Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.376.2017.2
z 25 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2017 r. (data wpływu 8 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 stycznia 2017 r. (data wpływu 9 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia lokalu mieszkalnego, stanowiącego odrębną nieruchomość - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 5 stycznia 2017 r. (data wpływu 9 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia lokalu mieszkalnego, stanowiącego odrębną nieruchomość.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 15 lutego 1990 r. na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego Wnioskodawca został wraz z małżonką współwłaścicielem nieruchomości, oznaczonej numerem 279, dla której prowadzona jest księga wieczysta. Udział we własności nieruchomości w wysokości ½ objęty jest wspólnością ustawową małżeńską i należy do Wnioskodawcy oraz jego małżonki. Pozostały udział w wysokości ½ części jest własnością Marii C. W dniu 31 lipca 2015 r. Wnioskodawca wraz z małżonką zwrócił się do Sądu Rejonowego z prośbą o częściowe zniesienie współwłasności nieruchomości, zgodnie z projektem podziału nieruchomości sporządzonym przez geodetę. Sąd Rejonowy po rozpoznaniu sprawy w dniu 16 lutego 2017 r. dokonał na zgodny wniosek stron, bez dopłat, częściowego zniesienia współwłasności nieruchomości polegającej na wydzieleniu z działki nr 279 trzech działek o numerach 279/1, 279/2 oraz 279/3. Działka nr 279/3 została przyznana Wnioskodawcy i jego małżonce na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej. Działka nr 279/2 została przyznana na wyłączną własność Marii C. (współwłaścicielce ½ części nieruchomości). Działka nr 279/1 została przyznana na współwłasność Wnioskodawcy i jego małżonce oraz Marii C., przy czym wydzielono dwa samodzielne lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość. Lokal mieszkalny nr 1 przypadł Wnioskodawcy i jego małżonce a lokal mieszkalny nr 2 Pani Marii C. Wartość nieruchomości otrzymanych przez Wnioskodawcę i jego żonę w wyniku częściowego zniesienia współwłasności odpowiada wartości posiadanego przez nich przed dokonaniem tej czynności udziału w nieruchomości, będącej przedmiotem podziału. W dniu 22 czerwca 2017 r. Wnioskodawca i jego małżonka sprzedali lokal mieszkalny nr 1 wraz z budynkami gospodarczymi przynależnymi do lokalu mieszkalnego oraz udział wynoszący 1179/2500 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokalu mieszkalnego nr 1.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy sprzedaż lokalu mieszkalnego nr 1 po zniesieniu współwłasności podlegać będzie podatkowi dochodowemu od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy zniesienie współwłasności a następnie sprzedaż nieruchomości nie rodzi żadnych skutków prawnych na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ocenie Wnioskodawcy samo zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia, jeśli podział jest ekwiwalentny w naturze (brak spłat i dopłat) lub wartość mieści się w ramach udziału jaki przypadłby współwłaścicielom we wspólnej nieruchomości. Tym samym za datę nabycia należy przyjąć datę pierwotnego nabycia nieruchomości, czyli 15 lutego 1990 r. Wnioskodawca wskazał, iż podobne wnioski wynikają z ukształtowanej już linii orzeczniczej Naczelnego Sądu Administracyjnego. W ocenie Wnioskodawcy nie występują przesłanki do zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ między odpłatnym zbyciem a nabyciem upłynęło więcej niż 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostało dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej.

W opinii Wnioskodawcy w analogicznych stanach faktycznych organy skarbowe również stoją na podobnym stanowisku: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 3 kwietnia 2014 r. nr IPTPB2/415-763/13-6/KKu oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 18 listopada 2014 r. nr ITPB2/415-791/14/MN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z analizy wniosku wynika, że w dniu 15 lutego 1990 r. na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego Wnioskodawca został wraz z małżonką współwłaścicielem nieruchomości, oznaczonej numerem 279, dla której prowadzona jest księga wieczysta. Udział we własności nieruchomości w wysokości ½ objęty jest wspólnością ustawową małżeńską i należy do Wnioskodawcy oraz jego małżonki. Pozostały udział w wysokości ½ części jest własnością Marii C. W dniu 31 lipca 2015 r. Wnioskodawca wraz z małżonką zwrócił się do Sądu Rejonowego z prośbą o częściowe zniesienie współwłasności nieruchomości, zgodnie z projektem podziału nieruchomości sporządzonym przez geodetę. Sąd Rejonowy po rozpoznaniu sprawy w dniu 16 lutego 2017 r. dokonał na zgodny wniosek stron, bez dopłat, częściowego zniesienia współwłasności nieruchomości polegającej na wydzieleniu z działki nr 279 trzech działek o numerach 279/1, 279/2 oraz 279/3. Działka nr 279/3 została przyznana Wnioskodawcy i jego małżonce na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej. Działka nr 279/2 została przyznana na wyłączną własność Marii C. (współwłaścicielce ½ części nieruchomości). Działka nr 279/1 została przyznana na współwłasność Wnioskodawcy i jego małżonce oraz Marii C., przy czym wydzielono dwa samodzielne lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość. Lokal mieszkalny nr 1 przypadł Wnioskodawcy i jego małżonce a lokal mieszkalny nr 2 Pani Marii C. Wartość nieruchomości otrzymanych przez Wnioskodawcę i jego żonę w wyniku częściowego zniesienia współwłasności odpowiada wartości posiadanego przez nich przed dokonaniem tej czynności udziału w nieruchomości, będącej przedmiotem podziału. W dniu 22 czerwca 2017 r. Wnioskodawca i jego małżonka sprzedali lokal mieszkalny nr 1 wraz z budynkami gospodarczymi przynależnymi do lokalu mieszkalnego oraz udział wynoszący 1179/2500 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokalu mieszkalnego nr 1.

W świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.) własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego, o czym stanowi art. 196 § 2 tej ustawy.

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Na podstawie art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Natomiast sposób ustanawiania odrębnej własności samodzielnych lokali mieszkalnych określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2015 r., poz. 1892, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. ustawy, samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej „lokalami”, mogą stanowić odrębne nieruchomości. Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy – stosownie do art. 2 ust. 2 ww. ustawy – jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali (art. 3 ust. 2 tej ustawy).

Stosownie do art. 3 ust. 3 tej ustawy, udział właściciela lokalu wyodrębnionego w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi. Udział właściciela samodzielnych lokali niewyodrębnionych w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej tych lokali wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.

Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że odrębną własność lokalu można ustanowić w drodze umowy, a także jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego, przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w wyniku podziału majątku wspólnego, działu spadku czy też zniesienia współwłasności jest nabyciem tych rzeczy. Jednakże, co wynika z analizy orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku podziału majątku wspólnego, ale tylko wówczas jeśli:

1. podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
2. jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej w majątku wspólnym (rzeczy wspólnej).

Jeżeli spełnione są wymienione wyżej warunki, podział majątku nie może być rozpatrywany w kategoriach nabycia. W takiej sytuacji za datę nabycia nieruchomości uznać należy datę pierwotnego nabycia udziału w nieruchomości. Jeżeli jednak na skutek dokonanego podziału przysługujący danej osobie udział ulega powiększeniu wówczas czynność ta skutkuje nabyciem ponad dotychczas posiadany udział. Podkreślić należy, iż w każdej sytuacji, kiedy w wyniku podziału majątku wspólnego, działu spadku lub zniesienia współwłasności jeden z dotychczasowych współwłaścicieli został zobowiązany do spłaty, mamy do czynienia z nieekwiwalentnym podziałem, a po stronie osoby zobowiązanej do spłaty następuje nabycie majątku przekraczające pierwotnie posiadany przez niego udział we współwłasności.

W przedmiotowej sprawie, jak wskazał Wnioskodawca wartość nieruchomości otrzymanych przez Wnioskodawcę i jego żonę w wyniku częściowego zniesienia współwłasności odpowiada wartości posiadanego przez nich przed dokonaniem tej czynności udziału w nieruchomości, będącej przedmiotem podziału.

W związku z tym przyznanie Wnioskodawcy i jego żonie odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr 1 w wyniku zniesienia współwłasności nie było zdarzeniem prawnopodatkowym, które należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem w przypadku odpłatnego zbycia wyodrębnionego lokalu mieszkalnego nr 1 wraz z budynkami gospodarczymi przynależnymi do lokalu mieszkalnego oraz udziałem wynoszącym 1179/2500 części w nieruchomości wspólnej, jako datę nabycia należy przyjąć 15 lutego 1990 r. Pięcioletni termin, określony w treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych winien być liczony od końca 1990 r. i upłynął z dniem 31 grudnia 1995 r.

W związku z tym, że odpłatne zbycie ww. lokalu mieszkalnego zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym nie powstał obowiązek zapłaty podatku z tytułu tego zbycia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.