Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.609.2018.4.MW
z 23 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2018 r. (data wpływu 24 sierpnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 września 2018 r. (data wpływu 17 września 2018 r.) oraz pismem z dnia 11 października 2018 r. (data wpływu 15 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zakwalifikowania wykupu samochodu od leasingodawcy jako wydatku niezwiązanego z działalnością gospodarczą, nieuprawniającego do odliczenia podatku naliczonego oraz opodatkowania jego późniejszego zbycia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie zakwalifikowania wykupu samochodu od leasingodawcy jako wydatku niezwiązanego z działalnością gospodarczą, nieuprawniającego do odliczenia podatku naliczonego oraz opodatkowania jego późniejszego zbycia. Wniosek uzupełniono w dniu 17 września 2018 r. oraz w dniu 15 października 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu do wniosku z dnia 11 października 2018 r.)

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej. Podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Prowadzi Podatkową Księgę Przychodów i Rozchodów, wybrał opodatkowanie podatkiem liniowym wg stawki 19% i płaci miesięczne zaliczki na podatek dochodowy w tej formie. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, składa deklaracje miesięczne. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest doradztwo w zakresie informatyki, usługi informatyczne oraz szkolenia z zakresu informatyki. Na zlecenie klientów Wnioskodawca świadczy swoje usługi w różnych miastach Polski więc dużo jeździ po kraju. W ... 2015 r. Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego, która spełnia warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.). Umowa była zawarta na okres 36 miesięcy i przewidywała możliwość wykupu samochodu po zakończeniu okresu umowy w zależności od woli leasingobiorcy. Umowa dotyczyła samochodu osobowego marki B model C, który Wnioskodawca wykorzystywał w celu świadczenia usług przez cały okres leasingu. W okresie leasingu odliczał 50% VAT z każdej faktury otrzymanej od leasingodawcy oraz z faktur dotyczących wydatków eksploatacyjnych i serwisowych dotyczących samochodu. Pozostała kwota każdej faktury stanowiła podatkowe koszty uzyskania przychodów w Podatkowej Księdze Przychodów i Rozchodów. Zakończenie umowy leasingu nastąpiło w 2018 r. Faktura Nr XX dokumentująca wykup przedmiotu leasingu została wystawiona przez A … 2018 r. na kwotę ... zł brutto, na Wnioskodawcę jako na przedsiębiorcę. Wnioskodawca zdecydował, że nie będzie dłużej wykorzystywał tego samochodu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej a jedynie dla celów prywatnych, dlatego nie ujął faktury dotyczącej wykupu w kosztach podatkowych ani ewidencji środków trwałych i nie odliczył w deklaracji VAT-7 podatku naliczonego z niej wynikającego. Zainteresowany liczy się z możliwością zbycia tego samochodu np. w formie darowizny na rzecz członka najbliższej rodziny lub sprzedaży w okresie nie krótszym niż 6 miesięcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania dotyczące podatku od towarów i usług (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku z dnia 11 października 2018 r.).

1. Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo kwalifikując wykupienie samochodu od leasingodawcy jako wydatku niezwiązanego z działalnością gospodarczą, niedającego prawa do odliczenia podatku naliczonego?
2. Czy zbycie samochodu z majątku prywatnego, niezależnie od formy i terminu tego zbycia, spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług? (pytanie nr 5 wniosku)
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Wnioskodawca uważa, że do jego swobodnej decyzji zależy, czy pojazd wykupiony z leasingu będzie wykorzystywał do prowadzenia działalności gospodarczej czy do użytku prywatnego. Skoro postanowił o przeznaczeniu samochodu na cele prywatne to wydatek nie ma związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Faktura dokumentująca wydatek nie pozostający w związku z prowadzoną działalnością nie daje podstaw do odliczenia podatku naliczonego, nawet jeśli zawiera nazwę firmy i numer NIP wykorzystywane w działalności. W związku z przeznaczeniem samochodu na cele osobiste nie są spełnione przesłanki do odliczenia podatku VAT, bo nie został spełniony warunek wynikający z dyspozycji przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Dlatego Wnioskodawca stoi na stanowisku że miał prawo nie uwzględnić faktury dotyczącej wykupienia samochodu osobowego w ewidencji podatku naliczonego.

Ad. 2 (oznaczone we wniosku nr 5).

Jako osoba fizyczna, czyli działająca poza prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca nie spełnia definicji podatnika określonej w art. 15 ustawy o podatku od towarów usług. Z tego tytułu, zakładając brak związku zakupu z czynnościami opodatkowanymi, nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturze dokumentującej zakup samochodu. Tym samym nie działając jako podatnik VAT i nie mając prawa do odliczenia podatku naliczonego, niezależnie od terminu i formy przeniesienia własności samochodu na inny podmiot Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wykazania i odprowadzenia należnego podatku od towarów i usług. Podobne stanowisko reprezentował Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacjach indywidualnych 0113-KDIPT1-3.4012.82.2018.3.OS z 18.04.2018 r. i 0111-KDIB3-1.4012.442.2018.1.KO z 31.07.2018 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Jak wynika z powyższych uregulowań, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, a także wszelkie inne darowizny, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie (w tym także darowizna) tych towarów pozostaje poza zakresem opodatkowania (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania), bez względu na cel, na który zostały one przekazane (darowane).

Podkreślić jednak należy, że dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy jest dokonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej. Podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Prowadzi Podatkową Księgę Przychodów i Rozchodów, wybrał opodatkowanie podatkiem liniowym wg stawki 19% i płaci miesięczne zaliczki na podatek dochodowy w tej formie. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, składa deklaracje miesięczne. W ... 2015 r. Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego, która spełnia warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Umowa była zawarta na okres 36 miesięcy i przewidywała możliwość wykupu samochodu po zakończeniu okresu umowy w zależności od woli leasingobiorcy. Umowa dotyczyła samochodu osobowego marki B model C, który Wnioskodawca wykorzystywał w celu świadczenia usług przez cały okres leasingu. W okresie leasingu odliczał 50% VAT z każdej faktury otrzymanej od leasingodawcy oraz z faktur dotyczących wydatków eksploatacyjnych i serwisowych dotyczących samochodu. Pozostała kwota każdej faktury stanowiła podatkowe koszty uzyskania przychodów w Podatkowej Księdze Przychodów i Rozchodów. Zakończenie umowy leasingu nastąpiło w ... 2018 r. Faktura dokumentująca wykup przedmiotu leasingu została wystawiona przez A … 2018 r. na kwotę ... zł brutto, na Wnioskodawcę jako na przedsiębiorcę.

W odniesieniu do powyższej kwestii należy wskazać, że w myśl art. 709¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym, przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Jeżeli finansujący zobowiązał się, bez dodatkowego świadczenia, przenieść na korzystającego własność rzeczy po upływie oznaczonego w umowie czasu trwania leasingu, korzystający może żądać przeniesienia własności rzeczy w terminie miesiąca od upływu tego czasu, chyba że strony uzgodniły inny termin – art. 709¹⁶ Kodeksu cywilnego.

Wobec powyższego, umowa leasingu – co do zasady – sprowadza się do używania rzeczy i pobierania pożytków, nie rodzi natomiast powstania prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W świetle ustawy leasing jest usługą zdefiniowaną w art. 8 ust. 1 ustawy. Po zakończeniu podstawowego okresu trwania umowy leasingu – jednym z wariantów jest sprzedaż przedmiotu umowy leasingobiorcy. Opcja wykupu samochodu będącego przedmiotem umowy leasingu jest uprawnieniem, z którego leasingobiorca może skorzystać, ale nie musi.

Zatem należy przyjąć, że wykup przedmiotu leasingu jest odrębną czynnością – dostawą towaru – niezwiązaną z samą umową leasingu.

Należy ponownie wskazać, że z cytowanego wyżej art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy wynika, że opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów oraz nieodpłatna czynność z nią zrównana po spełnieniu warunków zawartych w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, tj. jeżeli:

• dokonującym nieodpłatnego przekazania jest podatnik podatku od towarów i usług,
• przekazane towary należą do jego przedsiębiorstwa,
• przedmiotem nieodpłatnego przekazania jest towar, w stosunku do którego podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego towaru lub jego części składowych.
  
  

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy, Wnioskodawca zdecydował, że nie będzie dłużej wykorzystywał tego samochodu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej a jedynie dla celów prywatnych, dlatego nie ujął faktury dotyczącej wykupu w kosztach podatkowych ani ewidencji środków trwałych i nie odliczył w deklaracji VAT-7 podatku naliczonego z niej wynikającego. Zainteresowany liczy się z możliwością zbycia tego samochodu np. w formie darowizny na rzecz członka najbliższej rodziny lub sprzedaży w okresie nie krótszym niż 6 miesięcy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca w momencie wykupu przeznaczył samochód na cele osobiste, prywatne, niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą, to postąpił prawidłowo kwalifikując wykupienie samochodu od leasingodawcy jako wydatku niezwiązanego z działalnością gospodarczą, niedającego prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało ocenić jako prawidłowe.

Ponadto należy stwierdzić, że z powołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym do określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wyłączenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając towar (np. samochód) działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem natomiast takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu ruchomościami (np. samochodami), która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży samochodu, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług handlu samochodami. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca dokonując w przyszłości sprzedaży (zbycia) samochodu nie będzie działał w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, to sprzedaż samochodu stanowić będzie zwykłe wykonywanie prawa własności. Tym samym, Wnioskodawca będzie zbywać samochód, stanowiący jego majątek prywatny, korzystając z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Skutkiem powyższego, zamierzona czynność nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że zbycie samochodu z majątku prywatnego, niezależnie od formy i terminu tego zbycia, nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 (we wniosku oznaczonego nr 5) należało ocenić jako prawidłowe.

Tut. organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami wskazanymi we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto tut. organ informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania w zakresie podatku od towarów i usług oznaczone we wniosku nr 1 i 5, natomiast w pozostałym zakresie dotyczącym pytań nr 2-4 wniosku zostało/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.