Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.115.2017.1.BK
z 12 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 lipca 2017 r. (data wpływu 12 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych otrzymywania comiesięcznego świadczenia z tytułu odpłatnej renty - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych otrzymywania comiesięcznego świadczenia z tytułu odpłatnej renty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 12 lipca 2010 r. Wnioskodawca wraz z żoną zawarli w formie aktu notarialnego umowę renty. Na jej podstawie przenieśli oni na swojego syna własność całej nieruchomości zabudowanej obiektem restauracji, składającej się z 3 działek: nr 1 o pow. 0,0129 ha, nr 2 o pow. 0,0154 ha, nr 3 o pow. 0,1033 ha. Wyżej wymienione świadczenie zostało spełnione przez małżonków w zamian za dożywotnią rentę w wysokości dwukrotnego minimalnego wynagrodzenia miesięcznego dla każdego z małżonków, ustalonego zgodnie z obwieszczeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 lipca 2009 r. w sprawie wysokości minimalnego miesięcznego wynagrodzenia za pracę w 2010 r. Nadto na syna małżonków została przeniesiona także własność środków trwałych, wyposażenie oraz wszelkie prawa i obowiązki związane z działalnością gospodarczą.

Własność nieruchomości, oznaczonej powyżej numerem 3 została nabyta przez małżonków na podstawie umowy sprzedaży z 24 września 1998 r., nr 1 na podstawie umowy sprzedaży z 28 lipca 2000 r., natomiast nr 2 na podstawie warunkowej umowy sprzedaży z 20 kwietnia 2006 r. i umowy przenoszącej własność z 21 kwietnia 2006 r. Zgodnie z oświadczeniem małżonków zawartym w § 2 umowy o rentę z 2010 r. zbywana nieruchomość stanowiła środek trwały w ramach prowadzonej przez żonę Wnioskodawcy działalności gospodarczej. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych jest to nieruchomość użytkowa z częścią mieszkalną (mieszkanie służbowe), zaś w Klasyfikacji Środków Trwałych nieruchomość znajduje się pod numerem 109, tj. pozostałe budynki niemieszkalne (restauracja). Małżonkowie pozostają w ustroju wspólności ustawowej małżeńskiej i nabycie nieruchomości nastąpiło do ich majątku wspólnego. Mąż Wnioskodawczyni nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej.

Wartość przedmiotów umowy została określona w § 8 umowy na kwotę 1.400.000 zł (jeden milion czterysta tysięcy złotych).

Przychód uzyskany z renty dożywotniej Wnioskodawca wraz z żoną opodatkowali w latach 2010-2016 podatkiem dochodowym od osób fizycznych we wspólnym rozliczeniu rocznym, klasyfikując go jako inne źródło przychodów.

W związku z powyższym zadano pytania:

1. Czy comiesięczne świadczenie z tytułu odpłatnej renty ustanowionej w zamian za przeniesienie własności nieruchomości i innych środków trwałych wykorzystywanych przy prowadzeniu działalności gospodarczej jest przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. W przypadku odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie, w jaki sposób ustalić podstawę opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, comiesięczne świadczenie z tytułu odpłatnej renty nie jest przychodem i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. to podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „u.p.d.f.”), źródłem przychodu jest odpłatne zbycie (z zastrzeżeniem ust. 2) m.in. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Na podstawie art. 10 ust. 2 pkt 3 u.p.d.f. przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. nie stosuje się do składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Artykuł 10 ust. 3 u.p.d.f. stanowi z kolei, że przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Artykuł 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.f., do którego nie ma zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. stanowi natomiast, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Wynikające z art. 14 ust. 2c u.p.d.f. zastrzeżenie stanowi, że do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej; budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Umowa renty została uregulowana w art. 903-907 Kodeksu cywilnego (dalej: „k.c.”). Zgodnie z treścią art. 903 k.c., przez umowę renty jedna ze stron zobowiązuje się względem drugiej do określonych świadczeń okresowych w pieniądzu lub w rzeczach oznaczonych tylko co do gatunku.

W niniejszej sprawie doszło do przeniesienia przez Wnioskodawcę i jego małżonkę na syna własności nieruchomości oraz innych środków trwałych wykorzystywanych przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Biorąc pod uwagę treść art. 10 ust. 3 u.p.d.f. oraz art. 14 ust. 2c u.p.d.f. do odpłatnego zbycia nieruchomości wykorzystywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jego zdaniem, ma zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f.

Własność nieruchomości oraz innych środków trwałych została przeniesiona na syna małżonków w zamian za ustanowienie dożywotniej renty na ich rzecz. W ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, że w wyniku jej zawarcia doszło do odpłatnego zbycia nieruchomości. Pojęcie odpłatnego zbycia należy interpretować szeroko i nie utożsamiać go tylko ze sprzedażą, czy zamianą. Istotą odpłatnego zbycia musi być jedynie przeniesienie własności określonej rzeczy w zamian za inne świadczenie o charakterze majątkowym. Jako „odpłatne zbycie” powinno być interpretowane także przeniesienie własności nieruchomości w zamian za ustanowienie dożywotniej renty na rzecz małżonków. Tak samo kwalifikowana jest zresztą umowa dożywocia, na podstawie której dochodzi do przeniesienia własności nieruchomości przez dożywotnika w zamian za opiekę i inne świadczenia o charakterze alimentacyjnym.

Z powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, należy wyprowadzić wniosek, że umowa odpłatnej renty w zamian za przeniesienie własności nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od sprzedaży nieruchomości, a nie jako przychód z innych źródeł. Biorąc pod uwagę charakter umowy renty pojawiają się jednak trudności w określeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jak zostało wcześniej powiedziane renta ma charakter umowy odpłatnej. Jest także umową wzajemną, czyli taką, w której świadczenie jednej ze stron odpowiada świadczeniu drugiej strony. Innymi słowy, jedna strona zobowiązuje się po to, aby druga strona także się zobowiązała (art 487 § 2 kodeksu cywilnego, dalej: „k.c.”). Z pojęciem umowy wzajemnej wiąże się zagadnienie ekwiwalentności świadczeń. Przyjmuje się, że świadczenia w umowie wzajemnej mają charakter ekwiwalentny w sensie subiektywnym, co oznacza, że to strony mają uznawać wartość wzajemnych świadczeń jako równomierną, która może odbiegać od wartości rynkowej. Najczęściej jednak strony zawierając umowę dążą do tego, aby ich świadczenia miały charakter równoważny w sensie obiektywnym (ekwiwalentność w sensie obiektywnym). Ekwiwalentność w umowie o rentę ma charakter subiektywny i to odbiegający w znaczącym stopniu od subiektywnej ekwiwalentności np. przy umowie zamiany, czy sprzedaży. W momencie jej zawarcia nie da się bowiem określić jakie świadczenie zostanie spełnione na rzecz uprawnionego z tytułu umowy o rentę. Warto wskazać, że do essentialia negotii umowy renty z art. 903 k.c. zalicza się wskazanie świadczenia okresowego w pieniądzu lub rzeczach oznaczonych tylko co do gatunku, a nie całego świadczenia na rzecz uprawnionego. Przy umowie dożywotniej renty, której wysokość jest ponadto kształtowana zależnie od stosownych przepisów wykonawczych, nie jest możliwe określenie wysokości świadczenia spełnionego na rzecz uprawnionego w chwili jej zawarcia, w której dochodzi także do odpłatnego zbycia nieruchomości, a więc stanu faktycznego z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie obowiązku podatkowego.

Mimo niewątpliwej odpłatności umowy o rentę pojawiają się trudności z określeniem przychodu, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z art. 19 ust. 1 u.p.d.f., przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Uzasadniając powyższe stanowisko, Wnioskodawca wskazała na treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 lutego 2014 r., sygn. akt II FSK 211/12, który, jak twierdzi, co prawda odnosi się do opodatkowania zbycia nieruchomości w drodze umowy dożywocia, ale wyrażone w nim zostały pewne ogólniejsze prawidłowości. Zgodnie z jego uzasadnieniem, choć umowa dożywocia prowadzi do odpłatnego zbycia nieruchomości nie jest to wystarczająca przesłanka do przyjęcia, że przychód uzyskany w wyniku tego zbycia podlegałby opodatkowaniu. Ustawodawca nie twierdzi, że uprawnienia, świadczenia z umowy dożywocia (podobnie jak przy umowie o rentę) są ceną za przeniesienie własności nieruchomości. Czas trwania świadczenia w umowie dożywocia jest tak nieokreślony, że nie sposób choćby z tego powodu utożsamiać go z ceną, co także ma zastosowanie do umowy o rentę. NSA ostatecznie przyjął w powołanym orzeczeniu że nie ma możliwości określenia ceny (odpłatności) odpłatnego zbycia nieruchomości przez dożywotnika z uwagi na nieweryfikowalny charakter, zależny od długości życia dożywotnika zakres i czas trwania świadczenia z tej umowy. Nie ma więc możliwości zastosowania przesłanek wynikających z art. 19 ust. 1-4 u.p.d.f., a więc przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości w drodze umowy dożywocia nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w uchwale składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 listopada 2014 r, sygn. akt II FPS 4/14 wskazano, że wyrażenie wartości nieruchomości w cenie określonej w umowie, którym to pojęciem operuje art. 19 ust. 1 u.p.d.f., nawiązuje wprost do regulacji pochodzących z prawa cywilnego. Pojęcie ceny w obrębie art. 19 ust. 1- 4 u.p.d.f. zostało użyte w znaczeniu używanym w prawie cywilnym, zaś ani umowa o dożywocie, ani umowa o rentę nie wskazują, że świadczenia spełniane na rzecz uprawnionego są ceną za przeniesienia własności nieruchomości. Pojęcia ceny nieruchomości, jej wartości i wartości rynkowej, którymi operuje art. 19 ust. 1-4 u.p.d.f., nie można wprost odnieść do przedmiotu świadczenia dożywotnika z umowy o dożywocie polegającego na przeniesieniu własności nieruchomości z jednoczesnym obciążeniem tejże nieruchomości prawem dożywocia. Jeśli zaś znaczenie normy zawartej w tym przepisie dotyczącej ustalania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy polegać miałoby na nadaniu jej znaczenia obejmującego także przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie, to w konsekwencji doszłoby do rozszerzenia zakresu stosowania tak zdekodowanej normy, które polegałoby na szerszym jej zastosowaniu w stosunku do zakresu, który posiadałaby ona bez uwzględniania tejże wykładni. W przypadku umowy o dożywocie jedynie przyjęcie wartości rynkowej nieruchomości, której własność jest przenoszona przez dożywotnika na zobowiązanego z tej umowy pozwalałaby na określenie przychodu. Wielkość ta jednak nie jest ceną nieruchomości określaną w umowie, czego wymaga art. 19 ust. 1 u.p.d.f. Także możliwość ustalania wartości nieruchomości w oparciu o kryterium ceny rynkowej zgodnie z art. 19 ust. 3 u.p.d.f. nie dostarcza argumentu o powstawaniu u podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. w zgodzie z art. 19 ust. 1 u.p.d.f. Unormowanie z art. 19 ust. 3 u.p.d.f. może zostać zastosowane bowiem dopiero wówczas, gdy wartość nieruchomości wyrażona w cenie określonej w umowie nie odpowiada wartości rynkowej. Tym samym regulacja ta nie powinna w ogóle stanowić podstawy do określania ceny nieruchomości, której w ogóle nie przewiduje umowa o dożywocie. Na podstawie przepisów ustawy podatkowej można zatem zgodnie z art. 217 Konstytucji zrekonstruować podmiot zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego, czyli dożywotnika (art. 1 u.p.d.f.) oraz źródło przychodu, z którym wiąże się powstanie obowiązku podatkowego rozumiane jako odpłatne zbycie nieruchomości lub jej części, bądź udziału w nieruchomości (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a u.p.d.f.). Brak jest jednak możliwości precyzyjnego określenia podstawy opodatkowania decydującej o konkretyzacji przedmiotu podatku, jako elementu wyznaczającego zobowiązanie podatkowe.

Jak wskazuje Wnioskodawca, Naczelny Sąd Administracyjny w ww. uchwale powołał się także na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, z którego wynika, iż z uwagi na brak określenia w ustawie chwili powstania obowiązku i podstawy opodatkowania dochodzi do naruszenia zasady zupełności ustawowej podatku i naruszenia art. 217 Konstytucji RP. W wyroku tym, przywołano także uchwałę NSA z 17 grudnia 1996 r., sygn. akt FPS 7/96, zgodnie z którą art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. stanowi ograniczenie w rozporządzaniu prawem własności, jako taki musi być interpretowany ściśle, a wszelkie wątpliwości powinny być interpretowane na korzyść podatnika.

Powyższe rozważania, zdaniem Wnioskodawcy, należy odnieść także do umowy renty. Umowa renty wraz z umową dożywocia zostały unormowane w tym samy tytule (XXIV) Kodeksu cywilnego. Obie pełnią tę samą funkcję o charakterze alimentacyjnym. Dążą w istocie do zapewnienia tych samych korzyści uprawnionym, tj. zapewnienia środków utrzymania, czy to z uprawnionego. Mimo odpłatnego charakteru umowy o rentę nie jest jednak możliwe jednoznaczne określenie przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości na jej podstawie. W pierwszej bowiem kolejności umowa ta w ogóle nie zawiera ceny, a comiesięczna renta nie może być za takową uznana, gdyż oznaczałoby to de facto zrównanie umowy renty ze sprzedażą na raty. Już tylko z tego powodu nie da się zastosować reguł określonych w art. 19 u.p.d.f. Skoro jednoznacznie wskazuje się, że umowa renty w zamian za przeniesienie własności nieruchomości stanowi źródło przychodu określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. nie jest możliwe zakwalifikowanie jej jako innego źródła przychodu (art. 10 ust 1 pkt 9 u.p.d.f ), ponieważ w istocie oznaczałoby to przyznanie przez ustawodawcę dowolności organom podatkowym w określaniu z jakiego źródła pochodzi dany przychód pomimo istnienia jasnej i przejrzystej regulacji ustawowej.

Wnioskodawca wskazał przy tym, że przed wydaniem ww. uchwały składu 7 sędziów NSA sygn. akt II FPS 4/14, odnoszącej się do umowy dożywocia, w części orzecznictwa sądów administracyjnych przyjmowano, że przychodem z tej umowy jest wartość rynkowa zbywanej nieruchomości i to ona podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w roku podatkowym, w którym nastąpiło odpłatne jej zbycie. Widać tutaj pewną niekonsekwencje w przypadku opodatkowania umowy dożywocia i renty. Jeżeli bowiem wcześniej przyjmowano wartość nieruchomości jako przychód dożywotnika, to nie ma żadnych podstaw, aby również w odniesieniu do uprawnionego z tytułu renty przychodem była wartość zbywanej nieruchomości, a nie obecnie otrzymywane comiesięczne świadczenie. Skoro jednak taka wykładnia przepisów prawa podatkowego została przez NSA zakwestionowana, nie można jej zastosować także do zbycia nieruchomości w drodze umowy renty.

Abstrahując od powyższego, w przedmiotowej sprawie ważnym jest także to, że nieruchomość, która została przekazana przez małżonków składała się z 3 działek, które to były przez nich nabywane kolejno w 1998 r., 2000 r. oraz 2006 r. Umowa renty została zawarta w 2010 r.W chwili jej zawarcia z uwagi na treść art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. przychód uzyskany ze zbycia dwóch z ww. działek nie mógł stanowić przychodu z uwagi na upływ 5-letniego terminu. Zbycie trzeciej działki nastąpiło przed upływem ww. okresu. Gdyby każda z działek stanowiła odrębną nieruchomość, to w momencie zawarcia umowy renty tylko przychód uzyskany z nabycia jednej działki stanowiłby źródło przychodu określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f., niemożliwy jednak do określenia w świetle powyższych wywodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód uzyskany w wyniku zbycia nieruchomości w drodze umowy renty przed upływem 5-letniego okresu liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie zawsze stanowi źródło przychodu określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. i nie może zostać zakwalifikowane jako przychód z innego źródła i jako takie podlegać opodatkowaniu.

Jak twierdzi Wnioskodawca, podobne stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 1 sierpnia 2014 r., Znak: IBPBII/2/415-481/14/HS. Wskazano w niej, że „Otrzymywana przez Wnioskodawcę renta z tytułu odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości nie stanowi dla Wnioskodawcy źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu, a tym samym w konsekwencji Wnioskodawca nie musi rozliczać się z urzędem skarbowym na koniec każdego roku z otrzymywanej renty ani odprowadzać z tego tytułu podatku dochodowego, ponieważ zbycie udziału w nieruchomości w drodze zawarcia umowy odpłatnej renty stanowi odpłatne zbycie nieruchomości i jako takie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości.” (por. także interpretacje indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 sierpnia 2013 r., Znak: IPPB4/415-399/13-4/JK). Z uwagi jednak na brak określenia ceny zbycia w umowie renty, a tym samy niemożność określenia podstawy opodatkowania nie jest możliwe opodatkowanie comiesięcznego świadczenia uprawnionego z tego tytułu.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, w jego przypadku zbycie nieruchomości w drodze umowy o rentę w ogóle nie stanowi źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f., z uwagi na upływ wskazanego w nim 5-letniego terminu. Nieruchomość będąca przedmiotem zbycia nabywana była etapowo, zaś przedmiotem umowy renty zgodnie z jej treścią jest całość nieruchomości, a nie poszczególne jej części czy udziały. Przedmiotem opodatkowania zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. jest odpłatne zbycie nieruchomości (całości, części bądź udziałów). Zdaniem Wnioskodawcy nie jest możliwe ustalenia daty nabycia przez nich nieruchomości będącej przedmiotem umowy renty. Co prawda kształt nieruchomości zbytej w 2010 r. została ostatecznie określony przez nabycie trzeciej działki w 2006 r. jednakże liczenie 5-letniego okresu od 31 grudnia 2006 r. dla całej nieruchomości nie jest dopuszczalne w świetle powyższych wywodów. Prowadziłoby to w istocie do ponownego zakwalifikowania jako źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. przychodu, uzyskanego ze zbycia działek nabytych w 1998 r i 2000 r. Nie jest to możliwe skoro małżonkowie zbyli w drodze umowy renty dwie rzeczone działki już po upływie 5 - letniego okresu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. Biorąc pod uwagę inne przepisy prawa podatkowego nie jest możliwe „odnowienie się” źródła przychodu, czy zobowiązania podatkowego po jego wygaśnięciu (przedawnieniu) bez stosownej regulacji ustawowej (por. np. art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn).

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na powyższe nie jest możliwe obecnie opodatkowanie przychodu z tytułu renty, jako pochodzącego z odpłatnego zbycia nieruchomości w sytuacji kiedy nie jest możliwe ustalenie daty, od której należy liczyć 5-letni termin określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. Uznanie za termin początkowy daty 31 grudnia 2006 r. prowadzi do sytuacji krzywdzącej dla Wnioskodawcy z uwagi na fakt, że gdyby działki te stanowiły odrębne nieruchomości nie byłoby wątpliwości co do możliwości uznania jako źródło przychodu przychodu uzyskanego ze zbycia nieruchomości trzeciej nabytej w 2006 r.

W ocenie Wnioskodawcy, nie jest również możliwe proporcjonalne ustalenie wysokości podatku dochodowego od osób fizycznych dla poszczególnych działek. Jak twierdzi, przedmiotem umowy renty była nieruchomość jako całość, a nie poszczególne udziały w niej czy jej części. Nadto została także przeniesiona własność środków trwałych. Dla Wnioskodawcy renta ma przede wszystkim charakter alimentacyjny, służący zaspokojeniu jego podstawowych potrzeb życiowych, dlatego może mieć ona charakter nieekwiwalentny w sensie obiektywnym w stosunku do wartości przeniesionych na syna nieruchomości i wartości środków trwałych. Poza tym, nie da się określić przez jak długi okres renta będzie wypłacana na rzecz Wnioskodawcy. Gdyby było przeciwnie renta byłaby w istocie sprzedażą na raty, co jest sprzeczne z jej funkcją. Podobnie jak umowa dożywocia ma ona zapewnić utrzymanie uprawnionemu, nie ma ona charakteru ekwiwalentnego obiektywnie oraz jakiegokolwiek sensu gospodarczego, a pełni jedynie funkcję alimentacyjną. Razem z umową dożywocia zostały one unormowane w tym samym tytule (XXIV) Kodeksu cywilnego, co świadczy o ich podobieństwie pod względem celu ich ustanowienia. Przeniesienie zaś własności środków trwałych, wyposażenia oraz wszelkich praw związanych z działalnością gospodarczą powinno zostać zakwalifikowane jako podlegające opodatkowaniu jako przychód z działalności gospodarczej na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.f, a nie podobnie jak przeniesienie własności nieruchomości jako przychód z innego źródła.

Zgodnie jednak z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.f in fine przy określaniu wysokości przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawami, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych art. 19 u.p.d.f. stosuje się odpowiednio. Powyższa argumentacja ma więc zastosowanie także do zbycia składników przedsiębiorstwa w drodze umowy renty. Nie da się stosować w przedmiotowej sprawie art. 19 u.p.d.f. odpowiednio do zbycia środków trwałych i innych wartości z uwagi na niemożność określenia przychodu po stronie Wnioskodawczyni ze względu na brak ceny ich zbycia w umowie o rentę, a comiesięczne świadczenie nie może za takową być uznane. Skoro zbycie nieruchomości w drodze umowy o rentę nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na niemożność zastosowania art. 19 u.p.d.f. przy określaniu przychodu, nie może mieć on także zastosowania do zbycia składników przedsiębiorstwa.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy mieć na uwadze, że prawo podatkowe nie może ograniczać swobody zawierania umów jako naczelnej zasady prawa prywatnego. Zostało ono w istocie nabudowane na już istniejących instytucjach prawa cywilnego. Oznacza to, że skoro wolą Wnioskodawcy było przeniesienie na syna całości nieruchomości składającej się z trzech działek oraz środków trwałych, prawo podatkowe powinno stworzyć mechanizmy opodatkowania takiej transakcji w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości (sposób określenia przychodu w umowie zamiany został np. szczegółowo określony w art. 19 ust. 2 u.p.d.f.). Comiesięczne świadczenie spełniane na rzecz Wnioskodawcy jest świadczone w zamian za przeniesienie własności nieruchomości oraz innych środków trwałych. Mimo, że wymienione składniki wchodziły w skład przedsiębiorstwa ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych ustanawia odmienne źródło przychodu w przypadku ich odpłatnego zbycia. Nie jest więc możliwe ustalenie w jakie części przychód ze zbycia (gdyby był w ogóle możliwy do określenia) pochodziłby ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.f, a w jakim ze źródła z art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. Nadto także w przypadku zbycia nieruchomości w drodze umowy renty dochodzi do rozszczepienia źródła przychodu w stosunku do poszczególnych działek, chociaż wolą Wnioskodawcy było przekazanie synowi własności całości nieruchomości. Przedmiotem opodatkowania w niniejszej sprawie powinna być nieruchomość jako całość, a nie sztuczne dzielenie jej na działki, co nie odpowiada woli Wnioskodawcy, a z uwagi na nieekwiwalentny, w sensie obiektywnym charakter świadczenia z umowy renty, jest także niemożliwe. Z uwagi zaś na to, iż nie da się ustalić jednej daty nabycia nieruchomości nie tylko bez wniosków krzywdzących dla Wnioskodawczyni, ale i sprzecznych z prawem, należy uznać, iż w przedmiotowej sprawie brak jest przedmiotu opodatkowania podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do opodatkowania odpłatnego zbycia nieruchomości.

Poza tym z uwagi na niemożność określenia w momencie zawarcia umowy świadczenia spełnianego na rzecz Wnioskodawcy, nie jest możliwe ustalenie podstawy opodatkowania zgodnie z art. 19 u.p.d.f. Nadto z uwagi na objęcie jedną umową kilku przedmiotów o charakterze majątkowym jak i niemajątkowym nie jest możliwe ustalenie w jakiej wysokości przychód pochodzi z odpłatnego zbycia nieruchomości, a w jakim z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podsumowując, nie jest więc możliwe określenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na niemożność zastosowania w sprawie art. 19 u.p.d.f. ze względu na charakter świadczenia z umowy o rentę. Zgodnie zaś z art. 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika (in dubio pro tributario), co wzmacnia także w przedmiotowej sprawie konieczność zawężającego interpretowania art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p d.f. jako przepisu ograniczającego prawo własności.

Zdaniem Wnioskodawcy, comiesięczne świadczenie z tytułu odpłatnej renty ustanowionej w zamian za przeniesienie własności nieruchomości i innych środków trwałych wykorzystywanych przy prowadzeniu działalności gospodarczej nie jest przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W przypadku zbycia nieruchomości oraz innych środków trwałych wykorzystywanych przy prowadzeniu działalności gospodarczej w drodze umowy o rentę nie jest możliwe także określenie przychodu ze źródeł, o których mowa kolejno w art. 10 ust. 1 pkt 3 i pkt 8 u.p.d.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, iż niniejszą interpretację indywidualną wydano w oparciu o przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 51, poz 307 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2010 r., a więc w roku, w którym doszło do zbycia nieruchomości oraz innych składników majątkowych wykorzystywanych przez żonę Wnioskodawcy w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Jednocześnie w kontekście zadanego pytania, wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia była wyłącznie kwestia dot. skutków podatkowych na gruncie ustawy ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymywania przez Wnioskodawcę comiesięcznego świadczenia z tytułu renty. Nie była tym samym przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia kwestia skutków podatkowych zbycia na rzecz syna nieruchomości oraz innych składników majątku związanego z prowadzoną przez małżonkę Wnioskodawcy działalnością gospodarczą, ani też ocena stanowiska Wnioskodawcy na gruncie przepisów niebędących przepisami prawa podatkowego (do których interpretacji nie jest uprawniony Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej). Wykładnia przepisów regulujących powyższą kwestię miała jedynie na celu wyczerpujące uzasadnienie stanowiska Organu prezentowanego w procesie wykładni przepisów prawa podatkowego, będących istotą niniejszego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 903 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), przez umowę renty, jedna ze stron zobowiązuje się względem drugiej do określonych świadczeń okresowych w pieniądzu lub w rzeczach oznaczonych tylko co do gatunku. Jak wskazuje się w doktrynie, umowę o rentę zalicza się do kategorii umów nazwanych, stanowiących samoistne źródło zobowiązania (tytuł prawny do spełniania świadczeń). Ponadto, umowa renty jest umową konsensualną, o charakterze losowym (korzyści stron nie są równe ani pewne), która może być ukształtowana jako umowa terminowa lub bezterminowa, odpłatna lub pod tytułem darmym.

Zgodnie z art. 906 Kodeksu cywilnego, do renty ustanowionej za wynagrodzeniem stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży, a do renty ustanowionej bez wynagrodzenia stosuje się przepisy o darowiźnie. Odpowiednie stosowanie przepisów o sprzedaży lub darowiźnie nie oznacza, że renta jest tego rodzaju umową. Zachowuje ona swoją pełną odrębność prawną. Reguły stosowania renty są ustalane jedynie przy odpowiednim zastosowaniu przepisów dotyczących sprzedaży lub darowizny.

Cechą umów odpłatnych jest to, że świadczenie jednej strony umowy znajduje swój odpowiednik w świadczeniu drugiej strony. Jest to sytuacja, gdy każda ze stron umowy uzyskuje ekwiwalent (równoważnik) dla świadczenia własnego. Nie dochodzi więc w takim przypadku do sytuacji, gdy tylko jedna ze stron odnosi korzyść z dokonanego świadczenia, a świadczenie zbywcy nie odbywa się kosztem uszczuplenia własnego majątku; każda ze stron uzyskuje jakąś korzyść majątkową (niekoniecznie w postaci pieniężnej).

W przypadku renty za wynagrodzeniem wartość świadczenia tytułem wynagrodzenia za ustanowienie renty nie musi odpowiadać wartości świadczeń z renty (brak elementu ekwiwalentności renty). Zgodnie z art. 487 § 2 Kodeksu cywilnego – umowę wzajemną cechuje ekwiwalentność świadczeń stron, natomiast w umowie renty nie każde wynagrodzenie będzie jej nadawało cechy umowy wzajemnej; umowa renty może być umową odpłatną, lecz nie wzajemną. Każda ze stron odpłatnej umowy renty musi liczyć się z tym, że ogólna wartość świadczeń drugiej strony nie będzie obiektywnie odpowiadała wartości jej świadczenia. Nawet w razie uzgodnienia, że renta będzie zobowiązaniem w zamian za ustanowienie albo przeniesienie innego prawa, umowa renty nie może być traktowana jako wzajemna. Sam termin „wynagrodzenie” nie przesądza o ekwiwalentności świadczeń stron, stąd też jeżeli umowa renty ma charakter odpłatny, bez względu na to, czy świadczenia stron są ekwiwalentne, należy do niej odpowiednio stosować przepisy o sprzedaży. Przepisy o sprzedaży należy stosować do renty odpowiednio, co oznacza, że konieczne jest przede wszystkim uwzględnienie szczególnego charakteru tej ostatniej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy wynika, że źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
4. innych rzeczy,
   

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.
  
  

Przytoczony przepis formułuje generalną zasadę, zgodnie z którą zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Natomiast możliwość zaliczenia zbycia „innych rzeczy” do wskazanego powyżej źródła przychodów uwarunkowana jest brakiem związku tych „innych rzeczy” z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podmiot gospodarczy.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza. W myśl art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi natomiast, że przychodem z działalności gospodarczej są również:

1. przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:
1. środkami trwałymi,
   
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
   
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

• ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.
  
  

Mając na względzie powyższe, odpłatne zbycie nieruchomości i innych składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą w świetle przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może stanowić zatem źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 (odpłatne zbycie) lub w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), w związku z art. 14 ww. ustawy. Zgodzić się zatem należy z Wnioskodawcą, że niezależnie od źródła przychodów, do jakiego należy zaliczyć przychody ze zbycia na rzecz syna składników majątku związanych z prowadzoną przez żonę Wnioskodawcy działalnością gospodarczą, zbycia tego nie sposób uznać za generujący przychód z „innych źródeł” określony w art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy.

Ponadto w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również w art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, ustawodawca posłużył się pojęciem „odpłatne zbycie” nie zawężając katalogu odpłatnych czynności prawnych, w wyniku których dochodzi do przeniesienia własności nieruchomości i innych składników majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej jedynie do umowy sprzedaży, czy zamiany. Pod pojęciem odpłatnego zbycia rozumie zatem każdą czynność, w wyniku której dochodzi do przeniesienia prawa własności z dotychczasowego właściciela na nowy podmiot, gdy przeniesienie to ma charakter odpłatny. Charakter odpłaty posiada zatem również zawarcie umowy o rentę w zamian za składniki majątku wykorzystywane w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, albowiem również w tym przypadku dochodzi do zmiany podmiotu uprawnionego do władania tymi składnikami majątku.

W opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wskazano m.in., że w dniu 12 lipca 2010 r. Wnioskodawca wraz z żoną zawarli w formie aktu notarialnego umowę renty, w wysokości dwukrotnego minimalnego wynagrodzenia miesięcznego dla każdego z małżonków. Na jej podstawie przenieśli oni na swojego syna własność całej nieruchomości zabudowanej obiektem restauracji, składającej się z 3 działek. Ponadto na syna została przeniesiona także własność środków trwałych, wyposażenie oraz wszelkie prawa i obowiązki związane z działalnością gospodarczą. Nieruchomości nabyto odpowiednio nr 3 - 24 września 1998 r., nr 1 - 28 lipca 2000 r., nr 2 - 21 kwietnia 2006 r. Zgodnie z oświadczeniem małżonków zawartym w § 2 umowy o rentę z 2010 r. zbywana nieruchomość stanowiła środek trwały w ramach prowadzonej przez żonę Wnioskodawcy działalności gospodarczej. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych była to nieruchomość użytkowa z częścią mieszkalną (mieszkanie służbowe), zaś w Klasyfikacji Środków Trwałych nieruchomość oznaczono symbolem 109, tj. pozostałe budynki niemieszkalne (restauracja). Małżonkowie pozostają w ustroju wspólności ustawowej małżeńskiej i nabycie nieruchomości nastąpiło do ich majątku wspólnego. Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej.

Wartość przedmiotów umowy została określona w § 8 umowy na kwotę 1.400.000 zł (jeden milion czterysta tysięcy złotych). Przychód uzyskany z renty dożywotniej małżonkowie opodatkowali w latach 2010-2016 podatkiem dochodowym od osób fizycznych we wspólnym rozliczeniu rocznym, klasyfikując go jako inne źródło przychodów.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że wypłacana Wnioskodawcy co miesiąc renta, otrzymana na mocy odpłatnej umowy renty w zamian za przeniesienie na syna prawa własności składników majątku wykorzystywanych przez żonę Wnioskodawcy w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, stanowi formę odpłatności za zbycie tych składników majątku, którego (jak słusznie wskazał Wnioskodawca) nie należy kwalifikować jako stanowiącego źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne, stwierdzić należy, że przeniesienie na syna, na podstawie umowy o dożywotnią rentę, prawa własności gruntów wraz z posadowionym na nich budynkiem restauracji oraz środków trwałych i wyposażenia, wykorzystywanych w prowadzonej przez żonę Wnioskodawcy działalności gospodarczej, stanowiło odpłatne zbycie tych składników majątku (formę odpłatności za ich zbycie), niezależnie od tego czy przychód uzyskany z tego tytułu należało zaliczyć do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, czy też do przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (który to przychód ze względu na upływ czasu wskazany w tym przepisie nie generowałby w ogóle przychodu z tego źródła). Zatem następcza, comiesięczna wypłata ustalonych w umowie renty środków pieniężnych nie generuje ponownego obowiązku podatkowego. W konsekwencji, Wnioskodawca nie był zobowiązany również do rozliczenia comiesięcznego świadczenia otrzymywanego w związku z ww. rentą w zeznaniu podatkowym.

Zauważyć przy tym należy (co jak wskazano na wstępie nie było przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia), że jeżeli odpłatne zbycie w drodze umowy renty dożywotniej składników majątku związanych z działalnością gospodarczą żony Wnioskodawcy, generowało przychód zaliczany do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. działalności gospodarczej, to z uwagi na fakt, że Wnioskodawca działalności gospodarczej nie prowadził, obowiązek podatkowy w tym zakresie spoczywał wyłącznie na żonie Wnioskodawcy.

Zgodnie bowiem z art. 36 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz. U. nr 9 poz. 59 ze zm.), oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku (art. 36 § 2 ww. Kodeksu). Jednakże, stosownie do treści art. 36 § 3 Kodeksu, przedmiotami majątkowymi służącymi małżonkowi do wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej małżonek ten zarządza samodzielnie. W razie przemijającej przeszkody drugi małżonek może dokonywać niezbędnych bieżących czynności. Natomiast stosownie do treści art. 37 § 1 pkt 1 tego Kodeksu, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Oznacza to, iż używanie nieruchomości, czy innych składników majątkowych w celach zarobkowych przez jednego z małżonków, stanowiących składnik majątku wspólnego, wymaga zawsze zgody drugiego małżonka. Natomiast przedmioty służące do wykonywania zawodu, a wchodzące w skład majątku wspólnego, podlegają zawsze samodzielnemu zarządowi tylko tego z małżonków, który indywidualnie prowadzi przy ich pomocy działalność zarobkową.

Prowadzenie działalności gospodarczej na nieruchomości wspólnej i z wykorzystaniem pozostałego majątku objętego wspólnością ustawową, wymaga zawsze zgody małżonka. W świetle powyższego, przeznaczenie gruntów wraz z posadowionym na nich budynkiem użytkowym oraz innych składników majątku, stanowiących współwłasność małżonków, w celu prowadzenia w niej działalności gospodarczej przez jednego z nich, skutkuje koniecznością rozliczenia przysporzeń majątkowych uzyskanych z władania tym majątkiem (np. z tytułu odpłatnego zbycia tych składników) przez tego z małżonków, który przy jego udziale (z jego wykorzystywania) czerpał przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

W konsekwencji, skoro stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe, w zakresie skutków podatkowych otrzymywania comiesięcznego świadczenia z tytułu odpłatnej renty, to tym samym udzielenie odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku nr 2 i dokonanie oceny stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie jest bezprzedmiotowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zauważyć ponadto należy, iż w stanowisku zawartym we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika (in dubio pro tributario), co wzmacnia także w przedmiotowej sprawie konieczność zawężającego interpretowania art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p d.f. jako przepisu ograniczającego prawo własności.

Jednakże, w opisanej we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej sprawie nie wystąpiły wątpliwości co do treści przepisów prawa będących przedmiotem interpretacji indywidualnej, a więc nie ma w tym zakresie zastosowania przepis art. 2a ustawy Ordynacja podatkowa.

Zauważyć należy, iż wydając niniejsze rozstrzygnięcie nie wzięto pod uwagę powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, jako wydanych w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, w odmiennych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych niż stan faktyczny będący przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Karków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.