Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.69.2019.1.JM
z 19 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2019 r. (data wpływu 1 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest:

• prawidłowe – w odniesieniu do możliwości odliczenia wydatków na zakup implantu,
  

• nieprawidłowe – w odniesieniu do możliwości odliczenia wydatków na zabieg artroplastyki, znieczulenia.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną, ma 27 lat, posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności od dnia 19 grudnia 2016 r. z powodu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, tj. choroby krążków międzykręgowych kręgosłupa. Mimo prowadzonego wcześniej leczenia i rehabilitacji choroba Wnioskodawczyni postępowała, w związku z czym orzeczono niepełnosprawność (symbol 05-R).

W 2017 r. choroba nasiliła się uniemożliwiając Wnioskodawczyni poruszanie się i samodzielną egzystencję, groziło Jej trwałe kalectwo i poruszanie się wyłącznie na wózku inwalidzkim. W tej sytuacji lekarz zaproponował Wnioskodawczyni poddanie się zabiegowi artroplastyki kręgów odcinka lędźwiowego kręgosłupa protezami M. – M.. Jest to zabieg powodujący przywrócenie sprawności kręgosłupa i umożliwiający samodzielne funkcjonowanie. Nie ma możliwości przeprowadzenia tego rodzaju zabiegu w ramach NFZ, który proponuje w chorobie Wnioskodawczyni jedynie zabieg zespolenia kręgów skutkujący trwałym ograniczeniem w poruszaniu się.

W tej sytuacji Wnioskodawczyni poddała się zabiegowi artroplastyki w dniach 4-5 lipca 2017 r., za który zapłaciła kwotę 49.362,48 zł. Z załącznika do faktury wynika, że na koszt zabiegu składa się: kwota 15.999,98 zł stanowiąca koszt implantów, kwota 30.600,00 zł stanowiąca koszt artroplastyki, kwota 1.105,00 zł stanowiąca koszt znieczulenia podczas zabiegu oraz kwota 1.657,50 zł stanowiąca koszt pobytu na oddziale po zabiegu. Ta ostatnia kwota nie została uwzględniona w uldze rehabilitacyjnej.

Zabieg stanowił niezbędny i konieczny element zmierzający do przywrócenia Wnioskodawczyni sprawności, spowodował, że nie wystąpiły nieodwracalne zmiany skutkujące kalectwem, w jego wyniku możliwy był powrót do samodzielnej egzystencji. W wyniku wykonanego zabiegu możliwe jest prowadzenie dalszej rehabilitacji, której efektem jest przywrócenie Wnioskodawczyni maksymalnej sprawności. Obecnie Wnioskodawczyni jest osobą poruszającą się samodzielnie, mimo konieczności dalszej rehabilitacji, może funkcjonować bez pomocy osób trzecich.

W zeznaniu rocznym PIT-36 za rok 2017 (część F poz. 159) Wnioskodawczyni dokonała odliczenia w kwocie 48.513,98 zł z tytułu wydatków na cele rehabilitacyjne. Wydatki te obejmują koszt zabiegu, o którym mowa powyżej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia wydatków poniesionych na zabieg artroplastyki w ramach ulgi rehabilitacyjnej, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, warunki korzystania z ulgi rehabilitacyjnej określone zostały w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odliczeniu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną, w szczególności:

• zakup i naprawa indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
  

• odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo – leczniczych i pielęgnacyjno – opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.
  

Warunkiem skorzystania z ulgi jest posiadanie orzeczenia o niepełnosprawności oraz sfinansowanie wydatków z własnych środków.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia rehabilitacja, należy więc posłużyć się wykładnią językową w oparciu o znaczenie słownikowe tego pojęcia. Zgodnie z Uniwersalnym słownikiem języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003 r. – rehabilitacja, to przystosowanie do normalnego życia w społeczeństwie osób, które doznały przemijającej lub trwałej utraty zdrowia i stały się na stałe lub na pewien czas inwalidami. Będzie to więc zespół działań, których celem jest przywrócenie osoby, która doznała utraty zdrowia do normalnego życia w społeczeństwie. Działania te nie wykluczają z zasady zabiegów operacyjnych, o ile te zabiegi są nakierowane na przywrócenie osoby do normalnego życia w społeczeństwie.

Taka sytuacja zachodzi w przypadku Wnioskodawczyni. Przeprowadzony zabieg artroplastyki kręgów był zabiegiem rehabilitacyjnym i jednym z elementów procesu rehabilitacji Wnioskodawczyni. Zabieg spowodował, że możliwe jest samodzielne i w miarę normalne funkcjonowanie Wnioskodawczyni.

Dodatkowo Wnioskodawczyni uważa, że zakup implantów powinien być potraktowany jako zakup sprzętu, urządzenia lub narzędzia technicznego niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy.

Wobec faktu, że Wnioskodawczyni spełnia pozostałe warunki do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej, tj. posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności oraz poniosła odliczane wydatki z własnych środków, uważa, że prawidłowo i zgodnie z przepisami odliczyła opisane wyżej wydatki na cele określone w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Również Sądy Administracyjne rozpatrujące sprawy, w których kwestią sporną była możliwość zaliczenia do ulgi rehabilitacyjnej wydatków na zabiegi operacyjne przywracające zdolność samodzielnego funkcjonowania, stoją na stanowisku, że zabiegi takie mogą być odliczane w ramach ulgi, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. (sygn. akt I SA/Go 55/10, sygn. akt I SA/Gl 982/08, sygn. akt II FSK 1927/09). Podobne stanowisko prezentuje Izba Skarbowa w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 6 czerwca 2016 r. Nr IBPB-2-2/4511-312/16/ZuK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie ulgi rehabilitacyjnej jest prawidłowe – w odniesieniu do możliwości odliczenia wydatków na zakup implantu oraz nieprawidłowe – w odniesieniu do możliwości odliczenia wydatków na zabieg artroplastyki, znieczulenia.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r., podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaju wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające od odliczeń od dochodu zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.<
   
   
   
   

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami, a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną, posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności od dnia 19 grudnia 2016 r. z powodu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, tj. choroby krążków międzykręgowych kręgosłupa (symbol 05-R). W 2017 r. Wnioskodawczyni poddała się zabiegowi artroplastyki w dniach 4-5 lipca 2017 r., za który zapłaciła kwotę 49.362,48 zł. Z załącznika do faktury wynika, że na koszt zabiegu składa się: kwota 15.999,98 zł stanowiąca koszt implantów, kwota 30.600,00 zł stanowiąca koszt artroplastyki, kwota 1.105,00 zł stanowiąca koszt znieczulenia podczas zabiegu oraz kwota 1.657,50 zł stanowiąca koszt pobytu na oddziale po zabiegu. Ta ostatnia kwota nie została uwzględniona w uldze rehabilitacyjnej. Zabieg stanowił niezbędny i konieczny element zmierzający do przywrócenia Wnioskodawczyni sprawności, spowodował, że nie wystąpiły nieodwracalne zmiany skutkujące kalectwem, w jego wyniku możliwy był powrót do samodzielnej egzystencji. W wyniku wykonanego zabiegu możliwe jest prowadzenie dalszej rehabilitacji, której efektem jest przywrócenie Wnioskodawczyni maksymalnej sprawności. W zeznaniu rocznym PIT-36 za rok 2017 (część F poz. 159) Wnioskodawczyni dokonała odliczenia w kwocie 48.513,98 zł z tytułu wydatków na cele rehabilitacyjne. Wydatki te obejmują koszt zabiegu, o którym mowa powyżej.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Należy również pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej, jak i zawężającej.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na zabieg artroplastyki należy analizować w oparciu o przepisy art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, który stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo – leczniczych i pielęgnacyjno – opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); „rehabilitacja” jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; „rehabilitacja lecznicza” jest to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Dokonując wykładni art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że kontekst, w którym ustawodawca wymienił odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne ma zasadnicze znaczenie dla wyjaśnienia, jakiego rodzaju zabiegów ulga ta dotyczy. Okoliczność, że odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne, jako podlegająca odliczeniu od dochodu, została wymieniona w punkcie, który przewiduje odliczenie odpłatności za pobyt w różnego rodzaju ośrodkach zajmujących się rehabilitacją leczniczą oznacza, że reguluje on kompleksowo odliczenia od dochodu wydatków poniesionych za pobyt i leczenie oraz za zabiegi rehabilitacyjne wykonane w tego rodzaju zakładach.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że niekwestionowanym jest w przedmiotowej sprawie, że opisany we wniosku zabieg artroplastyki, w przypadku Wnioskodawczyni poprawił stan Jej zdrowia, jednakże tego rodzaju wydatek nie mieści się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, jak również żadnego innego przepisu traktującego o odliczeniu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne lub związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, ponieważ nie można go zakwalifikować jako zabiegu rehabilitacyjnego, lecz wyłącznie jako zabieg o charakterze medycznym innym niż rehabilitacyjny. Wskazany zabieg artroplastyki nie jest zatem zabiegiem fizykoterapeutycznym, wodoleczniczym, światłoleczniczym, itp. – czyli zabiegiem usprawniającym, który właśnie często przeprowadzany jest po zabiegu medycznym np. operacyjnym. Ustawodawca wyraźnie wskazał, że odliczeniu od dochodu podlegają wydatki poniesione na zabiegi rehabilitacyjne. Gdyby jego wolą było, aby do tego wydatku wliczać również każdego rodzaju działania medyczne (w tym np. zabieg operacyjny), to niewątpliwie użyłby innego sformułowania.

Tym samym, Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do odliczenia od dochodu w zeznaniu rocznym za 2017 r. wydatków poniesionych w związku z zabiegiem artroplastyki (tj. koszt artroplastyki, koszt znieczulenia podczas zabiegu) jako wydatku na cele rehabilitacyjne, bowiem zabieg ten nie stanowi zabiegu rehabilitacyjnego, a więc wydatek ten nie spełnia warunków określonych w art. 26 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tej części stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do wydatków poniesionych na zakup implantu, należy wskazać, że zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy, za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Przy czym, określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
  

• zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
  

• cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.
  
  
  
  

Jak z wyżej powołanych przepisów wynika ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy, wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności z powodu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. Symbol przyczyny niepełnosprawności 05-R. Wnioskodawczyni poniosła wydatek na zabieg artroplastyki, na który składał się m.in. koszt implantów.

Niewątpliwie implant można uznać za sprzęt niezbędny w rehabilitacji i ułatwiający wykonywanie czynności życiowych.

Ze stanu faktycznego wynika, że obecnie Wnioskodawczyni jest osobą poruszającą się samodzielnie mimo konieczności dalszej rehabilitacji, może funkcjonować bez pomocy osób trzecich.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej poniesionego wydatku na zakup implantu.

W tej części stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Należy wyjaśnić, że tut. Organ nie odniósł się do możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej kwoty stanowiącej koszt pobytu na oddziale po zabiegu, gdyż ww. kwota nie została uwzględniona w zeznaniu rocznym przez Wnioskodawczynię w ramach ulgi rehabilitacyjnej, a przedmiotem zapytania był koszt zabiegu uwzględniony w zeznaniu rocznym.

Końcowo, odnosząc się do powołanej interpretacji indywidualnej oraz wyroków sądów, wskazać należy, że rozstrzygnięcia te nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.