INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2010 r. (data wpływu 23 lutego 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 maja 2010 r. (data wpływu 24 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odsetek od pożyczki udzielonej Spółce przez osobę fizyczną – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek uzupełnionym w dniu 24 maja 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odsetek od pożyczki udzielonej Spółce przez osobę fizyczną.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 25 lipca 2007 r. Wnioskodawca zawarł umowę pożyczki kwoty 60.000 euro z obywatelem Włoch na stałe zamieszkującym w Polsce. Pożyczkodawca nie jest przedsiębiorcą i stosownie do art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty jest nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce. Pożyczka została udzielona odpłatnie tj. strony ustaliły, iż pożyczkobiorca uiści na rzecz pożyczkodawcy odsetki ustawowe w wysokości 7,65% rocznie.

W dniu 5 czerwca 2009 r. pożyczkodawca wystąpił przeciwko Wnioskodawcy z pozwem o zapłatę na skutek którego Sąd Okręgowy zasądził opisaną wyżej należność nakazem zapłaty z dnia 15 czerwca 2009 r.

W dniu 14 stycznia 2010 r. Wnioskodawca uiścił na rzecz pożyczkodawcy kwotę należności głównej wraz z odsetkami umownymi. Pożyczkodawca nie przedstawił certyfikatu rezydencji. Wnioskodawca działając jako płatnik naliczył, pobrał oraz odprowadził na rachunek bankowy właściwego urzędu skarbowego zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 20% wypłaconych odsetek.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca działając jako płatnik powinien naliczyć, pobrać i odprowadzić zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty wypłaconych odsetek umownych stosownie do treści art. 41 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zryczałtowany podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Polski odsetek wynosi 20% uzyskanego przychodu. Osoby prawne dokonujące wypłat na rzecz osób fizycznych wskazanych w art. 3 ust. 1 ustawy, zobowiązane są pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) z tytułów określonych między innymi w art. 29 wskazanej ustawy.

W świetle przepisu art. 3 ust. 1 i ust. 1a ustawy, za osobę mającą stałe miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności osobę fizyczną przebywającą na jej terytorium dłużej niż 183 dni.

W tym stanie rzeczy, uznać należy, że Wnioskodawca działając jako płatnik powinien naliczyć, pobrać i odprowadzić zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 20% od kwoty wypłaconych odsetek umownych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1 i 1a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, w dniu 25 lipca 2007 r. Wnioskodawca zawarł umowę pożyczki kwoty 60.000 euro z obywatelem Włoch na stałe zamieszkującym w Polsce. Pożyczkodawca nie jest przedsiębiorcą i stosownie do art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty jest nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce. Pożyczka została udzielona odpłatnie tj. strony ustaliły, iż pożyczkobiorca uiści na rzecz pożyczkodawcy odsetki ustawowe w wysokości 7,65% rocznie.

W dniu 5 czerwca 2009 r. pożyczkodawca wystąpił przeciwko Wnioskodawcy z pozwem o zapłatę na skutek którego Sąd Okręgowy zasądził opisaną wyżej należność nakazem zapłaty z dnia 15 czerwca 2009 r.

W dniu 14 stycznia 2010 r. Wnioskodawca uiścił na rzecz pożyczkodawcy kwotę należności głównej wraz z odsetkami umownymi. Wnioskodawca działając jako płatnik naliczył, pobrał oraz odprowadził na rachunek bankowy właściwego urzędu skarbowego zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 20% wypłaconych odsetek.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od pożyczek.

Na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a (tj. osoby posiadającej na terytorium RP ograniczony obowiązek podatkowy), przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu. Jednocześnie w myśl ust. 2 powołanego art. 29 przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, z tym, że zastosowanie stawki podatku wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Analiza treści art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym wskazuje, że ma on zastosowanie wyłącznie do osób o których mowa w art. 3 ust. 2a tj. osób posiadających na terytorium RP ograniczony obowiązek podatkowy. Ponieważ, w złożonym wniosku wskazano, że pożyczkodawca nie przedstawił Wnioskodawcy certyfikatu rezydencji oraz, że stosownie do art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty był w Polsce nieograniczonym obowiązkiem, zatem przepis ten nie ma zastosowania do opodatkowania otrzymanych przez niego odsetek.

W związku z tym odsetki te podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 30a ust. 1 pkt 1 ustawy, który stanowi, że od uzyskanych dochodów (przychodów) z odsetek od pożyczek, z wyjątkiem gdy udzielanie pożyczek jest przedmiotem działalności gospodarczej pobiera się 19 % zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a.

Zgodnie z art. 30a ust. 2 przepisy ust. 1 pkt 1-5 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 41 ust. 1 cytowanej ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie natomiast do ust. 4 tego przepisu, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Na podstawie natomiast art. 42 ust. 1a ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

W związku z powyższym, uwzględniając okoliczności przedstawione we wniosku tj. w szczególności fakt, że pożyczkodawca jest obywatelem Włoch objętym nieograniczonym obowiązkiem podatkowym na terenie Polski oraz przytoczone przepisy prawa, stwierdzić należy, że stosownie do art. 30a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, Wnioskodawca był zobowiązany pobrać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 19% przychodu i przekazać, zgodnie z art. 42 ust. 1 wyżej powołanej ustawy podatkowej, w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według jego siedziby.

Na podstawie natomiast art. 42 ust. 1a ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym Wnioskodawca jako płatnik, o którym mowa w art. 41, obowiązany jest przesłać do urzędu skarbowego, również właściwego według miejsca jego siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.