Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.420.2018.1.KS
z 9 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od pożyczki zapłaconych przez spółkę osobową – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od pożyczki zapłaconych przez spółkę osobową.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną oraz polskim rezydentem podatkowym.

Wnioskodawca jest komandytariuszem spółki U. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: „Spółka A”). Spółka A prowadzi obecnie działalność gospodarczą w ramach, której buduje hotel, którym następnie miałaby zarządzać. Spółka A posiada skumulowane środki finansowe pochodzące z przychodów z prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Środki te nie pochodzą z wkładów wspólników. Dochody z prowadzonej przez Spółkę A działalności gospodarczej podlegają u Wnioskodawcy opodatkowaniu.

Jednocześnie Wnioskodawca jest obecnie wspólnikiem, a także planuje stać się wspólnikiem, w innych spółkach komandytowych.

W związku ze zmianą profilu działalności grupy polegającą na zaprzestaniu działalności w branży FMCG (ang. fast-moving consumer goods) i skoncentrowaniu się na działalności w branży hotelarskiej (w szczególności w zakresie budowania i prowadzenia przedsiębiorstw hotelowych), planowane jest wyodrębnienie ze Spółki A przedsiębiorstwa hotelarskiego i przeniesienie go do nowoutworzonej spółki komandytowej. W strategii rozwoju grupy, dla Spółki A przewidziana jest funkcja podmiotu finansującego przedsięwzięcia gospodarcze prowadzone przez inne podmioty z grupy, co ma stanowić wyłączny przedmiot działalności Spółki A. Spółka A będzie zajmowała się udzielaniem pożyczek innym spółkom z grupy, w tym spółkom osobowym, w których Wnioskodawca będzie wspólnikiem, przy czym Spółka nie będzie uczestniczyć w spółkach, którym będzie udzielać finansowania.

Innymi słowy, w przyszłości zdarzać się będzie, że Spółka A udzieli pożyczki innej spółce osobowej, której wspólnikiem będzie Wnioskodawca (dalej: „Spółka B”).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy odsetki zapłacone przez Spółkę B na rzecz Spółki A będą mogły być w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w proporcji równej udziałowi Wnioskodawcy w zysku Spółki B)?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako że pożyczka udzielona przez Spółkę A przeznaczona zostanie na sfinansowanie bieżącej działalności gospodarczej Spółki B, odsetki od tej pożyczki wykazują związek z przychodem Spółki B i wobec powyższego spełniają podstawową przesłankę zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 u.p.d.o.f., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Za koszty uzyskania przychodu, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) u.p.d.o.f., nie uważa się również wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Jednocześnie należy wskazać, że na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od własnego kapitału włożonego przez podatnika w źródło przychodów.

Z sytuacją, w której podatnik uzyskuje odsetki od własnego kapitału włożonego w źródło przychodów, mamy do czynienia, gdy podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej udziela tej spółce pożyczki. Sytuacja ta występuje również w przypadku, gdy podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej otrzymuje odsetki od wkładów lub udziałów wnoszonych do spółki. Odsetki wypłacane temu wspólnikowi nie stanowią wówczas dla tego wspólnika kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie, u pozostałych wspólników nie będą one stanowiły odsetek od własnego kapitału, tym samym będą one mogły być uznane za koszty uzyskania przychodu.

W oparciu o treść art. 23 ust. 1 pkt 8 i 32 u.p.d.o.f. należy przyjąć, że do kosztów uzyskania przychodów należą zapłacone lub skapitalizowane odsetki od pożyczek. W niniejszej sytuacji koszt uzyskania przychodów stanowią odsetki zapłacone lub skapitalizowane przez Spółkę B od udzielonej jej pożyczki, w wysokości przypadającej na udział w zyskach Wnioskodawcy w Spółce B.

O ile na podstawie przepisów podatkowych przychody i koszty wynikające z udzielenia przez spółkę osobową innej spółce osobowej powinny być przyporządkowane wspólnikom tych spółek, to brak jest podstaw prawnych, aby dla oceny własności kapitału pominąć istnienie tych spółek i uznać, że pożyczka stanowi własny kapitał włożony przez wspólnika.

Na powyższą kwalifikację nie będzie miał wpływu przepis art. 23 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. stanowiący, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od własnego kapitału, włożonego przez podatnika w źródło przychodów. Należy zwrócić bowiem uwagę, że przytaczana regulacja dotyczy rozporządzenia kapitałem (majątkiem) będącym własnością samego podatnika. Tymczasem, w analizowanej sytuacji wskazywane odsetki będą wynikały z pożyczki udzielonej Spółce B przez inny podmiot, a nie przez Wnioskodawcę, który nie będzie stroną umowy pożyczki. Przedmiotem rozporządzenia będzie więc majątek samej Spółki B niebędącej podatnikiem, a nie majątek Wnioskodawcy posiadający ten status. Co istotne będzie to majątek pochodzący z działalności Spółki, a nie z wkładów wniesionych do niej przez wspólników.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, art. 23 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. nie znajdzie zastosowania w przypadku Wnioskodawcy.

Z sytuacją, w której podatnik uzyskuje odsetki od własnego kapitału włożonego w źródło przychodów, mamy do czynienia przede wszystkim w dwóch przypadkach, a mianowicie gdy:

1. podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej udziela tej spółce pożyczki,
   
2. podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej otrzymuje odsetki od wkładów lub udziałów wniesionych do spółki jawnej (art. 53 Kodeksu spółek handlowych) lub komandytowej (art. 103 w związku z art. 53 tego Kodeksu).
   
   

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym taki przypadek nie będzie mieć miejsca.

W opisanej w zdarzeniu przyszłym sytuacji, odsetki od pożyczki udzielonej Spółce B przez Spółkę A nie będą stanowiły odsetek od własnego kapitału, z uwagi na to, że nie powstały one na skutek udzielenia Spółce B pożyczki przez Wnioskodawcę. Pożyczkodawcą będzie tu bowiem Spółka A stanowiąca podmiot odrębny od Wnioskodawcy, jako jej wspólnika, a jednocześnie niebędąca wspólnikiem Spółki B.

Majątek spółki osobowej nie jest majątkiem jej wspólnika, a jej majątkiem odrębnym od majątku wspólnika. Zgodnie bowiem z art. 28 KSH, w związku z art. 103 KSH, majątkiem spółki komandytowej jest wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia. Uwzględniając dodatkowo powszechnie akceptowaną na gruncie prawa podatkowego zasadę racjonalności działania prawodawcy, w myśl której system prawa podatkowego jest kompletny i spójny, a także zakaz dokonywania wykładni rozszerzającej oraz zakaz stosowania wnioskowania przez analogię na jego gruncie, nie sposób jest przyjąć, że art. 23 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. mógłby mieć zastosowanie również do niniejszej sytuacji. W przeciwnym wypadku ustawodawca wyraźnie ująłby to w przepisie ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy w pełni uzasadniony jest zatem wniosek, iż skoro w przedmiotowym stanie faktycznym podmiotem „wkładającym kapitał w źródło przychodów”, tj. udzielającym pożyczki Spółce B., jest Spółka A., która, ze względu na swoją odrębność od wspólników, nie może zostać utożsamiona z Wnioskodawcą, przepis art. 23 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. nie znajdzie zastosowania.

Należy również dodać, iż przepis art. 23 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. expressis verbis wskazuje, że ograniczenie w zakresie zaliczania odsetek do kosztów podatkowych dotyczy wyłącznie odsetek od kapitału włożonego do źródła przychodów przez podatnika. Skoro zaś w analizowanym przypadku transferu kapitału dokonał podmiot inny niż Wnioskodawca, niebędący, co istotne, podatnikiem podatku dochodowego, dyspozycja ww. przepisu nie została spełniona.

Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone w następujących interpretacjach:

• Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 0114-KDIP3-.4011.137.2017.1.IF z 22 czerwca 2017 r.,
  
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu ILPB1/4511-1-350/16-7/SŚ z 22 czerwca 2016 r.,
  
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy ITPB4/4511-449/15/MK z 7 stycznia 2016 r.,
  
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu ILPB 1/415-1166/14-2/IM z 24 grudnia 2014 r.,
  
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu ILPB1/415-1167/14-2/IM z 24 grudnia 2014 r.,
  
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu ILPB1/415-1168/14-2/IM z 24 grudnia 2014 r.,
  
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu ILPB 1/415-746/13-2/AG z dnia 10 września 2013 r.
  
  
  

W związku z powyższym, mając na względzie podmiotową odrębność spółki osobowej, w sytuacji opisanej w stanie faktycznym wniosku należy zastosować ogólną regulację wynikającą z art. 8 ust. 1 i 2 u.p.d.o.f. Brak jest natomiast uzasadnienia do zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. w związku z faktem, iż pożyczka udzielona przez Spółkę A nie stanowi kapitału włożonego przez podatnika (Wnioskodawcę) do Spółki B.

Zdaniem Wnioskodawcy tym samym, w świetle powyższego, zapłacone lub skapitalizowane przez Spółkę B odsetki od pożyczki, na rzecz Spółki A, w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w zyskach Spółki B, będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych
(Dz. U. z 2017 r., poz. 1577, z późn. zm.), spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych, określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

Spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona (art. 102 Kodeksu spółek handlowych).

Na mocy art. 103 § 1 Kodeksu spółek handlowych w sprawach nieuregulowanych w Dziale III Tytułu II tego kodeksu do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Stosownie do treści art. 28 ww. Kodeksu, majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm.), jednym ze źródeł przychodów, jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność zarobkowa:

1. wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,
2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

- prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 5a pkt 26 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną, oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Podmioty, które są podatnikami podatku dochodowego zostały wskazane odpowiednio w art. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.). Z ich treści wynika, że w pojęciu spółki niebędącej osobą prawną mieszczą się m.in. spółki osobowe utworzone na gruncie polskiego prawa handlowego, z wyłączeniem spółek komandytowo-akcyjnych.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną (art. 8 ust. 2 ww. ustawy).

W świetle cytowanego przepisu wielkość przychodu przypadającego na wspólnika spółki niebędącej osobą prawną określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. Taką samą zasadę należy zastosować przy określaniu kosztów uzyskania przychodu, zysków i strat przypadających na wspólnika.

Zgodnie z art. 8 § 1 Kodeksu spółek handlowych spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka komandytowa ma więc zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych, a więc w obrocie prawnym możliwa jest m.in. sytuacja, w której zawiera ona umowę pożyczki z inną spółką (jako pożyczkodawcą). Umowa ta wywiera określone skutki prawne również na gruncie prawa podatkowego, w szczególności w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów płaconych przez tą spółkę odsetek.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  
  

Należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga jednak, że ciężar udowodnienia faktu poniesienia kosztu oraz wykazania związku przyczynowego między jego poniesieniem a uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, jako odnoszącym ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
  

• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  
  

Nie uważa się również za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) - art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy.

Ponadto, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 33 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od własnego kapitału włożonego przez podatnika w źródło przychodów.

Z sytuacją, w której podatnik uzyskuje odsetki od własnego kapitału włożonego w źródło przychodów, mamy do czynienia przede wszystkim w dwóch przypadkach, a mianowicie gdy:

• podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej udziela tej spółce pożyczki,
  

• podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej otrzymuje odsetki od wkładów lub udziałów wniesionych do spółki jawnej (art. 53 Kodeksu spółek handlowych) lub komandytowej (art. 103 w związku z art. 53 tego Kodeksu).
  
  
  

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest komandytariuszem spółki komandytowa (dalej: „Spółka A”). Jednocześnie Wnioskodawca jest obecnie wspólnikiem, a także planuje stać się wspólnikiem, w innych spółkach komandytowych. Spółka A będzie zajmowała się udzielaniem pożyczek innym spółkom z grupy, w tym spółkom osobowym, w których Wnioskodawca będzie wspólnikiem, przy czym Spółka nie będzie uczestniczyć w spółkach, którym będzie udzielać finansowania. W przyszłości zdarzać się będzie, że Spółka A udzieli pożyczki innej spółce osobowej, której wspólnikiem będzie Wnioskodawca (dalej: „Spółka B”).

W świetle powyższego nie można uznać, że w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który miałby jednak zastosowanie w przypadku podatnika, który sam dokapitalizowuje spółkę osobową, angażując swój „prywatny” kapitał na cele prowadzonej działalności za stosownym wynagrodzeniem.

Zatem należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zapłacone przez spółkę osobową (Spółkę B) na rzecz Spółki A (działającej w formie spółki komandytowej) odsetki od pożyczki udzielonej Spółce B, w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w zysku Spółki B. W niniejszej sprawie nie zaistnieje bowiem dyspozycja powołanego wyżej art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że rozstrzygnięcie w niej zawarte zostało wydane w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zastrzec jednak, należy, że tut. Organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie objętym treścią zadanego pytana.

Z kolei odnosząc się do powoływanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia te dotyczyły tylko konkretnych sprawy osadzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Z uwagi na powyższe przywołane rozstrzygnięcia nie są wiążące dla tut. Organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.