INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18.02.2010r. (data wpływu 22.02.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia prowizyjnego dla biura maklerskiego (dotyczy zaistniałego stanu faktycznego) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.02.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia prowizyjnego dla biura maklerskiego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 15 września 2009 r. Spółka, zamierzając dokonać emisji obligacji zamiennych na akcje Spółki w formie niepublicznej emisji skierowanej do oznaczonych inwestorów w liczbie nie przekraczającej 99 podmiotów i osób, zawarła z podmiotem posiadającym zezwolenie na prowadzenie działalności maklerskiej (dalej: „Dom Maklerski”) umowę na emisję obligacji zamiennych na akcje Spółki (dalej: „Umowa”). Celem emisji obligacji był zamiar refinansowania części zadłużenia bankowego Spółki, zaciągniętego w celu sfinansowania nabycia udziałów w spółkach zagranicznych, podyktowany sytuacją na rynkach finansowych, która z punktu widzenia Spółki rodziła przesłanki do restrukturyzacji finansowania działalności Spółki (rosnące oczekiwania banków co do wzrostu marży kształtującej cenę pieniądza, rosnące oczekiwania dotyczące spodziewanych zabezpieczeń, niepewność zapadających w bankach decyzji co do poziomu finansowania spowodowanych koniecznością zmniejszenia akcji kredytowej - niebezpieczeństwo braku odnowienia umów lub zmniejszenia poziomów kredytu). Emisja obligacji stanowiła dla Spółki alternatywne źródło pozyskania kapitału, inne niż emisja nowych akcji lub kredyt bankowy, umożliwiające zróżnicowanie sposobów na finansowanie działalności Spółki wobec zawirowań na giełdzie oraz niepewnej sytuacji instytucji bankowych.

Na podstawie Umowy Dom Maklerski zobowiązał się między innymi do podejmowania wszelkich niezbędnych czynności związanych z uplasowaniem emisji obligacji. Z tytułu wykonania powyższych czynności Spółka zobowiązała się zapłacić na rzecz Domu Maklerskiego wynagrodzenie prowizyjne w wysokości:

• określonego ułamka wartości emisji obligacji należycie objętych i opłaconych w pełnej wysokości, z wyłączeniem wartości emisji obligacji, o których mowa w punkcie poniżej,
• dodatkowo określonego ułamka wartości emisji obligacji należycie objętych i opłaconych przez wskazane w Umowie podmioty,

z zastrzeżeniem, że powyższe wynagrodzenie prowizyjne będzie należne wyłącznie w przypadku, gdy łączna kwota środków pieniężnych wpłaconych przez inwestorów z tytułu objęcia obligacji będzie równa lub wyższa od kwoty minimalnej ustalonej wspólnie przez Spółkę i Dom Maklerski.

Po dokonaniu emisji obligacji oraz zaistnieniu warunków zapłaty przedmiotowego wynagrodzenia prowizyjnego zostało ono zapłacone, zgodnie z treścią Umowy poprzez potrącenie przez Dom Maklerski odpowiedniej kwoty pieniężnej z kwot pieniężnych przelanych na rachunek Domu Maklerskiego przez osoby, które objęły obligacje, tytułem opłacenia przez te osoby obligacji Spółki. Spółka otrzymała od Domu Maklerskiego fakturę VAT dotyczącą kwoty przedmiotowego wynagrodzenia prowizyjnego.

W związku z powyższym Spółka zadała następujące pytanie:

Czy przedmiotowe wynagrodzenie prowizyjne zapłacone na rzecz Domu Maklerskiego stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów...

Stanowisko Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach, obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia. Świadczenie to, stanowiące wykup obligacji, może mieć charakter pieniężny lub niepieniężny. W przypadku gdy ma ono charakter pieniężny polega na zapłacie należności głównej (wartości nominalnej obligacji) wraz z odsetkami. W przypadku obligacji zamiennych na akcje obligatariusz uprawniony jest do zamiany posiadanych obligacji na określonych warunkach na akcje emitowane przez spółkę będącą emitentem obligacji. Realizacja tego uprawnienia przez obligatariusza jest równoznaczna z wykupem obligacji. Obligacja zaliczana jest do kategorii dłużnych papierów wartościowych. Jest klasycznym instrumentem lokacyjnym i pożyczkowym, można ją traktować jako dług podmiotu, który ją wyemitował. Obligacje, jako instrumenty rynku kapitałowego, pełnią liczne funkcje, tj.: obok pożyczkowej, lokacyjnej, także płatniczą, obiegową, gwarancyjną i zabezpieczającą. W wyniku emisji obligacji emitent uzyskuje, często długoterminowe, źródło finansowania swojej działalności, nabywca zaś lokuje środki pieniężne w celu uzyskania korzyści o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o CIT do przychodów nie zalicza się m.in. otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów). Zgodnie z kolei z art. 16 ust. 1 pkt 10) lit a) ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Według powszechnie przyjętego w piśmiennictwie oraz praktyce organów podatkowych poglądu, ze względu na ekonomiczną tożsamość skutków emisji obligacji z zaciągnięciem pożyczki, środki finansowe uzyskane w wyniku emisji obligacji nie stanowią dla emitenta przychodu podatkowego (przykładowo, interpretacja Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z 22 czerwca 2006 r., 1472/ROP1/423-102-l95/06/MP: „Również w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez pojęcie „pożyczka” należy rozumieć różne formy pozyskiwania kapitału na określony okres czasu. Formą pożyczki jest emisja obligacji, w związku z czym należy do niej stosować przepis art. 12 ust 4pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się (..) otrzymanych pożyczek (kredytów). W konsekwencji, uzyskana przez emitenta kwota z tytułu emisji obligacji nie stanowi dla niego przychodu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych”).

A zatem, środki finansowe uzyskane przez Spółkę z emisji obligacji nie będą stanowiły dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu. W ocenie Spółki nie może to jednak prowadzić do wniosku, że emisja obligacji nie ma związku z osiąganymi przez Spółkę przychodami i nie została dokonana w celu osiągnięcia przychodów, a tym samym, iż wydatki związane z emisją obligacji, w tym wynagrodzenie prowizyjne na rzecz Domu Maklerskiego za usługi polegające na odpowiednim uplasowaniu emisji obligacji, nie mogą stanowić dla Spółki kosztu uzyskania przychodów. Należy bowiem zauważyć, że celem dokonania emisji obligacji było refinansowanie części zadłużenia bankowego Spółki, zaciągniętego w celu sfinansowania przedsięwzięć gospodarczych Spółki. Spółka z opisanych powyżej względów uznała za korzystne zmianę części swojego zadłużenia bankowego na zadłużenie z tytułu obligacji, uznając w obecnych warunkach ten rodzaj zadłużenia za odpowiednio efektywne źródło finansowania swojej działalności. Zamiana zadłużenia bankowego na obligacje nie skutkowała bezpośrednio osiągnięciem przychodu podlegającego opodatkowaniu, w ocenie Spółki nie ulega jednak wątpliwości, że w długim terminie korzystna struktura finansowania działalności spółki kapitałowej ma bezpośredni wpływ na wielkość osiąganych przez nią przychodów. Motywacją decyzji o dokonaniu emisji obligacji i poniesieniu wszelkiego rodzaju kosztów związanych z tą emisją była więc chęć zwiększenia osiąganych przez Spółkę przychodów, co oznacza że koszty te poniesione zostały przez Spółkę w celu osiągnięcia przychodów.

Zgodnie z powszechnie prezentowaną wykładnią art. 15 ust 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Uregulowania ustawy o CIT rozróżniają dwa rodzaje kosztów: koszty bezpośrednio związane z przychodami (zwane w piśmiennictwie kosztami bezpośrednimi) oraz koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (zwane kosztami pośrednimi). Kosztami uzyskania przychodów są więc zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające z nimi w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Ustawa o CIT nie zawiera definicji pojęć kosztów bezpośrednich oraz kosztów pośrednich. Dokonując wykładni przepisów ustawy przyjmuje się, iż bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. W związku z tym stanowią one koszty, które można powiązać z konkretnym przychodem, a brak tego wydatku zmniejszyłyby konkretny przychód podatnika. Wydatki zaliczane do kosztów bezpośrednich uzyskania przychodów pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi. Zatem stanowią one wydatki, które mają bezpośredni wpływ na wartość osiągniętych przychodów. Natomiast jako koszty pośrednie definiuje się wszystkie koszty ogólne związane z funkcjonowaniem podatnika, których ponoszenie jest związane z prowadzeniem działalności generującej przychody, a których jednocześnie nie da się powiązać z jednym konkretnym przychodem przedsiębiorcy.

Koszty związane z emisją przez Spółkę obligacji stanowią przykład kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami. Nie jest możliwe powiązanie tych kosztów z konkretnym przychodem osiągniętym przez Spółkę, a jednocześnie nie ma wątpliwości, że zostały one poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą generującą przychody i w celu osiągnięcia przychodów. Z tego względu koszty te, co do zasady, stanowią w ocenie Spółki koszty uzyskania przychodów.

Powyższe stanowisko potwierdzają wydawane przez organy podatkowe interpretacje indywidualne przepisów prawa podatkowego. Przykładowo, w interpretacji z 29 czerwca 2009 r. (ILPB3/423-249/09-4/EK), dotyczącej kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu prowizji bankowej związanej z zaciągnięciem kredytu, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził: „Na tle powyższego stwierdzić należy, iż koszty prowizji bankowej związanej z kredytem przeznaczonym w części na finansowanie bieżących kosztów funkcjonowania Spółki stanowią koszty pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem, potrącane w dacie ich poniesienia.” Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 3 marca 2009 r. (IPPB3/423-1681/08-2/ER) potwierdzając, że: „Stwierdzić przy tym należy, iż ustawodawca definiuje podział kosztów na bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskanym przychodem. Nie ulega wątpliwości, iż odsetki i prowizja od kredytu zaciągniętego na zakup udziałów, na które wskazuje Spółka nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, lecz ich poniesienie warunkuje uzyskanie przychodu”. Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 16 września 2009 r. (IBPB3/423-503/08/PC) potwierdził, że: „Prowizji bankowych, stanowiących koszty uzyskania kredytu obrotowego przeznaczonego na bieżącą działalność gospodarczą Spółki, nie można przyporządkować do jej konkretnych przychodów. Ich zapłata ma na celu uzyskanie dodatkowych źródeł finansowania, co pośrednio przekłada się na osiąganie przychodów. W świetle powyższego, jeżeli koszt ten dotyczy prowizji bankowej w związku z zaciągniętym kredytem obrotowym na sfinansowanie bieżącej działalności (nie związanej z zakupem lub wytworzeniem środków trwałych), to może być zarachowany w całości w dacie jego poniesienia”. W ocenie Spółki powyższe poglądy wyrażane przez organy podatkowe znajdują pełne zastosowanie również do kosztów (w tym prowizji) związanych z dokonaniem emisji obligacji.

Świadczone przez Dom Maklerski usługi odpowiedniego uplasowania emisji obligacji, z tytułu, których należne było przedmiotowe wynagrodzenie prowizyjne, miały niewątpliwy wpływ na powodzenie dokonanej przez Spółkę emisji obligacji. Poniesienie kosztu w postaci przedmiotowego wynagrodzenia nie warunkowało bezpośrednio skutecznego dokonania emisji obligacji, jednak w ocenie Spółki niewątpliwie przyczyniło się do sukcesu emisji, co powoduje że poniesienie tego kosztu było uzasadnione, celowe i racjonalne z gospodarczego punktu widzenia, pomimo że poniesienie przedmiotowego wynagrodzenia prowizyjnego nie było z prawnego punktu widzenia niezbędne dla skutecznego dokonania emisji obligacji. Zatem, w ocenie Spółki, przedmiotowe wynagrodzenie prowizyjne może stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.