Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.357.2018.1.SG
z 9 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 września 2018 r., który wpłynął do Organu 11 września 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w związku z dokonaną modernizacją budynku pałacu i tym samym zmianą jego charakteru z mieszkalnego na niemieszkalny, Spółka prawidłowo ustaliła nową stawkę amortyzacji dla budynku na poziomie nie wyższym niż 33,33% – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w związku z dokonaną modernizacją budynku pałacu i tym samym zmianą jego charakteru z mieszkalnego na niemieszkalny, Spółka prawidłowo ustaliła nową stawkę amortyzacji dla budynku na poziomie nie wyższym niż 33,33%

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka z o.o.), powstał w 2012 r. w wyniku podziału Spółki z o.o. (dalej: „Spółka S”) przez wydzielenie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, zgodnie z Aktem Notarialnym. W 2011 r. Spółka S zakupiła XIX-wieczny Pałac - budynek mieszkalny, wpisany do rejestru zabytków decyzją wojewódzkiego konserwatora zabytków 25 października 1982 r. i objęty ochroną konserwatorską.

Spółka S amortyzowała budynek pałacu indywidualną stawką amortyzacji 10% przewidzianą dla budynków mieszkalnych zaliczanych do rodzaju 110 Klasyfikacji Środków Trwałych, zgodnie z art. 16j ust. l pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (stanowisko spółki w sprawie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji zostało potwierdzone otrzymaną interpretacją indywidualną Znak: IBPBI/2/423-1326/11/SD z 6 lutego 2012 r.)

W wyniku podziału przez wydzielenie, Wnioskodawca wszedł w posiadanie budynku XIX-wiecznego Pałacu i kontynuował amortyzacje zgodnie z wyżej opisanymi zasadami.

W dniu 21 marca 2017 r. Spółka otrzymała decyzją pozwolenie na budowę dla inwestycji pn.: „...” mechanicznej i przebudową zewnętrznej instalacji kanalizacyjnej” dotyczącą budynku pałacu.

W kwietniu 2017 r. Spółka rozpoczęła prace modernizacyjne. Powierzchnia użytkowa Pałacu zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych to 921,86 m². Po zakończeniu prac modernizacyjnych zgodnie z uzyskanym pozwoleniem na budowę powierzchnia użytkowa wykorzystywana do celów niemieszkalnych stanowi 538,50 m², a powierzchnia użytkowa wykorzystywana dla celów mieszkalnych stanowi 383,36 m².

W lutym 2018 r. Spółka otrzymała pozwolenie na użytkowanie ww. inwestycji.

Inwestycja została przyjęta do użytkowania w lipcu 2018 r. po zakończeniu prac związanych z wyposażeniem obiektu.

Spółka zmieniła klasyfikacje budynku Pałacu z rodzaju 110 Klasyfikacji Środków Trwałych na 109 gdyż po dokonanej modernizacji powierzchnia użytkowa wykorzystywana do celów niemieszkalnych stanowi większą część niż powierzchnia wykorzystywana na cele mieszkalne. Spółka zmieniła stawkę amortyzacji budynku z 10% na nie wyższą niż 33,33%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z dokonaną modernizacją budynku pałacu i tym samym zmianą jego charakteru z mieszkalnego na niemieszkalny, Spółka prawidłowo ustaliła nową stawkę amortyzacji dla budynku na poziomie nie wyższym niż 33,33%?

(część pytania oznaczonego we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, po dokonanej modernizacji powierzchnia użytkowa wykorzystywana do celów niemieszkalnych stanowi większą część niż powierzchnia wykorzystywana na cele mieszkalne.

W związku ze zmianą klasyfikacji budynku Pałacu z budynku mieszkalnego (Klasyfikacja Środków Trwałych rodzaj 110) na niemieszkalny (Klasyfikacja Środków Trwałych rodzaj 109), Spółka nie może kontynuować amortyzacji na dotychczasowych zasadach tj. według indywidualnej stawki amortyzacji, określonej dla budynków mieszkalnych zgodnie z art. 16j ust. l pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.). Zdaniem Spółki, konieczna jest zmiana indywidualnej stawki amortyzacji, określonej dla budynków zakwalifikowanych do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych, stosownie do art. 16j ust. l pkt 3 ww. ustawy dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Spółka uważa że prawidłowo postąpiła ustalając indywidualną stawkę amortyzacji dla budynku Pałacu na poziomie innym niż 10% nie wyższym niż 33,33%. Odpisy amortyzacyjne są naliczane od sierpnia 2018 r.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 maja 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4011.17.2017.1.MG.

Powyższa interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych, jednakże przepisy w tym zakresie są zbieżne z przepisami podatku dochodowego od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 upodp, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Prócz tego, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem sytuacji gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty),
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 updop.
  
  

Podkreślić należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 16g ust. 9 updop, w razie przekształcenia formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, z zastrzeżeniem ust. 19, dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o której mowa w art. 9 ust. 1, podmiotu przekształcanego, połączonego albo podzielonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

W myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 16 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 3 updop, podmioty, o których mowa w art. 16g ust. 9, powstałe z przekształcenia, podziału, z zastrzeżeniem ust. 5, albo połączenia podmiotów oraz podmioty, które przejęły całość lub część innego podmiotu na skutek tych zdarzeń, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot przekształcony, podzielony, połączony, z uwzględnieniem art. 16i ust. 2-7.

Stosownie do treści przepisu art. 16i ust. 1 updop, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną, konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej. W przypadku budynków sprowadza się to do ustalenia, czy zgodnie z Klasyfikacją budynek należy zaliczyć do budynków mieszkalnych, dla których obowiązuje stawka z wykazu 1,5%, czy też do budynków niemieszkalnych (stawka 2,5%).

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 16j ust. 1 updop. Z treści art. 16j ust. 1 updop wynika, że zastosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych jest możliwe, jednak pod warunkiem, że używane lub ulepszone środki trwałe muszą być po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji podatnika.

Stosownie do treści art. 16j ust. 1 pkt 3 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej (art. 16j ust. 3 updop).
   
   

W myśl natomiast art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ponadto należy mieć na uwadze, że zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864).

Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (Spółka z o.o.), powstał w 2012 r. w wyniku podziału Spółki z o.o. (dalej: „Spółka S”) przez wydzielenie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, zgodnie z Aktem Notarialnym. W 2011 r. Spółka S zakupiła XIX-wieczny Pałac - budynek mieszkalny, wpisany do rejestru zabytków decyzją wojewódzkiego konserwatora zabytków 25 października 1982 r. i objęty ochroną konserwatorską. Spółka S amortyzowała budynek pałacu indywidualną stawką amortyzacji 10% przewidzianą dla budynków mieszkalnych zaliczanych do rodzaju 110 Klasyfikacji Środków Trwałych, zgodnie z art. 16j ust. l pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W wyniku podziału przez wydzielenie, Wnioskodawca wszedł w posiadanie budynku XIX-wiecznego Pałacu i kontynuował amortyzacje zgodnie z wyżej opisanymi zasadami. W dniu 21 marca 2017 r. Spółka otrzymała decyzją pozwolenie na budowę dla inwestycji pn.: „...” mechanicznej i przebudową zewnętrznej instalacji kanalizacyjnej” dotyczącą budynku pałacu. W kwietniu 2017 r. Spółka rozpoczęła prace modernizacyjne. Powierzchnia użytkowa Pałacu zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych to 921,86 m². Po zakończeniu prac modernizacyjnych zgodnie z uzyskanym pozwoleniem na budowę powierzchnia użytkowa wykorzystywana do celów niemieszkalnych stanowi 538,50 m², a powierzchnia użytkowa wykorzystywana dla celów mieszkalnych stanowi 383,36 m². W lutym 2018 r. Spółka otrzymała pozwolenie na użytkowanie ww. inwestycji. Inwestycja została przyjęta do użytkowania w lipcu 2018 r. po zakończeniu prac związanych z wyposażeniem obiektu. Spółka zmieniła klasyfikacje budynku Pałacu z rodzaju 110 Klasyfikacji Środków Trwałych na 109 gdyż po dokonanej modernizacji powierzchnia użytkowa wykorzystywana do celów niemieszkalnych stanowi większą część niż powierzchnia wykorzystywana na cele mieszkalne. Spółka zmieniła stawkę amortyzacji budynku z 10% na nie wyższą niż 33,33%.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro po dokonanej modernizacji budynku pałacu Spółka dokonała zmiany przeznaczenia tego budynku z mieszkalnego na usługowy, to zobowiązana była dokonać zmiany klasyfikacji środka trwałego (budynku) do właściwej dla budynku niemieszkalnego grupy, podgrupy i rodzaju KŚT oraz ustalić nową stawkę amortyzacyjną dla tego środka trwałego zaliczonego do nowej grupy KŚT.

Wobec tego po zmianie przeznaczenia budynku z mieszkalnego na niemieszkalny nie jest możliwe dalsze kontynuowanie amortyzacji na dotychczasowych zasadach, tj. według indywidualnej stawki amortyzacji, określonej dla budynków mieszkalnych – zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 updop.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka zmieniła klasyfikację budynku pałacu z rodzaju 110 KŚT na 109 KŚT, gdyż po dokonanej modernizacji powierzchnia użytkowa wykorzystywana do celów niemieszkalnych stanowi większą część niż powierzchnia wykorzystywana na cele mieszkalne. W konsekwencji należy stwierdzić, że jeżeli w istocie, w świetle odrębnych przepisów niebędących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem interpretacji indywidualnej, tj. przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1864), wskazana we wniosku klasyfikacja budynku, o którym mowa we wniosku, jest prawidłowa (wskazanie Wnioskodawcy w tym zakresie uznano za element niepodlegającego ocenie opisu stanu faktycznego), to Spółka ma prawo indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną wskazanego we wniosku budynku zakwalifikowanego do rodzaju 109 KŚT.

Zgodnie z KŚT rodzaj 109 obejmuje „pozostałe budynki niemieszkalne”. Natomiast zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Budynki niemieszkalne podlegają co do zasady, amortyzacji wg 2,5% stawki rocznej. Wyjątkiem są m.in. budynki zakwalifikowane do rodzaju 109 KŚT, ale wyłącznie jako domki kempingowe i budynki zastępcze trwale związane z gruntem.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca posiada budynek niemieszkalny – pałac, który nie jest ani domkiem kempingowym ani też budynkiem zastępczym trwale związanym z gruntem, to dla tego budynku stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%.

Powyższe oznacza, że Wnioskodawca dla tego budynku może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, a nie jak wskazał Wnioskodawca na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 3 updop. W konsekwencji indywidualna stawka amortyzacyjna ustalona dla tego budynku nie może być wyższa niż 10%.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Podkreślić należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

W niniejszej interpretacji tut. Organ nie odniósł się zatem do poprawności zakwalifikowania wskazanego we wniosku budynku (Pałacu) do określonego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych.

Jednocześnie wskazać należy, że w niniejszej interpretacji indywidualnej nie odniesiono się do tej części stanowiska, która dotyczy prawidłowości dokonania zmiany kwalifikacji budynku Pałacu, jako mieszczącego się w rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Końcowo zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego (w tym dot. prawidłowego sklasyfikowania środków trwałych) stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym pytaniem oznaczonym we wniosku Nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ... w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.