Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.118.2019.1.MBD
z 17 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 lutego 2019 r. (data wpływu 4 marca 2019 r.), uzupełnionym 8 maja 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy wyposażenie meblowe kawiarni - wskazane jako wydatki kategorii B - należy traktować jako odrębne środki trwałe (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy wyposażenie meblowe kawiarni - wskazane jako wydatki kategorii B - należy traktować jako odrębne środki trwałe. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego pismem z 25 kwietnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.83.2019.1.MBD wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 8 maja 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W ramach niniejszego wniosku Spółka X jako komandytariusz Sp. z o.o. Sp. K. (dalej: „Wnioskodawca”) oraz podatnik podatku dochodowego CIT, zwraca się do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Organ”) w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie interpretacji ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Sp. z o.o. Sp. K. (dalej: „Spółka”) jest spółką komandytową będącą polskim rezydentem podatkowym. Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Obszarami działalności komplementariusza jest hotelarstwo oraz działalność gastronomiczna.

Sp. z o.o. Sp. K. 21 września 2011 r., występując ówcześnie pod nazwą Y sp. z o.o. sp. k., zakupiła dwa budynki niemieszkalne, w których mieści się Hotel (dalej: „Hotel” lub „Budynki”). Nabyte budynki Hotelu zostały sklasyfikowane w grupie 1, podgrupie 10, w rodzaju 109, stąd zastosowana w ich przypadku stawka amortyzacyjna wyniosła 2,5%. Sp. z o.o. Sp. K. będąc właścicielem Hotelu, wynajmuje go na rzecz sp. z o.o.

Hotel został wybudowany w latach 1898-1901. Z uwagi na bardzo zły stan techniczny, wynikający z wieloletniej eksploatacji, Hotel został zamknięty w listopadzie 1981 r. Po długotrwałej remoncie został odrestaurowany i ponownie otwarty 17 kwietnia 1993 r. Od tego czasu, poza kompleksowym odnowieniem pokoi i korytarzy w roku 2012, w budynkach nie przeprowadzono gruntownego remontu. Tym samym, z uwagi na pogarszający się stan techniczny poszczególnych elementów konstrukcyjnych jak również funkcjonalność budynków, mających bezpośredni wpływ na jakość prowadzenia w nim działalności gospodarczej, Spółka Sp. z o.o. Sp. K. zaplanowała na lata 2017-2020 przeprowadzenie prac budowlanych w łazienkach oraz kawiarni, barze i lobby Hotelu. Planowane prace wynikają przede wszystkim z konieczności wymiany zużytych składników majątku, a w części także z chęci podwyższenia funkcjonalności wybranych pomieszczeń.

Sp. z o.o. Sp. K. przeprowadziła prace remontowe i modernizacyjne kawiarni hotelowej „Cafe” (dalej: „kawiarnia”), prace budowlane prowadzone były w II połowie 2017 r., a zakończone protokołem odbioru z 5 grudnia 2017 r. W związku z przeprowadzanymi pracami remontowymi i modernizacyjnymi, Spółka nabyła nowe składniki majątku w roku bieżącym oraz w latach poprzednich. W roku bieżącym wyodrębniła składniki o wartości do 10.000 zł oraz składniki o wyższej wartości, natomiast w latach poprzednich składniki o wartości do 3.500 zł oraz składniki o wartości przewyższającej wskazaną kwotę. Odnosząc się do składników majątku znajdujących się w kawiarni o wartości powyżej 10.000 zł (oraz odpowiednio 3.500 zł w odniesieniu do elementów nabytych w latach poprzednich), niektóre z nich są przytwierdzone do ścian (np. elementy oświetlenia, system nagłośnienia kawiarni, sofy), podłóg (np. mini bary) oraz równocześnie do sufitu i ściany (np. bar główny w kawiarni Hotelu) przy pomocy śrub. Demontaż wskazanych elementów jest możliwy bez uszkodzenia budynku, przez co można stwierdzić, że nie są trwale związane z budynkiem.

Do składników majątku o wartości nieprzekraczającej 10.000 zł (oraz odpowiednio 3.500 zł dla elementów nabytych w latach poprzednich) zaliczyć można z kolei takie elementy wyposażenia jak np. pojemnik na odpadki, stół załadowczy ze zlewem, lampy grzewcze, drobne wyposażenie gastronomiczne (wyposażenie kawiarni). Wskazane elementy również nie są trwale związane z budynkiem.

Prace związane z modernizacją kawiarni zostały zlecone firmie zewnętrznej („głównemu wykonawcy”) na mocy zawartej umowy. Tak jak wspomniano powyżej, część materiałów/towarów została zakupiona przez Spółkę. Materiały zakupione przez Spółkę, lecz wymagające montażu, zostały zamontowane przez „głównego wykonawcę”.

Budżet dotyczący remontu kawiarni grupuje wydatki w 3 kategoriach:

1. Wydatki kategorii A:

Prace budowlane związane z modernizacją kawiarni i przylegającego do niej zaplecza kuchennego oraz szatni, polegające na demontażu/montażu ścianek działowych, sufitów, płytek, okładzin kamiennych, drzwi, jak również prace remontowe, takie jak, np. demontaż posadzki, malowanie ścian. Do danej kategorii należą również koszty związane z przebudową systemu wentylacji, montażem systemu audio, instalacji elektrycznej i wodno-kanalizacyjnej.

2. Wydatki kategorii B:

Wydatki przeznaczone na wyposażenie meblowe kawiarni, o wartości około 1,1 mln zł, na które składają się stoliki, krzesła, lustra, sofy (także częściowo mocowane do ściany), mini bary i bar główny (także częściowo mocowany do ściany) z oświetleniem.

3. Wydatki kategorii C:

Na mocy umowy z jednym dostawcą Spółka nabyła kompletne wyposażenie zaplecza kuchennego - przedmiotem umowy jest dostawa urządzeń technologii gastronomicznej o wartości 350 tys. złotych.

Wśród nabywanych środków trwałych znajdują się zarówno urządzenia gastronomiczne, takie jak np. kuchenki mikrofalowe czy piece konwekcyjno-mikrofalowe z wbudowanym katalizatorem do gotowania bez wentylacyjnego, jak również urządzenia chłodnicze (takie jak np. stół chłodniczy, szafy chłodnicze).

Ponadto, w związku z przeprowadzanymi pracami budowlanymi, Spółka poniosła koszty wykonania projektu, nadzoru autorskiego i budowlanego, jak również powstałe w związku z nimi koszty podróży pracowników wykonawcy (takie jak np. koszty dojazdu, noclegów).

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 7 maja 2019 r. wskazano, że wydatki przeznaczone na wyposażenie meblowe kawiarni, o wartości około 1,1 mln zł, na które składają się stoliki, krzesła, lustra, sofy (także częściowo mocowane do ściany), mini bary i bar główny (także częściowo mocowany do ściany) z oświetleniem.

Wyposażenie meblowe zostało zakwalifikowane w grupie 8, podgrupa 809 - Pozostałe narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wyposażenie meblowe kawiarni - wskazane jako wydatki kategorii B - należy traktować jako odrębne środki trwałe amortyzowane według stawki 20%? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, meble stanowiące wyposażenie kawiarni nie są trwale związane z budynkiem, a zatem powinny zostać potraktowane jako odrębne środki trwałe, zaliczane do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z powyższym powinny być amortyzowane według stawki 20%.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, jak również inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu, zwane środkami trwałymi.

W odniesieniu do powyższego, jednym z podstawowych kryteriów stanowiącym o klasyfikacji danej rzeczy jako odrębnego środka trwałego podlegającego amortyzacji jest kwestia jego kompletności i przydatności do używania. Co istotne, warunek ten należy oceniać z punktu widzenia danej rzeczy, nie z punktu widzenia wyposażenia, czy maszyny z którą ma współgrać czy współpracować. Powyższe znajduje swoje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 maja 2016 r. (sygn. IBPB-1-2/4510-462/16/KP).

Ponadto, to czy dany element wyposażenia zostanie potraktowany jako odrębny środek trwały zależeć będzie od tego czy dany element jest trwale wbudowany w konstrukcję budynku czy też nie. W sytuacji bowiem, gdy dany element jest przymocowany w sposób umożliwiający jego demontaż bez jego zniszczenia, utraty funkcjonalności, uszkodzenia albo konieczności zmiany przeznaczenia użytkowego i jest możliwe jego odłączenie od budynku bez uszczerbku zarówno dla budynku, jak i dla samego elementu, to można rozważać uznanie go za samodzielny środek trwały. Stanowisko takie jest znajduje potwierdzenie w orzecznictwie oraz w interpretacjach podatkowych, przykładowo w interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z 23 kwietnia 2014 r. (sygn. IPPB5/423-365/14-2/IŚ).

Co więcej, za odrębne środki trwałe organy podatkowe przyjmują oświetlenie wewnątrz i na zewnątrz budynków, niepołączone trwale z budynkiem. Można je bowiem odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji zarówno elementów oświetlenia, jak i budynków. Powyższe ma swoje potwierdzenie w ugruntowanej linii interpretacyjnej organów podatkowych (przykładowo, interpretacja Izby Skarbowej w Łodzi z 23 grudnia 2014 r., IPTPB3/423-297/14-6/GG; interpretacja Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 23 maja 2014 r., ITPB1 /415-213/14/PSZ; interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie z 8 lutego 2012 r., IPPB1/415-1053/11-2/ES; interpretacja Izby Skarbowej w Poznaniu z 7 kwietnia 2010 r., ILPB3/423- 74/10-5/MC).

W przedmiotowym stanie faktycznym, poszczególne elementy wyposażenia Hotelu (takie jak np. lustra, oświetlenie itp.) nie są trwale związane z budynkiem, a równocześnie są kompletne i zdatne do użytkowania również w oderwaniu od pozostałych elementów wyposażenia. W związku z powyższym, w opinii Wnioskodawcy, poszczególne elementy o wartości przekraczającej 10.000 zł (lub odpowiednio 3.500 zł w przypadku elementów nabytych w latach ubiegłych), mogące funkcjonować w oderwaniu od pozostałych elementów wyposażenia, powinny zostać potraktowane jako odrębne środki trwałe, zaliczane do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (podgrupa 80 - Pozostałe narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane) oraz powinny być amortyzowane według stawki 20%.

Natomiast, istotny problem stanowi klasyfikacja do środków trwałych elementów wyposażenia, które nie mogą być użytkowane niezależnie - przykładowo kanapy bez nóżek, przytwierdzone do ściany, nie można ich przesunąć w rezultacie na środek sali. Równocześnie jednak istnieje możliwość demontażu tych kanap i przytwierdzenia ich do innej ściany. Przyjęcie, że kwoty wydatkowane na ich nabycie powinny podwyższyć wartość początkową budynku, przez co powinny być amortyzowane według stawki 2,5% tj. przez 40 lat jest absolutnie sprzeczne z przewidywanym okresem ich rzeczywistej użyteczności, który można szacować na około 5 lat. W rezultacie poszczególne elementy (sofy przytwierdzone do ścian) o wartości przekraczającej 10.000 zł (lub odpowiednio 3.500 - o ile zostały nabyte w latach ubiegłych) powinny również zostać potraktowane jako odrębne środki trwałe, zaliczane do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (podgrupa 80 - Pozostałe narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane) oraz powinny być amortyzowane według stawki 20%.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, wskazane składniki majątku powinny stanowić odrębne środki trwałe, przyporządkowane do grupy 8, podgrupa 809 i być amortyzowane według stawki 20%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztem uzyskania przychodów jest więc każdy wydatek spełniający powyższe warunki.

Art. 15 ust. 6 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 updop,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c updop.
  
  

Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 updop, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16f ust. 3 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16d ust. 1 updop, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10.000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 (art. 16d ust. 2 updop).

Należy przy tym zauważyć, że limit dotyczący nowych środków trwałych z kwoty 3.500 zł do 10.000 zł zwiększony został przepisem art. 2 pkt 21 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175, dalej „ustawa nowelizująca”), zgodnie z którym użyte w art. 16d w ust. 1, w art. 16e w ust. 1 i 2, dwukrotnie w art. 16f w ust. 3, dwukrotnie w art. 16g w ust. 13 oraz w art. 16k w ust. 9 wyrazy „3.500 zł” zastępuje się wyrazami „10.000 zł”.

Jednocześnie, w ww. ustawie nowelizującej, ustawodawca zawarł przejściowy przepis art. 11 stanowiący, że przepisy (…) art. 16d ust. 1, art. 16e ust. 1 i 2, art. 16f ust. 3, art. 16g ust. 13 i art. 16k ust. 9 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do składników majątku przyjętych do używania po 31 grudnia 2017 r.

Jak wskazuje art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie natomiast do treści art. 16i ust. 1 updop, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z treści powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej podmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1068).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji.

Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest komandytariuszem spółki komandytowej, której przedmiotem działalności jest m.in. wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Spółka w dniu 21 września 2011 r. zakupiła dwa budynki niemieszkalne, w których mieści się Hotel, wynajmowany na rzecz Sp. z o.o. Hotel został wybudowany w latach 1898-1901. Z uwagi na pogarszający się stan techniczny poszczególnych elementów konstrukcyjnych, jak również funkcjonalność budynków, mających bezpośredni wpływ na jakość prowadzenia w nim działalności gospodarczej, Spółka zaplanowała na lata 2017-2020 przeprowadzenie prac budowlanych w łazienkach oraz kawiarni, barze i lobby Hotelu. Planowane prace wynikają przede wszystkim z konieczności wymiany zużytych składników majątku, a w części także z chęci podwyższenia funkcjonalności wybranych pomieszczeń. Prace związane z modernizacją kawiarni zostały zlecone firmie zewnętrznej („głównemu wykonawcy”) na mocy zawartej umowy. W ramach projektu, ponoszone są m.in. wydatki zakwalifikowane przez Wnioskodawcę do kategorii B, przeznaczone na wyposażenie meblowe kawiarni, o wartości około 1,1 mln zł, na które składają się stoliki, krzesła, lustra, sofy (także częściowo mocowane do ściany), mini bary i bar główny (także częściowo mocowany do ściany) z oświetleniem.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy wyposażenie meblowe kawiarni - wskazane jako wydatki kategorii B - należy traktować jako odrębne środki trwałe amortyzowane według stawki 20%.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że podstawowym kryterium stanowiącym o klasyfikacji danego urządzenia (nabytego lub wytworzonego przez podatnika) jako odrębnego środka trwałego jest kwestia jego kompletności i zdatności do używania.

Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny i zdatny do użytkowania”. Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji, gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.

W języku powszechnym – jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) – pojęcie „używać” jest synonimem pojęcia „użyć” i oznacza m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z czegoś użytek”. Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania” jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Takie rozumienie kryteriów „kompletności” i „zdatności do użytku” prezentowane jest szeroko w doktrynie prawa podatkowego:

• „kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej” (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 518-519);
• „składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie” (E. Mazur, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX);
• „zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy” (M. Wilk, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2014, LEX);
• „kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także one są spełnione” (M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Lexis Nexis, Warszawa 2009).
  
  

W świetle powyższego należy podkreślić, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako „możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”. Zatem „kompletne i zdatne do użytku” nie oznacza jednocześnie, że składniki majątku mają być zdolne do samodzielnej pracy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że nabyte przez Wnioskodawcę składniki majątku opisane w kategorii B, powinny zostać potraktowane jako odrębne środki trwałe.

Zatem, należy się zgodzić ze stanowiskiem Spółki, zgodnie z którym wyposażenie meblowe kawiarni - wskazane jako wydatki kategorii B - należy traktować jako odrębne środki trwałe amortyzowane według stawki 20%.

Tym samym, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1, 3 i 4 zostały/zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.