INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2009r. (data wpływu do tut. Biura 07 grudnia 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• ustalenia, czy kwota umorzonej pożyczki przeznaczonej na wydatki inwestycyjne stanowi przychód podatkowy podlegający zwolnieniu od opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, których zakup sfinansowano umorzoną pożyczką – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 07 grudnia 2009r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• ustalenia, czy kwota umorzonej pożyczki przeznaczonej na wydatki inwestycyjne stanowi przychód podatkowy podlegający zwolnieniu od opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, których zakup sfinansowano umorzoną pożyczką.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W roku 2006 Spółka zaciągnęła pożyczkę w Wojewódzkim Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na dofinansowanie przedsięwzięcia inwestycyjnego "…”. Inwestycja ta została zakończona w październiku 2006 roku, przyjęta na stan środków trwałych i od listopada 2006 roku rozpoczęto dokonywanie od niej odpisów amortyzacyjnych. Uchwałą Rady Nadzorczej w grudniu 2007 roku przyznał umorzenie części zaciągniętej pożyczki pod warunkiem spłaty pozostałych rat do dnia 31 lipca 2009 roku. Spółka wywiązała się z warunków umorzenia określonych w uchwale i w lipcu 2009 roku została spłacona ostatnia rata pożyczki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota umorzonej przez pożyczki przeznaczonej na wydatki inwestycyjne stanowi przychód podatkowy podlegający zwolnieniu od podatku od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Spółki, wartość umorzonej przez pożyczki stanowi przychód dla celów podatkowych w dacie umorzenia. Przychód ten stanowi dochód zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej – updop), zgodnie z którym wolne od podatku są dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia, z zastrzeżeniem pkt 14 i 14a, otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków związanych z otrzymaniem, zakupem lub wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Jednocześnie, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 updop, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych od części wartości odpowiadającej wydatkom pokrytym kwotą umorzonej pożyczki, nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy, przychodem jest również wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 i 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Natomiast przepis art. 12 ust. 4 pkt 8 tej ustawy stanowi, iż do przychodów nie zalicza się kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, w tym także z tytułu pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z:

1. bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków lub
2. postępowaniem upadłościowym z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego, lub
3. realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw.
   
   

W przytoczonych regulacjach ustawodawca używa w odniesieniu do wymienionych w nich kategorii przychodów m.in. terminu umorzone zobowiązania. Jednakże pojęcie to w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie zostało zdefiniowane. „Umorzyć”, wg Małego Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999), oznacza „zmniejszyć lub zlikwidować zobowiązanie pieniężne uzyskując zrzeczenie się należności przez wierzyciela lub spłacając stopniowo dług. Umorzyć dług. Umorzyć podatek, należność”.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), wierzytelność jest prawem i nie ma przeszkód, aby zrzec się tego prawa w każdej chwili. Zrzeczenie się, polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. W oparciu o art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik przyjmuje zwolnienie. Zatem skutkiem umorzenia jest zmniejszenie lub zlikwidowanie w całości lub części zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania. W przypadku takiego zrzeczenia się wierzyciela, dłużnik nie jest już zobowiązany do spełnienia świadczenia, tym samym, po stronie dłużnika powstaje przysporzenie w jego majątku, gdyż z zobowiązania jakie miał względem wierzyciela został zwolniony. Innymi słowy, umorzenie zobowiązania rozumiane jest jako zwolnienie z długu, które powoduje powstanie u dłużnika przychodu podatkowego (art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wolne od podatku są dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia, z zastrzeżeniem pkt 14 i 14a, otrzymane na pokrycie kosztów albo zwrot wydatków związanych z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a – 16m.

Jak już wskazano w niniejszej interpretacji, przychód z tytułu umorzenia pożyczki stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy, a nie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Tym samym, skoro uzyskany przez Spółkę przychód nie może być rozpoznany w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazany przez Wnioskodawcę art. 17 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy nie ma zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym.

Stanowisko Spółki przedstawione we wniosku jest zatem nieprawidłowe.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Skoro, jak to wyżej wskazano, otrzymana pomoc podlega opodatkowaniu, to w przypadku Spółki ww. przepis nie ma zastosowania. Tym samym odpisy amortyzacyjne stanowią koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

Stanowisko Spółki również w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że formułując pytanie Spółka wskazała art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako przepis będący podstawą zwolnienia. Mając na względzie, że przepis art. 17 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy z dniem 1 stycznia 2004r. został uchylony, a także biorąc pod uwagę, że w pozycji 47 wniosku ORD-IN wskazano jako przepis będący przedmiotem interpretacji indywidualnej art. 17 ust. 1 pkt 21 tej ustawy, przyjęto że formułując pytanie popełniono omyłkę. Argumentację tę wzmacnia dodatkowo treść stanowiska, z którego wynika, iż intencją Spółki było uzyskanie interpretacji w zakresie art. 17 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.