Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.382.2018.1.AG
z 11 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2018 r. (data wpływu 13 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• zasad rozpoznawania różnic kursowych w związku konwersją (i związanym z nią przewalutowaniem) Kredytu Budowlanego na Kredyt Inwestycyjny – jest prawidłowe;
  

• braku konieczności rozpoznania różnic kursowych w dniu konwersji w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward – jest prawidłowe;
  

• braku powstania przychodu na zasadach ogólnych w dniu konwersji w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward – jest prawidłowe;
  

• sposobu kalkulacji różnic kursowych na dzień spłaty Kredytu Inwestycyjnego (lub jego części) w EUR – jest prawidłowe;
  

• zastosowania art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jedynie w odniesieniu do odsetek od dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego wypłaconej w 2018 r. oraz do odsetek od Skapitalizowanej części Kredytu Budowlanego (konwertowanego następnie na Kredyt Inwestycyjny), gdzie kapitalizacja nastąpiła w 2018 r. – jest prawidłowe;
  

• braku zastosowania art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do odsetek od tej części Kredytu Inwestycyjnego, która została wypłacona Spółce przed 2018 r. – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad rozpoznawania różnic kursowych w przypadku zaciągnięcia kredytu, a następnie jego konwersji i przewalutowania, braku konieczności rozpoznania różnic kursowych i przychodu na zasadach ogólnych w dniu konwersji w przypadku rozliczeń transakcji FX Forward oraz zastosowania art. 15c ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych do odsetek od zaciągniętego kredytu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polską spółką kapitałową i polskim rezydentem podatkowym, podlegającym w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (dalej: „CIT”) od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Wnioskodawca jest właścicielem Centrum Handlowego (dalej: „Centrum”) i prowadzi działalność gospodarczą polegającą w szczególności na wynajmie powierzchni w Centrum.

Budowa Centrum została sfinansowana m.in. z udzielonego Spółce kredytu bankowego. Celem sfinansowania tej inwestycji, Spółka zawarła w dniu 17 grudnia 2014 r. umowę kredytową (dalej: „Umowa”) z dwoma polskimi bankami (dalej: „Banki”). W wyniku zawartej Umowy, Wnioskodawca otrzymał od Banków kredyt wyrażony w PLN (dalej: „Kredyt Budowlany”).

Kredyt Budowlany przeznaczony był na finansowanie inwestycji, tj. budowy Centrum. Transze Kredytu Budowlanego były pobierane stopniowo, w miarę postępów prac budowlanych. Kredyt Budowlany został wypłacony na rzecz Wnioskodawcy w PLN przed końcem 2017 roku.

W 2018 r. (przed konwersją opisaną w dalszej części wniosku) doszło do kapitalizacji odsetek od Kredytu Budowlanego (ostatnia kapitalizacja miała miejsce 30 czerwca 2018 r.) w rezultacie czego nastąpiła zmiana salda (tj. kwoty) udzielonego Kredytu Budowlanego. Oznacza to, iż Kredyt Budowlany został zwiększony w 2018 r. o kwotę stanowiącą wartość skapitalizowanych w 2018 r. odsetek (dalej: „Skapitalizowana część Kredytu Budowlanego”).

Spółka nie wykorzystała w całości Kredytu Budowlanego dostępnego w PLN, tzn. kwota główna Kredytu Budowlanego wypłacona na rzecz Spółki była niższa niż maksymalna kwota Kredytu Budowlanego, którą Spółka zgodnie z Umową mogła uzyskać od Banków.

Zgodnie z postanowieniami Umowy, Kredyt Budowlany udzielony w PLN, po spełnieniu określonych w Umowie warunków, podlega, na wniosek Spółki, konwersji na kredyt inwestycyjny wyrażony w EUR (dalej: „Kredyt Inwestycyjny”). Konwersja polega na zmianie typu kredytu z budowlanego średnioterminowego na inwestycyjny długoterminowy, zmianie waluty kredytu oraz zmianie warunków finansowania.

Kredyt Inwestycyjny stanowi stałą kwotę (co do zasady nie są możliwe dalsze ciągnienia transz Kredytu) i jest on spłacalny w EUR.

W związku z zawarciem Umowy i zaciągnięciem Kredytu Budowlanego oraz planowaną konwersją tego kredytu na Kredyt Inwestycyjny w EUR, Banki i Spółka zawarły transakcje zabezpieczające (dalej: „FX Forward”), zgodnie z którymi Banki zobowiązały się do kupna od Spółki EUR w dniu dokonania konwersji po ustalonym z góry kursie (obowiązek zawarcia transakcji zabezpieczających co najmniej 80% kwoty maksymalnej linii Kredytu Inwestycyjnego wynikał bezpośrednio z Umowy). Zgodnie z Umową do przewalutowania części Kredytu Budowlanego wyrażonego w PLN na Kredyt Inwestycyjny wyrażony w EUR został zastosowany kurs z transakcji zabezpieczających, a do przewalutowania pozostałej części kredytu został zastosowany indywidualnie wynegocjowany w dniu 28 maja 2018 r. kurs wymiany EUR/PLN.

Celem zawarcia powyższych transakcji zabezpieczających było zabezpieczenie Spółki przed ryzykiem związanym z niekorzystnym ukształtowaniem się kursu EUR/PLN w momencie konwersji/przewalutowania Kredytu Budowlanego. Poprzez zawarcie transakcji FX Forward Spółka zagwarantowała sobie możliwość wymiany waluty w dniu przewalutowania po określonym z góry kursie.

Do konwersji/przewalutowania doszło 29 maja 2018 roku. Kursami właściwymi dla przewalutowania kredytu w PLN na kredyt w EUR w ramach dokonywanej konwersji były, zgodnie z Umową:

• w odniesieniu do części Kredytu Budowlanego – kursy zastosowane dla transakcji FX Forward zawartych między Bankami a Wnioskodawcą po podpisaniu Umowy,
  

• w odniesieniu do pozostałej części Kredytu Budowlanego – kursy wynegocjowane indywidualnie pomiędzy Bankami a Wnioskodawcą w dniu poprzedzającym konwersję kredytu.
  
  
  

Na skutek konwersji, Spółka stała się kredytobiorcą Kredytu Inwestycyjnego wyrażonego w EUR. Maksymalna kwota Kredytu Inwestycyjnego w EUR była wyższa od kwoty Kredytu Budowlanego przeliczonego na EUR wg kursów opisanych powyżej. Z tego względu Spółce przysługiwało prawo do otrzymania różnicy w formie dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego i z prawa tego Spółka skorzystała wnioskując o wypłatę dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego wyrażonej w EUR.

Do wypłaty (tj. przekazania Spółce) dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego w EUR doszło w dniu konwersji, tj. 29 maja 2018 roku. Na podstawie zawartej Umowy, w następstwie dokonanej konwersji, Spółka jest obecnie zobowiązana do spłaty Kredytu Inwestycyjnego a walutą rozliczeniową służącą do naliczania odsetek i dokonywania wszelkich płatności i spłat w odniesieniu do Kredytu Inwestycyjnego jest EUR.

Zgodnie z Umową, konwersja Kredytu Budowlanego na Kredyt Inwestycyjny nie stanowiła odnowienia (nowacji) w rozumieniu artykułu 506 § 1 Kodeksu Cywilnego. W związku z konwersją doszło bowiem wyłącznie do zmiany typu kredytu oraz niektórych jego warunków (m.in. waluty).

Z informacji uzyskanych od Banków wynika, że konwersja Kredytu Budowlanego w PLN na Kredyt Inwestycyjny w EUR została dokonana z wykorzystaniem w tym celu zawartych transakcji FX Forward. Transakcje te nie są odzwierciedlone na żadnym z rachunków bankowych należących do Spółki. Jedyne kwoty widoczne na rachunkach bankowych Spółki, a związane z konwersją kredytu, to całkowita kwota udzielonego Kredytu Inwestycyjnego na wyodrębnionym rachunku EUR oraz wpływ dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego na bieżący rachunek walutowy Spółki.

Spółka oblicza różnice kursowe dla celów podatkowych stosując zasady wynikające z art. 15a ustawy o CIT i jej rok podatkowy pokrywa się rokiem kalendarzowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z konwersją (i związanym z nią przewalutowaniem) na dzień konwersji Kredytu Budowlanego na Kredyt Inwestycyjny doszło do powstania w Spółce różnic kursowych od przewalutowanego kredytu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych oraz czy będą powstawać różnice kursowe wpływające na wynik podatkowy Spółki w dniu spłaty Kredytu Inwestycyjnego w EUR (lub jego części)?
   
2. Czy w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward w dniu konwersji Spółka była zobowiązana do rozpoznania różnic kursowych dla celów podatkowych?
   
3. Czy w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward powstał po stronie Spółki w dniu konwersji przychód podatkowy na zasadach ogólnych wynikających z art. 12 ustawy o CIT?
   
4. W jaki sposób, na dzień spłaty Kredytu Inwestycyjnego w EUR (lub jego części), Spółka powinna skalkulować różnice kursowe od tego kredytu wpływające na wynik podatkowy Spółki?
5. Czy art. 15c ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. będzie miał zastosowanie w 2018 r. jedynie do odsetek od dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego wypłaconej (faktycznie przekazanej) Spółce 29 maja 2018 roku oraz do odsetek od Skapitalizowanej części Kredytu Budowlanego (konwertowanego następnie na Kredyt Inwestycyjny)?
   
6. Czy zgodnie z art. 7 Ustawy zmieniającej, przepisy art. 15c ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. nie będą miały zastosowania w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. do odsetek od Kredytu Inwestycyjnego w odniesieniu do tej części kwoty, która została faktycznie przekazana Spółce przed dniem 1 stycznia 2018 r. (jako Kredyt Budowlany), skutkiem czego odsetki od tej części kwoty Kredytu Inwestycyjnego podlegać będą zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. zgodnie z przepisami ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r.?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1

Zdaniem Spółki, w związku z konwersją (i związanym z nią przewalutowaniem) na dzień konwersji Kredytu Budowlanego na Kredyt Inwestycyjny nie doszło do powstania w Spółce różnic kursowych od przewalutowanego kredytu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Natomiast będą powstawać różnice kursowe wpływające na wynik podatkowy Spółki w dniu spłaty Kredytu Inwestycyjnego w EUR (lub jego części) przez Spółkę.

Zgodnie z art. 15a ust. 2 pkt 3 i 5 ustawy o CIT, dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;
   
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 15a ust. 3 pkt 3 i 5 ustawy o CIT, ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
   
   

Dodatkowo, na podstawie art. 15a ust. 9 ustawy o CIT, przepisy ust. 2 pkt 4 i 5 oraz ust. 3 pkt 4 i 5 stosuje się odpowiednio do kapitałowych rat kredytów (pożyczek).

Z powyżej przytoczonych przepisów ustawy o CIT wynika, iż aby doszło do powstania przychodu podatkowego (kosztu uzyskania przychodu) z tytułu różnic kursowych na podstawie art. 15a ustawy o CIT, musi zaistnieć jedna z sytuacji wymienionych w ust. 2 lub 3. Wyliczenia zastosowane w art. 15a ust. 2 i 3 ustawy o CIT mają charakter zamknięty (na co wskazuje brak użycia sformułowania „w szczególności”), co oznacza, iż każda sytuacja inna niż opisane w tych przepisach nie skutkuje powstaniem przychodu podatkowego (kosztu uzyskania przychodu).

W związku z powyższym w opinii Wnioskodawcy konwersja Kredytu Budowlanego wyrażonego w PLN na Kredyt Inwestycyjny wyrażony w EUR jako operacja niewymieniona w art. 15a ust. 2 i 3 ustawy o CIT nie skutkowała powstaniem po stronie Spółki przychodu podatkowego (kosztu uzyskania przychodu). Konwersja nie doprowadziła bowiem do spłaty udzielonego kredytu wyrażonego w walucie obcej. Kredyt Budowlany, zaciągnięty przed konwersją, był bowiem udzielony w PLN. Prawidłowość takiego stanowiska została potwierdzona m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 kwietnia 2016 r., nr IPPB6/4510-107/16-2/AK.

W opinii Spółki, różnice kursowe mogą natomiast powstać w momencie spłaty części lub całości Kredytu Inwestycyjnego, który po konwersji jest kredytem wyrażonym w walucie EUR. Będą to różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 3 i 5 oraz ust. 3 pkt 3 i 5 ustawy o CIT (tj. różnice dodatnie lub ujemne od środków własnych w walucie obcej oraz różnice dodatnie lub ujemne od spłaty kredytu walutowego).

Za tym, aby w chwili spłaty Kredytu Inwestycyjnego rozpoznawać różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 3 i 5 oraz ust. 3 pkt 3 i 5 ustawy o CIT, przemawia przedstawiona w opisie stanu faktycznego procedura konwersji/przewalutowania kredytu. Wnioskodawca podkreśla, iż pomimo tego, że Kredyt Budowlany został udzielony w PLN, w momencie jego konwersji na Kredyt Inwestycyjny w EUR Spółka przyjęła na siebie zobowiązanie do jego spłaty Bankom w EUR. W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy art. 15a ust. 2 pkt 5 oraz art. 15a ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT znajdują zastosowanie w przypadku spłaty tego kredytu.

Taką interpretację powyższych przepisów potwierdza wykładnia celowościowa, zgodnie z którą podatnicy powinni rozpoznawać dla celów podatkowych realny wpływ różnicy pomiędzy kursami walut na ich sytuację ekonomiczną.

Kredyt od chwili konwersji traktowany jest jako Kredyt Inwestycyjny udzielony w EUR i może zostać spłacony wyłącznie środkami pieniężnymi w tej walucie. W związku z tym spełnione będą warunki powstania różnic kursowych w związku z przyszłą spłatą kredytu.

W związku z przewalutowaniem kredytu, na Spółkę przesunięte zostało ryzyko zmiany kursu walutowego na dzień spłaty. W rezultacie, to Spółka odniesie ekonomiczną korzyść (stratę) w przypadku, gdy w momencie spłaty wartość kredytu wyrażonego w walucie obcej będzie niższa (wyższa) niż w momencie jego otrzymania.

Z tych względów Wnioskodawca stoi na stanowisku, że regulacje art. 15a ust. 2 pkt 5 oraz art. 15a ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT dotyczące rozpoznawania różnic kursowych znajdą zastosowanie do spłaty Kredytu Inwestycyjnego. Pogląd o uznawaniu pożyczek udzielonych w PLN, ale przewalutowanych na walutę obcą, za spełniające definicję „pożyczek w walucie obcej” został potwierdzony w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 20 czerwca 2013 r., sygn. I SA/Wr 398/13, gdzie stwierdzono: „Jednakże w trakcie trwania umowy dokonano jej zmiany, w wyniku której doszło do przekształcenia zobowiązania na wyrażone w EURO, w której to walucie doszło do spłaty. Doszło więc do istotnego przekształcenia zobowiązania. Niewątpliwe w wyniku zmiany tej umowy (przewalutowania kredytu) z chwilą dokonania tej zmiany, należność Spółki była należnością dewizową, skoro będąca przedmiotem umowy suma pieniężna określona została w walucie obcej, a więc o charakterze innym niż zobowiązanie pierwotne (...) Oznacza to tym samym, że po dacie przewalutowania mogły wystąpić – oczywiście w momencie otrzymania spłaty – u Skarżącej różnice kursowe, które mają wpływ na uzyskany dochód”.

Pogląd o prawidłowości możliwości rozpoznania różnic kursowych w odniesieniu do pożyczek/kredytów udzielonych w PLN, a następnie przewalutowanych na walutę obcą został także potwierdzony m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 kwietnia 2016 r., nr IPPB6/4510-107/16-2/AK oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 20 grudnia 2013 r., nr ILPB4/423-286/12/13-S/DS.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

W związku z rozliczeniem transakcji FX Forward w dniu konwersji Spółka nie była zobowiązana do rozpoznania różnic kursowych dla celów podatkowych.

Wnioskodawca uważa, że nie był on zobowiązany do rozpoznania różnic kursowych od środków pieniężnych w związku z realizacją transakcji zabezpieczających FX Forward, ponieważ transakcje te zostały wykorzystane przez Banki do przeliczenia kwoty udzielonego kredytu z PLN na EUR i nie spowodowały żadnych przepływów środków pieniężnych między rachunkami należącymi do Spółki.

Różnice kursowe, co do zasady, mogą powstać, jeżeli w związku z dokonywanymi transakcjami zabezpieczającymi dochodzi do przepływu własnej waluty obcej. W ocenie Spółki w przypadku metody podatkowej, przy rzeczywistych kontraktach walutowych (z dostawą walut obcych), nie powstają różnice kursowe z tytułu rozliczenia transakcji, lecz wyłącznie różnice kursowe od własnych walut obcych w związku z rzeczywistym wpływem i wypływem posiadanych środków walutowych, z zastrzeżeniem, iż transfer środków pieniężnych ma miejsce z konta walutowego, stanowiącego własność Spółki. Zdaniem Spółki, przepis art. 15a ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT uzależnia wystąpienie różnic kursowych od zaistnienia zapłaty lub wystąpienia innej formy wypływu środków pieniężnych. W sytuacji wystąpienia „zapłaty” dochodzi do przelewu środków mającego na celu zaspokojenie wierzyciela i wygaszenia zobowiązania. Z kolei „inną formę wypływu środków pieniężnych” należy rozumieć szeroko jako wszelkie formy przekazania władztwa nad środkami pieniężnymi.

W ocenie Spółki, w analizowanym stanie faktycznym przepis art. 15a ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania, bowiem nie doszło do przekazania Spółce władztwa nad środkami pieniężnymi. Zawarcie transakcji zabezpieczających FX Forward miało na celu zabezpieczenie Spółki i Banków przed ryzykiem walutowym, poprzez ustalenie wysokości Kredytu Inwestycyjnego w EUR konwertowanego z Kredytu Budowlanego wypłaconego w PLN.

Spółka uważa, iż ewentualne przychody lub koszty wynikające z różnic kursowych Spółka będzie realizować w chwili spłaty Kredytu Inwestycyjnego. Charakter tych skutków będzie wynikał z kształtowania się kursów walutowych w chwili spłaty Kredytu Inwestycyjnego. Stanowisko Spółki w tym zakresie zostało także przedstawione w uzasadnieniu stanowiska Spółki w odniesieniu do pytania nr 4.

Podsumowując, w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward, w dniu konwersji Spółka nie była zobowiązana do rozpoznania różnic kursowych dla celów podatkowych.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3

Zdaniem Spółki, w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward, nie powstał po stronie Spółki w dniu konwersji przychód podatkowy na zasadach ogólnych wynikających z art. 12 ustawy o CIT.

W praktyce występują dwa rozliczenia transakcji walutowych Forward:

• rozliczenie rzeczywiste, w ramach którego następuje faktyczne przeniesienie prawa własności ze sprzedającego na kupującego w drodze fizycznego dostarczenia waluty bazowej kupującemu przez sprzedającego, w określonym terminie i miejscu w zamian za ekwiwalent w postaci waluty niebazowej,
  

• rozliczenie nierzeczywiste, w ramach których nie następuje fizyczna dostawa waluty bazowej, natomiast realizacja transakcji jest dokonywana poprzez rozliczenie między stronami różnicy pomiędzy kursem uzgodnionym w ramach transakcji Forward, a kursem bieżącym w odniesieniu do kwoty kontraktu, w drodze płatności dokonywanej przez jeden z podmiotów.
  
  
  

W przedstawionym opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, w przypadku uznania, iż doszło do rozliczenia instrumentów FX, zdaniem Spółki należałoby uznać, iż rozliczenie transakcji FX Forward miało charakter rzeczywisty. Rzeczywista realizacja kontraktu FX Forward polega na zamianie jednej waluty na drugą. Jeżeli kurs, po którym zamiana ta następuje, jest inny niż bieżący kurs rynkowy, to ewentualne zyski lub straty z tego tytułu nie są przychodem czy kosztem na zasadach ogólnych w rozumieniu ustawy o CIT. Różnice te wynikają wyłącznie z charakteru umowy, w ramach której strony ustaliły, że w przyszłości dokonają transakcji wymiany waluty po określonym kursie. W związku z rozliczeniem transakcji FX Forward opisanych we wniosku doszło jedynie do wymiany przez Banki EUR w zamian za PLN po określonym kursie. Nie doszło natomiast do realizacji żadnych zysków lub strat.

Takie stanowisko zostało potwierdzone między innymi w interpretacji indywidualnej:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 6 lutego 2014 r. (sygn. akt IPPB5/423-897/13-2/IŚ), w której stwierdzono że: „W przypadku realizacji przez Spółkę rzeczywistych transakcji forward, czyli z dostawą waluty, nie powstanie przychód podatkowy, gdyż przy tego typu transakcjach dochodzi jedynie do zamiany aktywów (złotych na walutę lub odwrotnie). W przypadku kontraktów rzeczywistych wynik na transakcjach rzeczywistych ma swoje odzwierciedlenie w przychodach i kosztach uzyskania przychodów jedynie poprzez różnice kursowe, ustalone zgodnie z zasadami obowiązującymi podatnika dla celów podatku”;
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 stycznia 2013 r., nr IPPB5/423-1007/12-3/IŚ);
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 kwietnia 2015 r., nr IBPBI/2/4510-113/15/JD.
  
  
  

Przychody lub koszty podatkowe wyliczane w oparciu o zasady ogólne związane z realizacją kontraktu FX Forward mogłyby powstać jedynie w sytuacji, w której transakcja byłaby rozliczana w sposób nierzeczywisty (tj. poprzez wypłatę kwoty wynikającej z różnicy pomiędzy kursem ustalonym przez strony a kursem bieżącym). W analizowanej sytuacji nie nastąpiła jednak wypłata różnicy wynikającej z kontraktu, przez żadną ze stron. Tym samym, w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward, w dniu konwersji nie powstał po stronie Spółki przychód podatkowy na zasadach ogólnych wynikających z art. 12 ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4

Zdaniem Wnioskodawcy, na dzień spłaty Kredytu Inwestycyjnego w EUR (lub jego części), Spółka powinna skalkulować różnice kursowe wpływające na wynik podatkowy Spółki przy użyciu:

1. kursu, po jakim faktycznie pozyskała Kredyt Inwestycyjny. Należy w tym przypadku uznać, że:
   1. w odniesieniu do części Kredytu Inwestycyjnego wynikającego z konwersji, będą to kursy ustalone dla transakcji FX Forward oraz kurs indywidualnie wynegocjowany, tzn. kursy, które zostały zastosowane do przewalutowania Kredytu Budowlanego na Kredyt Inwestycyjny,
      
   2. w odniesieniu do dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego, wypłaconej (faktycznie przekazanej) Spółce 29 maja 2018 r. w EUR na jej konto walutowe, będzie to kurs średni ogłoszony przez Narodowy Bank Polski w ostatnim dniu roboczym poprzedzającym uzyskanie tej transzy przez Spółkę (tj. średni kurs NBP ogłoszony w dniu 28 maja 2018 r );
2. kursu, po jakim Spółka zakupi EUR w celu dokonania spłaty Kredytu Inwestycyjnego lub jego części w chwili dokonania tej spłaty. Jeśli Spółka wykorzysta do spłaty własne środki pieniężne posiadane w EUR, kursem właściwym będzie kurs średni Narodowego Banku Polskiego z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień spłaty Kredytu Inwestycyjnego.
   
   

Zgodnie z art. 15a ust. 2 pkt 5 ustawy o CIT, dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni. Natomiast zgodnie z art. 15a ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Zgodnie z art. 15a ust. 4 ustawy o CIT, przy obliczaniu różnic kursowych, o których mowa w ust. 2 i 3, uwzględnia się kursy faktycznie zastosowane w przypadku sprzedaży lub kupna walut obcych oraz otrzymania należności lub zapłaty zobowiązań. W pozostałych przypadkach, a także, gdy do otrzymanych należności lub zapłaty zobowiązań nie jest możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu, stosuje się kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień. Tak jak Wnioskodawca wskazał w uzasadnieniu do pytania nr 1, Spółka będzie mogła rozpoznać dla celów CIT różnice kursowe na Kredycie Inwestycyjnym w dniu spłaty tego kredytu (lub jego części). Spółka uważa, iż kurs faktycznie zastosowany to taki, po jakim dokonuje się wyceny w danym dniu transakcji walutowej (przeliczenia waluty obcej). Z tego względu, zdaniem Wnioskodawcy, na dzień spłaty Kredytu Inwestycyjnego w EUR (lub jego części), Spółka powinna skalkulować różnice kursowe od tego kredytu wpływające na wynik podatkowy Spółki przy użyciu:

1. kursu, po jakim faktycznie pozyskała Kredyt Inwestycyjny. Należy w tym przypadku uznać, że:
   1. w odniesieniu do części Kredytu Inwestycyjnego wynikającego z konwersji będą to kursy ustalone dla transakcji FX Forward oraz kurs indywidualnie wynegocjowany, tzn. kursy, które zostały zastosowane do przewalutowania Kredytu Budowlanego na Kredyt Inwestycyjny);
      
   2. w odniesieniu do dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego, wypłaconej (faktycznie przekazanej) Spółce 29 maja 2018 r. w EUR na jej konto walutowe będzie to kurs średni ogłoszony przez Narodowy Bank Polski w ostatnim roboczym poprzedzającym uzyskanie tej transzy przez Spółkę (tj. kurs NBP z 28 maja 2018 r).
2. kursu po jakim Spółka zakupi EUR w celu dokonania spłaty Kredytu Inwestycyjnego lub jego części w chwili dokonania tej spłaty. Jeśli Spółka nie kupi EUR w chwili spłaty Kredytu Inwestycyjnego (lub jego części), tylko wykorzysta do spłaty własne środki pieniężne posiadane w EUR, kursem właściwym będzie kurs średni Narodowego Banku Polskiego z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień spłaty Kredytu Inwestycyjnego.
   
   

Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych, np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 10 kwietnia 2015 r., nr IBPBI/2/4510-112/15/JD, w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 25 lutego 2010 r., nr IBPBI/2/423-1483/09/JD.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 5

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 15c ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. będzie miał zastosowanie w 2018 r. jedynie do odsetek od dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego wypłaconej (faktycznie przekazanej) Spółce 29 maja 2018 roku oraz do odsetek od Skapitalizowanej części Kredytu Budowlanego (konwertowanego następnie na Kredyt Inwestycyjny).

Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175; dalej: „Ustawa zmieniająca”), do odsetek od kredytów (pożyczek), w przypadku których kwota udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki) została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy art. 15c lub art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6, 7b, 7g i 7h ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r.

Z dniem 1 stycznia 2018 r. do ustawy o CIT wprowadzone zostały zmiany w zakresie ograniczeń w uznawaniu za koszty podatkowe kosztów finansowania dłużnego. Zgodnie ze zmienionym art. 15c ustawy o CIT, od 1 stycznia 2018 r. zasadą jest, iż podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Niemniej jednak, przepis art. 7 Ustawy zmieniającej stanowi, iż do odsetek od kredytów (pożyczek), w przypadku których kwota udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki) została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy art. 15c lub art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6, 7b. 7g i 7h Ustawy zmienianej w art. 2 (czyli ustawy o CIT), w brzmieniu dotychczasowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że jeśli kwota kredytu/pożyczki udzielonego przed 1 stycznia 2018 r. została podatnikowi faktycznie przekazana przed 1 stycznia 2018 r., do takiego kredytu/pożyczki nie będzie miał zastosowania art. 15c ustawy o CIT w brzmieniu nadanym mu przez Ustawę zmieniającą aż do końca 2018 r. Od 1 stycznia 2019 r. do takich pożyczek/kredytów będą miały już zastosowanie nowe regulacje.

Przenosząc powyższe na grunt przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należy wskazać, iż kwota dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego została Spółce faktycznie przekazana (wypłacona) 29 maja 2018 roku. W związku z powyższym, przytoczony art. 7 Ustawy zmieniającej nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do tej transzy Kredytu Inwestycyjnego, a tym samym do odsetek od dodatkowej transzy kredytu będzie miał zastosowanie art. 15c ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r.

Odnosząc się natomiast do odsetek od Skapitalizowanej części Kredytu Budowlanego (konwertowanego następnie na Kredyt Inwestycyjny), zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku kiedy odsetki od kredytu podlegają kapitalizacji, to z datą takiej kapitalizacji przyjąć należy, że zobowiązanie z tytułu należnych odsetek mające charakter uboczny w stosunku do zobowiązania głównego (zobowiązania odpowiadającego kwocie udzielonego kredytu), przekształca się w zobowiązanie główne z tytułu kredytu odpowiadające kwocie skapitalizowanych odsetek. Kapitalizację odsetek należy traktować jako spłatę odsetek oraz zwiększenie kwoty głównej kredytu. Tym samym należy uznać, iż w momencie kapitalizacji dochodzi do „udzielenia” nowej kwoty kredytu w wysokości wartości kapitalizowanych odsetek.

Z datą kapitalizacji dochodzi bowiem – za zgodą stron – do uregulowania jednego zobowiązania (zobowiązania odsetkowego) i do powstania nowego zobowiązania (zobowiązania z tytułu zwiększenia/udzielenia kwoty kredytu). W przeciwieństwie do pierwszego z tych zobowiązań (zobowiązania odsetkowego), z którym nie wiąże się obowiązek zapłaty odsetek od kwoty tego zobowiązania (zapłaty odsetek od odsetek), drugie z nich ten obowiązek będzie rodziło. Zatem w sensie ekonomicznym i cywilistycznym efekt kapitalizacji odsetek jest analogiczny jak w sytuacji, w której dłużnik spłaca wierzycielowi kwotę należnych odsetek, zaś wierzyciel kwotę tę przekazuje „zwrotnie” dłużnikowi tytułem kredytu.

W świetle powyższego, do odsetek od Skapitalizowanej części Kredytu Budowlanego (konwertowanego następnie na Kredyt Inwestycyjny) po dniu 31 grudnia 2017 r., stosownie do art. 7 Ustawy Zmieniającej, zastosowanie znajdą przepisy art. 15c ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają interpretacje podatkowe, które zostały wydane w odniesieniu do analogicznego zagadnienia powstałego na gruncie zmiany przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji wprowadzonych ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. (Dz. U. z 2014, poz. 1328) o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw. Przykładowo w interpretacji z 17 stycznia 2018 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.272.2017.1.AM, wskazano, iż: „(...) Z uwagi na fakt, że umowa pożyczki ma charakter konsensualny, w treści art. 7 ust. 1 ustawy zmieniającej ustawodawca zawarł postanowienie, iż przepisy w brzmieniu zmienionym ustawą nie znajdą zastosowania w przypadku tych umów pożyczek, w których świadczenie wierzyciela (pożyczkodawcy) „w sposób realny” zostało przez ten podmiot wykonane przed 1 stycznia 2015 r. Prawotwórcze znaczenie ma wiec „faktyczne przekazanie” kwoty pożyczki, czyli jej realne wydanie pożyczkobiorcy. Nie oznacza to jednak, że dla celów przepisów o niedostatecznej kapitalizacji ustawodawca definiuje umowę pożyczki wyłącznie jako umowę, w przypadku której dochodzi do faktycznego przekazania po dniu 31 grudnia 2014 r. przez wierzyciela na rzecz dłużnika środków pieniężnych (gotówki). Skoro stosowanie do odsetek od pożyczek odpowiednich przepisów (sprzed zmiany, bądź po zmianie) determinowane jest momentem faktycznego otrzymania pożyczki, to w kontekście tak przedstawionego stanu faktycznego – do skapitalizowanych po 1 stycznia 2015 r. odsetek i doliczonych do kwoty głównej pożyczki, rozumianych w świetle powyższych wyjaśnień jako nowa pożyczka (ponieważ nastąpi zwiększenie kwoty głównej pożyczki), będą miały zastosowanie zasady, wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r.”.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, art. 15c ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. będzie miał zastosowanie w 2018 r. jedynie do odsetek od dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego wypłaconej (faktycznie przekazanej) Spółce 29 maja 2018 roku oraz do odsetek od Skapitalizowanej części Kredytu Budowlanego (konwertowanego następnie na Kredyt Inwestycyjny).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 6

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 7 Ustawy zmieniającej, przepisy art. 15c ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. nie będą miały zastosowania w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. do odsetek od Kredytu Inwestycyjnego w odniesieniu do tej części kwoty, która została faktycznie przekazana Spółce przed dniem 1 stycznia 2018 r. (jako Kredyt Budowlany), skutkiem czego odsetki od tej części kwoty Kredytu Inwestycyjnego podlegać będą zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. zgodnie z przepisami ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r.

Jak wskazano powyżej, z dniem 1 stycznia 2018 r. do ustawy o CIT wprowadzone zostały zmiany w zakresie ograniczeń w uznawaniu za koszty podatkowe kosztów finansowania dłużnego. Zgodnie ze zmienionym art. 15c ustawy o CIT, od 1 stycznia 2018 r. zasadą jest, iż podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Niemniej jednak, przepis art. 7 Ustawy zmieniającej stanowi, iż do odsetek od kredytów (pożyczek), w przypadku których kwota udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki) została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy art. 15c lub art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6, 7b. 7g i 7h ustawy zmienianej w art. 2 (czyli ustawy o CIT), w brzmieniu dotychczasowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że jeśli kwota kredytu/pożyczki udzielonego przed 1 stycznia 2018 r. została podatnikowi faktycznie przekazana przed 1 stycznia 2018 r., do takiego kredytu/pożyczki nie będzie miał zastosowania art. 15c ustawy o CIT w brzmieniu nadanym mu przez Ustawę zmieniającą aż do końca 2018 r. Od 1 stycznia 2019 r. do takich pożyczek/kredytów będą miały już zastosowanie nowe regulacje.

Należy przy tym wskazać, iż bez znaczenia dla stosowania powyższej reguły pozostaje fakt, czy pożyczka/kredyt została udzielona przez podmiot powiązany czy też podmiot trzeci (jak w przedstawionym opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego), ponieważ powyższy przepis odnosi się do wszystkich kredytów/pożyczek udzielonych przed 1 stycznia 2018 r., w przypadku których kwota kredytu/pożyczki została faktycznie przekazana przed 1 stycznia 2018 r. Za taką interpretacją przemawia przede wszystkim wykładnia językowa tego przepisu. Ustawa zmieniająca nie nawiązuje bowiem w art. 7 do odsetek od kredytów/pożyczek udzielonych przez podmioty powiązane, lecz do kwoty „udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki)”. A zatem hipotezą tego przepisu objęte są zarówno pożyczki/kredyty od podmiotów powiązanych, jak i podmiotów trzecich (w szczególności banków).

Inna interpretacja tego przepisu mogłaby doprowadzić do sytuacji, w której odsetki od pożyczek/kredytów od podmiotów niepowiązanych podlegałyby surowszym ograniczeniom niż od podmiotów powiązanych. Stosowanie w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. ustawy o CIT w brzmieniu nadanym przez Ustawę zmieniającą tylko do odsetek od pożyczek/kredytów udzielonych przez podmioty niepowiązane mogłoby potencjalnie doprowadzić do sytuacji, w której odliczalność kosztów finansowania dłużnego udzielonego przez podmioty niepowiązane podlegałaby większym ograniczeniom na gruncie obecnej regulacji art. 15c ustawy o CIT, niż odliczalność kosztów finansowania przez podmioty powiązane (podlegające wciąż pod regulacje o cienkiej kapitalizacji obowiązujące do końca 2017 r.).

Niewątpliwie, wprowadzenie takiego rozróżnienia nie było zamiarem ustawodawcy, który sam w uzasadnieniu do Ustawy zmieniającej (str. 14 uzasadnienia) wskazuje, że stosowanie regulacji limitującej wysokość płaconych odsetek tylko do relacji z podmiotami powiązanymi można uzasadnić tym, iż zasadniczo tylko w tego rodzaju relacjach występuje ryzyko nierynkowych zachowań. A zatem, skoro ryzyko nierynkowego zawyżenia kosztów finansowania występuje w przypadku finansowania przez podmioty powiązane, nieracjonalnym byłoby stosowanie ograniczenia odliczalności odsetek tylko do pożyczek/kredytów otrzymanych od podmiotów niepowiązanych. Takim sytuacjom może tylko skutecznie zapobiegać stosowanie równych zasad do wszystkich pożyczek udzielonych przed 1 stycznia 2018 r., w przypadku których kwota pożyczki/kredytu została przekazana przed 1 stycznia 2018 r.

W uzasadnieniu do art. 7 Ustawy zmieniającej (str. 114) ustawodawca wskazał również na cel jego wprowadzenia, a mianowicie zachowanie praw nabytych przez podatnika w odniesieniu do finansowania, które zostało faktycznie otrzymane przed wejściem w życie zmienionego art. 15c, czyli przed 1 stycznia 2018 r. W uzasadnieniu wyraźnie wskazano, iż przepis nakazuje stosowanie dotychczasowej regulacji dotyczącej cienkiej kapitalizacji do umów pożyczek (kredytów), w przypadku których kwota pożyczki (kredytu) została podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie ustawy, nie dłużej jednak niż do końca 2018 r. Termin ten jest skorelowany z datą obowiązku stosowania przez państwa członkowskie UE dyrektywy ATAD (tj. Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego).

Ponadto, jak Wnioskodawca wskazał powyżej, na gruncie Ustawy zmieniającej nie istnieje rozróżnienie na pożyczki/kredyty otrzymane od podmiotów powiązanych i otrzymane od podmiotów niepowiązanych. Nowe regulacje dotyczą wszystkich pożyczek/kredytów zaciąganych przez podatników. Również przepisy przejściowe nie zawierają takiego rozgraniczenia, a uznanie, iż art. 7 Ustawy zmieniającej obejmuje tylko jedną grupę pożyczek/kredytów, byłoby nieuzasadnione.

W związku z tym, art. 7 Ustawy zmieniającej należy interpretować w taki sposób, że w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. o stosowaniu ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r. lub w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. decyduje moment udzielenia pożyczki/kredytu i przekazania środków, a nie to, przez kogo pożyczka/kredyt został(a) udzielona/-y.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż odsetki od tej części kwoty Kredytu Inwestycyjnego która została faktycznie otrzymana przez Spółkę przed 1 stycznia 2018 r., nie podlegają w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. ograniczeniom wynikającym z art. 15c ustawy o CIT w brzmieniu nadanym temu przepisowi od 1 stycznia 2018 r. przez Ustawę zmieniającą. Do odliczania tych odsetek mają natomiast w powyższym okresie pełne zastosowanie przepisy ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają interpretacje podatkowe, które zostały już wydane na gruncie zmienionych przepisów przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Przykładem takich interpretacji są:

• interpretacja z 16 marca 2018 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.19.2018.1.PH;
  

• interpretacja z 5 lipca 2018 r. nr 0114-KDIP2-2.4010.225.2018.1.AM;
  

• interpretacja z 16 marca 2018 r. nr 0111-KDIB1-2 4010.42.2018.1.MS;
  

• interpretacja z 21 marca 2018 r. nr 0114-KDIP2-2.4010.41.2018.1.SO.
  
  
  

Fakt, iż Kredyt Budowalny w PLN został skonwertowany na Kredyt Inwestycyjny w EUR nie wpływa na wyżej wskazane konkluzje. Konwersja polegała na zmianie typu kredytu (z budowlanego średnioterminowego na inwestycyjny długoterminowy) oraz przewalutowaniu kredytu i zmianie warunków finansowania. Konwersja Kredytu Budowlanego na Kredyt Inwestycyjny nie stanowiła odnowienia (nowacji) w rozumieniu artykułu 506 § 1 Kodeksu Cywilnego. W 2018 r. doszło jedynie to faktycznego przekazania dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego wypłaconej (faktycznie przekazanej) Spółce 29 maja 2018 r. Kwota Kredytu Inwestycyjnego (przekonwertowanego z Kredytu Budowlanego) nie została faktycznie przekazana Spółce w 2018 r. Do faktycznego przekazania tej części kwoty kredytu Spółce przez Banki doszło przed dniem wejścia w życie Ustawy zmieniającej.

Podsumowując, zgodnie z art. 7 Ustawy zmieniającej, przepisy art. 15c ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. nie będą miały zastosowania w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. do odsetek od Kredytu Inwestycyjnego, w odniesieniu do tej części kwoty, która została faktycznie przekazana Spółce przed dniem 1 stycznia 2018 r. (jako Kredyt Budowlany), skutkiem czego odsetki od tej części kwoty Kredytu Inwestycyjnego podlegać będą zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. zgodnie z przepisami ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie:

• zasad rozpoznawania różnic kursowych w związku konwersją (i związanym z nią przewalutowaniem) Kredytu Budowlanego na Kredyt Inwestycyjny – jest prawidłowe;
  

• braku konieczności rozpoznania różnic kursowych w dniu konwersji w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward – jest prawidłowe;
  

• braku powstania przychodu na zasadach ogólnych w dniu konwersji w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward – jest prawidłowe;
  

• sposobu kalkulacji różnic kursowych na dzień spłaty Kredytu Inwestycyjnego (lub jego części) w EUR – jest prawidłowe;
  

• zastosowania art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jedynie w odniesieniu do odsetek od dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego wypłaconej w 2018 r. oraz do odsetek od Skapitalizowanej części Kredytu Budowlanego (konwertowanego następnie na Kredyt Inwestycyjny), gdzie kapitalizacja nastąpiła w 2018 r. – jest prawidłowe;
  

• braku zastosowania art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do odsetek od tej części Kredytu Inwestycyjnego, która została wypłacona Spółce przed 2018 r. – jest prawidłowe.
  
  

Na wstępie zaznaczyć należy, że istota różnic kursowych polega na zwiększeniu lub zmniejszeniu równowartości w złotówkach kwoty wyrażonej w innej walucie, wynikającej z zastosowania do jej przeliczenia na złotówki w różnych momentach innych kursów walut.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm., dalej: „updop”), podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie art. 15a, albo przepisów o rachunkowości, pod warunkiem, że w okresie, o którym mowa w ust. 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez podmioty uprawnione do ich badania. W związku z tym, że rachunkowość prowadzona jest w złotych, a podatnik może ponosić koszty lub uzyskiwać przychody także w walutach obcych, zachodzi konieczność stosowania odpowiednich przeliczeń celem ustalenia rzeczywiście poniesionego kosztu bądź osiągniętego przychodu. Jak wynika z powołanego przepisu sposób rozliczania według reguł określonych w art. 15a updop jest obowiązujący dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych, chyba, że spełniając przesłanki ustawowe, dokonają oni wyboru metody według przepisów o rachunkowości.

Jak wynika z opisu sprawy, Spółka oblicza różnice kursowe dla celów podatkowych stosując zasady wynikające z art. 15a udpop. W myśl postanowień tego przepisu, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Stosownie do art. 15a ust. 2 updop, dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;
4. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
   
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
   
   

Natomiast art. 15a ust. 3 updop stanowi, że ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
   
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
   
3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;
   
4. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
   
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
   
   

W przepisach art. 15a ust. 2 i 3 ustawy ustawodawca przewidział zamknięty katalog przypadków, w których powstają różnice kursowe dla celów podatkowych. A zatem, dla podatników ustalających różnice kursowe na podstawie art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (różnice kursowe podatkowe), różnice kursowe powiększające odpowiednio przychody albo koszty uzyskania przychodów powstają wyłącznie w powyższych przypadkach. Powołane powyżej przepisy określają sytuacje, kiedy powstają podatkowe różnice kursowe mające wpływ na wysokość podstawy opodatkowania, m.in.:

• gdy wartość przychodu należnego w walucie obcej w dniu jego powstania dla celów podatkowych jest inna niż jego wartość w dniu faktycznego otrzymania;
  

• gdy wartość kosztu podatkowego w walucie obcej w dniu jego zarachowania jest inna niż jego wartość w dniu zapłaty;
  

• wartość środków (wartości pieniężnych) w walucie obcej w dniu ich nabycia (wpływu na rachunek bankowy) jest inna niż ich wartość w dniu ich wypływu z tego rachunku.
  
  
  

Podkreślenia wymaga, że w świetle przepisów art. 15a ust. 1 i ust. 2 updop – dla powstania podatkowych różnic kursowych koniecznym jest, aby jednocześnie dane zdarzenie było wyrażone w walucie obcej i zapłata nastąpiła w walucie obcej. Niespełnienie któregoś z tych warunków skutkuje tym, że nie powstają różnice kursowe dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Przepisy art. 15a ust. 2 i ust. 3 updop pozwalają zarówno po stronie przychodów, jak i po stronie kosztów wyodrębnić następujące kategorie różnic kursowych:

• różnice kursowe wprost związane z działalnością gospodarczą, której skutkiem jest powstanie należnych przychodów bądź poniesienie kosztów – tzw. różnice kursowe transakcyjne (art. 15 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz ust. 3 pkt 1 i 2 updop);
  

• różnice kursowe od posiadanych w walucie obcej własnych środków pieniężnych lub wartości pieniężnych (substytutów pieniądza w postaci papierów wartościowych, jak np. akcje, obligacje, a także środków płatniczych, jak np. czeki, akredytywy i inne) z tytułu obrotu tych środków pieniężnych lub wartości pieniężnych – tzw. różnice kursowe od własnych środków pieniężnych (art. 15a ust. 2 pkt 3 i ust. 3 pkt 3 updop);
  

• różnice kursowe związane z operacjami finansowymi w formie udzielenia/otrzymania kredytu/pożyczki (art. 15a ust. 2 pkt 4 i 5 oraz ust. 3 pkt 4 i 5 updop).
  
  
  

Są to niezależne od siebie kategorie różnic kursowych, jednak w przypadku zapłaty za zobowiązania w walucie obcej (koszty) mogą występować równocześnie różnice transakcyjne oraz różnice kursowe od własnych środków pieniężnych.

Ponadto, jak stanowi art. 15a ust. 4 updop, przy obliczaniu różnic kursowych, o których mowa w ust. 2 i 3, uwzględnia się kursy faktycznie zastosowane w przypadku sprzedaży lub kupna walut obcych oraz otrzymania należności lub zapłaty zobowiązań. W pozostałych przypadkach, a także gdy do otrzymanych należności lub zapłaty zobowiązań nie jest możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu, stosuje się kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Spółka w celu sfinansowania budowy Centrum Handlowego, zawarła umowę kredytową („Umowa”), na podstawie której otrzymała od Banków kredyt wyrażony w PLN („Kredyt Budowlany”), który został wypłacony Spółce w tejże walucie przed końcem 2017 r. W 2018 r. doszło do kapitalizacji odsetek od Kredytu Budowlanego, w rezultacie czego nastąpiła zmiana salda udzielonego kredytu. W konsekwencji, Kredyt Budowlany został zwiększony w 2018 r. o kwotę stanowiącą wartość skapitalizowanych w 2018 r. odsetek („Skapitalizowana część Kredytu Budowlanego”). Zgodnie z postanowieniami Umowy, Kredyt Budowlany udzielony w PLN podlega konwersji na kredyt inwestycyjny wyrażony w EUR („Kredyt Inwestycyjny”). Konwersja polega na zmianie typu kredytu z budowlanego średnioterminowego na inwestycyjny długoterminowy, zmianie waluty kredytu oraz zmianie warunków finansowania. Kredyt Inwestycyjny stanowi stałą kwotę i jest on spłacalny w EUR.

Ad. 1

Wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym zadanego pytania nr 1 dotyczą ustalenia, czy w związku z konwersją (i związanym z nią przewalutowaniem) na dzień konwersji Kredytu Budowlanego na Kredyt Inwestycyjny doszło do powstania po stronie Spółki różnic kursowych od przewalutowanego kredytu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych oraz czy będą powstawać różnice kursowe wpływające na wynik podatkowy Spółki w dniu spłaty Kredytu Inwestycyjnego w EUR (lub jego części).

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że samo przewalutowanie kredytu polegające na przeliczeniu kwoty kredytu z PLN na EUR po ustalonym przez strony kursie, nie stanowi spłaty dotychczasowego zobowiązania, a polega jedynie na zmianie waluty, w której wyrażone zostało zobowiązanie. Wobec powyższego, czynność ta jest neutralna podatkowo i nie wywołuje skutków podatkowych w postaci rozpoznania podatkowych różnic kursowych, bowiem nie dochodzi do spłaty kredytu w walucie obcej.

Odnosząc się natomiast do skutków podatkowych powstałych w związku ze spłatą zobowiązania zauważyć należy, że od dnia zawarcia umowy o przewalutowanie, zobowiązanie wobec Banków zostało ustalone w walucie obcej, a jego spłata również będzie dokonywana w walucie obcej, tym samym Spółka będzie zobowiązana do rozpoznawania różnic kursowych dla celów podatkowych w momencie spłaty zobowiązania.

Oznacza to, że po dacie zawarcia umowy o przewalutowanie Spółka zobowiązana będzie w związku ze spłatą Kredytu Inwestycyjnego na rzecz Banków, do rozpoznawania przychodów, bądź kosztów podatkowych z tytułu różnic kursowych, czyli:

• w przypadku gdy, w dniu spłaty kredytu (całości lub części) na rzecz Banków, jego wartość będzie wyższa od wartości kredytu walutowego (odpowiednio całości lub części) ustalonej w umowie o przewalutowanie, Wnioskodawca rozpozna koszt podatkowy;
  

• w przypadku gdy, w dniu spłaty kredytu (całości lub części) na rzecz Banków, jego wartość będzie niższa od wartości kredytu walutowego (odpowiednio całości lub części) ustalonej w umowie o przewalutowanie, Wnioskodawca rozpozna przychód podatkowy.
  
  
  

W związku z powyższym, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w związku z konwersją (i związanym z nią przewalutowaniem) na dzień konwersji Kredytu Budowlanego na Kredyt Inwestycyjny nie doszło do powstania w Spółce różnic kursowych od przewalutowanego kredytu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Natomiast powstaną różnice kursowe wpływające na wynik podatkowy Spółki w dniu spłaty Kredytu Inwestycyjnego w EUR (lub jego części) przez Spółkę.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Ad. 2 i 3

Jak wskazano również w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, w związku z zawarciem Umowy i zaciągnięciem Kredytu Budowlanego oraz planowaną konwersją tego kredytu na Kredyt Inwestycyjny w EUR, Banki i Spółka zawarły transakcje zabezpieczające („FX Forward”), zgodnie z którymi Banki zobowiązały się do kupna od Spółki EUR w dniu dokonania konwersji po ustalonym z góry kursie. Zgodnie z Umową, do przewalutowania części Kredytu Budowlanego wyrażonego w PLN na Kredyt Inwestycyjny wyrażony w EUR został zastosowany kurs z transakcji zabezpieczających, a do przewalutowania pozostałej części kredytu został zastosowany indywidualnie wynegocjowany w 2018 r. kurs wymiany EUR/PLN. Celem zawarcia powyższych transakcji zabezpieczających było zabezpieczenie Spółki przed ryzykiem związanym z niekorzystnym ukształtowaniem się kursu EUR/PLN w momencie konwersji/przewalutowania Kredytu Budowlanego. Poprzez zawarcie transakcji FX Forward Spółka zagwarantowała sobie możliwość wymiany waluty w dniu przewalutowania po określonym z góry kursie.

W związku z powyższym Wnioskodawca w zakresie pytania nr 2 i 3 zgłosił wątpliwość dotyczącą ustalenia, czy w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward w dniu konwersji Spółka była zobowiązana do rozpoznania różnic kursowych dla celów podatkowych oraz do rozpoznania przychodu podatkowego na zasadach ogólnych wynikających z art. 12 updop.

Mając na uwadze ww. wątpliwość należy w pierwszej kolejności zaznaczyć, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384, z późn. zm.), instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy są finansowe kontrakty terminowe oraz inne równoważne instrumenty finansowe rozliczane pieniężnie, umowy forward dotyczące stóp procentowych, swapy akcyjne, swapy na stopy procentowe, swapy walutowe.

W aspekcie podatku dochodowego od osób prawnych walutowe transakcje terminowe wykorzystywane są w celu zabezpieczenia firm przed niekorzystnymi zmianami kursów walut w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Są to instrumenty pochodne, ponieważ ich cena (wartość) jest uzależniona od kształtowania się ceny instrumentu, na który opiewają. Cechą konstytutywną pochodnych instrumentów finansowych jest natomiast ich oparcie na tzw. instrumentach bazowych, w tym walutach obcych. Są to instrumenty dające prawo, możliwość lub powodujące zobowiązanie do zawarcia określonych transakcji walutowych w przyszłości. Do transakcji terminowych zalicza się m.in. forward, opcje, swap, oraz futures.

Normatywne definicje wszystkich tych instrumentów pochodnych zawiera wydane na podstawie ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2018 r., poz. 395, z późn. zm.) rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad uznawania metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych (Dz. U. Nr.149, poz. 1674, z późn. zm.).

W myśl tego rozporządzenia kontrakt forward – to umowa nakładająca na jedną stronę obowiązek dostarczenia, a na drugą odbioru aktywów o określonej ilości, w określonym terminie w przyszłości i po określonej cenie, ustalonej w terminie zawierania kontraktu.

Kontrakty forward nakładają na inwestora obowiązek rozliczenia ceny (kontrakty nierzeczywiste) lub nabycia instrumentu bazowego (kontrakty rzeczywiste) również wtedy, gdy jego cena nie będzie dla niego korzystna.

W przypadku transakcji terminowych wyróżniamy transakcje:

• rzeczywiste, w których następuje faktyczne przeniesienie prawa własności ze sprzedającego na kupującego w drodze fizycznego dostarczenia instrumentu bazowego kupującemu przez sprzedającego, w określonym terminie i miejscu w zamian za ekwiwalent pieniężny oraz
  

• nierzeczywiste, w których nie następuje fizyczna dostawa instrumentu bazowego, natomiast realizacja transakcji jest dokonywana poprzez rozliczenie między stronami różnicy cen.
  
  
  

W rozpatrywanej sprawie, jak wynika z jej opisu, mamy do czynienia z transakcjami o charakterze rzeczywistym.

Skutki transakcji terminowych są efektywne podatkowo. Z uwagi na to, że celem tych transakcji (poza transakcjami o charakterze spekulacyjnym) jest zabezpieczenie się przed wahaniami kursów walut, tj. przed ryzykiem kursowym, a zatem zabezpieczenie źródła przychodów – to należy uznać, że w tym przypadku realizowana jest podstawowa przesłanka kosztu podatkowego, określona w art. 15 ust. 1 updop, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Różnice wynikające z wyceny instrumentu bazowego pomiędzy wartością przewidzianą w kontrakcie i wartością w dniu jego realizacji mogą stanowić zysk będący przychodem podatkowym lub stratę zaliczaną do kosztów podatkowych.

Kontrakty walutowe są jednak rozliczane w specyficzny sposób, co jest źródłem wielu kontrowersji związanych ze sposobem ich opodatkowania, w tym odzwierciedlenia przeprowadzonych operacji w rachunku podatkowym zgodnie z ich ekonomicznym sensem. Konsekwencje podatkowe (sposób i moment ujęcia w przychodach i kosztach) zależą przede wszystkim od tego czy transakcja ma charakter rzeczywisty, czy też nierzeczywisty – a mianowicie syntetycznie rzecz ujmując:

• przy kontraktach rzeczywistych dochodzi do zamiany aktywów (złotych na walutę lub odwrotnie), a rzeczywisty przepływ środków pieniężnych nie spowoduje powstania ani przychodu, ani kosztu podatkowego. Wypływ waluty – któremu towarzyszy przeniesienie prawa własności – spowoduje obowiązek wyliczenia podatkowych różnic kursowych wynikających z kontraktu, które w rachunku podatkowym ustalane są jako przychód lub koszt. Różnice kursowe w rozumieniu updop mogą występować jedynie w związku z wydatkowaniem (wypływem) waluty uprzednio nabytej na podstawie takiego kontraktu, np. zapłaty swoich zobowiązań. W związku ze sprzedażą walut obcych (wypływ) powstaną różnice kursowe od własnych środków walutowych, wynikające z różnicy wartości w dacie wpływu waluty obcej oraz jej wypływu. Składnikiem wyniku podatkowego są ponadto inne elementy związane z kontraktem, jak np. zapłacona premia opcyjna (o ile występuje) czy inne wydatki, które są ujmowane odpowiednio po stronie kosztów lub przychodów podatkowych;
  

• przy kontraktach nierzeczywistych, tj. gdy nie ma miejsca dostawa instrumentu bazowego, różnice z wyceny instrumentu bazowego lub inaczej kwota rozliczenia (wartość z kontraktu i wartość z dnia realizacji) może być natomiast ujęta w przychodach podatkowych (zysk) lub w kosztach uzyskania przychodów (strata).
  
  
  

Przechodząc do kwestii ewentualnego rozpoznania różnic kursowych w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward należy wziąć pod uwagę przepisy art. 15a ust. 2 pkt 3 i art. 15a ust. pkt 3 updop, definiujące tzw. różnice kursowe od własnych środków pieniężnych.

Sens ekonomiczny różnic kursowych od własnych środków pieniężnych polega na odzwierciedleniu rzeczywistych przysporzeń i strat podatnika z tytułu obrotu własnymi środkami i wartościami pieniężnymi w walucie obcej. Powstanie różnic kursowych od środków własnych w walucie obcej jest oderwane od istoty ekonomicznej operacji gospodarczych skutkujących ruchem waluty na rachunku, tj. nie ma znaczenia czy związane są z zapłatą kosztu podatkowego. W konsekwencji, każda wypłata środków pieniężnych w walucie obcej skutkuje powstaniem tego rodzaju różnic. Co istotne, różnic takich nie ustala się na okoliczność otrzymania lub nabycia środków i wartości pieniężnych, lecz są one ustalane na okoliczność wypływu środków i wartości pieniężnych w sensie wyzbycia się ich. Dopiero porównanie wartości waluty obcej z dnia jej wpływu z wartością z dnia jej wypływu pozwala ocenić skutki ryzyka kursowego.

Samo przechowywanie przez podatnika walut obcych i zmiana ich kursu nie powoduje powstania tego rodzaju różnic kursowych.

Różnice kursowe od własnych środków lub wartości pieniężnych ustala się w zależności od źródła pochodzenia walut (otrzymane, zakupione), co do zasady, po kursie faktycznie zastosowanym z odpowiednich dni (kursem fatycznym może być też kurs z kontraktu forward) lub w uzasadnionej sytuacji po urzędowym kursie średnim NBP na podstawie art. 15a ust. 4 updop, który to przepis stanowi, że: „Przy obliczaniu różnic kursowych, o których mowa w ust. 2 i 3, uwzględnia się kursy faktycznie zastosowane w przypadku sprzedaży lub kupna walut obcych, otrzymania należności lub zapłaty zobowiązań. W pozostałych przypadkach, a także gdy do otrzymanych należności lub zapłaty zobowiązań nie jest możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu, stosuje się kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień”.

Znaczenie przytoczonego wyżej przepisu jest takie, że jeżeli podatnik nie kupuje, ani nie sprzedaje waluty lub nie następuje faktyczne (rzeczywiste) zastosowanie kursu waluty – tj. nie dochodzi do przewalutowania otrzymywanej należności lub płaconego zobowiązania (np. przez bank do przeliczenia wpływu środków z tytułu otrzymywanej należności lub wypływu środków z tytułu zapłaty zobowiązania po konkretnym, rzeczywistym kursie przeliczeniowym), wówczas stosuje się kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień.

W rozpatrywanej sprawie – jeśli chodzi o różnice kursowe z tytułu rzeczywistych transakcji forward – przede wszystkim należy zwrócić uwagę na następującą kwestię. Spółka podała we wniosku, że stosuje tzw. podatkową metodę ustalania różnic kursowych, określoną w art. 15a updop. W związku z tym podkreślenia wymaga, że różnice walutowe, które wynikają z różnicy kursu umówionego (terminowego) i kursu bankowego z dnia transakcji (bieżącego), określane w praktyce jako różnice „na forwardzie” (w przypadku gdy kurs kupna/sprzedaży (kurs terminowy) waluty w dniu realizacji transakcji jest inny niż obowiązujący w tym dniu kurs bankowy kupna/sprzedaży) – nie stanowią podatkowych różnic kursowych, bo nie są to faktycznie zrealizowane różnice kursowe zdefiniowane w przepisach art. 15a updop. Jednocześnie wspomniane różnice „na forwardzie” rzeczywistym nie stanowią kategorii przychodów i kosztów podatkowych na tzw. ogólnych zasadach (odpowiednio z art. 12 i z art. 15 updop), lecz są wyłącznie kategoriami finansowymi.

Jak już wskazano wcześniej, skutki podatkowe rozliczenia walutowych kontraktów terminowych zależą wprost od tego czy transakcja ma charakter rzeczywisty, czy nierzeczywisty. Wskazano też, że w myśl rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 września 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad uznawania metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych, który to akt prawny zawiera najpełniejsze definicje normatywne kontraktów terminowych – kontrakt forward jest umową nakładającą na jedna stronę obowiązek dostarczenia, a na drugą odbioru aktywów o określonej ilości, w określonym terminie w przyszłości i po określonej cenie, ustalonej w terminie zawierania kontraktu.

W świetle tej definicji należy uznać, że w przypadku realizacji przez Spółkę rzeczywistych transakcji forward, czyli z dostawą waluty nie powstanie przychód podatkowy, gdyż przy tego typu transakcjach dochodzi jedynie do zamiany aktywów (złotych na walutę lub odwrotnie). W przypadku kontraktów rzeczywistych wynik na transakcjach rzeczywistych ma swoje odzwierciedlenie w przychodach i kosztach uzyskania przychodów jedynie poprzez różnice kursowe, ustalone zgodnie z zasadami obowiązującymi podatnika dla celów podatku dochodowego.

Różnice kursowe zdefiniowane w art. 15a updop w rachunku podatkowym powstają w związku z rzeczywistym ruchem własnych środków walutowych. Dlatego, jeżeli w związku z dokonywanymi transakcjami zabezpieczającymi dochodzi do przepływu własnej waluty obcej, to w podatku dochodowym mogą powstać różnice kursowe. Zatem w przypadku rzeczywistych transakcji terminowych typu forward mogą powstać różnice kursowe od własnych środków walutowych. Należy jednak przy tym wyraźnie zaznaczyć, że takie różnice ustala się tylko na okoliczność wypływu waluty – jednoznacznie wskazują na to bowiem przepisy art. 15a ust. 2 pkt 3 i art. 15a ust. 3 pkt 3 updop. Różnic kursowych od tzw. własnych środków nie ustala się na okoliczność wpływu waluty obcej na rachunek – takiej możliwości nie przewidują przepisy art. 15a updop.

A zatem, odpowiadając wprost na zadane we wniosku pytania nr 2 i 3 stwierdzić należy, że w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward w dniu konwersji Spółka nie była zobowiązana do rozpoznania różnic kursowych dla celów podatkowych. Jednocześnie, w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward nie powstał po stronie Spółki w dniu konwersji przychód podatkowy na zasadach ogólnych wynikających z art. 12 updop.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanych pytań nr 2 i 3 jest prawidłowe.

Ad. 4

Wnioskodawca w przedmiotowym wniosku zgłosił również wątpliwość dotyczącą tego, w jaki sposób, na dzień spłaty Kredytu Inwestycyjnego w EUR (lub jego części), Spółka powinna skalkulować różnice kursowe od tego kredytu wpływające na wynik podatkowy Spółki.

Zgodnie z przywołanym na wstępie art. 15a ust. 4 updop, przy obliczaniu różnic kursowych, o których mowa w ust. 2 i 3, uwzględnia się kursy faktycznie zastosowane w przypadku sprzedaży lub kupna walut obcych oraz otrzymania należności lub zapłaty zobowiązań. W pozostałych przypadkach, a także gdy do otrzymanych należności lub zapłaty zobowiązań nie jest możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu, stosuje się kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień.

Jak zauważono ponadto w uzasadnieniu do pytania nr 2 i 3, znaczenie powyższego przepisu jest takie, że jeżeli podatnik nie kupuje, ani nie sprzedaje waluty lub nie następuje faktyczne (rzeczywiste) zastosowanie kursu waluty – tj. nie dochodzi do przewalutowania otrzymywanej należności lub płaconego zobowiązania (np. przez bank do przeliczenia wpływu środków z tytułu otrzymywanej należności lub wypływu środków z tytułu zapłaty zobowiązania po konkretnym, rzeczywistym kursie przeliczeniowym), wówczas stosuje się kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień.

Jak wynika z opisu sprawy, w związku z konwersją Kredytu Budowlanego na Kredyt Inwestycyjny nastąpiło przewalutowanie kredytu z PLN na EUR. Zatem, w związku przewalutowaniem kredytu zastosowanie znajdzie kurs faktycznie zastosowany, po którym Spółka otrzymała Kredyt Inwestycyjny. W przypadku natomiast dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego nie doszło do jakiegokolwiek przewalutowania tego kredytu. Nie był zatem w tym przypadku zastosowany faktyczny kurs, o którym mowa w art. 15a ust. 4 updop. Zastosowanie w tym przypadku znajdzie zatem kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania transzy kredytu wypłaconej w walucie obcej.

Rację ma zatem Wnioskodawca, że powinien skalkulować różnice kursowe wpływające na wynik podatkowy Spółki przy użyciu:

1. kursu, po jakim faktycznie pozyskała Kredyt Inwestycyjny w EUR. Należy w tym przypadku uznać, że:
   1. w odniesieniu do części Kredytu Inwestycyjnego wynikającego z konwersji, będą to kursy ustalone dla transakcji FX Forward oraz kurs indywidualnie wynegocjowany, tzn. kursy, które zostały zastosowane do przewalutowania Kredytu Budowlanego na Kredyt Inwestycyjny,
      
   2. w odniesieniu do dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego, wypłaconej (faktycznie przekazanej) Spółce 29 maja 2018 r. w EUR na jej konto walutowe, będzie to kurs średni ogłoszony przez Narodowy Bank Polski w ostatnim dniu roboczym poprzedzającym uzyskanie tej transzy przez Spółkę (tj. średni kurs NBP ogłoszony w dniu 28 maja 2018 r );
2. kursu, po jakim Spółka zakupi EUR w celu dokonania spłaty Kredytu Inwestycyjnego lub jego części w chwili dokonania tej spłaty. Jeśli Spółka wykorzysta do spłaty własne środki pieniężne posiadane w EUR, kursem właściwym będzie kurs średni Narodowego Banku Polskiego z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień spłaty Kredytu Inwestycyjnego.
   
   

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4 jest prawidłowe.

Ad. 5

Kolejną wątpliwością zgłoszoną przez Spółkę we wniosku jest kwestia ewentualnego zastosowania w niniejszej sprawie art. 15c updop. Wnioskodawca pyta bowiem, czy przepis ten, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. będzie miał zastosowanie w 2018 r. jedynie do odsetek od dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego wypłaconej (faktycznie przekazanej) Spółce 29 maja 2018 r. oraz do odsetek od Skapitalizowanej części Kredytu Budowlanego (konwertowanego następnie na Kredyt Inwestycyjny).

Stosownie do art. 15c ust. 1 updop, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 27 listopada 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne Dz. U z 2017 r., poz. 2175; dalej: „ustawa zmieniająca”), do odsetek od kredytów (pożyczek), w przypadku których kwota udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki) została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy art. 15c lub art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6, 7b, 7g i 7h ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. Zgodnie z art. 15 ustawy zmieniającej, ustawa zmieniająca wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2018 r.

Z powyższego przepisu wynika, że jeśli kwota kredytu (pożyczki) udzielonego przed 1 stycznia 2018 r. została podatnikowi faktycznie przekazana przed 1 stycznia 2018 r., do takiej pożyczki nie będzie miał zastosowania art. 15c updop.

W tym miejscu zauważyć należy, że zgodnie z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Umowa pożyczki – oprócz skutków w prawie cywilnym – powoduje również określone konsekwencje w prawie podatkowym. Należy jednak zauważyć, że o ile udzielenie pożyczki jest neutralne podatkowo dla stron umowy, o tyle odsetki z nią związane, do poniesienia których jest zobowiązany pożyczkobiorca (tu: Spółka), po spełnieniu określonych warunków mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych posługuje się pojęciem „kapitalizacji odsetek”, jednak go nie definiuje. Na gruncie języka polskiego słowo „kapitalizacja” oznacza tyle co: „dopisywanie narosłych odsetek do kapitału; powiększenie kapitału o odsetki, które zostały przez ten kapitał wygenerowane” (Podgórska M., Klimkowska J.: Matematyka finansowa. Warszawa, PWN 2005). Ponadto, wskazuje się, że kapitalizacja odsetek następująca w sytuacji dopisania ich za zgodą wierzyciela do pierwotnej kwoty pożyczki, powoduje zadysponowanie naliczonych odsetek, w sposób czyniący zadość roszczeniu pożyczkodawcy o ich zwrot. Od tej daty pożyczkodawca uzyskuje korzyść ekonomiczną, w postaci zwiększenia kwoty, od której naliczane są dalsze odsetki. Innymi słowy operacja ta polega na przekształceniu zobowiązania z tytułu spłaty odsetek w zobowiązanie z tytułu spłaty części kapitałowej pożyczki w ten sposób, że powiększeniu uległa kwota główna pożyczki stanowiąca podstawę naliczania dalszych odsetek.

Podobny pogląd został wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2014 r. sygn. akt II FSK 1995/12, w którym wskazano, że: „Jeśli w przypadku kapitalizacji dochodzi do „dopisania” naliczonych odsetek do pierwotnej kwoty pożyczki (kredytu) za zgodą wierzyciela, to należy uznać to za sposób zadysponowania naliczonych odsetek, która czyni zadość roszczeniu pożyczkodawcy (kredytodawcy) o ich zwrot. Tym samym, już od dnia kapitalizacji wierzyciel uzyskuje korzyść ekonomiczną w postaci zwiększenia kwoty, od której naliczane są dalsze odsetki, zaś z datą kapitalizacji odsetki tracą odrębny od kwoty głównej byt prawny, tj. stają się częścią kwoty głównej z wszelkimi tego konsekwencjami”.

W poglądach doktryny utrwalił się pogląd, że wartość skapitalizowanych odsetek jest dla pożyczkodawcy przychodem, zaś dla pożyczkobiorcy kosztem uzyskania przychodów w dacie kapitalizacji. Skoro odsetki skapitalizowane stanowią przychód (i koszt) w dacie kapitalizacji, to w tej dacie następuje zapłata odsetek stanowiących przychód dla wierzyciela i koszt uzyskania przychodu dla dłużnika.

Wobec powyższego, w przypadku kiedy odsetki od pożyczki podlegają kapitalizacji, to z datą takiej kapitalizacji przyjąć należy, że zobowiązanie z tytułu należnych odsetek mające charakter uboczny w stosunku do zobowiązania głównego (zobowiązania odpowiadającego kwocie udzielonej pożyczki), przekształca się w zobowiązanie główne z tytułu pożyczki odpowiadającej kwocie skapitalizowanych odsetek. Zatem, dzień kapitalizacji odsetek należy uznać za dzień otrzymania kwoty pożyczki. Podobne stanowisko zostało wyrażone w wyroku NSA z 16 grudnia 2005 r., sygn. akt II FSK 34/2005, w którym wskazano, że: „w momencie kapitalizacji odsetki zmieniły swój dotychczasowy charakter, powiększając kwotę kapitału, co oznaczało, że stworzyły nową wierzytelność (…)”.

Kapitalizację odsetek traktuje się jako spłatę odsetek oraz zwiększenie kwoty głównej pożyczki. Tym samym należy uznać, że w momencie kapitalizacji dochodzi do „udzielenia” nowej kwoty pożyczki w wysokości wartości kapitalizowanych odsetek.

Z datą kapitalizacji dochodzi bowiem – za zgodą stron – do uregulowania jednego zobowiązania (zobowiązania odsetkowego) i do powstania nowego zobowiązania (zobowiązania z tytułu zwiększenia/udzielenia kwoty pożyczki). W przeciwieństwie do pierwszego z tych zobowiązań (zobowiązania odsetkowego), z którym nie wiąże się obowiązek zapłaty odsetek od kwoty tego zobowiązania (zapłaty odsetek od odsetek), drugie z nich ten obowiązek będzie rodziło. Zatem w sensie ekonomicznym i cywilistycznym efekt kapitalizacji odsetek jest analogiczny jak w sytuacji, w której dłużnik spłaca wierzycielowi kwotę należnych odsetek, zaś wierzyciel kwotę tę przekazuje „zwrotnie” dłużnikowi tytułem pożyczki.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca otrzymał przed końcem 2017 r. Kredyt Budowlany. W 2018 r. został on zwiększony o kwotę skapitalizowanych odsetek od tego kredytu („Skapitalizowana część Kredytu Budowlanego”). W następnej kolejności Kredyt Budowlany uległ konwersji na Kredyt Inwestycyjny. Konwersja ta polega na zmianie typu kredytu z budowlanego średnioterminowego na inwestycyjny długoterminowy, zmianie waluty kredytu oraz zmianie warunków finansowania. W dniu konwersji (w 2018 r.) doszło również do przekazania Spółce dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego.

Na podstawie przywołanych powyżej przepisów prawa oraz przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że art. 15c updop znajdzie zastosowanie w 2018 r. w przypadku dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego, faktycznie przekazanej Spółce w 2018 r. oraz w przypadku Skapitalizowanej części Kredytu Budowlanego, w odniesieniu do której kapitalizacja nastąpiła w 2018 r. Jak wskazano powyżej, w momencie kapitalizacji odsetek dochodzi bowiem do udzielenia nowej kwoty kredytu w wysokości kapitalizowanych odsetek.

Jednocześnie, jak wynika z art. 7 ustawy zmieniającej, przepisy art. 15c updop w brzmieniu obowiązującym od 2018 r. nie znajdą zastosowania w okresie od 1 stycznia 2018 r. do końca tego roku do odsetek od kwot kredytu, które zostały faktycznie przekazane Spółce przed dniem 1 stycznia 2018 r. W odniesieniu zatem do kwot kredytu przekazanych Spółce przed końcem 2017 r. zastosowanie znajdą przepisy art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 updop w brzmieniu obowiązującym do końca 2017 r., które to stanowią, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez podmiot posiadający bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udzielonych łącznie przez podmioty posiadające łącznie bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec podmiotów posiadających bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, uwzględniającego również zadłużenie z tytułu pożyczek, przekroczy łącznie wartość kapitału własnego spółki – w proporcji, w jakiej wartość zadłużenia przekraczająca wartość kapitału własnego spółki pozostaje do całkowitej kwoty tego zadłużenia wobec tych podmiotów, określonej na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu własnego takiej spółdzielni (pkt 60);
  

• odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez inną spółkę, jeżeli w obu tych spółkach ten sam podmiot bezpośrednio lub pośrednio posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji), a wartość zadłużenia spółki otrzymującej pożyczkę wobec spółki udzielającej pożyczki oraz wobec podmiotów posiadających bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) spółki otrzymującej pożyczkę, uwzględniającego również zadłużenie z tytułu pożyczek, przekroczy łącznie wartość kapitału własnego spółki otrzymującej pożyczkę – w proporcji, w jakiej wartość zadłużenia przekraczająca wartość kapitału własnego spółki pozostaje do całkowitej kwoty tego zadłużenia, określonej na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu własnego takiej spółdzielni (pkt 61).
  
  
  

Jednocześnie, cytowany już powyżej art. 7 ustawy nowelizującej ma za zadanie ochronę praw nabytych u tych podatników, którzy faktycznie otrzymali kwoty pożyczek/kredytów z tytułu umów pożyczek/kredytów zawartych przed wejściem w życie ustawy nowelizującej. W uzasadnieniu do projektu ustawy zmieniającej wskazano, że: „Przepis (art. 7 Ustawy zmieniającej) nakazuje stosowanie dotychczasowej regulacji dotyczącej cienkiej kapitalizacji do umów pożyczek (kredytów), w przypadku których kwota pożyczki (kredytu) została podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie ustawy, nie dłużej jednak niż do końca 2018 r. Termin ten jest skorelowany z datą obowiązku stosowania przez państwa członkowskie UE dyrektywy ATAD” (uzasadnienie do projektu Ustawy zmieniającej zamieszczone na stronie Sejmu 4 października 2017 r., http://www.sejm.gov.pl/sejm8.nsf/druk.xsp?nr=1878, 12.12.2017 r.).

Powyższy przepis odnosi się do wszystkich kredytów/pożyczek udzielonych przed 1 stycznia 2018 r., w przypadku których kwota kredytu/pożyczki została faktycznie przekazana przed 1 stycznia 2018 r. A zatem bez znaczenia pozostanie fakt, czy pożyczka/kredyt została udzielona przez podmiot powiązany czy podmiot trzeci. Za taką interpretacją przemawia przede wszystkim wykładnia językowa tego przepisu. Ustawa zmieniająca nie nawiązuje w art. 7 do odsetek od kredytów/pożyczek udzielonych przez podmioty powiązane, lecz do kwoty „udzielonego podatnikowi kredytu (pożyczki)”. A zatem hipotezą tego przepisu objęte są zarówno pożyczki/kredyty od podmiotów powiązanych, jak i podmiotów trzecich (w szczególności banków).

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że przepisy art. 15c w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. znajdą zastosowanie w odniesieniu do odsetek od dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego otrzymanej przez Spółkę w 2018 r. oraz do odsetek od Skapitalizowanej części Kredytu Budowlanego, w przypadku której kapitalizacja nastąpiła w 2018 r. Przepisy art. 15c nie będą miały natomiast zastosowania w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. do odsetek od Kredytu Inwestycyjnego w odniesieniu do tej części kwoty, która została faktycznie przekazana Spółce przed dniem 1 stycznia 2018 r. (jako Kredyt Budowlany). W przypadku odsetek od tej części kwoty kredytu zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2018 r.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie wyznaczonym pytaniami nr 5 i 6 należy uznać za prawidłowe.

Podsumowując zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• zasad rozpoznawania różnic kursowych w związku konwersją (i związanym z nią przewalutowaniem) Kredytu Budowlanego na Kredyt Inwestycyjny – jest prawidłowe;
  

• braku konieczności rozpoznania różnic kursowych w dniu konwersji w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward – jest prawidłowe;
  

• braku powstania przychodu na zasadach ogólnych w dniu konwersji w związku z rozliczeniem transakcji FX Forward – jest prawidłowe;
  

• sposobu kalkulacji różnic kursowych na dzień spłaty Kredytu Inwestycyjnego (lub jego części) w EUR – jest prawidłowe;
  

• zastosowania art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jedynie w odniesieniu do odsetek od dodatkowej transzy Kredytu Inwestycyjnego wypłaconej w 2018 r. oraz do odsetek od Skapitalizowanej części Kredytu Budowlanego (konwertowanego następnie na Kredyt Inwestycyjny), gdzie kapitalizacja nastąpiła w 2018 r. – jest prawidłowe;
  

• braku zastosowania art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do odsetek od tej części Kredytu Inwestycyjnego, która została wypłacona Spółce przed 2018 r. – jest prawidłowe.
  
  
  

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.