Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.255.2019.1.NL
z 8 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 czerwca 2019 r. (data wpływu 17 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w momencie zapłaty odsetek przez M. 3. Spółkę komandytową na rzecz M. K. Spółki komandytowej Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia wartości tych odsetek (proporcjonalnie do przypadającego na niego prawa do udziału w zysku w M. 3. Spółka komandytowa) do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem postanowień art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w momencie zapłaty odsetek przez M. 3. Spółkę komandytową na rzecz M. K. Spółki komandytowej Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia wartości tych odsetek (proporcjonalnie do przypadającego na niego prawa do udziału w zysku w M. 3. Spółka komandytowa) do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem postanowień art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością oraz polskim rezydentem podatkowym.

Wnioskodawca jest spółką holdingową, zarządzającą spółkami celowymi, w których jest wspólnikiem.

Wnioskodawca jest wspólnikiem - komplementariuszem spółki M. Spółka komandytowa (dalej: „M. 3.”) oraz wspólnikiem - komplementariuszem spółki M. Spółka komandytowa (dalej: „M. K.). Głównym przedmiotem działalności obu tych spółek jest budowa budynków mieszkaniowych wielorodzinnych.

Dnia 5 października 2016 r. M. K. udzieliła oprocentowanej pożyczki M. 3. Pożyczka została udzielona w celu nabycia nieruchomości przez M. 3. i na dzień składania niniejszego wniosku odsetki od pożyczki nie zostały jeszcze uregulowane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w momencie zapłaty odsetek przez M. 3. na rzecz M. K. Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia wartości tych odsetek (proporcjonalnie do przypadającego na niego prawa do udziału w zysku w M. 3.) do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem postanowień z art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w momencie zapłaty odsetek przez M. 3. na rzecz M. K. Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia wartości tych odsetek (proporcjonalnie do przypadającego na niego prawa do udziału w zysku w M. 3.) do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem postanowień art. 15c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 505 z późn. zm.), spółka komandytowa jest spółką osobową. Spółka komandytowa jako spółka osobowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Dochody spółek osobowych nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Podlegają natomiast opodatkowaniu dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej będzie uzależniony od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki osobowej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, natomiast jeżeli wspólnikiem spółki osobowej jest osoba prawna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zasady opodatkowania dochodów z tytułu udziału w spółce osobowej określa art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku. Oznacza to, że dochody (czyli przychody i koszty) z działalności prowadzonej przez taką spółkę podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym bezpośrednio na poziomie jej wspólników.

Stosownie zatem do powyższej regulacji, wysokość wydatków z tytułu zapłaconych odsetek na rzecz pożyczkodawcy (M. K.), przypadająca na Wnioskodawcę, określona zostanie jako część odpowiadająca udziałowi Wnioskodawcy w zysku pożyczkobiorcy (M. 3.).

Dalej stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W orzecznictwie i doktrynie prawa podatkowego przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Zgodnie z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa ta może być zawarta bez wynagrodzenia, jak również odpłatnie. Odpłatność umowy przybiera postać odsetek.

Jako, że pożyczka udzielona przez M. K. przeznaczona została na sfinansowanie bieżącej działalności M. 3., a dokładnie nabycie nieruchomości, odsetki od tej pożyczki wykazują związek z przychodem M. 3. i wobec powyższego spełniają podstawową przesłankę zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Wydatek w postaci odsetek będzie racjonalnie uzasadniony, a co za tym idzie nie będzie budzić wątpliwości jego powiązanie z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Za koszty uzyskania przychodów, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Jednocześnie, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od własnego kapitału, włożonego przez podatnika w źródło przychodów. Jednakże należy wskazać, iż niezależnie od tego, że spółki osobowe nie mają osobowości prawnej, to zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych spółki te mają zdolność do czynności prawnych, w konsekwencji w obrocie prawnym działają we własnym imieniu. Tym samym możliwa jest m.in. sytuacja, w której dwie spółki osobowe zawierają między sobą umowę pożyczki. W takiej sytuacji nie ma wątpliwości, że umowa pożyczki została zawarta między dwoma spółkami (osobowymi) i nie można takiej sytuacji utożsamiać z sytuacją, gdy wspólnik spółki osobowej udziela pożyczki tejże spółce.

W konsekwencji do udzielenia pożyczki M. 3. na zakup nieruchomości przez M. K., nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy, który miałby zastosowanie gdyby podatnik (w tej sytuacji komplementariusz zarówno pożyczkodawcy jak i pożyczkobiorcy, tj. Wnioskodawca) sam - działając w swoim imieniu - dokapitalizował spółkę osobową, angażując swój własny kapitał na cele prowadzonej działalności za stosownym wynagrodzeniem. Nie sposób jest uznać, że pożyczka udzielona przez spółkę, może być utożsamiona z pożyczką udzieloną przez jej wspólników.

Podsumowując, Wnioskodawca jako wspólnik M. 3. oraz M. K., w przypadku spłaty przez M. 3. odsetek od pożyczki otrzymanej od M. K., Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zapłacone przez M. 3. odsetki od pożyczki udzielonej przez M. K., w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w zyskach M. 3.

Wysokość zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów będzie podlegała ocenie z perspektywy art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jednak dokładne określenie limitu zadłużenia w tym przypadku nie jest możliwe na dzień składania niniejszego wniosku.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane przez:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 października 2018 r., Znak: 0114-KDIP3-1.4011.420.2018.1.KS, z 22 czerwca 2017 r., Znak: 0114-KDIP3-1.4011.137.2017.1.IF,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 22 czerwca 2016 r., Znak: ILPB1/4511-1-350/16-7/SŚ, z 24 grudnia 2014 r., Znak: ILPB1/415-1168/14-2/IM,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 7 stycznia 2016 r., Znak: ITPB4/4511-449/15/MK.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 505 z późn. zm.), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

W myśl art. 102 ww. ustawy, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Na mocy art. 103 § 1 Kodeksu spółek handlowych, w sprawach nieuregulowanych w Dziale III Tytułu II tego kodeksu do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Stosownie do treści art. 28 ww. ustawy, majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia.

Stosownie do postanowień art. 8 § 1 ww. ustawy, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Z powyższego wynika, że spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej. Jest więc transparentna podatkowo; podatnikami są natomiast jej wspólnicy, którzy w zależności od ich statusu prawnego, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, bądź podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami ze źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy wskazać na art. 16 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od własnego kapitału włożonego przez podatnika w źródło przychodów.

Z sytuacją, w której podatnik uzyskuje odsetki od własnego kapitału włożonego w źródło przychodów mamy do czynienia przede wszystkim w dwóch przypadkach, a mianowicie gdy:

• podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej udziela tej spółce pożyczki,
• podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej otrzymuje odsetki od wkładów lub udziałów wniesionych do spółki jawnej (art. 53 ksh) lub komandytowej (art. 103 w związku z art. 53 ksh).
  
  

Zgodnie z omawianą regulacją wypłacone odsetki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów dla podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, który włożył kapitał w dane źródło przychodu.

Dla prawidłowej wykładni, a w konsekwencji właściwego zastosowania analizowanego tu przepisu w przedstawionych we wniosku okolicznościach faktycznych, istotne znaczenie ma sposób rozumienia pojęcia „kapitał własny”. Należy stwierdzić, że w tym przepisie chodzi o kapitał własny rozumiany szeroko – jako każdą formę przekazania własnych środków udziałowca spółce osobowej. Jednocześnie za „kapitał” w rozumieniu tego przepisu uważa się środki finansowe – zarówno pochodzące ze źródeł wewnętrznych i zewnętrznych.

Należy także zwrócić uwagę, że wskazane dwie sytuacje, w których podatnik uzyskuje odsetki od własnego kapitału, tj. w sytuacji gdy podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej udziela tej spółce pożyczki oraz gdy podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej otrzymuje odsetki od wkładów lub udziałów wniesionych do spółki jawnej lub komandytowej, nie jest wyliczeniem wyczerpującym. Zasadnicze znaczenie dla oceny prawidłowości zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma zbadanie, czy osoba prawna (wspólnik spółki osobowej) ponosząca koszt, w proporcji do uczestnictwa w kosztach spółki osobowej jest jednocześnie osobą uzyskującą przychód w postaci odsetek. Takiej sytuacji dotyczy bowiem ten przepis, wyłączający możliwość zaliczenia tego rodzaju kosztów do kosztów uzyskania przychodów takiego podatnika.

Z taką sytuacją mamy właśnie do czynienia w okolicznościach faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością oraz polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca jest spółką holdingową, zarządzającą spółkami celowymi, w których jest wspólnikiem. Wnioskodawca jest wspólnikiem - komplementariuszem spółki M. Spółka komandytowa oraz wspólnikiem - komplementariuszem spółki M. Spółka komandytowa. Głównym przedmiotem działalności obu tych spółek jest budowa budynków mieszkaniowych wielorodzinnych. Dnia 5 października 2016 r. M. K. udzieliła oprocentowanej pożyczki M. 3. Pożyczka została udzielona w celu nabycia nieruchomości przez M. 3. i na dzień składania niniejszego wniosku odsetki od pożyczki nie zostały jeszcze uregulowane.

Z powyższego wynika kluczowy wniosek, a mianowicie, że w osobie tego samego podatnika podatku dochodowego od osób prawnych skupione zostaną przychody i koszty wynikające z tego samego zdarzenia. Przychody, których źródłem będą odsetki od udzielonej pożyczki przez M. K. Spółkę komandytową (której Wnioskodawca jest wspólnikiem) zostaną bowiem uwzględnione przez Wnioskodawcę jako koszt uzyskania przychodów w M. 3. Spółce komandytowej (której również Wnioskodawca jest wspólnikiem). W konsekwencji dla tego samego podatnika (tu: Wnioskodawcy) w opisanej sytuacji kwota ta stanowiłaby zarówno przychód, jak i koszt jego uzyskania. Wobec czego ziści się sytuacja opisana w art. 16 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W takiej sytuacji odsetki nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów na podstawie tego przepisu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie ustalenia, czy w momencie zapłaty odsetek przez M. 3. Spółkę komandytową na rzecz M. K. Spółki komandytowej Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia wartości tych odsetek (proporcjonalnie do przypadającego na niego prawa do udziału w zysku w M. 3. Spółka komandytowa) do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem postanowień art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należało uznać za nieprawidłowe.

Powyższe stanowisko organu zostało potwierdzone przez WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 15 kwietnia 2015 r., sygn. akt I SA/Po 1077/14, z dnia 15 października 2014 r., sygn. akt I SA/Po 304/14, z dnia 10 października 2014 r., sygn. akt I SA/Po 259/14 oraz NSA w wyroku z dnia 22 marca 2017 r., sygn. akt II FSK 2730/15.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły i nie wiążą tut. Organu, ponadto zostały wydane na gruncie innej niż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych ustawy podatkowej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.