INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2010 r. (data wpływu 15 lutego 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 kwietnia 2010 r. (data wpływu 8 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia przy dostawie towarów jest:

• prawidłowe - w części dotyczącej pytania nr 1,
• nieprawidłowe - w zakresie pytania nr 2 i nr 3.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia przy dostawie towarów. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 1 kwietnia 2010 r. (data wpływu 8 kwietnia 2010 r.) o wskazanie, że wolą Zainteresowanego jest, aby wniosek podlegał rozpatrzeniu we wszystkich wskazanych zakresach zarówno dotyczących stanów faktycznych, jak i zdarzeń przyszłych oraz o brakującą opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca świadczy usługi montażowo-budowlane na terenie Polski, UE i Norwegii. Posiada on odpowiednie uprawnienia i pozwolenia na świadczenie i sprzedaż tych usług. Na potrzeby ww. usług dokonuje zakupów materiałów bezpośrednich (elementy konstrukcyjne, materiały ogólno-budowlane) i pośrednich (drobne narzędzia, ubrania dla pracowników, środki czystości itp.).

W związku z powyższym zadano następujące pytania na stan prawny 2009 r.

1. Jak powinno rozliczyć się w dokumentacji podatkowej i deklaracji VAT-7 dokonywane ww. zakupy materiałów bezpośrednich i pośrednich w przypadku, gdy ich zakup i świadczenie usług odbywa się w Norwegii, a dokumentowane jest fakturą zakupu... Czy w tym przypadku mamy do czynienia z eksportem towarów... Przewóz tych materiałów odbywa się transportem własnym.
2. Jak powinno rozliczyć się w dokumentacji podatkowej i deklaracji VAT-7 dokonywane ww. zakupy materiałów w przypadku, gdy miejsce ich zakupu to np. Szwecja, a zostały zużyte i wykorzystane do usługi montażowo-budowlanej w Norwegii... Czy w tym przypadku wystąpi WNT i eksport towarów z Norwegii... Przewóz tych materiałów odbywa się transportem własnym. Zakupy dokonywane są u kontrahenta zarejestrowanego dla potrzeb rozliczania transakcji wewnątrzwspólnotowych.
3. Jak powinno rozliczyć się w dokumentacji podatkowej i deklaracji VAT-7 dokonywane ww. zakupy materiałów w przypadku, gdy miejsce ich zakupu i zużycia (materiałów bezpośrednich) to Szwecja (usługa montażowo-budowlana)... Czy w tym przypadku mamy do czynienia z WNT... Zakupy dokonywane są u kontrahenta zarejestrowanego dla potrzeb rozliczania transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Otrzymując faktury zakupu materiałów bezpośrednich i pośrednich od kontrahenta z Norwegii, w związku z tym, że towar nie przekroczył granicy kraju, nie ujmuje się ich w dokumentacji księgowej w zakresie podatku VAT. Materiał nie przekracza granicy kraju. Wykonana usługa budowlana nie podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.

Ad. 2

Otrzymując faktury zakupu materiałów bezpośrednich i pośrednich Zainteresowany rozlicza je jako WNT. Wykonana usługa budowlana nie podlega opodatkowaniu w Polsce, zgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.

Ad. 3

Otrzymując faktury na zakup materiałów Wnioskodawca rozlicza je jako WNT. Wykonana usługa budowlana nie podlega opodatkowaniu w Polsce, zgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w części dotyczącej pytania nr 1, a za nieprawidłowe w zakresie pytania nr 2 i nr 3.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl przepisu art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Podatek od towarów i usług jest podatkiem o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu w danym państwie podlegają tylko te czynności, które zostały wykonane w danym państwie, a ściślej te czynności, które zostały uznane za wykonane w danym miejscu. W tym wypadku określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania. Określenie miejsca świadczenia jest szczególnie istotne w przypadku dostawy towarów, która odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw. Miejsce świadczenia wskazuje jednocześnie państwo, w którym dana czynność winna zostać opodatkowana.

Ad. 1

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca w związku ze świadczonymi usługami montażowo -budowlanymi, nabywał na terytorium Norwegii towary - materiały bezpośrednie (elementy konstrukcyjne, materiały ogólno-budowlane) i pośrednie (drobne narzędzia, ubrania dla pracowników, środki czystości itp.). Zakupione towary nie przekraczały granicy kraju.

Miejsce świadczenia przy dostawie towarów określają przepisy art. 22 ustawy.

Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest dostawa. W myśl art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Wobec powyższego, miejscem dostawy towarów nabytych przez Zainteresowanego w Norwegii, które nie były wysyłane na terytorium innych krajów, stosownie do cyt. powyżej przepisu art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, było miejsce, w którym towary znajdywały się w momencie dostawy, czyli Norwegia. Tym samym, zakupy dokonane przez Wnioskodawcę w Norwegii nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym, czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Art. 86 ust. 1 ustawy także w sposób jednoznaczny określa, iż podatnik ma prawo do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego, który został wykazany na fakturze dokumentującej czynności podlegające opodatkowaniu tym podatkiem na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia łodzi rekreacyjnych oraz prywatnych statków powietrznych lub innych prywatnych środków transportu, w tym środków transportu, o których mowa w art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 288 z 29.10.2005, str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem nr 1777/2005”.

Aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7 ustawy,
• następnie, w konsekwencji tej czynności, dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),
• wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych przesłanek powoduje, iż nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy.

W przedmiotowej sprawie, Zainteresowany nabył towary w Norwegii. Towary te nigdy nie trafiły do Polski, lecz znajdowały się przez cały czas na terytorium Norwegii. Zatem, w opisanej sytuacji nie doszło do wywozu towarów z terytorium kraju, wobec czego transakcji tej, nie można było uznać za eksport towarów, zdefiniowany w art. 2 pkt 8 ustawy.

W odpowiedzi na pytanie nr 1, tut. Organ stwierdza, że zakup przez Wnioskodawcę towarów w postaci materiałów bezpośrednich i pośrednich w Norwegii, które nie były przemieszczone na terytorium innych państw członkowskich, nie rozlicza się w dokumentacji podatkowej i deklaracji VAT-7. W tym przypadku nie mamy też do czynienia z eksportem towarów, gdyż ww. transakcja nie spełniła definicji zawartej w art. 2 pkt 8 ustawy.

W świetle powyższego stanowisko Zainteresowanego, zgodnie z którym otrzymane faktury dokumentujące zakup materiałów bezpośrednich i pośrednich od kontrahenta z Norwegii w związku z tym, że towar nie przekroczył granicy kraju, nie ujmuje się w dokumentacji księgowej w zakresie podatku VAT, należało uznać za prawidłowe.

Ad. 2

Odnośnie zakupów dokonanych przez Zainteresowanego na terytorium Szwecji, które zostały zużyte i wykorzystane do usługi montażowo-budowlanej w Norwegii, tut. Organ wyjaśnia co następuje.

W myśl zasady, wyrażonej w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Wobec powyższego, miejscem dostawy towarów nabytych przez Zainteresowanego w Szwecji, które następnie zostały wysłane, zużyte i wykorzystane w Norwegii, stosownie do cyt. powyżej przepisu art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, było miejsce, w którym towary znajdowały się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy, tj. w Szwecji. Tym samym, zakupy dokonane przez Wnioskodawcę w Szwecji nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym, czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Art. 86 ust. 1 ustawy także w sposób jednoznaczny określa, iż podatnik ma prawo do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego, który został wykazany na fakturze dokumentującej czynności podlegające opodatkowaniu tym podatkiem na terytorium kraju.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W związku z tym, iż w opisanej powyżej sytuacji towary są transportowane z terytorium państwa członkowskiego (Szwecja) na terytorium państwa trzeciego (Norwegia), nie dochodzi do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, bowiem brak jest przemieszczenia towarów na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia łodzi rekreacyjnych oraz prywatnych statków powietrznych lub innych prywatnych środków transportu, w tym środków transportu, o których mowa w art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 288 z 29.10.2005, str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem nr 1777/2005”.

Wobec powyższego, jak już wcześniej wskazano, aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7 ustawy,
• następnie, w konsekwencji tej czynności, dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),
• wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych przesłanek powoduje, iż nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy.

Z przedstawionej sytuacji wynika, iż Zainteresowany nabył towary w Szwecji, a zużył je i wykorzystał w Norwegii. Towary te nigdy nie trafiły do Polski, lecz przemieszczane są ze Szwecji do Norwegii. Zatem, w opisanej sytuacji nie doszło do wywozu towarów z terytorium Polski, wobec czego transakcji tej, nie można było uznać za eksport towarów, zdefiniowany w art. 2 pkt 8 ustawy.

Odpowiadając na pytanie nr 2, tut. Organ stwierdza, iż zakupu przez Wnioskodawcę w Szwecji towarów, które zostały zużyte i wykorzystane w Norwegii, nie rozlicza się w dokumentacji podatkowej i deklaracji VAT-7. W tym przypadku nie mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów, zdefiniowanym w art. 9 ust. 1 ustawy, gdyż przemieszczenie towarów dokonane było z terytorium państwa członkowskiego na terytorium państwa trzeciego. Transakcja ta nie spełniła także definicji eksportu towarów, zawartej w art. 2 pkt 8 ustawy.

W świetle powyższego stanowisko Zainteresowanego, zgodnie z którym otrzymane faktury dokumentujące zakup materiałów bezpośrednich i pośrednich w Norwegii rozlicza jako WNT, należało uznać za nieprawidłowe.

Ad. 3

Z analizy sprawy wynika także, iż Wnioskodawca w ramach świadczonych usług montażowo -budowlanych, nabywa materiały bezpośrednie, których miejscem zakupu i zużycia jest Szwecja.

Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest dostawa. W myśl art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Wobec powyższego, miejscem dostawy towarów nabytych przez Zainteresowanego w Szwecji, stosownie do cyt. powyżej przepisu art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, była Szwecja. Tym samym, zakupy dokonane przez Wnioskodawcę w Szwecji nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym, czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Art. 86 ust. 1 ustawy także w sposób jednoznaczny określa, iż podatnik ma prawo do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego, który został wykazany na fakturze dokumentującej czynności podlegające opodatkowaniu tym podatkiem na terytorium kraju.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W związku z tym, iż w opisanej powyżej sytuacji towary zostały nabyte i zużyte na terytorium Szwecji, nie doszło zatem do przemieszczenia towarów na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia, nie mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów, bowiem towary znajdowały się cały czas w Szwecji.

W odpowiedzi na pytanie nr 3, tut. Organ stwierdza, że zakupu przez Wnioskodawcę w Szwecji towarów, które zostały tam zużyte i wykorzystane, nie rozlicza się w dokumentacji podatkowej i deklaracji VAT-7. W tym przypadku nie mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów, gdyż nie wystąpiło przemieszczenie towarów na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu.

Zatem, stanowisko Spółki, zgodnie z którym otrzymane faktury dokumentujące zakup materiałów w Szwecji rozlicza jako WNT, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie miejsca świadczenia przy dostawie towarów. Zdarzenie przyszłe w ww. zakresie zostało rozstrzygnięte w odrębnej interpretacji indywidualnej z dnia 7 maja 2010 r. Nr ILPP2/443-227/10-7/ISN.

Natomiast kwestia dotycząca opodatkowania usług związanych z nieruchomościami została rozstrzygnięta w interpretacjach indywidualnych z dnia 7 maja 2010 r. Nr ILPP2/443-227/10 -5/ISN w zakresie stanu faktycznego i Nr ILPP2/443-227/10-8/ISN w części dotyczącej zdarzenia przyszłego.

Z kolei zakres obejmujący opodatkowanie usług transportu towarów został rozstrzygnięty w interpretacjach indywidualnych z dnia 7 maja 2010 r. Nr ILPP2/443-227/10-6/ISN - stan faktyczny oraz Nr ILPP2/443-227/10-9/ISN - zdarzenie przyszłe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.