INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura 28 grudnia 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wysokości mogących stanowić koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego (samochodu osobowego), którego zakup został dofinansowany z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2009r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, zakresie wysokości mogących stanowić koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego (samochodu osobowego), którego zakup został dofinansowany z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 7 grudnia 2009r. firma Wnioskodawcy zakupiła samochód osobowy marki Mercedes-Benz. Samochód ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w grudniu 2009r. Faktura na zakup tego środka trwałego opiewa na kwotę 96.700 zł netto plus podatek VAT w wysokości 20.834 zł. Z uwagi na limit dotyczący odliczenia podatku VAT, wartość początkową ustalono w wysokości 111.534 zł. Jednocześnie firma otrzymała dofinansowanie w wysokości 90.000 zł ze środków PFRON do zakupu tego samochodu.

Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych w tej części, która odpowiada wysokości dofinansowania. Jednocześnie dofinansowanie takie korzysta ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Samochód został zarejestrowany i oddany do użytkowania dnia 9 grudnia 2009r.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 23 ust. 1 pkt 4 zawiera dodatkowe ograniczenie, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaka wartość samochodu stanowi podstawę do naliczania amortyzacji stanowiącej koszty uzyskania przychodu...

Jako własne stanowisko Wnioskodawca wskazał dwa przykłady ustalenia wartości początkowej samochodu dla celów jego amortyzacji:

1. zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4: wartość faktury: 111.534 zł - 82.532 zł (20.000 euro wg kursu NBP z dnia 9 grudnia 2009r.) = 29.002 zł,
2. zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy: wartość faktury: 111.534 zł – 90.000 zł (dofinansowanie) = 21.534 zł.
   
   

W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy, może on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od kwoty 21.534 zł.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem z działalności gospodarczej są również m.in. dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych (art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy). Powyższe oznacza, iż bez względu na źródło finansowania dotacja otrzymana na pokrycie wydatków związanych z zakupem środków trwałych nie stanowi przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie zostały wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podmiocie, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Wydatków z tytułu zakupu środków trwałych nie można bezpośrednio odnieść w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. W myśl bowiem art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie jednak do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (art. 22h ust. 1 kt 1 ww. ustawy). W przypadku nabycia określonych środków trwałych w drodze kupna za wartość początkową środków trwałych uważa się cenę ich nabycia (art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych, dokonywanych od wartości początkowej będącego środkiem trwałym samochodu osobowego, przewiduje przepis art. 23 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W świetle powyższego odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych, od tej części ich wartości, która odpowiada wydatkom zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie (np. w formie dofinansowania z PFRON), nie są uznawane za koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych. W sytuacji zatem, gdy wydatki na zakup środków trwałych zostały sfinansowane ze środków, które podatnik otrzymał z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, to odpisy amortyzacyjne w części sfinansowanej tymi środkami nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca dokonał zakupu samochodu osobowego za kwotę 96.700 zł netto plus podatek VAT w wysokości 20.834 zł. Z uwagi na limit dotyczący odliczenia podatku VAT, wartość początkową ustalono w wysokości 111.534 zł. Jednocześnie firma otrzymała dofinansowanie w wysokości 90.000 zł ze środków PFRON do zakupu tego samochodu.

Mając na względzie, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazują wprost sposobu wyliczenia kwoty odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego, jakie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, w sytuacji, gdy wartość początkowa środka trwałego przewyższa równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, przy jednoczesnym korzystaniu z dofinansowania do zakupu tego środka trwałego, zasadnym jest ustalenie wysokości ww. odpisów z uwzględnieniem:

• proporcji, jaką otrzymane dofinansowanie stanowi względem wartości początkowej środka trwałego, oraz
• ograniczenia, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 tej ustawy.
  
  

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, stwierdzić należy, iż w sytuacji ustalenia wartości początkowej środka trwałego na kwotę 111.534 zł otrzymane w kwocie 90.000 zł dofinansowanie do zakupu tego środka trwałego stanowi 80,69% jego wartości początkowej. Powyższe, pozwala na uznanie, iż 19,31% (100% - 80,69%) wartości początkowej środka trwałego, nie zostało sfinansowane z otrzymanego dofinansowania. Przyjmując, iż dofinansowanie to związane jest w całości z zakupem środka trwałego, uznać należy, iż zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 i pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej mogą zostać zaliczone odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej wskazanego we wniosku samochodu osobowego do wysokości odpowiadającej 19,31% kwoty stanowiącej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, a więc do kwoty wynoszącej w zaokrągleniu 15.937 zł (według wyliczenia 82.532 zł x 19,31%).

Należy bowiem uznać, iż w takiej mierze (wartości procentowej) w jakiej otrzymane dofinansowanie stanowi część wartości początkowej środka trwałego, w takim też zakresie wpływa na wysokość odpisów amortyzacyjnych, jakie zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.