Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.305.2019.2.MS
z 22 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 lipca 2019 r. (data wpływu 8 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z 30 września 2019 r. (data wpływu 4 października 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości objętej współwłasnością małżeńską, będącej przedmiotem odpłatnej dzierżawy, na której dzierżawca we własnym zakresie wybudował budynki i budowle - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości objętej współwłasnością małżeńską, będącej przedmiotem odpłatnej dzierżawy, na której dzierżawca we własnym zakresie wybudował budynki i budowle.

Złożony wniosek został uzupełniony pismem z 30 września 2019 r. (data wpływu 4 października 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z 19 września 2019 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.305.2019.1.MS.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wraz małżonką nabyli, jako osoby fizyczne, od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, w 2010 r. do majątku wspólnego, we współwłasności ustawowej majątkowej małżeńskiej, prawo własności działek gruntu o łącznej powierzchni 2,2 ha w miejscowości X.

Grunt nie był zabudowany, miał i ma charakter przemysłowy, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Małżonkowie dokonali powyższego zakupu z zamiarem wykorzystywania zakupionej nieruchomości na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej tylko przez męża (Wnioskodawcę).

Żona nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej, nie prowadzi i nie zajmuje się sprawami związanymi z ową nieruchomością.

Wnioskodawca (mąż) prowadząc działalność gospodarczą na własne nazwisko, na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, w przedmiocie najmu i dzierżawy, zawarł w 2010 r., umowę dzierżawy całego ww. gruntu ze Spółką z o.o. Y - zwaną dalej Dzierżawiącym.

W trakcie trwania umowy dzierżawy Dzierżawiący, za zgodą wydzierżawiającego (Wnioskodawcy), ponosił nakłady inwestycyjne, w wyniku których na nieruchomości wzniesione zostały salon i serwis samochodowy, ogrodzenie, parkingi, utwardzenie terenu, (zwane dalej obiektami). Powyższe zabudowania (obiekty) stanowią budynki i budowle w rozumieniu ustawy art. 3 Prawo budowlane, zaliczane do budynków niemieszkalnych w Sekcji 1 Dział 12 Grupa 123 Klasa 1230 - jako budynki handlowo - usługowe oraz pozostałe budynki niemieszkalne.

Ww. budynki i budowle są trwale związane z gruntem. Budynki zostały wybudowane przez Dzierżawiącego. Wnioskodawca przez cały okres trwania dzierżawy w żaden sposób nie ponosił nakładów inwestycyjnych na wydzierżawiony grunt, nie finansował ani nie współfinansował budowy wzniesionych przez Dzierżawiącego, na jego gruncie obiektów jak również nie dokonywał rozliczenia nakładów z Dzierżawiącym.

Nieruchomość, zgodnie z zapisami umowy dzierżawy, przez cały okres trwania umowy, wykorzystywana była i jest na cela prowadzonej przez Dzierżawiącego działalności gospodarczej.

Dzierżawiący podejmował samodzielnie decyzje biznesowe dotyczące obiektów, przykładowo w zakresie ich ubezpieczenia, czy zawierania umów z dostawcami mediów.

Umowa nakłada na Dzierżawiącego, w przypadku rozwiązania umowy dzierżawy, obowiązek przywrócenia nieruchomości do stanu poprzedzającego nawiązanie stosunku dzierżawy.

Umowa dzierżawy obejmowała/obejmuje jedynie grunt, przez strony uznawana jest za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, do czynszu dzierżawnego doliczany jest podatek od towarów i usług.

Właściciele gruntu, czyli Wnioskodawca wraz z małżonką, zamierzają sprzedać ww. grunt, będący przedmiotem umowy dzierżawy na rzecz dotychczasowego Dzierżawiącego (Kupującego).

Poprzez sprzedaż, przeniosą na rzecz Kupującego własność gruntu, przy czym w momencie sprzedaży, na skutek konfuzji praw - wygaśnie pomiędzy stronami umowa dzierżawy.

Dzierżawiący (Kupujący) stanie się właścicielem gruntu.

Wszelkie nakłady poczynione przez Dzierżawiącego na wydzierżawiany grunt nie zostały ani nie zostaną rozliczone pomiędzy Sprzedającymi (Wnioskodawcą i jego małżonką) a Kupującym (dotychczasowym Dzierżawiącym).

Ekonomiczny ciężar nakładów na naniesione obiekty poniósł bowiem Kupujący.

Poniesione nakłady nie zostały ani nie zostaną zwrócone Kupującemu przez Sprzedających.

Przedmiot transakcji będzie wykorzystywany przez Kupującego do czynności opodatkowanych VAT.

Wnioskodawca wraz z małżonką zamierzają zbyć na rzecz dotychczasowego Dzierżawcy nieruchomość gruntową składającą się z 5 (słownie: pięciu) działek o numerach geodezyjnych: 1, 2, 3, 4, 5.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku zawarcia notarialnej umowy sprzedaży, przez małżonków (Wnioskodawcę i jego żonę) na rzecz dotychczasowego Dzierżawcy nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkami wybudowanymi przez tego Dzierżawcę - przy wygaśnięciu tej umowy na skutek konfuzji praw - podatnikiem w rozumieniu podatku VAT, dokonującym dostawy towaru, będzie tylko Wnioskodawca?
2. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt (bez wzniesionych na nim obiektów)?
3. Czy dostawa gruntu powinna zostać opodatkowana stawką VAT 23% i wykluczona jest możliwość zastosowania zwolnienia z opodatkowania VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9, pkt 10 albo pkt 10 a ustawy o VAT.
4. Czy podstawą opodatkowania VAT dla Wnioskodawcy będzie cała wartość gruntu czy jego połowa (1/2)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Odpowiedź na pytanie nr 1 jest twierdząca.

Z tytułu sprzedaży działki wyłącznie Wnioskodawca będzie występował w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Natomiast jego małżonka nie będzie w tej transakcji posiadać statusu podatnika VAT, gdyż ani z przepisów ustawy o VAT ani przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2015 r. poz. 583 ze zm.), dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami, nie można wyciągnąć wniosku, że wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem VAT przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) czyni podatnikiem tego podatku również drugiego małżonka, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy (vide: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 lipca 2014 r., nr IBPP1/443-336/14/LSz).

Ad. 2.

Odpowiedź na pytanie nr 2 jest twierdząca.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla celów podatku VAT w zdarzeniu przyszłym będzie miała miejsce dostawa wyłącznie gruntu. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów (za towar, na gruncie ustawy o VAT, uważa się również nieruchomość), o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przeniesienia prawa do rozporządzania jak właściciel nie należy utożsamiać z przeniesieniem własności rzeczy. W orzecznictwie ETS (obecnie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej) posługuje się w tym kontekście terminem własności ekonomicznej (np. orzeczenie C-320/88 Shipping and Forwarding Safe B. V. v. Staatsecrataris van Financien. Własność ekonomiczna towaru, w przekonaniu Wnioskodawcy, jest właśnie rezultatem przeniesienia przez sprzedawcę na nabywcę prawa do rozporządzania nim jak właściciel co należy rozpatrywać w oderwaniu od cywilnoprawnego pojęcia własności.

Na gruncie prawa cywilnego budynki i inne obiekty trwale z gruntem związane stanowią część składową gruntu. Nie oznacza to jednakże, że na gruncie ustawy o VAT, dostawę zabudowanego gruntu należy traktować jako jednorodną dostawę gruntu z budynkiem.

Zgodnie z brzmieniem art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu co oznacza, że sposób opodatkowania dostawy budynku lub budowli determinuje zasady opodatkowania gruntu, a nie odwrotnie, można więc wywnioskować, iż na gruncie ustawy o VAT, możliwa jest dostawa gruntu nieobejmująca dostawy usadowionego na nim budynku.

Wprawdzie cywilnoprawnie, wraz z przeniesieniem własności gruntów na Kupującego przejdzie prawo własności obiektów wzniesionych na gruncie Sprzedających, to pod względem podatku VAT dostawa obejmie wyłącznie grunt.

Kupujący dysponował, bowiem wcześniej, w sensie ekonomicznym, wzniesionymi na gruncie niebędącym jego własnością obiektami jak właściciel.

Ekonomiczne władztwo nad obiektami przeszło na Kupującego z chwilą gdy stały się elementem składowym jego przedsiębiorstwa,

Sprzedający nie ponosili żadnych nakładów na nieruchomość oddaną w dzierżawę. Wobec powyższego ekonomiczna własność obiektów należy do Kupującego.

Podobne stanowisko zajął NSA w wyroku z dnia 10 stycznia 2013 r. sygn. akt I FSK 310/12 w którym stwierdził, że nie można uznać, że przedmiotem dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, będzie budynek nierozerwalnie związany z gruntem, jeżeli budynek został zbudowany przez nabywcę z własnych środków bez udziału właściciela gruntu, a cena zbycia została tak skalkulowana, że nie obejmuje wartości tego budynku.

Ad. 3.

W ocenie Wnioskodawcy żadne ze wskazanych w ustawie zwolnień dotyczących dostawy nieruchomości nie znajdzie zastosowania. Ustawa o VAT w art. 43 ust. 1 przewiduje zwolnienie odpowiednio w pkt 9 dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, w pkt 10 i 10a dostawy budynków, budowli lub ich części pod warunkiem spełnienia określonych w ustawie warunków. i

Skoro przedmiotowa transakcja dla celów podatku VAT będzie traktowana jako dostawa gruntu, nie będzie mieć zastosowania przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT. Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 9 ustawy o VAT, zwalnia się z opodatkowania dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zwolnione od podatku od towarów i usług w oparciu o powołany wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT są dostawy nieruchomości spełniające łącznie następujące warunki:

• przedmiotem dostawy musi być teren niezabudowany;
  
• teren ten nie może spełniać definicji terenu budowlanego, zawartej w art. 2 pkt 33 ustawy.
  
  
  

Przez tereny budowlane zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Przedmiotowy grunt jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Na podstawie decyzji o warunkach zabudowy wzniesiono na nim wskazane w opisie stanu faktycznego obiekty, grunt ten spełnia definicję terenów budowlanych jak również nie można uznać go za niezabudowany.

Grunt ten nie stanowi więc terenu niezabudowanego, innego niż teren budowlany i w związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, jego dostawa nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Podobnie wypowiedział się przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z dnia 19 czerwca 2015 r., sygn. IPTPP4/4512-164/15-4/UNR.

W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa że przedmiotowa transakcja, na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ustawy o VAT, będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Ad. 4.

Wnioskodawca stoi na stanowisku że sam fakt, iż dana nieruchomość stanowi współwłasność majątkową małżeńską (a więc każdy z małżonków jest współwłaścicielem tej nieruchomości na zasadach współwłasności łącznej, tj. bezudziałowej) nie wpływa na opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży tej nieruchomości u każdego z nich po połowie (1/2) - gdyż na gruncie ustawy o VAT istotne znaczenie ma to, kto faktycznie wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu VAT (vide: wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 13 maja 2008 r., sygn. Akt I SA/Rz 332/08, orzeczenie prawomocne).

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca uważa że podatnikiem VAT dla całej tej dostawy w całości będzie tylko Wnioskodawca, gdyż to on będzie dokonywał czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, zważywszy że zamiar wykorzystania zakupionej w 2010 r. działki na potrzeby działalności gospodarczej miał sam małżonek, a nie jego żona.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1145) - z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Zgodnie z brzmieniem art. 47 § 1 ww. Kodeksu - część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zawartego w przytoczonym art. 7 ust. 1 ustawy wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów”, akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu w sprawie C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie «dostawa towarów» w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Powyższe znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie krajowym (wyrok NSA z dnia 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 310/12), jak również w orzecznictwie europejskim (orzeczenie C-320/88 Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financien), w którym to orzeczeniu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem. Przykładowo dostawą towarów będzie faktyczne rozporządzanie nieruchomością nawet bez zachowania formy aktu notarialnego, sprzedaż rzeczy znalezionej, której własności znalazca jeszcze nie nabył.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy Kodeks cywilny. Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Natomiast zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym (art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Przy czym wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu powołanego art. 7 podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca wraz małżonką nabył w 2010 r. do majątku wspólnego (do małżeńskiej współwłasności majątkowej), prawo własności niezabudowanych działek nr: 1, 2, 3, 4, 5, o łącznej powierzchni 2,2 ha. Grunt miał i ma charakter przemysłowy, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Zakup został dokonany z zamiarem wykorzystywania nieruchomości na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej tylko przez Wnioskodawcę. Żona Wnioskodawcy nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej, nie prowadzi i nie zajmuje się sprawami związanymi z ową nieruchomością.

Wnioskodawca prowadząc działalność gospodarczą na własne nazwisko, na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, w przedmiocie najmu i dzierżawy, zawarł w 2010 r., umowę dzierżawy całego ww. gruntu.

W trakcie trwania umowy dzierżawy Dzierżawiący, za zgodą Wnioskodawcy, ponosił nakłady inwestycyjne, w wyniku których na nieruchomości wzniesione zostały: salon i serwis samochodowy, ogrodzenie, parkingi, utwardzenie terenu. Powyższe zabudowania (obiekty) stanowią budynki i budowle w rozumieniu ustawy art. 3 Prawo budowlane.

Ww. budynki i budowle zostały wybudowane przez Dzierżawiącego. Wnioskodawca przez cały okres trwania dzierżawy w żaden sposób nie ponosił nakładów inwestycyjnych na wydzierżawiony grunt, nie finansował ani nie współfinansował budowy wzniesionych przez Dzierżawiącego, na jego gruncie obiektów jak również nie dokonywał rozliczenia nakładów z Dzierżawiącym. Nieruchomość, zgodnie z zapisami umowy dzierżawy, przez cały okres trwania umowy, wykorzystywana była i jest na cela prowadzonej przez Dzierżawiącego działalności gospodarczej.

Obecnie właściciele nieruchomości, czyli Wnioskodawca wraz z małżonką, zamierzają sprzedać ww. grunt, będący przedmiotem umowy dzierżawy na rzecz dotychczasowego Dzierżawiącego (Kupującego). W związku z przedmiotową sprzedażą wszelkie nakłady poczynione przez Dzierżawiącego na wydzierżawiany grunt nie zostały ani nie zostaną rozliczone pomiędzy Sprzedającymi (Wnioskodawcą i jego małżonką) a Kupującym (dotychczasowym Dzierżawiącym). Ekonomiczny ciężar nakładów na naniesione obiekty poniósł bowiem Kupujący.

W świetle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości czy w przypadku zawarcia notarialnej umowy sprzedaży, przez małżonków (Wnioskodawcę i jego żonę) na rzecz dotychczasowego Dzierżawcy nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkami wybudowanymi przez tego Dzierżawcę, przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt (bez wzniesionych na nim obiektów) oraz czy podatnikiem w rozumieniu podatku VAT, dokonującym dostawy nieruchomości będzie tylko Wnioskodawca a podstawa opodatkowania podatkiem VAT obejmować będzie wartość gruntu bez wzniesionych na nim obiektów?

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że przedmiotem planowanej dostawy w istocie będzie sam grunt, tj. działki nr 1, 2, 3, 4, 5, gdyż rozważając skutki podatkowe dokonanej transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie, z punktu widzenia prawa cywilnego, na dzierżawcę w dniu sprzedaży wskazanych działek formalnie przejdzie prawo własności posadowionych na niej budynków i budowli ze wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie wystąpi dostawa budynków i budowli w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż już wcześniej Dzierżawca dysponuje nim jak właściciel (nakłady na budowę budynków i budowli poniósł wyłącznie Dzierżawca, jak również wszelkie nakłady poczynione przez Dzierżawiącego na wydzierżawiany grunt nie zostały ani nie zostaną rozliczone pomiędzy Wnioskodawcą a Dzierżawiącym). Tym samym nie można przyjąć w przedmiotowej sytuacji, że w związku z rzeczoną transakcją sprzedaży dojdzie do przeniesienia prawa do dysponowania budynkami i budowlami posadowionymi na działkach nr 1, 2, 3, 4, 5, jak właściciel dopiero w momencie sprzedaży gruntu, gdyż z ekonomicznego punktu widzenia władztwo nad tymi obiektami Dzierżawca objął wcześniej, z chwilą ich wybudowania z własnych środków. Wobec tego przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt, natomiast przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że przedmiotem planowanej dostawy będzie tylko i wyłącznie grunt jest prawidłowe.

Odnosząc się z kolei do kwestii ustalenia kto w związku z planowaną sprzedażą działek nr 1, 2, 3, 4, 5 będących przedmiotem odpłatnej dzierżawy, objętych współwłasnością małżeńską występował będzie w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, wskazać należy, że na mocy art. 693 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki.

W konsekwencji, dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wydzierżawienie przez Wnioskodawcę od 2010 r. działek nr 1, 2, 3, 4, 5 objętych współwłasnością małżeńską powoduje, że ww. działki objęte współwłasnością małżeńską, utraciły charakter majątku prywatnego. Wykorzystywanie przez Wnioskodawcę w sposób ciągły dla celów zarobkowych nieruchomości (przedmiotowych działek) powoduje, że stała się wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach majątku osobistego.

A zatem to Wnioskodawca w odniesieniu do sprzedaży działek nr 1, 2, 3, 4, 5 będących przedmiotem odpłatnej dzierżawy (w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej), objętych współwłasnością małżeńską, będzie działał w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym na gruncie podatku od towarów i usług czynność sprzedaży działek nr 1, 2, 3, 4, 5 będących przedmiotem świadczonej przez Wnioskodawcę odpłatnej dzierżawy, objętych współwłasnością małżeńską, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT przez Wnioskodawcę, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W związku z tym, że to Wnioskodawca będzie występował w charakterze podatnika VAT dokonującego sprzedaży działek nr 1, 2, 3, 4, 5 podstawa opodatkowania tej czynności zgodnie z postanowieniami art. art. 29a ust. 1 ustawy o VAT obejmować będzie całą wartość gruntu objętego planowana sprzedażą.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że z tytułu sprzedaży wskazanej we wniosku nieruchomości wyłącznie Wnioskodawca będzie występował w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT oraz, że podstawa opodatkowania obejmować będzie całą wartość sprzedawanego gruntu jest prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi ponadto kwestia czy dostawa działek nr 1, 2, 3, 4, 5 będzie opodatkowana podatkiem VAT przy zastosowaniu stawki podatku w wysokości 23%.

Podkreślić należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146aa ust. 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku (podmiotowe lub przedmiotowe).

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Skoro przedmiotem sprzedaży będzie sam grunt – zasady opodatkowania właściwe dla budynków i budowli posadowionych na gruncie nie będą miały zastosowania dla opodatkowania dostawy gruntu. W szczególności do dostawy tego gruntu nie znajdzie zastosowania żadne ze zwolnień od podatku, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 i l0a ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z przepisu tego wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane.

Przy czym zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1945, z późn. zm.) (dalej: ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Z zapisów wyżej cytowanego przepisu wynika, że przez decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu należy rozumieć zarówno decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak i decyzję o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku w zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę. Przepis art. 2 pkt 33 ustawy w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego – planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzji o warunkach zabudowy.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych tylko te, które stanowią tereny budowlane w myśl art. 2 pkt 33 ustawy.

W związku z tym, że ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć trzeba, że pojęcie „grunty przeznaczone pod zabudowę” obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy.

Jak wynika z opisu sprawy posadowione przez Dzierżawcę na działkach nr 1, 2, 3, 4, 5 obiekty stanowią budynki i budowle w rozumieniu ustawy art. 3 Prawo budowlane, zaliczane do budynków niemieszkalnych w Sekcji 1 Dział 12 Grupa 123 Klasa 1230 - jako budynki handlowo - usługowe oraz pozostałe budynki niemieszkalne. Przedmiotowe budynki wybudowane zostały w całości ze środków własnych Dzierżawcy.

Jednocześnie przedmiotowa nieruchomość zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jest przeznaczona pod zabudowę przemysłową (Wnioskodawca wskazał, że „Grunt … miał i ma charakter przemysłowy, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego”).

Tym samym, mająca być przedmiotem planowanej sprzedaży nieruchomość (działki nr 1, 2, 3, 4, 5) nie stanowi terenu niezabudowanego, innego niż teren budowlany i w związku z powyższym jej dostawa nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, że jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że umowa dzierżawy obejmowała/obejmuje jedynie grunt, przez strony uznawana jest za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, do czynszu dzierżawnego doliczany jest podatek od towarów i usług. Od dnia zawarcia umowy z Dzierżawcą, tj. od 2010 r. nieruchomość jest wykorzystywana przez Dzierżawcę (kupującego) do wykonywania czynności opodatkowanych. Wnioskodawca nie wykorzystywał nieruchomości opisanej we wniosku do wykonywania czynności zwolnionych od opodatkowania.

Zatem odnosząc się do okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że transakcja dostawy na rzecz Dzierżawcy nieruchomości gruntowej (działek nr 1, 2, 3, 4, 5), na której wydzierżawiający wybudował budynki i budowle nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Nie zostanie spełniony bowiem warunek uprawniający do skorzystania ze zwolnienia na podstawie ww. przepisu, gdyż jak wynika z opisu sprawy, ww. nieruchomość nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Jak wynika z wniosku Wnioskodawca przez cały czas jej posiadania wykorzystywał ją do czy czynności opodatkowanych w ramach umowy dzierżawy.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że dostawa tej nieruchomości (działek nr 1, 2, 3, 4, 5) na rzecz dotychczasowego Dzierżawcy, który na własny koszt wybudował na tej nieruchomości budynki i budowle – przy czym nie nastąpi rozliczenie nakładów pomiędzy stronami transakcji sprzedaży – stanowić będzie czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, która nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku.

Zatem, stosownie do treści art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, sprzedaż nieruchomości (działek nr 1, 2, 3, 4, 5) na rzecz Dzierżawcy będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej w wysokości 23%.

Zatem również stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż wskazanej we wniosku nieruchomości, na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ustawy o VAT, będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23% jest prawidłowe,

Podsumowując stanowisko Wnioskodawcy, że:

1. przedmiotem planowanej dostawy będzie tylko i wyłącznie grunt jest prawidłowe,
2. z tytułu sprzedaży wskazanej we wniosku nieruchomości wyłącznie Wnioskodawca będzie występował w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT jest prawidłowe,
3. podstawa opodatkowania obejmować będzie całą wartość sprzedawanego gruntu jest prawidłowe,
4. sprzedaż wskazanej we wniosku nieruchomości, na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ustawy o VAT, będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23% jest prawidłowe.
   
   

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Ponadto tut. Organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony opis sprawy. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.