INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19.05.2010 r. (data wpływu 24.05.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe,

• sposobu ustalenia wartości początkowej tego lokalu - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24.05.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji lokalu mieszkalnego oraz sposobu ustalenia wartości początkowej tego lokalu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca w 1995 r. na podstawie aktu notarialnego nabył spółdzielcze, własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w budynku wielorodzinnym (na rynku wtórnym, budynek był oddany do użytku w roku 1987 i to mieszkanie było wykorzystywane jako lokal mieszkalny od wybudowania).

Od nabycia lokal był wielokrotnie remontowany i ulepszany (brak faktur dokumentujących poniesione wydatki). Po rozwodzie z żoną w 2005 roku Wnioskodawca dokonał podziału majątku (aktem notarialnym z podaną wartością lokalu) w ten sposób, że całe mieszkanie stało się własnością Wnioskodawcy beż żadnych dopłat jak też innych rekompensat w naturze z jego strony. Podział miał miejsce w roku 2007.

Mieszkanie stanowiło jedyny wspólny majątek a więc nie otrzymał więcej niż wartość udziału ponieważ udział byłej żony wynikał z Kodeksu Rodzinno-Opiekuńczego i wynosił równą połowę. Była żona zrzekła się swoich praw do swojej części, które wynikały ze współwłasności małżeńskiej uznając fakt, że mieszkanie było „od zawsze Wnioskodawcy” pomimo, że przysługiwały jej prawa wynikające ze współwłasności małżeńskiej.

Lokal został ponownie wyremontowany we własnym zakresie i ponownie bez faktur. Nastąpiła również zmiana jego statusu prawnego (w 2009 r.). Obecnie lokal jest własnością hipoteczną (akt notarialny, ale bez podanej wartości).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym przypadku, przy wynajmie lokalu na podstawie umowy najmu, jako osoba fizyczna, Wnioskodawca może zastosować stawkę amortyzacji w wysokości np. 8,5% przez ok. 12 lat...,
2. Jak określić wartość początkową omawianego lokalu...,
3. Czy Wnioskodawca może przyjąć wartość z aktu podziału majątku...,
4. Jeśli nie, to czy ma zastosowanie art. 22g ust. 8 o samodzielnej wycenie...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną nie wyższą niż 10%, a więc także 8,5% (okres amortyzacji ok. 12 lat) zgodnie z art. 22j.

Zasadnym jest również ustalenie wartości początkowej lokalu na podstawie umowy podziału majątku, gdyż wartość w niej podana, choć nie uwzględnia kosztów późniejszego gruntownego remontu, jest bardziej zbliżona do rzeczywistej wartości niż cena nabycia mieszkania z 1995 r., która dawno się zdezaktualizowała ze względu na liczne nakłady oraz wzrost wartości rynkowej (minęło 15 lat).

Według Wnioskodawcy zastosowanie art. 22g ust. 8, choć dla niego korzystniejsze, wydaje się nieuzasadnione.

W swym rozumowaniu Wnioskodawca podparł się indywidualną interpretacją wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB1/415-1439/08-2/KS.

Wnioskodawca zaznacza, że omawiany lokal nie był dotychczas wynajmowany i nie ma założonej ewidencji środków trwałych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), podatnicy z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 cytowanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 powoływanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści pkt 3 tego przepisu, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Z powyższego przepisu wynika, iż roczna stawka nie może być wyższa niż 10 %.

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nieodpłatne nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w 1995 r. nabył w drodze kupna spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w budynku wielorodzinnym. Budynek ten został oddany do użytku w 1987 r.

Lokal mieszkalny, którego właścicielem stał się Wnioskodawca w 1995 r. w drodze kupna niewątpliwie był użytkowany przez poprzedniego użytkownika w okresie dłuższym niż 60 miesięcy przed datą jego nabycia. Oznacza to, iż spełnione zostały warunki określone w przepisach art. 22j ust. 1 pkt 3 oraz w art. 22j ust. 3 pkt 1. Tym samym w świetle powołanych wyżej przepisów Wnioskodawca może skorzystać z wyboru indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 8,5 %.

Odnosząc się natomiast do przedstawionego przez Wnioskodawcę zapytania dotyczącego sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego, należy powołać się na regulacje zawarte w art. 22g ust.1 ww. ustawy.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia;
2. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.
   
   

Natomiast w myśl art. 22g ust. 8 cyt. wyżej ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości wg ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie określonego środka trwałego.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca wraz z żoną nabył w 1995 r. na cele prywatne spółdzielcze prawo do lokalu w budynku wielorodzinnym. Od nabycia lokal był wielokrotnie remontowany i ulepszany (brak faktur dokumentujących poniesione wydatki).

Po rozwodzie z żoną Wnioskodawca dokonał w 2007 roku podziału majątku (aktem notarialnym z podaną wartością lokalu) w ten sposób, że całe mieszkanie stało się własnością Wnioskodawcy beż żadnych dopłat jak też innych rekompensat w naturze z jego strony. Lokal został ponownie wyremontowany we własnym zakresie i ponownie bez faktur.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, iż stosownie do art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16 poz. 93 ze zm.), współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom.

Istota współwłasności polega bowiem na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy.

Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału.

Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego).

Zniesienie współwłasności stanowi odrębną instytucję prawa cywilnego, uregulowaną w art. 210 i art. 211 Kodeksu cywilnego. Celem postępowania o zniesienie współwłasności jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Na podstawie art. 210 Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności, a ponadto może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości (art. 211 k.c.).

Zniesienie współwłasności może się odbyć albo na podstawie umowy pomiędzy współwłaścicielami, albo na podstawie orzeczenia sądu.

Może ono implikować wzajemne roszczenia pomiędzy współwłaścicielami w postaci dopłat lub spłat. W takiej sytuacji przyjąć należy, że nabycie środka trwałego przez jednego ze współwłaścicieli następuje odpłatnie. Jeżeli jednak współwłaściciele zrezygnują z tych rozliczeń, to nabycie takie uznać należy za nieodpłatne.

W zależności więc od sposobu nabycia w wyniku zniesienia współwłasności środka trwałego ustala się odpłatną lub nieodpłatną formę nabycia, co bezpośrednio rzutuje na ustalenie wartości początkowej tego środka.

Trzeba w tym miejscu podnieść, iż zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy (nieruchomości), tylko wtedy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Wówczas datą nabycia nieruchomości jest data nabycia udziału w nieruchomości, a nie data zniesienia współwłasności. Natomiast gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad tą rzeczą (nieruchomości) jak i stan jej majątku osobistego.

W przedmiotowej sprawie obowiązują dwie daty nabycia środka trwałego:

• rok 1995 – nabycie #189; spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w drodze kupna,

• rok 2007 – nabycie #189; spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w drodze podziału majątku (nabycie w inny nieodpłatny sposób).
  
  

W związku z powyższym wartość początkową lokalu należy ustalić na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. jako sumę #189; wartości ceny nabycia i wartości #189; jego części nabytej nieodpłatnie w wyniku podziału majątku (wartość rynkowa z dnia nabycia.

Wnioskodawca przy wynajmie lokalu może zastosować stawkę amortyzacji w wys. 8,5%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.