Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.348.2017.1.IZ
z 14 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 września 2017 r. (data wpływu 15 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie m.in. ustalenia, czy kwota otrzymanych Bonusów nie pomniejszy kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT (w tym ewentualnych odpisów amortyzacyjnych), które będą powstawać w związku z ponoszonym przez Spółkę Czynszem za Najem oraz kwotą Wynagrodzenia dla A i kwotą Wynagrodzenia dla C (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie m.in. ustalenia, czy kwota otrzymanych Bonusów nie pomniejszy kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT (w tym ewentualnych odpisów amortyzacyjnych), które będą powstawać w związku z ponoszonym przez Spółkę Czynszem za Najem oraz kwotą Wynagrodzenia dla A i kwotą Wynagrodzenia dla C.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) należy do międzynarodowej grupy Y z siedzibą w Danii. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja konstrukcji metalowych związanych z wytwarzaniem siłowni wiatrowych. W ofercie Spółki znajdują się złożone elementy metalowe składające się na elementy wyposażenia wież wiatrowych, w tym zamki, zawiasy, narzędzia, złącza, śruby, itd.

W związku z planowaną inwestycją (dalej: „Inwestycja”) polegającą na uruchomieniu zakładu produkcyjnego (dalej: „Zakład”), 28 czerwca 2016 r. Spółka uzyskała Zezwolenie nr (…) na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (…) (dalej: „Zezwolenie Strefowe”).

Spółka nie jest mikro, małym lub średnim przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 2 ust. 1 Załącznika 1 do Rozporządzenie Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu Tekst mający znaczenie dla EOG (Dz. U UE L 187/1 26.6.2014).

Konsekwentnie, Wnioskodawca będzie prowadził działalność zwolnioną na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej: „Ustawa o CIT”).

Zgodnie z treścią Zezwolenia Strefowego, Wnioskodawca został zobowiązany do spełnienia następujących warunków:

1. zatrudnienia 41 nowych pracowników do 31 sierpnia 2019 r. oraz utrzymania średniorocznego zatrudnienia na terenie (…) (dalej: „SSE”) na poziomie co najmniej 42 pracowników do dnia 31 sierpnia 2022 r.,
   
2. poniesienia na terenie SSE wydatków inwestycyjnych w rozumieniu § 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 465, z późn. zm., dalej: „Rozporządzenie Strefowe”):
   
   1. nie mniej niż 13.873.665,00 PLN do 31 sierpnia 2019 r.,
      
   2. nie mniej niż 14.022.953,00 PLN w okresie od 01 września 2019 r. do 30 czerwca 2026 r.,
   
   
3. zakończenia inwestycji w terminie do 31 sierpnia 2019 r.
   

Maksymalna wysokość kosztów kwalifikowanych została określona w treści Zezwolenia Strefowego w następujący sposób:

1. w przypadku korzystania ze zwolnienia z tytułu kosztów nowej inwestycji - maksymalna wysokość kosztów kwalifikowanych, o których mowa w § 6 Rozporządzenia Strefowego, wynosi 36.265.603,00 PLN;
2. w przypadku korzystania ze zwolnienia podatkowego z tytułu tworzenia nowych miejsc pracy, o którym mowa w § 3 Rozporządzenia Strefowego, do obliczenia maksymalnej wysokości dwuletnich kosztów pracy przyjmuje się koszty pracy 41 nowo zatrudnionych pracowników.
   
   

Zgodnie z § 5 ust. 1 Rozporządzenia Strefowego, Spółce przysługuje zwolnienie od podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”) począwszy od miesiąca, w którym poniosła wydatki inwestycyjne, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej.

W związku z Inwestycją, intencją Spółki było zawarcie umowy najmu (dalej: „Umowa Najmu”) z A Sp. z o.o. (dalej: „A”) hali produkcyjnej wraz z pomieszczeniami biurowymi (dalej: „Nieruchomości”), w których Wnioskodawca docelowo chce uruchomić Zakład po dniu uzyskania Zezwolenia. Drugim podmiotem odpowiedzialnym za techniczne dostosowanie Nieruchomości miała być B Sp. z o.o. (dalej: „B”), członek grupy, do której należy A.

Przed zawarciem Umowy Najmu Spółka uczestniczyła w projektowaniu Nieruchomości. Dla celów zachęcenia Spółki do zawarcia Umowy Najmu, A i B zawarły z Nią następujące dodatkowe porozumienia.

Umowa z A.

A zawarła ze Spółką umowę, na podstawie której A zobowiązała się do wypłaty jednorazowej zachęty w formie dodatkowego bonusu pieniężnego (ang. Additional Cash Incentive Bonus, dalej: „Bonus I”) na rzecz Spółki (dalej: „Umowa o Bonus I”) w wysokości 220.660,16 EUR. Zgodnie z zapisami preambuły Umowy o Bonus I, Spółka aktywnie uczestniczyła w projektowaniu części biurowej i produkcyjnej Nieruchomości, jaka miała być przedmiotem Umowy Najmu.

Zgodnie z postanowieniami Umowy o Bonus I, Spółka miała wystawić fakturę na rzecz A. A zobligowała się do wypłaty Bonusu I Spółce po otrzymaniu przedmiotowej faktury.

Po zawarciu Umowy o Bonus I Spółka zawarła Umowę Najmu z A w czerwcu 2016 r. Stosunek najmu zgodnie z postanowieniami Umowy Najmu ma trwać 7 lat z możliwością jej przedłużenia - Spółka zamierza bowiem utrzymać stosunek najmu przez okres wymieniony w § 6 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia Strefowego. Na podstawie Umowy Najmu został określony czynsz z tytułu najmu Nieruchomości, który Spółka będzie comiesięcznie uiszczać na rzecz A (dalej: „Czynsz za Najem”).

Ponadto, A jako Wynajmujący zobowiązała się na podstawie Umowy Najmu do technicznego dostosowania Nieruchomości do celów prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Zakładu przez Spółkę.

Niezależnie od powyższego zobowiązania się A do technicznego dostosowania Nieruchomości, pojawiła się w późniejszym czasie konieczność odrębnego i dodatkowego przeprowadzenia adaptacji Nieruchomości dla potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej Spółki (dalej: „Prac Adaptacyjnych”).

Konsekwentnie, w grudniu 2016 r. Spółka oraz A zdecydowały się na modyfikację Umowy o Bonus I poprzez zawarcie aneksu (dalej: „Aneks I”), na podstawie którego kwota Bonusu I wypłacanego przez A miała zostać zwiększona o należny podatek od towarów i usług. Ponadto, A zobowiązała się do wykonania na terenie Nieruchomości Prac Adaptacyjnych na żądanie Spółki. Wynagrodzenie z tego tytułu miało wynieść 58.803,14 EUR netto (dalej: „Wynagrodzenie dla A”) i miało zostać uiszczone przez Spółkę w drodze kompensaty z wypłatą Bonusu I.

Niewykluczone, że Prace Adaptacyjne będą miały charakter inwestycji w obcym środku trwałym, o której mowa w art. 16a ust. 2 pkt 1 Ustawy o CIT. W takim przypadku, Spółka zamierza je amortyzować zgodnie z przepisami cytowanej ustawy.

Spółka 12 grudnia 2016 r. wystawiła fakturę VAT na rzecz A opiewającą na kwotę wynikającą z Bonusu I.

Umowa z B (później: „C”).

Przed zawarciem Umowy Najmu, B zawarła ze Spółką umowę, na podstawie której B zobowiązała się do wypłaty jednorazowej zachęty w formie dodatkowego bonusu pieniężnego (ang. Additional Cash Incentive Bonus, dalej: „Bonus II”) na rzecz Spółki (dalej: „Umowa o Bonus II”) w wysokości 221.196,86 EUR. Zgodnie z zapisami preambuły Umowy o Bonus II, Spółka aktywnie uczestniczyła w projektowaniu części biurowej i produkcyjnej Nieruchomości, jaka miała być przedmiotem Umowy Najmu. Ponadto, zgodziła się na umieszczanie przez B informacji dotyczących Umowy Najmu w materiałach reklamowych i broszurach przygotowanych przez B.

Zgodnie z postanowieniami Umowy o Bonus II, Spółka miała wystawić fakturę na rzecz B opiewającą na kwotę Bonusu II. B zobligowała się do wypłaty Bonusu II Spółce po otrzymaniu przedmiotowej faktury.

W późniejszym czasie pojawiła się konieczność zakupu dodatkowego wyposażenia technicznego dla potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej Spółki (dalej: „Wyposażenie”).

Ponadto, B scedowała prawa i obowiązki wynikające z Umowy o Bonus II na rzecz C Sp. z o.o. (dalej: „C”).

Następnie, w grudniu 2016 r. Spółka oraz C zdecydowały się na modyfikację Umowy o Bonus II poprzez zawarcie aneksu (dalej: „Aneks II”), na mocy którego kwota Bonusu II miała zostać zwiększona o należny podatek od towarów i usług. Ponadto, C zobowiązała się do dostarczenia i przekazania na własność Spółce Wyposażenia. Wynagrodzenie z tytułu dostawy Wyposażenia miało wynieść 221.196,86 EUR netto (dalej: „Wynagrodzenie dla C”) i miało zostać uiszczone przez Spółkę w drodze kompensaty z wypłatą Bonusu II.

Niewykluczone, że na Wyposażenie składać się będą pojedyncze i niezależne składniki majątkowe o wartości zarówno nieprzekraczającej, jak i przekraczającej 3.500 PLN, o okresie użytkowania dłuższym niż jeden rok.

Spółka 12 grudnia 2016 r. wystawiła fakturę VAT na rzecz C opiewającą na kwotę wynikającą z Bonusu II.

Na dzień złożenia niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Spółka otrzymała od A fakturę za dokonane Prace Adaptacyjne. Zobowiązanie z tytułu wykonania tych prac zostało skompensowane z należnościami z tytułu Bonusu I. Pozostała nieskompensowana należność z tytułu Bonusu I została uregulowana przez A przelewem bankowym na rzecz Wnioskodawcy. Tym samym, spółka A wywiązała się z obowiązków wynikających z Aneksu I. Spółka na dzień złożenia niniejszego wniosku nie otrzymała od C faktury za dostarczone Wyposażenie. Tym samym, należność z tytułu Bonusu II nie mogła zostać skompensowana zgodnie z aneksem II. C na dzień złożenia niniejszego wniosku nie wywiązała się z obowiązków wynikających z Aneksu II.

Wszelkie płatności z tytułu Czynszu za Najem oraz Wynagrodzenia dla A i Wynagrodzenia dla B Spółka zamierza dokumentować zgodnie z obowiązującymi regulacjami w tym zakresie oraz traktować jako wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu § 6 ust. 1 Rozporządzenia Strefowego.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy kwota otrzymanych Bonusów nie pomniejszy kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT (w tym ewentualnych odpisów amortyzacyjnych), które będą powstawać w związku z ponoszonym przez Spółkę Czynszem za Najem oraz kwotą Wynagrodzenia dla A i kwotą Wynagrodzenia dla C? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota otrzymanych Bonusów nie pomniejszy kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT (w tym ewentualnych odpisów amortyzacyjnych), które będą powstawać w związku z ponoszonym przez Spółkę Czynszem za Najem oraz kwotą Wynagrodzenia dla A i kwotą Wynagrodzenia dla C.

Tytułem wstępu należy wskazać, że na mocy w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT oraz praktyki organów podatkowych, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać łącznie spełnione następujące przesłanki:

1. wydatek ten - bezpośrednio lub pośrednio - wpływa na uzyskanie, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów podatnika,
2. wydatek ten został prawidłowo udokumentowany (przesłanką o charakterze formalnym, wynikającą z praktyki organów podatkowych jest obowiązek udokumentowania kosztu rzetelnym, kompletnym i wolnym od błędów dowodem księgowym),
3. został poniesiony i jest definitywny, tj. wydatek musi być dokonany z majątku podatnika i mieć ostateczny (bezzwrotny) charakter oraz
4. nie został wymieniony w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.
   
   

Równolegle zgodnie z art. 15 ust. 6 Ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 Ustawy o CIT. W myśl art. 16f ust. 1 Ustawy o CIT, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych. Jak wynika natomiast z art. 16a ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT, amortyzacji podlegają m.in., z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

a) Czynsz za najem.

Spółka wskazała, że ponoszenie płatności z tytułu Czynszu za Najem umożliwi Spółce korzystanie z Nieruchomości tworzących Zakład, tym samym jest ono związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i wpływa na uzyskanie przychodów podatnika. Spółka przewiduje również dokumentowanie uiszczonych zobowiązań na rzecz A. Ponadto, płatności z tytułu Czynszu za Najem zostaną dokonane z majątku podatnika. Dojdzie bowiem do uszczuplenia posiadanych przez niego aktywów. Spółce nie zostanie zwrócony ten dodatek w żadnej formie. Czynsz za Najem będzie zatem stanowił koszt poniesiony definitywnie przez Spółkę.

Równolegle, na kwotę ustalonego w Umowie Najmu Czynszu za Najem nie będą miały wpływu Bonusy. Stanowią one bowiem zachętę dla Spółki do zawarcia Umowy Najmu z A, przy czym zachęta wynika z odrębnych stosunków prawnych generowanych przez Umowę o Bonus I i Umowę o Bonus II.

Konsekwentnie, całkowita wartość Czynszu za Najem będzie stanowić koszt uzyskania przychodu dla Spółki.

b) Wynagrodzenie dla A i dla C.

Wynagrodzenie dla A i Wynagrodzenie dla C (dalej łącznie jako: „Wynagrodzenia”) są związane z dostosowaniem Nieruchomości dla potrzeb prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej w Zakładzie. Adaptacja Nieruchomości oraz zakup Wyposażenia są zatem konieczne z perspektywy osiągania zysków przez Spółkę.

Ponadto, Spółka chce zaspokoić roszczenia kontrahentów z tytułu Wynagrodzeń w drodze kompensaty. Ustawa o CIT nie zawiera definicji potrącenia (kompensaty). Zgodnie z art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459, z późn., dalej: „Kodeks Cywilny”), gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Potrącenie stanowi zatem praktykowaną formę wykonania zobowiązania, co potwierdza również autor komentarza do art. 498 Kodeksu Cywilnego (R. Morek Kodeks cywilny. Komentarz do Kodeksu Cywilnego, [red. K. Osajda, Legalis 2017): (...) potrącenie, jako sposób wygaszenia zobowiązania, jest w skutkach równoważne spełnieniu świadczenia, przyjmuje się, że za jego pomocą można regulować zobowiązania (...). Potrącenie jest zatem surogatem świadczenia, dzięki któremu dłużnik płaci swój dług i zwalnia się z zobowiązania (...).

Należy również zaznaczyć, że jedną z funkcji potrącenia jest funkcja zapłaty, która (...) przejawia się w tym, że dzięki potrąceniu następuje spłata dwóch długów. Potrącający, sam będąc dłużnikiem, płaci dług, wykorzystując do tego celu walor majątkowy, jakim jest przysługująca mu wierzytelność. Rezygnuje z dochodzenia wierzytelności, umarza ją, uzyskując w zamian umorzenie ciążącego na nim długu. W ten sposób zaspokojone zostają dwie strony. Potrącenie jest zatem podwójną, uproszczoną zapłatą. Jego skutki prawne są równoznaczne ze skutkami zapłaty, a zarzut potrącenia podniesiony w procesie traktowany jest jak zarzut zapłaty (Prawo zobowiązań - część ogólna System Prawa Prywatnego tom 6 [red. A. Olejniczak] Legalis 2014, wyd. 2).

Skutkiem kompensaty jest zatem zapłata, wiążąca się z uszczupleniem majątku obydwóch wierzycieli. Potrącenie pozwala na spełnienie zobowiązania.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka oraz A i C będą miały wobec siebie wymagalne pieniężne wierzytelności. Kompensata wierzytelności doprowadzi do zapłaty Wynagrodzeń i będzie miała charakter definitywny, ponieważ Spółka nie uzyska Bonusu II w całości i Bonusu I w części (ze względu na to, że kwota wynagrodzenia za Prace Adaptacyjne będzie mniejsza od kwoty Bonusu I).

Potrącenie wywołuje zatem podobne skutki prawne, jak hipotetyczna sytuacja, w której Spółka najpierw otrzymałaby Bonusy na swój rachunek bankowy, a w późniejszym terminie doszłoby do uregulowania przez Nią zobowiązania z tytułu zapłaty Wynagrodzeń.

Konsekwentnie, potrącenie będzie miało ostateczny charakter jako forma zapłaty zobowiązania z tytułu Wynagrodzeń i zapłata Wynagrodzeń zostanie dokonana definitywnie poprzez uszczuplenie majątku podatnika (podatnik nie uzyska bowiem Bonusów w pełnej wysokości).

Wnioskodawca podkreślił, że udokumentuje zapłatę Wynagrodzeń zgodnie z obowiązkami wynikającymi z regulacji prawnych w tym zakresie.

Spółka również zaznacza, że w przypadku jeśli zaistnieje konieczność uwzględnienia części lub całości Wynagrodzenia w wartości początkowej amortyzowanego środka trwałego (np. ze względu na to, że częścią Wyposażenia będzie środek trwały o wartości przekraczającej 3.500 PLN lub Prace Adaptacyjne obejmą modernizację istniejących środków trwałych), to z podobnych względów co powyższe wartość Bonusu I i Bonusu II nie będą pomniejszać odpisów amortyzacyjnych.

W szczególności, Bonus I i Bonus II nie stanowią „zwrotu wydatku w jakiejkolwiek formie”, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 48 Ustawy o CIT (tj. Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: (...) odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie).

Wyrażenie „zwrot wydatku w jakiejkolwiek formie” nie został zdefiniowany na kanwie Ustawy o CIT. Tym samym, zgodnie z poglądami organów podatkowych należy odwołać się do potocznego rozumienia tego pojęcia. Zgodnie z Internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN „zwrot” oznacza „zwrócenie czegoś”, natomiast „wydatek” oznacza „sumę, która ma być wydana albo sumę wydaną na coś”.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, A i B chciały zachęcić Spółkę do zawarcia Umowy Najmu, co znalazło swój wyraz w pierwotnej Umowie o Bonus I i Umowie o Bonus II. Spółka zawarła Umowę o Bonus I i Umowę o Bonus II niezależnie od Aneksów, które stanowią podstawę obowiązku Spółki do uiszczenia Wynagrodzeń oraz obowiązków A i C w zakresie wykonania Prac Adaptacyjnych oraz dostawy Wyposażenia na rzecz Spółki. Potrzeba zakupienia Wyposażenia oraz wykonania Prac Adaptacyjnych ze strony Spółki pojawiły się bowiem w późniejszym czasie niż zawarcie Umowy o Bonus I i Umowy o Bonus II, niezależnie od zobowiązania się A i B (scedowanego na C) do zapłaty Bonusów.

Tym samym, obowiązek wypłaty Bonusów stanowi niezależne zdarzenie gospodarcze wobec wypłaty Wynagrodzeń.

W analogicznym stanie faktycznym, w którym sfinansowano wytworzenie środków trwałych kwotą umorzonej pożyczki organ podatkowy uznał umorzenie pożyczki za niezależne od poniesienia wydatków na wytworzenie środków trwałych i niestanowiące zwrotu wydatków”: „ze zwrotem wydatku mamy do czynienia w sytuacji, ody dojdzie do poniesienia kosztu, a następnie koszt ten zostanie zwrócony. W przedmiotowym stanie faktycznym nie doszło jednak do zwrotu wydatków związanych z wytworzeniem środka trwałego pożyczki (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 grudnia 2014 r., sygn. IPPB5/423-1038/14-2/AM).

Na podobne racje wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 lutego 2016 r., sygn. IBPB-1-2/4510-24/16/BD w przypadku finansowania nabycia środków trwałych za pomocą dopłat wspólników do kapitału Spółki: Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 48 updop nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie. Należy bowiem zauważyć, że dopłaty do kapitału zakładowego spółki kapitałowej wnoszone na podstawie w przepisów art. 177-179 Ksh mają odmienny charakter od dopłat rozumianych jako dotacja, dofinansowanie, czy subwencja generalnie rozumianych jako pomoc finansowa (zewnętrzna). Jak uprzednio wskazano dopłaty, o których mowa w przepisach Kodeksu spółek handlowych są zbliżone charakterem do pożyczki (tzw. pożyczki wewnętrznej) i nie stanowią przychodu dla Spółki stosowanie do art. 12 ust. 4 pkt 11 updop.

Zatem, jeśli środek trwały został sfinansowany dopłatą, o której mowa w przepisach art. 177-179 Ksh, jak twierdzi Spółka, odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środka trwałego mogą być w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodu stosowanie do art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 6 updop.

Zdaniem Wnioskodawcy, podobnie Bonusy stanowią odrębne zdarzenia gospodarcze wobec dokonania obowiązku zapłaty Wynagrodzeń. Jako odrębne wierzytelności zostaną skompensowane i w ten sposób dojdzie do zapłaty Wynagrodzenia dla A (w części) i Wynagrodzenia dla C (w całości) oraz wypłaty Bonusu I (w części) i Bonusu II (w całości).

Konsekwentnie, w ocenie Spółki, kwota otrzymanych Bonusów nie pomniejsza kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT (w tym ewentualnych odpisów amortyzacyjnych), które będą powstawać w związku z ponoszonym przez Spółkę Czynszem za Najem oraz kwotą Wynagrodzenia dla A i kwotą Wynagrodzenia dla C.

Uwzględniając powyższą analizę, Spółka stwierdza, że kwota otrzymanych Bonusów nie pomniejszy kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT (w tym ewentualnych odpisów amortyzacyjnych), które będą powstawać w związku z ponoszonym przez Spółkę Czynszem za Najem oraz kwotą Wynagrodzenia dla A i kwotą Wynagrodzenia dla C.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Nadmienić należy, że w zakresie przedstawionych we wniosku pytań oznaczonych nr 1 i 3 zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.