INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 02.02.2010 r. (data wpływu 03.02.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie różnic kursowych ustalanych metodą wg przepisów o rachunkowości:

• w części dotyczącej możliwości zaliczenia do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów różnic z wycen do wartości godziwej transakcji NDF oraz innych walutowych transakcji na instrumentach pochodnych (nie noszących charakteru transakcji zabezpieczających) – jest nieprawidłowe;

• w części dotyczącej braku możliwości uwzględnienia w rachunku podatkowym różnic kursowych, powstałych w związku z ww. transakcjami na instrumentach pochodnych i które to różnice w świetle przepisów o rachunkowości są odnoszone do bilansu Spółki i nie wpływają na koszty lub przychody finansowe – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 02.03.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów różnic z wycen do wartości godziwej transakcji NDF oraz innych walutowych transakcji na instrumentach pochodnych (nie noszących charakteru transakcji zabezpieczających) oraz różnic kursowych, powstałych w związku z ww. transakcjami na instrumentach pochodnych, które to różnice w świetle przepisów o rachunkowości są odnoszone do bilansu Spółki i nie wpływają na koszty lub przychody finansowe – w sytuacji, gdy Spółka stosuje metodę ustalania różnic kursowych wg przepisów o rachunkowości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka - Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) dokonuje kalkulacji różnic kursowych dla celów podatkowych zgodnie z art. 9b ustawy CIT, tzn. przy wykorzystaniu metody księgowej ustalania różnic kursowych.

Odpowiednie zawiadomienie o tym fakcie zostało złożone do naczelnika właściwego urzędu skarbowego w dniu 30 stycznia 2007 r.

Sprawozdanie finansowe Spółki jest corocznie badane przez biegłego rewidenta.

W 2008 roku Spółka zawierała transakcje terminowe sprzedaży walut obcych typu NDF (non-delivery forward).

Na dzień 31 grudnia 2008 roku wycena niezrealizowanych transakcji NDF była ujemna. Zdecydowana większość ujemnej wyceny nie została uznana przez Spółkę jako spełniająca funkcje zabezpieczającą, w związku z tym do ich wyceny Spółka nie zastosowała przepisów rozdziału 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych (Dz. U. Nr 149, poz. 1674 ze zm.; dalej: „Rozporządzenie”) dotyczącego rachunkowości zabezpieczeń.

Wycena walutowych instrumentów pochodnych obciążyła rachunek wyników Spółki za 2008 r., jako pozostałe koszty finansowe.

Koszty wynikające z wyceny, dotyczące transakcji NDF, które nie zostały uznane przez Spółkę za spełniające funkcję zabezpieczającą, nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i nie obciążyły wyniku podatkowego Spółki.

W związku z transakcjami na walutowych instrumentach pochodnych Spółka, zgodnie z przepisami o rachunkowości, w rachunku zysków i strat rozpoznaje odpowiednio przychody i koszty finansowe z tytułu wzrostu lub spadku oszacowanej wartości walutowych kontraktów pochodnych, określane w efekcie porównania:

wyceny tych kontraktów aktualnej na dany dzień sprawozdawczy, dokonanej przede wszystkim w oparciu o kursy walut

do

wyceny dokonanej w poprzednim okresie sprawozdawczym

bez dokonywania fragmentacji (dekompozycji) tej wyceny.

W przypadku braku uwzględniania wyceny w wyniku podatkowym Spółki, w roku 2009 i w latach następnych Spółka w terminie realizacji (zapadalności) poszczególnych transakcji rozpozna cały faktycznie osiągany wynik na tych transakcjach. Zostanie on rozpoznany w kwocie, która wynika z ich rozliczenia, jako koszt podatkowy (w przypadku wyniku ujemnego) lub jako przychód do opodatkowania (w przypadku wyniku dodatniego).

Dodatkowo Spółka zaznacza, iż zgodnie z zasadami rachunkowości zabezpieczeń część różnic kursowych dotyczących wycen instrumentów pochodnych spełniających funkcje zabezpieczającą jest odnoszona na bilans.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy dokonana przez Spółkę wycena do wartości godziwej ww. walutowych transakcji NDF oraz innych walutowych transakcji na instrumentach pochodnych (nie noszących charakteru transakcji zabezpieczających) skutkuje powstaniem różnic kursowych dla celów podatkowych i powinna zostać uwzględniona w kalkulacji podatku dochodowego Spółki, czyli zaliczona odpowiednio do kosztów bądź przychodów podatkowych...
2. Czy różnice kursowe, powstałe w związku z walutowymi transakcjami NDF oraz innymi walutowymi transakcji na instrumentach pochodnych, które w świetle przepisów o rachunkowości są odnoszone do bilansu Spółki i nie wpływają na koszty lub przychody finansowe, powinny mieć wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych...
   
   

Zdaniem Spółki:

Ad.1)

Wycena transakcji NDF oraz innych walutowych instrumentów pochodnych generuje różnice kursowe, a w konsekwencji ma wpływ na wynik podatkowy Spółki. W konsekwencji wycena tych transakcji powinna zostać zaliczona odpowiednio do kosztów bądź przychodów podatkowych Spółki, o ile nie jest odnoszona na jej bilans.

Jednocześnie, w ocenie Spółki, ujęcie w wyniku podatkowym jedynie tzw. „komponentu walutowego” wyceny instrumentów pochodnych jest nieprawidłowe i nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Spółka przedstawia:

W świetle art. 9b ust. 1 ustawy CIT podatnicy mogą ustalać różnice kursowe na podstawie przepisów o rachunkowości pod warunkiem, że ich sprawozdania finansowe podlegają badaniu przez uprawniony podmiot.

W przypadku wybrania rachunkowej metody wyliczania różnic kursowych, podatnicy - zgodnie z brzmieniem art. 9b ust. 2 ustawy CIT - „zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych, wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień roku podatkowego, z tym że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany”.

W konsekwencji, u podatników, którzy wybrali księgową metodę wyliczania różnic kursowych przychodem podlegającym opodatkowaniu lub kosztem uzyskania przychodów, są ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe:

• z tytułu transakcji walutowych,

• z wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej,

• z wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych.
  
  

W ocenie Spółki zatem, podatnik decydując się na wybór księgowej metody kalkulacji różnic kursowych, rozpoznaje jako przychód lub koszt dla celów podatkowych różnice kursowe, wyliczone zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów o rachunkowości nie modyfikując ich regulacjami ustawy CIT.

Prawidłowość powyższego stanowiska potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 listopada 2008 roku (sygn. akt: I SA/Po 688/08). Zgodnie z tym orzeczeniem wprowadzenie możliwości stosowania metody księgowej przy wyliczaniu różnic kursowych „w sposób niebudzący wątpliwości stawia rachunkowość w płaszczyźnie materialnego prawa podatkowego”.

W ocenie Spółki, stosowanie w przedstawionej we wniosku sytuacji jedynie ustawy o rachunkowości i aktów równorzędnych wynika również bezpośrednio ze wskazanej regulacji art. 9b ustawy CIT, który wszedł w życie 1 stycznia 2007 roku.

Z uzasadnienia projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (druk nr 733), wprowadzającej art. 9b ustawy CIT wynika, iż „podatnicy, których sprawozdania finansowe będą, w okresie stosowania metody ustalania różnic kursowych w oparciu o przepisy o rachunkowości badane przez uprawnione podmioty, będą mogli według swego wyboru rozliczyć różnice kursowe na zasadach, jakie stosują zgodnie z przepisami o rachunkowości”.

Uzasadnienie to wyraźnie wskazuje, że w przypadku wyboru metody księgowej, kalkulacja różnic kursowych dla celów podatkowych powinna się opierać jedynie na przepisach o rachunkowości.

Powyższe potwierdził również przedstawiciel Ministerstwa Finansów w odpowiedzi na pismo Związku Banków Polskich (odpowiedź przedstawiciela Ministra Finansów z dnia 23 sierpnia 2007 r., sygn. DD6-8213/171/MD/07/PDJC-227) wskazując, iż w sytuacji przejścia na metodę księgową wyliczenia różnic kursowych „rozwiązania wynikające z rachunkowości określają skutek w podatku dochodowym związany z różnicami kursowymi. Zasada ta nie jest modyfikowana innymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Jednocześnie Spółka zauważa, iż pod pojęciem „przepisy o rachunkowości” należy rozumieć nie tylko przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152 poz. 1223 ze zm.: dalej: „ustawa o rachunkowości”), ale również regulacje dotyczące Międzynarodowych Standardów Rachunkowości i Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej, które znajdują zastosowanie.

Powyższe podejście jest powszechnie akceptowane przez organy podatkowe, przykładowo: interpretacja Ministra Finansów z 16 lutego 2009 r. (sygn. IBPB1/2/423-1104/08/AM), decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 stycznia 2008 r. (1401/PP-II/4210-7/07/EP).

W ocenie Spółki przez, użyte w art. 9b ust. 2 ustawy CIT, pojęcie „ujętych w księgach rachunkowych różnic kursowych z tytułu (...) wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej” należy rozumieć między innymi wynikającą ze zmiany kursów walut różnicę wycen tych składników aktywów i pasywów, które są ujawniane w bilansie w celu prawidłowego ujęcia w sprawozdaniu finansowym aktualnej wartości zawartych terminowych transakcji sprzedaży lub zakupu walut obcych.

Dlatego też, zdaniem Spółki, zmiana wyceny walutowych instrumentów pochodnych ujętych w bilansie Spółki, odpowiednio odniesiona na rachunek wyników, powinna mieć wpływ na wynik podatkowy Spółki. Różnice kursowe dla celów podatkowych winny być więc rozpoznawane przez Spółkę również w sytuacji, gdy wynikają z wyceny walutowych instrumentów pochodnych.

Jednocześnie, w ocenie Spółki, należy wyraźnie podkreślić, że na wycenę walutowych instrumentów pochodnych wpływają przede wszystkim różnice kursowe, które w przypadku transakcji NDF stanowią około 99% wyceny, gdzie pozostałe komponenty mające wpływ na wycenę stanowią jedynie marginalną jej część. W związku z tym, całość wyceny powinna, zdaniem Spółki, być traktowana jako różnica kursowa dla celów podatkowych.

Spółka wskazuje, że przepisy o rachunkowości w żadnej sytuacji nie nakazują dokonania fragmentaryzacji wyceny walutowych instrumentów pochodnych. Podział wyceny na komponent walutowy i niewalutowy jest zatem, w ocenie Spółki, nie tylko niezgodny z przepisami o rachunkowości, ale także niestosowany w praktyce.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, wydzielenie komponentu nie znajduje uzasadnienia w przepisach i nie powinno znajdować zastosowania w zaistniałym stanie faktycznym. Dodatkowo Spółka podkreśla, iż również uprawniony do badania sprawozdania finansowego podmiot takiej fragmentaryzacji wyceny nie uznaje za prawidłowe oraz celowe z punktu widzenia przepisów rachunkowych.

Powyższe znajduje także potwierdzenie, w interpretacji Ministra Finansów z 20 kwietnia 2009 r. (sygn. IPPB5/423-40/09-2/lŚ), w której Minister stwierdził: „zgodnie z wykładnią językową. celowościową i systemową normy art. 9b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w celu zidentyfikowania kategorii przychodów i kosztów wynikających ze zmian kursów walut Spółka winna analizować pozycje odzwierciedlone w rachunku zysków i strat oraz nie brać pod uwagę potencjalnej możliwości fragmentacji lub agregacji wyceny w celu wydzielenia bądź włączenia tzw. „komponentu walutowego”, jeżeli podmiot dokonujący badania i kontroli sprawozdania finansowego nie uznałby takiego postępowania za celowe i właściwe z punktu widzenia zasad rachunkowości i potrzeb sprawozdania finansowego podatnika”.

Ad. 2)

W ocenie Spółki różnice kursowe, powstałe w związku z walutowymi transakcjami NDF oraz innymi walutowymi transakcjami na instrumentach pochodnych, które w świetle ustawy o rachunkowości są odnoszone bezpośrednio do bilansu Spółki i w konsekwencji nie wpływają na koszty/lub przychody finansowe, nie powinny mieć wpływu na podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Spółka przedstawia:

Z punktu widzenia przepisów o rachunkowości mamy do czynienia z tzw. wynikowym lub bilansowym sposobem rozliczania różnic kursowych. Różnice kursowe, co do zasady, wpływają na rachunek zysków/strat. Niekiedy jednak podlegają one odniesieniu do wartości aktywów lub pasywów wykazanych w bilansie. W takiej sytuacji (różnice kursowe wpływają na aktywa lub pasywa, np. korygując wartość środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w budowie albo zmieniają wielkość kapitału (funduszu) z aktualizacji wyceny.

W ocenie Spółki tylko różnice kursowe, które w świetle ustawy o rachunkowości oraz przepisów równorzędnych wpływają na koszty lub przychody finansowe, będą miały wpływ na wynik podatkowy Spółki, tj. na podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. Natomiast różnice kursowe wynikające z wyceny walutowych instrumentów pochodnych odnoszone na bilans Spółki nie wpłyną na jej wynik podatkowy.

Powyższe jest konsekwencją faktu, że wynik podatkowy ustalany jest na bazie wyniku finansowego brutto wynikającego z pomniejszenia, zaewidencjonowanego na rachunku zysków i strat, przychodu finansowego o koszty finansowe. Bilans wskazuje jedynie stan majątku oraz źródła finansowania na daną chwilę, nie określa przychodów i kosztów finansowych, w związku z czym różnice kursowe wynikające z wyceny walutowych instrumentów pochodnych na nim zaewidencjonowane nie powinny mieć wpływu na wynik podatkowy Spółki.

Prawidłowość takiego podejścia potwierdzona została w interpretacjach organów podatkowych, m.in. w postanowieniu z dnia 11 września 2007 r. Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku (sygn. DP/423-0113/07/AK), który wskazał, iż „różnice kursowe wynikające z wyceny bilansowej odnoszone np. na kapitały nie wpłyną na podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. Jeśli różnica kursowa w świetle przepisów prawa bilansowego nie jest odnoszona do przychodów (kosztów) finansowych, to tym samym nie może stanowić przychodu podatkowego oraz kosztu uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się:

• w części dotyczącej pytania 1 postawionego we wniosku, tj. odnośnie możliwości zaliczenia do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów różnic z wycen do wartości godziwej transakcji NDF oraz innych walutowych transakcji na instrumentach pochodnych (nie noszących charakteru transakcji zabezpieczających) – za nieprawidłowe;

• w części dotyczącej pytania 2 postawionego we wniosku, tj. odnośnie braku możliwości uwzględnienia w rachunku podatkowym różnic kursowych, powstałych w związku z ww. transakcjami na instrumentach pochodnych i które to różnice w świetle przepisów o rachunkowości są odnoszone do bilansu Spółki i nie wpływają na koszty lub przychody finansowe – za prawidłowe.
  
  

W kwestii pytania 2 postawionego we wniosku -mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Spółki.

Natomiast w odpowiedzi na pytanie 1 postawione we wniosku - na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej: updop). podatnicy mogą ustalać różnice kursowe na podstawie:

1. art. 15a, albo
2. przepisów o rachunkowości, pod warunkiem, że w okresie, o którym mowa w ust. 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez podmioty uprawnione do ich badania.
   
   

Jednocześnie, zgodnie z art. 9b ust. 2 updop. podatnicy, którzy wybrali metodę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych.

Mając na uwadze brzmienie tego przepisu należy przyjąć, że obliczenie różnic kursowych według metody rachunkowej następuje na podstawie przepisów o rachunkowości rozumianych nie tylko jako ustawa o rachunkowości, bowiem brak w tym przepisie konkretnego wskazania na tę ustawę. Zatem należy przyjąć, że określenie to oznacza również i inne regulacje obowiązujące w tej dziedzinie, w tym akty wykonawcze do wspomnianej ustawy, jak też regulacje wynikające z Międzynarodowych Standardów Rachunkowości/Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej oraz związane z nimi interpretacje ogłoszone w formie rozporządzeń Komisji Europejskiej.

Analizując całokształt przepisów zamieszczonych w art. 9b updop na tle problemów poruszonych w przedmiotowej sprawie należy mieć na uwadze, iż powyższy artykuł ustanowiony został przez ustawodawcę dla rozpoznawania różnic kursowych w podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż w ust. 1 tego artykułu jest wyraźnie mowa o ustalaniu przez podatników różnic kursowych (na podstawie art. 15a ustawy updop lub przepisów o rachunkowości).

Biorąc powyższe pod uwagę przy dokonywaniu interpretacji zapisów art. 9b ust. 2 updop, czyli w stosunku do podatników, którzy wybrali „metodę rachunkową” ustalania różnic kursowych, w pełni uzasadnionym staje się stwierdzenie, iż zapisy te w całości dotyczą kwestii zaliczania do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów różnic kursowych.

Tym samym należy uznać, iż w art. 9b ust. updop jako podlegające zaliczeniu - przez podatników, którzy wybrali „metodę rachunkową” - odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów podlegają ujęte w księgach rachunkowych:

• różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych,

• różnice kursowe wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów/pasywów wyrażonych w walucie obcej oraz

• różnice kursowe z wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych.
  
  

Przy czym chodzi tu o różnice kursowe ustalone zgodnie z przepisami o rachunkowości i w rozumieniu przepisów o rachunkowości. Wprawdzie, w treści omawianego przepisu przed wyrażeniem „wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych” nie został użyty przyimek „z”, lecz w świetle całości uregulowań zawartych w art. 9b updop nie może to być interpretowane jako zgoda ustawodawcy na zaliczenie do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów „wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych”, w szczególności wyceny do wartości godziwej, która jest kategorią odrębną od różnic kursowych.

Pojęcie różnic kursowych nie jest zdefiniowane w ustawie o rachunkowości, dlatego też w sprawach nieuregulowanych przepisami ustawy należałoby kierować się Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości. Zgodnie z MSR 21 różnica kursowa jest różnicą, która wynika z przeliczenia danej liczby jednostek jednej waluty na inną walutę po różnych kursach wymiany. Definicja nie wyłącza z jej zastosowania jakichkolwiek aktywów czy pasywów. Wprawdzie MSR 21 nie obejmuje swym zakresem instrumentów pochodnych w walutach obcych, które wchodzą w zakres MSR 39, tym niemniej fakt ten nie powinien mieć wpływu na zawartą w standardzie definicję różnic kursowych.

Z kolei wartość godziwa jest pojęciem wykorzystywanym przede wszystkim w rachunkowości i finansach i oznacza ona obiektywny szacunek wartości rynkowej danego dobra.

Definicja wartości godziwej wg polskiej ustawy o rachunkowości, tj. ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.) oraz Międzynarodowych Standardów Rachunkowości jest taka sama:

„Kwota za jaką dany składnik aktywów mógłby być wymieniony, a zobowiązanie uregulowane na warunkach transakcji rynkowej, pomiędzy zainteresowanymi i dobrze poinformowanymi, niepowiązanymi ze sobą stronami”.

Jeśli dla danego dobra istnieje aktywny rynek, przez co cena rynkowa danego dobra jest znana i łatwa do ustalenia, wartość godziwa będzie równa wartości rynkowej.

Jeśli zaś dla danego dobra nie ma aktywnego rynku, wycena aktywa do wartości godziwej musi odbyć się poprzez szacunek. Może to być więc:

• wycena rzeczoznawcy;

• wycena uzyskana poprzez oszacowanie wartości bieżącej netto, czyli sumy wszystkich zdyskontowanych przyszłych przepływów pieniężnych jakie wynikną z tytułu użytkowania aktywa.
  
  

Zastosowanie wartości godziwej przy wycenie aktywów ma różny zakres - w przypadku ustawy o rachunkowości wartość godziwa może być wykorzystywana, jak w rozpatrywanej sprawie - do wyceny instrumentów finansowych.

Zatem mając powyższe na względzie i odnosząc się do sytuacji przedstawionej we wniosku należy w odpowiedzi na pytanie 1 postawione przez Spółkę odpowiedzieć, że wycena do wartości godziwej walutowych transakcji NDF oraz innych walutowych transakcji na instrumentach pochodnych (nie noszących charakteru transakcji zabezpieczających) nie skutkuje powstaniem różnic kursowych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, czyli – wbrew temu jak uważa Spółka – nie może być przez Spółkę w rachunku podatkowym zaliczona do przychodów/kosztów uzyskania przychodów.

W tym stanie rzeczy, konsekwentnie, stanowisko Spółki w przedmiotowym zakresie uznaje się za nieprawidłowe.

Dodać w tym miejscu należy, że przyjęcie odmiennej interpretacji oznaczałoby zgodę na zaliczanie do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów wyceny składników aktywów i pasywów i pozabilansowych pozycji w walutach obcych, w sytuacji gdy takiego zamiaru ustawodawcy nie da się wywnioskować z art. 9b ust. 1, ani z żadnego innego przepisu updop. Z przepisu tego wynika, o czym była mowa powyższej, iż ustawodawca dał zgodę na zaliczanie różnic kursowych ustalanych zgodnie z przepisami o rachunkowości, a więc i w rozumieniu przepisów o rachunkowości.

Tytułem uwagi należy wskazać, że w wyroku z dnia 30.09.2008 r. sygn. akt III SA/Wa 638/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie potwierdził wyżej przedstawioną interpretację art. 9b updop wskazując, że „(…) ustawodawca w jednostce redakcyjnej przepisu wskazującego na różnice kursowe, które są zaliczane do przychodów lub kosztów, zawarłby regulację dotyczącą zaliczania do kosztów bądź przychodów wprost wycenę pozabilansowych pozycji w walutach obcych, a nie wynikające z niej różnice kursowe”.

Jednocześnie Sąd w powołanym wyroku stwierdził, że przepis art. 9b updop jest dobrze zredagowany i pozwala na jednoznaczną interpretację, gdyż zwrot „wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych” należy odnosić do wcześniejszego sformułowania „różnice kursowe wynikające z dokonanej wyceny”.

Natomiast odnosząc się jeszcze końcowo do przywołanych we wniosku interpretacji wyjaśnienia wymaga, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach. Nie są one wiążące dla tutejszego organu chociażby z tej prostej przyczyny, że nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa i co do zasady wiążą strony w konkretnej sprawie.

Ponadto nowelizacja Ordynacji podatkowej sprawiła, że z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do wydawania indywidualnej interpretacji podatkowej jest minister właściwy do spraw finansów publicznych. Ma to na celu zapewnienie jednolitego stosowania prawa podatkowego poprzez jednolitość wydawanych interpretacji indywidualnych. Zgodnie z dyspozycją art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.