INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 04.02.2010 r. (data wpływu 15.02.2010 r.), uzupełniony pismem z dnia 06.04.2010 r. (data wpływu 08.04.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowej dokumentacji dostawy z art. 13 ust. 3 i powstania obowiązku podatkowego takiej transakcji - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.02.2010 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony w dniu 08.04.2010 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowej dokumentacji dostawy z art. 13 ust. 3 i powstania obowiązku podatkowego takiej transakcji.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe

Spółka B. (dalej: B.) jest podatnikiem zarejestrowanym na terytorium RP dla potrzeb podatku od towarów i usług. B w ramach swojej działalności dokonuje m.in.:

• przemieszczenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Spółka dotychczas w przypadku transakcji WDT, o których mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT wystawiała dokument oznaczony jako „Invoice”.
  
  

Niemniej jednak Spółka planuje dokonanie zmian w systemie księgowym, który tym samym będzie rozróżniał transakcje WDT stanowiące dostawę towarów do kontrahentów z Unii Europejskiej oraz przesunięcia własnych towarów (przesunięcia wewnątrzmagazynowe).

Konsekwencją zmian będzie także zmiana nazewnictwa dokumentów wystawianych na okoliczność wydania towarów z magazynu w zależności od tego czy będzie to przesunięcie własnych towarów czy też sprzedaż towaru kontrahentowi mającemu siedzibę na terytorium Wspólnoty.

Na okoliczność przesunięcia własnych towarów system będzie generował dokument pod nazwą „ProForma Dlv IntraST” - dalej: „ProForma”. W treści niniejszego dokumentu znajdują się dalej oznaczenia „Invoice number” „Invoice date” oraz zapis „Faktura VAT wystawiona dla potrzeb przemieszczenia międzymagazynowego”. Dokument „Pro Forma” zawiera ponadto wszystkie elementy wymagane § 5 Rozporządzenia, za wyjątkiem oznaczenia w tytule „Faktura VAT”.

Ponadto Spółka przy dokonywaniu przesunięć wewnątrzmagazynowych zgodnie z art. 13 ust.3 ustawy o VAT w ramach transakcji WDT oprócz dokumentu „ProForma” będzie posiadała inne dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT tj.:

• dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (CMR), z których jednoznacznie będzie wynikało, że towar został dostarczony do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa przeznaczenia,
• specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (packing list).
  
  

Wewnątrzwspólnotowe przesunięcie własnych towarów dokonywane będzie do innego kraju Unii Europejskiej z podaniem na fakturze ważnego numeru identyfikacyjnego dla transakcji WDT (VAT UE).

Spółka zakłada, iż dokumenty przewozowe (CMR) będą jednoznacznie wskazywały, iż towar został dostarczony nabywcy wskazanemu na dokumencie „Proforma”. W przypadku, gdy dokument przewozowy CMR jednoznacznie nie potwierdzałby dostawy towarów, Spółka będzie posiadała potwierdzenie w postaci oświadczenia o dokonanym przesunięciu towarów do magazynu usytuowanego w innym kraju Unii Europejskiej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka B może zastosować stawkę 0% do wewnątrzwspólnotowego przesunięcia własnych towarów pod warunkiem posiadania przed złożeniem deklaracji VAT-7 za dany okres rozliczeniowy dokumentów wskazanych w pkt 54 (Opis stanu faktycznego)...
2. Kiedy powstaje obowiązek podatkowy w odniesieniu do transakcji przesunięcia własnych towarów...
   
   

Ad. 1.

Spółka B stoi na stanowisku, iż posiadając: dokumenty przewozowe (CMR) potwierdzające odbiór towaru w innym kraju Unijnym, dokument „Proforma” specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (Packing list) spełnia warunki wskazane w art. 42 ustawy o VAT do zastosowania preferencyjnej stawki 0%.

Odnosząc się do charakteru dokumentów wymaganych ustawą o VAT na podstawie art. 42 ust.3 należy stwierdzić, że o dokumencie winna przesądzać nie tylko nazwa, ale przede wszystkim jego treść.

W art. 106 ustawa o VAT stanowi, iż „Podatnicy (...) są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (..)”. Analizując przedmiotowy dokument należy stwierdzić, że posiada on wszystkie wskazane w art. 106 ustawy o VAT elementy, za wyjątkiem nagłówka. Ponadto w § 5 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia stoi m.in., iż faktura VAT stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”, niemniej jednak dokument, który będzie generowany dla potrzeb przesunięć magazynowych mimo, że nie zawiera oznaczenia w tytule „Faktura VAT” - tutaj pojawia się w tytule oznaczenie „ProForma”, to jak zaznaczono powyżej w treści niniejszego dokumentu pojawiają się oznaczenia „Invoice number” i w przedmiotowym przykładzie podawany jest kolejny numer faktury.

Reasumując przedmiotowy dokument mimo, że w samym tytule nie zawiera wyraźnego oznaczenia Faktura VAT, to w samej treści niniejszego dokumentu przywoływane jest nazewnictwo „INVOICE” z wszystkimi pozostałymi elementami faktury, które zostały wymienione w § 5 Rozporządzenia tj.:

1. nazwę sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy,
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy,
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT” - w treści przedmiotowego dokumentu,
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury,
5. nazwę towaru,
6. ilość sprzedanych towarów,
7. cenę jednostkową towaru bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto),
8. wartość towarów, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto),
9. stawki podatku,
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów,
11. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

W związku z tym zdaniem Spółki dokument ten winien być traktowany jako FAKTURA VAT.

Dokument zawierający jedynie w tytule nazwę „ProForma” generowany przez system księgowy (dla potrzeb przesunięć magazynowych), nie może rodzić ujemnych skutków podatkowych dla Spółki która zabezpieczone będzie miała dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT tj:

• dokumenty przewozowe (CMR),
• kopię dokumentu „ProForma” - Faktura VAT
• specyfikację poszczególnych sztuk ładunku.
  
  

Należy w tym miejscu powołać się na jedną z podstawowych zasad prawa Unii Europejskiej jaką jest zasada proporcjonalności (współmierności). Zakłada ona, że podjęte środki prawne muszą być współmierne, jeśli chodzi o cel, jaki prawodawca chce osiągnąć. Przepisy o charakterze technicznym jak np. oznaczenie „Faktura VAT” nie wpływające bezpośrednio na prawa podatnika wynikające z przepisów wspólnotowych powinny uwzględniać zasadę proporcjonalności. Nie powinny być nadmiernie formalistyczne i uciążliwe dla podatnika.

Ad.2.

Zdaniem Spółki obowiązek podatkowy powstaje w dacie wystawienia dokumentu „Pro Forma”.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 i 2 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, lub w przypadku jej braku 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów. Spółka stojąc na stanowisku, iż dokument „Pro Forma” należy traktować jako „Fakturę VAT” uważa, że obowiązek podatkowy w zakresie przesunięcia własnych towarów determinuje data wystawienia dokumentu, np. data dostawy towaru 18.02.2010r., dokument „Pro Forma” wystawiony będzie 18.02.2010 r., obowiązek podatkowy 18.02.2010r.

Spółka na podstawie powyższego wnosi o uznanie jej stanowiska wyrażonego w pkt 1 i 2 za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca w ramach swojej działalności dokonuje m.in.: przemieszczenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. W konsekwencji planowanych zmiana w systemie księgowym Wnioskodawcy, będzie następowało rozróżnianie transakcji WDT stanowiących dostawę towarów do kontrahentów z Unii Europejskiej oraz przesunięcia własnych towarów (przesunięcia wewnątrzmagazynowe).

Na okoliczność przesunięcia własnych towarów system będzie generował dokument pod nazwą „ProForma Dlv IntraST” - dalej: „ProForma”. W treści niniejszego dokumentu znajdują się dalej oznaczenia „Invoice number” „Invoice date” oraz zapis „Faktura VAT wystawiona dla potrzeb przemieszczenia międzymagazynowego”. Dokument „Pro Forma” zawiera ponadto wszystkie elementy wymagane § 5 rozporządzenia, za wyjątkiem oznaczenia w tytule „Faktura VAT”.

Na mocy art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub – w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze. (art. 106 ust. 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 106 ust. 8 ww. ustawy o VAT minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.
   
   

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w cyt. art. 106 ust. 8 ustawy o VAT Minister Finansów wydał w dniu 28 listopada 2008r. rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337), zwane dalej rozporządzeniem.

Zgodnie z § 4 ust. 1 cyt. rozporządzenia zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Natomiast § 5 w ustępie 1 zawiera niezbędne elementy, które faktura powinna zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT";
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. umę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Na gruncie przepisów unijnych zasady wystawiania faktur reguluje art. 217-240 Dyrektywy VAT z 2006 r. Należy zauważyć, że regulacje te są stosunkowo obszerne i szczegółowe, co jest konsekwencją wyjątkowej roli, jaką pełni faktura w systemie VAT.

Faktura potwierdzająca dostawę towarów lub świadczenie usług musi zawierać dana wskazane w art. 226 Dyrektywy 2006/112. Przywiązuje się dużą rolę do formalnych wymogów faktury w legislacjach poszczególnych państw członkowskich, w tym w ustawodawstwie polskim. Kwestie dotyczące posiadania faktury spełniającej określone warunki formalne były przedmiotem rozstrzygnięcia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w połączonych sprawach 123/87 i 330/87 pomiędzy Lea Jovion a Société anonyma d-étude et degestion immobiliere (EGI) a państwem belgijskim. W orzeczeniu Trybunał stwierdził, że państwa członkowskie mają prawo uzależnić odliczenia podatku naliczonego od faktu posiadania faktury spełniającej określone wymogi formalne.

Wnioskodawca podaje, że dokument, którym będzie posługiwał się w obrocie wewnątrzwspólnotowym, posiada wszystkie wskazane w art. 106 ustawy o VAT elementy, za wyjątkiem nagłówka. Powołuje się również na zapisy § 5 ust. 1 pkt 3 przywołanego wyżej rozporządzenia. Niemniej jednak dokument, który będzie generowany dla potrzeb przesunięć magazynowych mimo, że nie zawiera oznaczenia w tytule „Faktura VAT” tylko „ProForma”.

Zauważyć należy, iż faktura pro forma nie jest dokumentem przewidzianym w świetle zarówno ustawy o podatku od towarów i usług jak i cyt. rozporządzenia. W obu tych aktach prawnych ustawodawca posługuje się wyłącznie sformułowaniami faktura, faktura VAT, faktura VAT-MP czy faktura VAT marża. Zatem nie można uznać dokumentu „ProForma”, którą Wnioskodawca zamierza się posługiwać za fakturę VAT, gdyż jednym z warunków sine qua non faktury jako dokumentu księgowego jest nazwa „Faktura VAT”.

Wnioskodawca, dokonując transakcji z art. 13 ust. 3 ustawy korzystając z usług przewoźnika, podlega m. in. wymaganiom dowodowym z art. 42 ust. 3. Wynika to wprost z delegacji art. 42 ust. 14 ustawy.

Zatem Spółka powinna posiadać przede wszystkim dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie powinno wynikać, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, poza tym kopię faktury i specyfikację ładunku.

Z analizy powyższej, należy sformułować wniosek, że przesunięcie wewnątrzmagazynowe, dokonywane przez Wnioskodawcę jest transakcją wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy. Wnioskodawca, posługując się fakturą ProForma, nie wystawia dowodu wykonania rzeczonej transakcji, lecz jedynie poświadczenie przyjęcia zamówienia do wykonania. Każda dostawa towaru lub wykonanie usługi, powinny potwierdzone być fakturą, jako dokumentem sformalizowany, potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego. Zatem, po wystawieniu właściwego dokumentu, jakim jest faktura VAT, i posiadając resztę dokumentów z katalogu art. 42 ust. 3, Wnioskodawca może opodatkować przesunięcie wewnątrzmagazynowe własnych towarów stawką 0%. Warunkiem jest posiadanie przez Spółkę, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy w swojej dokumentacji dowodów, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do magazynu na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, powstaje 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów. Na podstawie ust. 2 powyższego artykułu, w przypadku, gdy przed upływem ww. terminu podatnik wystawił fakturę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury.

Wnioskodawca, wystawiając ProFormę, nie może przyjąć daty na tym dokumencie, jako momentu powstania obowiązku podatkowego, zgodnie z zapisem art. 20 ust. 2, gdyż jak wskazano wyżej, wystawienie takiego dokumentu nie wywołuje skutków podatkowych. Dopiero w sytuacji, gdy Spółka wystawi dokument właściwy, jakim jest faktura VAT, obowiązek podatkowy można będzie rozpoznać z daty tego dokumentu. W konsekwencji o tym, czy dostawa w rozumieniu art. 20 ustawy zostanie dokonana, decydują przepisy dotyczące wydania towaru. Dokonanie dostawy w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów rozpoczyna bieg szczególnego rodzaju terminu. Termin ten kończy swój bieg w 15-tym dniu miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tej dostawy. Do czasu upływu tego terminu, wystawienie przez Spółkę faktury dokumentującej tę transakcję, skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w momencie wystawienia tej faktury. Jeśli jednak do 15-go dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy, faktura nie zostanie przez Spółkę wystawiona, obowiązek ten powstaje niezależnie od wystawienia faktury w tym właśnie dniu.

Reasumując, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że wystawiając dokument o nazwie ProForma, zastosować może stawkę 0% dla przesunięcia magazynowego własnych towarów do magazynu usytuowanego w innym kraju członkowskim. Dla właściwego udokumentowania takiej transakcji, należy wystawić fakturę VAT. Dopiero posiadając komplet dokumentów wskazanych w art. 42 ust. 3, można uznać prawo Spółki do stawki preferencyjnej 0%. Obowiązek podatkowy uzależniony będzie od daty, z jaką Wnioskodawca wystawi fakturę VAT, z uwzględnieniem zapisu art. 20 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.