INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 10 marca 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przyznania świadczeń z tytułu uprawnień do ulgowych przejazdów środkami transportu publicznego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przyznania świadczeń z tytułu uprawnień do ulgowych przejazdów środkami transportu publicznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem przewozowym, prowadzonym w formie spółki akcyjnej Skarbu Państwa, wykonującym publiczny transport zbiorowy autobusowy. Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy obowiązujący w spółce zawiera uregulowania wydane w oparciu o przepis art. 1a ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1992r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U. z 2002r. Nr 175, poz. 1440 ze zm.), przyznając pracownikom, ich żonom (mężom), dzieciom uczącym się do 20 roku życia i studentom do 26 roku życia bezpłatny przejazd autobusami wnioskodawcy na podstawie biletów wystawionych na własną sieć, natomiast w zakresie korzystania z przejazdów autobusami innego przedsiębiorstwa na zasadach określonych w porozumieniu tych przedsiębiorstw. Uprawnienia do bezpłatnych biletów przysługują także rencistom, emerytom i członkom ich rodzin. Ponadto pracownikom, ich żonom (mężom), wdowom, wdowcom i ich dzieciom uczącym się do 20 roku życia, studentom do 26 roku życia przysługuje 6 krotnie w ciągu roku bezpłatny, dwustronny przejazd do wybranego miejsca na terenie kraju, na trasach obsługiwanych przez autobusy przedsiębiorstw PKS. Cena tych biletów wynika z cennika rozkładu jazdy.

Wnioskodawca wystawia swoim pracownikom, emerytom i rencistom oraz członkom ich rodzin imienne bilety ze zdjęciem uprawniające na dany rok kalendarzowy do bezpłatnych przejazdów autobusami PKS. Bilety są opodatkowane stawką podatku od towarów i usług, który opłaca właściciel biletu, wpłacając należność do kasy przedsiębiorstwa, natomiast przedsiębiorca odprowadza podatek od towarów i usług należny. Cena biletu wynika z przyjętych wartości uśrednionych co do przebiegu (promień dowozu) oraz częstotliwości jazd.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy świadczenia z tytułu uprawnień do ulgowych przejazdów środkami transportu publicznego przyznane pracownikom, żonom (mężom) pracowników, dzieciom uczącym się do 20 roku życia, studentom do 26 roku, członkom rodzin rencistów i emerytów w postaci biletu imiennego (ze zdjęciem), ujęte w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy w oparciu o art. 1a ust 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1992r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów (Dz. U. Nr 175 poz. 1440), można traktować jako świadczenie zwolnione z podatku w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 84 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Wnioskodawca przywołał treść art. 9 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazując jednocześnie, iż art. 21 ust. 1 pkt 84 powołanej ustawy zwalnia od tego podatku wartość świadczeń z tytułu uprawnień do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego kolejowego i autobusowego wynikających z przepisów o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego. Zdaniem wnioskodawcy przepisy mają zastosowanie w ustawie z dnia 20 czerwca 1992r. dotyczącej publicznego transportu zbiorowego. Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z art. 1a ust. 3 tejże ustawy przewoźnicy wykonujący publiczny transport zbiorowy mogą wprowadzić uprawnienia do bezpłatnych albo ulgowych przejazdów dla swoich pracowników oraz emerytów i rencistów oraz najbliższych członków ich rodzin. Wnioskodawca wskazał również, iż przytoczone uregulowania zawarte są w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy i na ich podstawie pracownicy korzystają z bezpłatnych przejazdów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych przyznania świadczeń z tytułu uprawnień do ulgowych przejazdów środkami transportu publicznego. W pozostałym zakresie wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm., od 31 marca 2010r. t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Katalog źródeł, do których kwalifikuje się dochód danego rodzaju został wymieniony w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W pkt 1 i 9 tegoż przepisu wymieniono jako źródło przychodu m.in. stosunek pracy oraz inne źródła. Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za przychody z innych źródeł - zgodnie z treścią art. 20 ust. 1, powołanej ustawy, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, iż wnioskodawca jest przedsiębiorstwem przewozowym wykonującym publiczny transport zbiorowy autobusowy. Na podstawie Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy oraz w oparciu o przepis art. 1a ust. 3 ustawy o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego wnioskodawca przyznaje swoim pracownikom, ich żonom (mężom), dzieciom uczącym się do 20 roku życia i studentom do 26 roku życia bezpłatny przejazd swoimi autobusami na podstawie biletów wystawionych na własną sieć, natomiast w zakresie korzystania z przejazdów autobusami innego przedsiębiorstwa na zasadach określonych w porozumieniu tych przedsiębiorstw. Uprawnienia do bezpłatnych biletów przysługują także rencistom, emerytom i członkom ich rodzin.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 84 ww. ustawy wolna od podatku jest wartość świadczeń z tytułu uprawnień do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego kolejowego i autobusowego, wynikających z przepisów o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego.

Zauważyć należy, iż każda ulga podatkowa, jako czyniąca wyłom w zasadzie powszechności opodatkowania i równego traktowania podmiotów, musi być stosowana ściśle. Co do zasady – nie są dopuszczalne interpretacje wyjątków poza literalne ich brzmienie. Dokonując interpretacji przytoczonego przepisu – zgodnie z zasadą, iż wyjątków nie należy interpretować rozszerzająco – uznać należy, że wolna od podatku jest wartość świadczeń, wynikających z przepisów o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego.

Uprawnienia do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego unormowane zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1992r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (t.j. Dz. U. z 2002r. Nr 175, poz. 1440 ze zm.).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 wskazanej ustawy, ustawa reguluje uprawnienia do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego w regularnych przewozach osób, wykonywanych przez uprawnionych przewoźników kolejowych i autobusowych.

W myśl art. 1a ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1992r., przewoźnicy wykonujący publiczny transport zbiorowy mogą wprowadzić uprawnienia do bezpłatnych albo ulgowych przejazdów dla swoich pracowników oraz emerytów i rencistów i najbliższych członków rodzin.

Jednocześnie, art. 1b ust. 1 pkt 3 tej ustawy stanowi się, iż przepisów ustawy nie stosuje się do pracowników firm przewozowych kolejowych i autobusowych, emerytów, rencistów tych firm i najbliższych członków ich rodzin, w zakresie, w jakim firmy te przyznały uprawnienia do ulgowych przejazdów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 tej ustawy znosi się wszelkie uprawnienia do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego przewidziane w dotychczasowych przepisach prawa oraz postanowieniach układów zbiorowych pracy, z zastrzeżeniem ust. 2.

Łączna interpretacja przywołanych powyżej regulacji prowadzi do wniosku, iż uprawnienia do ulgowych przejazdów dla pracowników, ich żon (mężów), ich dzieci oraz studentów do 26 roku, a także rencistów i emerytów oraz członków ich rodzin w postaci biletu imiennego przyznane przez przewoźnika wykonujących publiczny transport zbiorowy nie mogą być uznane za uprawnienia do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego kolejowego i autobusowego, wynikające z przepisów o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego, do których odsyła powołany przepis art. 21 ust. 1 pkt 84 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak bowiem jasno wynika z przytoczonych przepisów – powołanej ustawy o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego nie stosuje się do tych świadczeń, które zostały przyznane ww. osobom przez wskazane firmy przewozowe.

Konsekwencją powyższego jest uznanie, iż do wartości świadczeń z tytułu uprawnień do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego kolejowego i autobusowego, otrzymanych przez ww. podatników podatku dochodowego od osób fizycznych, nie znajdzie zastosowanie zwolnienie, o którym stanowi się w art. 21 ust. 1 pkt 84 ustawy, albowiem uprawnienia wskazanego kręgu podatników nie wynikają z przepisów o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.