INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2010 r. (data wpływu 1 marca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 29 kwietnia 2010 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usług wynajmu żurawi samojezdnych-terenowych, gąsienicowych wraz z obsługą operatorską oraz sposobu ich dokumentowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 29 kwietnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usług wynajmu żurawi samojezdnych-terenowych, gąsienicowych wraz z obsługą operatorską oraz sposobu ich dokumentowania.

W przedmiotowym wniosku, oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka świadczy odpłatnie usługi dźwigowe, polegające na wynajmie sprzętu dźwigowego wraz z obsługą operatorską (PKD 2004: 45.50.Z; PKD 2007: 43.99.Z), a także usługi transportowe. W 2009 r. wykonała w sposób bezsporny i należycie umowę na rzecz kontrahenta niemieckiego w zakresie usług dźwigowych, rozumianych jako wynajem żurawi samojezdnych-terenowych, gąsienicowych wraz z obsługą operatorską. Usługi świadczone były na terytorium Polski, na podstawie jednorazowych umów (zleceń) na usługi dźwigowe. W celu ich udokumentowania Spółka wystawiła faktury sprzedażowe, w których wykazała podatek od towarów i usług – na podstawie przepisów art. 27 i 28 ustawy. Kontrahent niemiecki, odwołując się do zapisów ustawy zwartych w art. 27 ust. 4 pkt 6, zakwestionował prawidłowość wystawionych faktur i do chwili obecnej nie rozliczył swojego zobowiązania wobec Spółki, w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Przedmiotowe usługi dźwigowe - wynajmu żurawi (dźwigów) z obsługą operatorską, sklasyfikowane są w grupie PKD (2004): 45.50 Z – Wynajem sprzętu budowlanego i burzącego z obsługą operatorską, PKD (2007): 43.99 Z – Pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, gdzie indziej nie sklasyfikowane. Sprzęt dźwigowy, wykorzystywany przez Spółkę do wykonania tych usług, sklasyfikowany jest na podstawie przepisów o statystyce publicznej (PKWiU) w grupie 34.10.52-00.00 – Pojazdy mechaniczne przeznaczone do celów specjalnych - żurawie samochodowe i samojezdne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przyjęty przez Spółkę sposób fakturowania wykonanych usług jest poprawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiony wyżej sposób dokumentowania sprzedaży z tytułu wykonania usług na rzecz spółki niemieckiej z siedzibą na terytorium Niemiec, ma uzasadnienie w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. Po powołaniu treści przepisów art. 5 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy, Spółka wskazała, że w przypadku świadczenia usług, o prawidłowym rozliczeniu podatku decyduje określenie miejsca świadczenia danej usługi. Ogólna reguła wyrażona jest w art. 27 ust. 1 ustawy i stanowi, że w przypadku świadczenia usług – miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę. W ocenie Spółki, świadczone przez nią usługi (dźwigowe, transportowe) nie wchodzą w zakres odstępstw od tej zasady, czyli sytuacji przewidzianych w art. 27 ust. 3 i art. 27 ust. 4 pkt 6 ustawy, które dotyczą innego rodzaju usług – tj. zdefiniowanych pod PKD 2007: 77.32 Z – Wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń budowlanych (bez operatora oraz rusztowań i platform roboczych, bez wznoszenia i demontażu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl postanowień art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do zapisu art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Podkreślić należy, iż w przypadku usług istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca ich świadczenia, bowiem od określenia miejsca świadczenia zależeć będzie miejsce ich opodatkowania. Z uwagi na fakt, że przedmiotem wniosku jest zaistniały stan faktyczny, jego oceny prawnej dokonano z uwzględnieniem przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, które regulowały powyższą kwestię do dnia 31 grudnia 2009 r.

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 27 ust. 1 ww. ustawy, w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi – miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności – miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Odstępstwo od tej zasady przewidziano m. in. w art. 27 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz:

1. osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego, lub
2. podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę
   
   

- miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Na podstawie art. 27 ust. 4 pkt 6 ustawy, przepis ust. 3 stosuje się do usług wynajmu, dzierżawy lub innych o podobnym charakterze, których przedmiotem są rzeczy ruchome, z wyjątkiem środków transportu.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie wprowadzają ogólnej definicji środków transportu. Należy więc stwierdzić, iż za środki transportu winny być uznane pojazdy tożsame z nowymi środkami transportu, wymienionymi w załączniku nr 1 do tej ustawy. W załączniku tym pod pozycją 4 ujęto pojazdy mechaniczne przeznaczone do celów specjalnych – z wyłączeniem samochodów ciężarowych z dźwigiem (PKWiU 34.10.52.), wież wiertniczych, samojezdnych (34.10.54-10.00).

Zgodnie z zapisem art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), pojazd oznacza środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane.

W świetle § 3 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.) do dnia 31 grudnia 2010 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264 ze zm.).

W tejże klasyfikacji, w tomie VI, podsekcji „DM” p.n. „Sprzęt transportowy”, w dziale 34 wymieniono pojazdy mechaniczne, przyczepy i naczepy. Jak wynika z zapisów tam zawartych dział ten obejmuje: silniki spalinowe do pojazdów mechanicznych, pojazdy mechaniczne do przewozu osób, pojazdy mechaniczne do przewozu towarów oraz specjalnego przeznaczenia, nadwozia do pojazdów mechanicznych, przyczepy i naczepy, części i akcesoria do pojazdów mechanicznych i ich silników. Wskazać należy, że pod symbolem 34.10.52.00 - jako pojazdy mechaniczne przeznaczone do celów specjalnych – ujęto dźwigi samojezdne (żurawie samochodowe).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 2009 r. Spółka świadczyła na rzecz kontrahenta niemieckiego, posiadającego siedzibę na terytorium Niemiec, usługi wynajmu żurawi samojezdnych-terenowych, gąsienicowych wraz z obsługą operatorską, dokumentując ich wykonanie fakturami, w których wykazała kwotę podatku od towarów i usług. Przedmiotowe czynności świadczone były na podstawie jednorazowych umów (zleceń) dotyczących usług dźwigowych, na terytorium Polski. Usługi te sklasyfikowane są w grupie PKD (2004) 45.50. Z – Wynajem sprzętu budowlanego i burzącego z obsługą operatorską, PKD (2007) 43.99. Z – Pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, gdzie indziej nie sklasyfikowane. Sprzęt dźwigowy, wykorzystywany przez Spółkę do ich wykonania, sklasyfikowany jest na podstawie przepisów o statystyce publicznej (PKWiU) w grupie 34.10.52-00.00 – Pojazdy mechaniczne przeznaczone do celów specjalnych – żurawie samochodowe i samojezdne.

Zatem w świetle powołanych wyżej regulacji prawnych, wynajmowane przez Spółkę żurawie samojezdne są uznawane za pojazdy mechaniczne do celów specjalnych. Jednocześnie jako samochody ciężarowe z dźwigiem, objęte klasyfikacją statystyczną PKWiU 34.10.52-00.00, zostały wyłączone – na potrzeby podatku od towarów i usług – z towarów zaliczanych do środków transportu. Wobec powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie znajdą zastosowanie przepisy art. 27 ust. 3 pkt 2 oraz art. 27 ust. 4 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, co oznacza, że miejscem świadczenia przedmiotowych usług wynajmu żurawi samojezdnych było terytorium Niemiec, a tym samym czynności te nie podlegały opodatkowaniu na terytorium kraju.

Art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W ust. 2 tego artykułu wskazano, że ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub – w przypadku terytorium państwa trzeciego – podatku o podobnym charakterze.

Stosownie do zapisu § 25 ust. 1 przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), przepisy § 5, 7-21 i 24 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub – w przypadku państwa trzeciego – podatku o podobnym charakterze.

W myśl postanowień ust. 2 tegoż paragrafu, wystawiona w takich przypadkach faktura, powinna zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Zatem wykonanie przedmiotowych usług powinno zostać udokumentowane fakturą VAT, bez wykazania stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem, pod warunkiem, że Spółka nie jest zidentyfikowana dla podatku od wartości dodanej na terytorium Niemiec. Tym samym stanowisko Spółki przedstawione w złożonym wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Informuje się również, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Wobec powyższego załączone do wniosku i jego uzupełnienia dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy, a oceny stanowiska Spółki dokonano wyłącznie na podstawie opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.