzaju grupowania PKWiU 75 symbolu „ex”, który oznacza, że zwolnienie dotyczy tylko danej usługi z danego grupowania.

Stąd wynika, iż nawet jeżeli świadczone przez Spółkę usługi są zaliczane do „usług administracji publicznej” - PKWiU 75.1, to i tak nie mogą korzystać ze zwolnienia na podstawie treści art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, że usługi, o których mowa we wniosku, dla których przepisy dotyczące podatku od towarów i usług nie przewidują zwolnienia, ani obniżonej stawki podatku, Wnioskodawca zobowiązany jest opodatkować 22% stawką na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zaznaczyć, iż zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1 poz. 11), zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej i to jego obciążają ewentualne negatywne konsekwencje z tytułu błędnego zaklasyfikowania towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.