2019.09.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.258.2019.2.AR
z 12 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 maja 2019 r. (data wpływu 6 czerwca 2019 r.), uzupełnionym 11 lipca 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wynagrodzenie wypłacane na rzecz Agentów z tytułu wykonywania usług wsparcia sprzedaży (pośrednictwa) podlega opodatkowaniu tzw. podatkiem u źródła – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy wynagrodzenie wypłacane na rzecz Agentów z tytułu wykonywania usług wsparcia sprzedaży (pośrednictwa) podlega opodatkowaniu tzw. podatkiem u źródła.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 4 lipca 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.258.2019.1.AR wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 11 lipca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest spółką z siedzibą w Polsce i podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). Spółka prowadzi działalność produkcyjną oraz handlową w zakresie produkcji i sprzedaży przyczep samochodowych oraz komponentów do ich produkcji. Spółka produkuje różne typy przyczep samochodowych, w tym takie jak: towarowe, podłodziowe, lawety, przyczepy kontenerowe, platformy.

Wnioskodawca działa w ramach międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: Grupa). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawiera z innymi podmiotami z Grupy (podmioty powiązane w rozumieniu art. 11 ustawy o CIT) umowy „Sales agency agreement” (dalej: Umowy). Na podstawie Umów, spółki z Grupy (dalej: Agenci) świadczą usługi w zakresie wsparcia sprzedaży produktów Spółki na określonym rynku – na obszarze geograficznym (jedno lub kilka państw).

Agenci są przedstawicielami Wnioskodawcy. Działalność Agentów sprowadza się do pozyskiwania oraz utrzymywania kontaktów z kontrahentami. Działania te mają prowadzić do wzrostu sprzedaży przyczep. W ramach powyższej funkcji pracownicy/współpracownicy Agentów są obowiązani m.in. do regularnego odwiedzania klientów, działania zgodnie ze zwyczajową praktyką przyjętą w Grupie. Agenci działają na określonym rynku, jako przedstawiciele Wnioskodawcy przy zdobywaniu klientów, utrzymywaniu z nimi relacji, przyjmowaniu zamówień, jednocześnie informując Spółkę o wszelkich istotnych kwestiach dotyczących współpracy z kontrahentami. Z drugiej strony, Wnioskodawca jest odpowiedzialny nie tylko za produkcję przyczep, lecz także za akceptację zamówień, dostawę, rozliczenia z kontrahentem oraz tzw. obsługę posprzedażową, polegającą na odbieraniu i rozpatrywaniu reklamacji od kontrahentów.

Zgodnie z Umowami zadaniami Agentów są przede wszystkim:

pozyskiwanie zamówień; przyjmowanie zamówień od kontrahentów z uwzględnieniem cennika oraz warunków dostaw określonych przez Spółkę;
pośredniczenie w kontaktach między Spółką, a klientami, w tym przekazywanie informacji o dostępności produktów, warunkach realizacji zamówienia;
uczestnictwo w szkoleniach organizowanych przez Spółkę dotyczących produktów, aby finalny klient otrzymywał pełną, niezbędną mu do podjęcia decyzji informację o produktach Spółki;
zbieranie informacji o zdolności płatniczej klienta (zdolności do zapłaty ceny za produkty);
zbierania informacji o sytuacji ekonomicznej na rynku, za który Agenci są odpowiedzialni, w szczególności chodzi tu o działania konkurencji, wielkość udziału w rynku;
informowanie Spółki o sprawach, które mogą skutkować roszczeniami klientów wobec Spółki;
podejmowanie działań promocyjnych polegających w szczególności na: wykorzystaniu na obszarze działania Agenta materiałów reklamowych dostarczanych przez Spółkę (Agenci nie opracowują samodzielnie katalogów, ulotek, gadżetów reklamowych itp.; materiały reklamowe otrzymują ze spółek z Grupy, ewentualnie od Wnioskodawcy; niekiedy Agenci zlecają tłumaczenie katalogu, czy innych materiałów reklamowych i wtedy mogą też zlecać ich oddrukowanie, ale generalnie prowadzenie kampanii reklamowych w ramach Grupy jest scentralizowane; również opracowanie i drukowanie katalogów, zakup gadżetów reklamowych odbywa się na poziomie centralnym – Grupy i stamtąd materiały są dystrybuowane do Agentów); wspieraniu Wnioskodawcy w działalności marketingowej poprzez dostarczanie w ujęciu rocznym szczegółowego planu marketingowego na prośbę Spółki (nie jest to obligatoryjne, ale taki zapis w umowie pozwala Spółce kontrolować działania Agentów na rynkach lokalnych) oraz uczestnictwo w targach branżowych oraz spotkaniach dotyczących polityki sprzedaży (policy meetings).

Działania Agentów obejmują również niektóre czynności techniczne związane z obsługą posprzedażową, jak np. pośredniczenie w procesie obsługi zgłoszeń reklamacyjnych od klientów, a także windykacji należności od klientów Spółki.

Agenci nie świadczą usług doradczych na rzecz Spółki. Nie oznacza to jednak, że nie komunikują się ze Spółką i między sobą. Jest to jednak bardziej wymiana poglądów na temat działania na poszczególnych rynkach. Podobnie jest w przypadku zbierania informacji o sytuacji na rynku – Agenci nie wykonują profesjonalnych usług badania rynku, ale w ramach usług pośrednictwa dzielą się swoja wiedzą, spostrzeżeniami, np. o wielkości udziału w rynku, czy też przekazują Spółce informacje pozyskane z oficjalnych rejestrów urzędowych w danym państwie. Czynności te wykonują jednak w ramach standardu, jakimi kierują się podmioty profesjonalnie świadczące usługi agencyjne, pośrednictwa itp. Nie dokonują przy tym analizy tych danych, tzn. nie badają ich.

Agenci nie mają uprawnień do realizowania kontraktów w imieniu Spółki, tzn. nie są jej pełnomocnikami, natomiast wspierają sprzedaż jako przedstawiciele (pośrednicy) poprzez pozyskiwanie zamówień od klientów.

Agenci w ramach Umów otrzymują wynagrodzenie za wykonanie Umów skutkujące sprzedażą towarów przez Spółkę. Umowy nie przewidują wynagrodzenia za każdą (pojedynczą) czynność w ramach Umowy, tylko jedno zryczałtowane wynagrodzenie, za wykonanie jednej kompleksowej usługi pośrednictwa. Na fakturach otrzymywanych od Agentów z tytułu wykonania Umów znajduje się jedna pozycja odnosząca się do wynagrodzenia

Umowy z Agentami przewidują jeden z dwóch modeli wynagradzania:

wynagrodzenie liczone jako procent od wartości netto sprzedaży – kalkulacja wynagrodzenia oparta jest o wartość netto sprzedanych przez Wnioskodawcę produktów;
wynagrodzenie liczone jako suma poniesionych przez Agenta kosztów związanych z wykonaniem Umowy oraz marży (procent od kwoty kosztów oraz od wartości przychodów ze sprzedaży zrealizowanej przez Wnioskodawcę na obszarze działalności Agenta) – kalkulacja wynagrodzenia jest przygotowana w oparciu o tzw. zasadę przedłużonego ramienia (arm’s lenght principal) i w związku z tym, wynagrodzenie w trakcie roku może być modyfikowane w sposób uwzględniający tę zasadę. Agenci nie otrzymują zwrotu kosztów poniesionych w związku z wykonaniem Umowy. Wynagrodzenie jest skalkulowane w taki sposób aby koszty te zostały pokryte (koszt + marża). Marża składa się natomiast z dwóch składników: (i) kwoty liczonej jako procent poniesionych przez Agenta kosztów; (ii) procent od wartości przychodów osiągniętych przez Spółkę ze sprzedaży na danym rynku (procent od sprzedaży w tym modelu stanowi jednakże niewielką część całkowitego wynagrodzenia Agenta). Największe koszty generowane przez Agentów stanowią wynagrodzenia oraz koszty okołopracownicze (ok. 60% kosztów). Pozostałe istotne koszty związane są z podróżami służbowymi („travel expenses” oraz „vehicle expenses”)

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wynagrodzenia wypłacane na rzecz Agentów z tytułu wykonywania usług pośrednictwa podlegają w Polsce opodatkowaniu tzw. „podatkiem u źródła”, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Spółki, wynagrodzenia wypłacana na rzecz Agentów z tytułu wykonywania usług pośrednictwa nie podlegają w Polsce opodatkowaniu tzw. „podatkiem u źródła”, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Polski przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT (tzw. nierezydentów) przychodów z tytułu świadczeń:

doradczych,
księgowych,
badania rynku,
usług prawnych,
usług reklamowych,
zarządzania i kontroli,
przetwarzania danych,
usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu,
gwarancji i poręczeń,
oraz świadczeń o podobnym charakterze

ustala się w wysokości 20 % przychodów (art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT).

W ocenie Wnioskodawcy, usługi świadczone przez Agentów nie należą do żadnej z kategorii usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W szczególności usługi te nie mogą być zakwalifikowane jako „świadczenia o podobnych charakterze” do usług wymienionych w tej regulacji. Przez świadczenia o podobnym charakterze należy bowiem rozumieć świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych wprost w treści ustawy. Oznacza to, że świadczenie takie powinno spełniać takie same przesłanki albo skutkować takimi samymi prawami i obowiązkami dla stron, jak w przypadku usług wymienionych wprost w treści tej regulacji. Z taką sytuacją – w ocenie Wnioskodawcy – nie mamy do czynienia w odniesieniu do usług wykonywanych prze Agentów. Świadczone przez nich usługi są na tyle specyficzne, że trudno jest znaleźć wspólne obszary dotyczące praw i obowiązków stron Umowy z Agentami oraz praw i obowiązków typowych dla usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Dlatego zdaniem Wnioskodawcy, usługi wykonywane przez Agentów nie odpowiadają usługom wymienionym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Nie są to również świadczenia o podobnym charakterze do usługi wymienionych w tym przepisie. Dlatego wynagrodzenia wypłacana na rzecz Agentów z tytułu wykonywania usług pośrednictwa nie podlegają w Polsce opodatkowaniu tzw. „podatkiem u źródła”, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko własne Wnioskodawcy znajduje uzasadnienie w świetle interpretacji indywidualnych wydanych prze Dyrektora KIS, w tym m.in.

interpretacji z 4 lutego 2019 r. (Znak: 0111-KDIB2-1.4010.513.2018.1.EN), w której Dyrektor KIS uznał: „(...) uzyskiwane przez Agenta (podmiot zagraniczny) przychody z tytułu usług pośrednictwa nie zostały literalnie wymienione, jako podlegające opodatkowaniu podatkiem u „źródła”, jak również nie sposób ich uznać za przychody ze świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. Tym samym, przychody uzyskane przez podmiot zagraniczny z tytułu świadczenia usług pośrednictwa w sprzedaży nie będą objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
interpretacji z 26 października 2018 r. (Znak: 0114-KDIP2-1.4010.360.2018.1.MR), w której Dyrektor KIS uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, że wśród przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT brak jest przychodów z tytułu usług o charakterze pośrednictwa oraz że usługi pośrednictwa nie można zaliczyć także do „świadczeń o podobnym charakterze”, wymienionych w tym przepisie;
interpretacji z 8 sierpnia 2018 r. (Znak: 0114-KDIP2-1.4010.238.2018.1.AJ), w której Dyrektor KIS uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, że uzyskiwane przez podmioty zagraniczne przychody osiągane z tytułu usług o charakterze pośrednictwa handlowego nie zostały literalnie wymienione jako podlegające opodatkowaniu „podatkiem u źródła”, jak również nie sposób uznać ich za przychody ze świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń – tym samym przychody uzyskane przez podmioty zagraniczne z tytułu świadczenia usług o charakterze pośrednictwa handlowego nie są objęte zakresem przedmiotowym art. 21 ust. 1 ustawy o CIT;
interpretacji z 15 grudnia 2017 r. (Znak: 0114-KDIP2-1.4010.265.2017.1.JC), w której Dyrektor KIS stwierdził, iż: „uzyskiwane przez podmioty zagraniczne przychody osiągane z tytułu usług o charakterze pośrednictwa handlowego nie zostały literalnie wymienione jako podlegające opodatkowaniu „podatkiem u źródła”, jak również nie sposób uznać ich za przychody ze świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. Tym samym przychody uzyskane przez podmioty zagraniczne z tytułu świadczenia usług o charakterze pośrednictwa handlowego nie są objęte zakresem przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2a updop.”;
interpretacji z 29 maja 2017 r. (Znak: 0114-KDIP2-1.4010.40.2017.1.PW), w której Dyrektor KIS stwierdził, iż: „Wśród przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop brak jest przychodów z tytułu usług o charakterze pośrednictwa handlowego. Nie sposób tego typu czynności zakwalifikować do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz do świadczeń o podobnym charakterze. ’’

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały w szczególności określone w art. 21 ust. 1 updop.

Stosownie do art. 21 ust. 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
- ustala się w wysokości 20% przychodów;
z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera
- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 updop). Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i maja pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym należy podkreślić, że zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W art. 21 updop, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

W myśl art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Jak stanowi art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;
bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jednocześnie, na podstawie art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;
po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w ust. 1, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności nie posiada wiedzy o istnieniu okoliczności uniemożliwiających spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6.

Kolejne przepisy, tj. art. 26 ust. 7b - 7j określają szczegółowe reguły składania tego rodzaju oświadczeń.

Nadmienić należy, że zgodnie z § 4 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 31 grudnia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2545 ze zm.) wyłącza się stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy w przypadku dokonywanych do dnia 31 grudnia 2019 r. wypłat należności innych niż określone w § 2 ust. 1 pkt 7-9 na rzecz podatników, o których mowa w § 2 ust. 2, jeżeli istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem siedziby lub zarządu tych podatników.

Wracając do przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a updop należy zauważyć, że wprawdzie katalog usług wskazanych w tym przepisie, jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „(...) oraz świadczeń o podobnym charakterze”, jednak w ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane.

Nawiązując do powyższego, sama nazwa umowy o świadczenie usługi nie może być wyłącznym czynnikiem determinującym daną usługę jako należącą do katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń.

Dane świadczenie można zakwalifikować do katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop po każdorazowej analizie treści samej umowy oraz po osiągnięciu jednoznacznego wniosku, że zawiera ona istotne elementy świadczeń wymienionych w tym przepisie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawiera z innymi podmiotami z Grupy umowy na podstawie których spółki z Grupy (Agenci) świadczą na jego rzecz usługi w zakresie wsparcia sprzedaży produktów Spółki na określonym rynku – na obszarze geograficznym (jedno lub kilka państw). Działalność Agentów polega na pozyskiwaniu oraz utrzymywaniu kontaktów z kontrahentami. Działania te mają prowadzić do wzrostu sprzedaży produktów Wnioskodawcy. W ramach powyższej funkcji pracownicy/współpracownicy Agentów działają na określonym rynku jako przedstawiciele Wnioskodawcy przy zdobywaniu klientów, utrzymywaniu z nimi relacji, przyjmowaniu zamówień. Działania Agentów polegają również na zbierania informacji o sytuacji ekonomicznej na rynku za który Agenci są odpowiedzialni, w tym informacji o działaniach konkurencji oraz wielkości udziału w rynku, podejmowaniu działań promocyjnych polegających w szczególności na wykorzystaniu na obszarze działania Agenta materiałów reklamowych dostarczanych przez Spółkę oraz wspieraniu Wnioskodawcy w działalności marketingowej poprzez dostarczanie w ujęciu rocznym szczegółowego planu marketingowego na prośbę Spółki i uczestnictwo w targach branżowych oraz spotkaniach dotyczących polityki sprzedaży (policy meetings). Działalność Agentów obejmuje również niektóre czynności techniczne związane z obsługa posprzedażową.

W przedmiotowej sprawie istotne będzie odkodowanie znaczenia pojęcia: „usług pośrednictwa”.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Uniwersalny słownik języka polskiego PWN), przez pojęcie „pośrednictwo” należy rozumieć: działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron, kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych i doprowadzenie do zawarcia umowy.

W literaturze przedmiotu wskazuje się, że: „Podstawowym zadaniem (...) wyspecjalizowanych „pośredników” jest wywieranie wpływu na pozycję prawną angażujących ich zleceniodawców poprzez „wprowadzenie” ich w określony stosunek umowny (zobacz: Michał Romanowski, Charakter prawny umowy o pośrednictwo, Monitor Prawniczy Nr 2/1997).

W zgodnej opinii orzecznictwa sądowego oraz doktryny prawa nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca podwykonawcy część czynności faktycznych (czynności o charakterze fizycznym, technicznym czy administracyjnym) związanych z umową.

Usługi pośrednictwa mają charakter niejednorodny. Mogą być bowiem świadczone na różnych podstawach prawnych. W szczególności wskazać można na następujące formy świadczenia tego rodzaju usług:

pełnomocnictwo – kiedy to osoba ustanowiona na mocy oświadczenia reprezentowanego uprawniona jest do wykonywania w jego imieniu i na jego rzecz czynności ogólnego zarządu (pełnomocnictwo ogólne) albo określonej czynności (pełnomocnictwo szczególne),
zlecenie – kiedy to przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej (np. usługi pośrednictwa) dla dającego zlecenie,
umowa agencyjna – w której przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu.

Usługi pośrednictwa mogą być wykonywane na podstawie umów nienazwanych, niewymienionych w kodeksie, które mogą być zawierane pomiędzy stronami, zgodnie z ogólną zasadą swobody kontraktowania.

Usługi nabywane przez Spółkę obejmują całość procesu sprzedażowego od działań promocyjnych (rozpowszechnianie informacji o produktach Wnioskodawcy i ich cechach), pozyskiwaniu zamówień i pośredniczeniu w kontaktach między Spółką a klientem poprzez zbieranie informacji o sytuacji ekonomicznej na rynku, za który Agenci są odpowiedzialni, (w szczególności o działaniach konkurencji, wielkości udziału w rynku) a także zbieranie informacji o zdolności płatniczej klienta – wsparcia w działalności marketingowej (dostarczanie w ujęciu rocznym szczegółowego planu marketingowego), uczestnictwo w targach branżowych oraz spotkaniach dotyczących polityki sprzedaży jak również obsługę posprzedażową (pośredniczenie w procesie obsługi zgłoszeń reklamacyjnych a także windykacja należności).

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – zakres znaczeniowy nabywanych Usług jest zbliżony do zakresu znaczeniowego usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a, w tym przede wszystkim „usług doradczych”, posiadają również cechy „usług zarządzania i kontroli”, „usług reklamowych” oraz „badania rynku”.

Pojęcia usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, które są objęte zakresem przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 2a updop nie zostały zdefiniowane w powołanej ustawie. Wobec braku w ustawie powyższych definicji należy, zdaniem organu podatkowego, posiłkowo odwołać się przede wszystkim do wykładni językowej tych pojęć.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN „doradztwo” oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin „doradzać” znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Użyty w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych termin „usługi doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Potwierdza to jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych, według którego termin „doradztwo” obejmować może szereg usług doradczych np. podatkowe, prawne, finansowe i inne (zob. wyrok NSA z dnia 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1567/12, wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1441/13, wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1530/13, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1202/14, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 28 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 175/12, wyrok WSA w Łodzi z dnia 16 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 168/13). Według sądów administracyjnych, odwołując się do powszechnego języka polskiego można stwierdzić, że przez doradztwo rozumie się udzielanie fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza prawnych, ekonomicznych czy finansowych. Stosownie do definicji podanej w ww. słowniku, poradnictwo to „zorganizowana forma udzielania porad w jakimś zakresie”. Doradca to ten co udziela fachowych zaleceń czy porad, wskazówek, to ktoś, kto posiadaną wiedzę wykorzystuje na wskazywanie najlepszych, najbardziej optymalnych rozwiązań, nakłaniając odbiorcę takiej usługi do zastosowania się do rady, porady, wskazówki, dyrektywy postępowania. Zdaniem sądów administracyjnych, świadczenie usługi doradztwa należy postrzegać jako wykorzystanie swojej wiedzy, znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najlepszych, najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu.

Również w doktrynie przedmiotu przyjmuje się szerokie ujęcie terminu usługi doradcze. Według przedstawicieli nauki doradztwo, w bardzo ogólnym znaczeniu, jest usługą świadczoną przez jedną osobę/instytucje na rzecz drugiej osoby/instytucji, która zleca wykonanie tej usługi.

W literaturze przedmiotu bardzo różnorodnie formułowane są zadania stojące przed usługami doradczymi, np. doradztwo określane jest jako:

przejęcie zadań,
pośrednictwo w zakresie przekazywania wiedzy,
pośrednictwo w przekazywaniu specjalnych informacji,
pomoc w rozwiązywaniu problemów,
pomoc w podejmowaniu decyzji,
przekazywanie informacji zmniejszających ryzyko,
przygotowanie i przekazywanie informacji służących rozwiązaniu kompleksowych problemów,
przekazywanie specyficznej wiedzy, celem usprawnienia działań,
identyfikacja i rozwiązywanie problemów,
przekazywanie zaleceń dotyczących usprawniania działań oraz pomoc w ich wdrożeniu,
dawanie wskazówek dotyczących postępowania.

Doradcy mogą więc pomóc zleceniodawcy w przygotowaniu decyzji, rozwiązaniu problemów, usprawnieniu działania itp.

Zdaniem F. Steele, doradztwo to „wszelkie formy dostarczania pomocy w zakresie realizacji celów, procesu czy struktury zadania lub ewentualnie ciągu zadań, gdzie doradca nie jest faktycznie odpowiedzialny za wykonanie tych zadań, lecz służy pomocą tym, którzy tę odpowiedzialność ponoszą (F. Steele, Consulting for Organizational Change, Amherst, MA, University of Massachusetts Press, 1975, s. 3).

Pojęcie „reklama” wg „Słownika języka polskiego” pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z dnia 12 czerwca 1997 r. I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Według J. Kamińskiego i W. Maruchina za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy „Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych” B. Brzeziński i M. Kalinowski (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144) uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom. Nie znaczy to jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy.

Pod pojęciem usług reklamowych rozumie się zatem wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów. Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy również przytoczyć definicję pojęcia „marketing”. „Mały słownik języka polskiego” definiuje marketing jako działalność gospodarczą polegającą na badaniu rynku, tworzeniu i utrzymywaniu popytu, ustalaniu cen, form sprzedaży, reklamie, itp. (Mały słownik języka polskiego, (red.) E. Sobol, Warszawa 1997, s. 420). Z przedstawionej definicji jednoznacznie wynika, że działania marketingowe obejmują bardzo szerokie spektrum działań począwszy od badań rynku, a skończywszy na reklamie. Potwierdzenie tego stanowiska można znaleźć w orzecznictwie sądów administracyjnych.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 18 czerwca 2010 r. (sygn. akt VIII SA/Wa 204/10) stwierdził, że usługi marketingowe rozumieć należy szeroko, jako działania związane ze sprzedażą, dystrybucją, reklamą czy badaniem rynku.

Marketing określa i kształtuje produkt z punktu widzenia potrzeb nabywców dla utrzymywania popytu.

Z kolei przez usługi badania rynku należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych takich, jak popyt, podaż, ceny, potencjału, zachowania, zwyczaje i preferencje konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi te mają przyczynić się m. in. do zwiększenia sprzedaży.

Według Słownika języka polskiego PWN „zarządzać”, oznacza „kierować, administrować czymś” (E. Sobol, Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1996). W tym kontekście, za zarządzanie należy uznać władcze uprawnienie w stosunku do realizowanego projektu lub działalności gospodarczej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, „kierować” oznacza „stać na czele czegoś, wskazywać sposób postępowania”. Z kolei kontrola, to: 1) porównanie stanu faktycznego ze stanem wymaganym i ustalanie ewentualnych odstępstw, sprawdzanie, czy coś jest zgodne z obowiązującymi przepisami, 2) nadzór nad czymś albo nad kimś, czuwanie nad prawidłowym przebiegiem czegoś, wpływ na rozwój wydarzeń.

Według organu podatkowego pojęcie „zarządzania”, musi być rozumiane szeroko jako zbiór różnorodnych czynności i działań zmierzających do osiągnięcia określonego celu związanego z interesem (potrzebą) danego przedmiotu zarządzania. Jest to zestaw metod i technik opartych na akceptowanych zasadach zarządzania (administrowania) używanych do planowania, oceny i kontrolowania pożądanych rezultatów.

Należy zaznaczyć, że w doktrynie prawa przyjęło się uważać, że zarządzanie w szerokim ujęciu oznacza „zrobienie czegoś za pomocą wysiłków innych osób” (B. Kudrycka, B.G. Peters, P.J. Suwaj, Nauka administracji, Warszawa 2009); organizowanie działań dla osiągnięcia określonych celów przy zachowaniu zasad skuteczności i sprawności organizacyjnej z uwzględnieniem realnej odpowiedzialności za osiągnięte rezultaty.

Powyższa definicja „zarządzania” zyskała aprobatę w orzecznictwie sądów administracyjnych. Dla przykładu można wymienić wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 czerwca 2015 r. (sygn. akt III SA/Wa 491/15), wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 875/16) oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 lipca 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 2118/16).

Powyżej przywołane definicje usług objętych zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a updop prowadzą do wniosku, że usługi nabywane przez Wnioskodawcę od podmiotów powiązanych obejmują czynności wymagające podjęcia koniecznych działań z zakresu:

doradztwa – podstawą świadczenia opisanych we wniosku usług jest jakiś zasób wiedzy opierający się na kompetencjach, wiedzy fachowej, doświadczeniu oraz umiejętnościach, które to wykorzystywane są w procesie wsparcia sprzedaży produktów Wnioskodawcy i przyczyniają się do wzrostu tej sprzedaży (Agent przejmuje od Wnioskodawcy zadania w zakresie dystrybucji produktów);
usług reklamowych – działania podejmowane przez Agentów polegają na kształtowaniu popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o produktach Wnioskodawcy, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania tych produktów;
usług badania rynku – usługi nabywane przez Spółkę to w istocie m.in. zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych (zbieranie informacji o działaniach konkurencji, wielkości udziału w rynku oraz sytuacji ekonomicznej). Działania te pozwalają na zastosowanie właściwej polityki sprzedaży;
usług zarządzania i kontroli – usługi nabywane przez Wnioskodawcę polegają na organizowaniu i nadzorze nad siecią sprzedaży na określonym rynku – obszarze geograficznym.

Należy zatem uznać, że nabywane przez Wnioskodawcę od Agentów usługi wsparcia sprzedaży są świadczeniami o podobnym charakterze do usług doradczych, reklamowych, zarządzania i kontroli oraz badania rynku, wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym podlegają objęciu regulacją art. 21 ust. 1 pkt 2a. Należy jednak pamiętać, że podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności. Na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności. W rezultacie o zakwalifikowaniu do konkretnego rodzaju usług decyduje treść czynności.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, opisane usługi wsparcia sprzedaży podlegają objęciu regulacją art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy, jako świadczenie o podobnym charakterze do usług doradczych, reklamowych, zarządzania i kontroli oraz badania rynku, tj. wymienionych w przedmiotowym przepisie.

Podsumowując, należy stwierdzić, że uzyskiwane przez Agentów przychody osiągane z tytułu opisanych we wniosku usług wsparcia sprzedaży, podlegają w Polsce podatkowi u źródła, ponieważ mieszczą się w katalogu usług, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop i tym samym Wnioskodawca jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z uwzględnieniem regulacji właściwych umów międzynarodowych. W przypadku istnienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a krajami rezydencji podatkowej zagranicznych kontrahentów możliwe jest również skorzystanie z preferencyjnej stawki podatku bądź niepobranie podatku w ogóle, przy czym na płatniku ciąży wówczas obowiązek posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej danego kontrahenta. Płatnik powinien również dopełnić innych obowiązków formalnych wynikających z przepisów prawa podatkowego, w tym obowiązków informacyjnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wynagrodzenia wypłacane na rzecz Agentów nie podlega opodatkowaniu tzw. podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a updop należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych zauważyć należy, że są one wydane w indywidualnych sprawach, na gruncie określonych, opisanych we wniosku o ich wydanie stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych, które nie są tożsame z opisem stanu faktycznego przedstawionym we wniosku z 28 maja 2019 r. Na gruncie niniejszej sprawy zakres i charakter czynności wykonywanych przez Agentów na rzecz Wnioskodawcy poddano szczegółowej analizie na podstawie której stwierdzono, że świadczenia przez nich wykonywane są świadczeniami podobnymi do wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, co uzasadnia wydane w tej sprawie rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin