INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 30.12.2008 r. (data wpływu 31.12.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji lokalu mieszkalnego przeznaczonego na wynajem oraz w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej tego lokalu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31.12.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji lokalu mieszkalnego przeznaczonego na wynajem oraz w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej tego lokalu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w roku 1994 na podstawie darowizny – własność hipoteczna stał się właścicielem lokalu mieszkalnego o powierzchni 23.60 m² . Wartość darowizny wynosi 69.000.000 starych złotych, którą ustalono na dzień 19.10.1994 r. Była to darowizna za życia a w lokalu do śmierci zamieszkiwał darczyńca. Darczyńca w/w lokal otrzymała z kwaterunku w 1979 r. W roku 1990 wykupiła go na własność. Od czasu nabycia praw do lokalu w latach 1994-2008 lokal był wielokrotnie remontowany i ulepszany. Wnioskodawca nie posiada jednak faktur dokumentujących poniesione wydatki. Po śmierci darczyńcy lokal został ponownie wyremontowany w większości we własnym zakresie jednak również w tym przypadku Wnioskodawca nie dysponuje fakturami potwierdzającymi poniesione wydatki. Przedmiotowy lokal Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na wynajem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym przypadku jako osoba fizyczna przy wynajmie lokalu mieszkalnego na podstawie umowy wynajmu zasadne będzie zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% przez 10 lat...
2. Jak określić wartość początkową omawianego lokalu... Czy zgodnie z art. 22g ust. 8 zasadne będzie samodzielne dokonanie wyceny uwzględniając ceny rynkowe środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji... Czy dopuszczalne jest także określenie wartości początkowej w oparciu o opinię rzeczoznawcy...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy art. 22a i 22j dopuszcza możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% przez 10 lat. Ponadto uważa Pan, iż zasadnym będzie zgodnie z art. 22g ust. 8 samodzielne dokonanie wyceny środka trwałego (lokalu mieszkalnego) uwzględniając ceny rynkowe środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia poprzedniego roku od założenia ewidencji, ponieważ od dnia nabycia prawa własności – aktu darowizny minęło 14 lat a wartość darowizny podana jest jeszcze w kwocie z przed denominacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), podatnicy z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 cytowanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 powoływanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy. Stosownie do treści pkt 3 tego przepisu, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nieodpłatne nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny w drodze darowizny w dniu 19.10.1994 r. Lokal ten od 1979 r. użytkowany był przez darczyńcę.

Mając na uwadze powyższe, zajęte przez Wnioskodawcę stanowisko w sprawie możliwości skorzystania z indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 % przez okres 10 lat jest prawidłowe. Lokal mieszkalny, którego właścicielem stał się Wnioskodawca w 1994 r. w drodze darowizny niewątpliwie był użytkowany przez darczyńcę czyli poprzedniego użytkownika w okresie dłuższym niż 60 miesięcy przed datą jego nabycia. Oznacza to, iż spełnione zostały warunki określone w przepisach art. 22j ust. 1 pkt 3 oraz w art. 22j ust. 3 pkt 1. Tym samym w świetle powołanych wyżej przepisów Wnioskodawca może skorzystać z wyboru indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% przez okres 10 lat.

Odnosząc się natomiast do przedstawionego przez Wnioskodawcę zapytania dotyczącego sposobu ustalenia wartości początkowej nabytego w drodze darowizny lokalu mieszkalnego, należy powołać się na regulacje zawarte w art. 22g ust.1 pkt 3 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (wtedy przyjmuje się wartość wynikającą z umowy).

W myśl art. 22g ust. 8 cyt. wyżej ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 powoływanej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca nabył w drodze darowizny lokal mieszkalny w roku 1994. Lokal ten w latach 1994-2008 był wielokrotnie ulepszany i remontowany. Wnioskodawca nie posiada jednak dokumentów potwierdzających wysokość kosztów związanych z remontem i ulepszeniem. Zatem stosownie do cyt. wyżej przepisów, wartość początkowa nabytego w drodze darowizny lokalu mieszkalnego winna być, co do zasady, ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc w wartości rynkowej z dnia nabycia. Jeżeli jednak z przyczyn obiektywnych wartość ww. budynku nie może być ustalona w ww. sposób to wartość tę należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, a więc w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W przedmiotowej sprawie z przyczyn obiektywnych nie można ustalić wartości lokalu w oparciu o przepisy art. 22g ust. 1 pkt 3 (kwota darowizny została podana w starych złotych sprzed denominacji. Wnioskodawca nie dysponuje rachunkami potwierdzającymi remont i ulepszenie tego lokalu).

Wobec powyższego Wnioskodawca może ustalić wartość początkową tego lokalu w oparciu o art. 22g ust. 8.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Krańcowo należy dodać, iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji, gdyż tutejszy organ w toku wydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie ma stosownego umocowania w przepisach prawa, umożliwiającego weryfikację przedstawionego we wniosku stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.