Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.350.2017.1.IZ
z 17 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 października 2017 r. (data wpływu 16 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy likwidacja zmodernizowanych środków trwałych w przypadku, gdy wyłącznie wartość modernizacji została zaliczona do wydatków inwestycyjnych (określonych w Zezwoleniu 1 bądź Zezwoleniu 2), po okresie 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, ale przed upływem 5 lat, licząc od dnia dokonania wydatków na modernizację tego składnika majątku, będzie skutkowała koniecznością odpowiedniego pomniejszenia wielkości poniesionych wydatków inwestycyjnych, a w konsekwencji wpłynie na wielkość zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy likwidacja zmodernizowanych środków trwałych w przypadku, gdy wyłącznie wartość modernizacji została zaliczona do wydatków inwestycyjnych (określonych w Zezwoleniu 1 bądź Zezwoleniu 2), po okresie 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, ale przed upływem 5 lat, licząc od dnia dokonania wydatków na modernizację tego składnika majątku, będzie skutkowała koniecznością odpowiedniego pomniejszenia wielkości poniesionych wydatków inwestycyjnych, a w konsekwencji wpłynie na wielkość zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

A S.A. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”) na podstawie zezwoleń, które zostały wydane odpowiednio w latach 2011 (dalej: „Zezwolenie 1”), 2014 (dalej: „Zezwolenie 2”) oraz 2017 (dalej: „Zezwolenie 3”).

Spółka poniosła wydatki inwestycyjne w tym w szczególności w zakresie modernizacji środków trwałych koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie SSE, zgodnie z warunkami określonymi w Zezwoleniu 1 oraz Zezwoleniu 2 w zakresie wydatkowanych kwot oraz terminów realizacji inwestycji i rozpoczęła korzystanie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej: „ustawa o PDOP”) w oparciu o koszty kwalifikowane poniesione w ramach Zezwolenia 1, a następnie Zezwoleniu 2.

Obecnie Spółka ponosi wydatki inwestycyjne w tym w szczególności w zakresie modernizacji środków trwałych koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie SSE, zgodnie z warunkami określonymi w Zezwoleniu 2 i Zezwoleniu 3 w zakresie wydatkowanych kwot oraz terminów realizacji inwestycji i w przyszłości rozpocznie korzystanie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP, w oparciu o koszty kwalifikowane poniesione w ramach Zezwolenia 3.

Jednocześnie, dochodzi oraz w przyszłości może dojść do likwidacji niektórych środków trwałych, w odniesieniu do których dokonywano modernizacji, które to modernizacje zostały przez Wnioskodawcę zaliczone (bądź zostaną zaliczone) do wydatków inwestycyjnych zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 465; dalej: „Rozporządzenie o SSE”), a zatem - które stanowią podstawę kalkulacji dostępnej dla Spółki puli pomocy publicznej w formie zwolnienia z opodatkowania PDOP w ramach Zezwolenia 1 oraz Zezwolenia 2, w związku z prowadzeniem działalności na terenie SSE.

Omawiana likwidacja nastąpiła/może nastąpić zarówno przed, jak i po upływie 5 lat od wprowadzenia środków trwałych, których dotyczą dane modernizacje do ewidencji środków trwałych, jednak w niektórych przypadkach likwidacja potencjalnie ma/może mieć miejsce przed upływem 5 lat od dokonania danej modernizacji i ujęcia w ewidencji wynikającego z nich podniesienia wartości Środków Trwałych zaliczonych do wydatków inwestycyjnych zgodnie z przepisami Rozporządzenia o SSE.

W związku z otrzymaniem Zezwolenia 2 i Zezwolenia 3, na miejscu/w zastępstwie zlikwidowanych środków trwałych, których modernizacje zostały uwzględnione przez Wnioskodawcę w wydatkach inwestycyjnych określonych na podstawie Zezwolenia 1 oraz Zezwolenia 2, zostaną/zostały nabyte/wytworzone/zmodernizowane inne środki trwałe, które są/zostaną uwzględnione w wydatkach inwestycyjnych stanowiących podstawę kalkulacji dostępnej dla Spółki puli pomocy publicznej w formie zwolnienia z opodatkowania PDOP w ramach Zezwolenia 3.

Likwidacja wspomnianych środków trwałych nie wpływa przy tym na kontynuowanie całości działalności gospodarczej na terenie SSE, to znaczy będzie ona dalej prowadzona zgodnie z założeniami inwestycyjnymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy likwidacja zmodernizowanych środków trwałych w przypadku, gdy wyłącznie wartość modernizacji została zaliczona do wydatków inwestycyjnych (określonych w Zezwoleniu 1 bądź Zezwoleniu 2), po okresie 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, ale przed upływem 5 lat, licząc od dnia dokonania wydatków na modernizację tego składnika majątku, będzie skutkowała koniecznością odpowiedniego pomniejszenia wielkości poniesionych wydatków inwestycyjnych, a w konsekwencji wpłynie na wielkość zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP?

Zdaniem Wnioskodawcy, likwidacja zmodernizowanych środków trwałych w przypadku, gdy wyłącznie wartość modernizacji została zaliczona do wydatków inwestycyjnych (określonych w Zezwoleniu 1 bądź Zezwoleniu 2), po okresie 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, ale przed upływem 5 lat, licząc od dnia dokonania wydatków na modernizację tego składnika majątku, nie będzie skutkowała koniecznością odpowiedniego pomniejszenia wielkości poniesionych wydatków inwestycyjnych, a w konsekwencji nie wpłynie na wielkość zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1010, z późn. zm.; dalej: „ustawa o SSE”). Podstawą do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z tej pomocy (zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o SSE).

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6 uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Jak stanowi § 3 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia o SSE, pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi pomoc regionalną z tytułu kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6.

Zgodnie z § 5 ust. 1 Rozporządzenia o SSE, zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej.

Z kolei, zgodnie z § 5 ust. 2 Rozporządzenia o SSE, warunkiem korzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w ust. 1, jest:

1. utrzymanie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne - przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres 3 lat, przy czym nie wyklucza się wymiany przestarzałych instalacji lub sprzętu w związku z szybkim rozwojem technologicznym;
2. utrzymanie inwestycji w regionie, w którym udzielono pomocy, przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu, gdy cała inwestycja zostanie zakończona, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres nie krótszy niż 3 lata.
   
   

Na spełnienie powyższego warunku, w opinii Wnioskodawcy, nie ma wpływu dokonana w ciągu 5 lat przed likwidacją, modernizacja podnosząca wartość zbywanego środka trwałego. Pięcioletni okres utrzymania własności, o którym mowa w omawianym przepisie, należy bowiem liczyć od daty wprowadzenia do ewidencji składnika majątku - w tym przypadku środka trwałego - a nie od daty dokonania wydatków na modernizację, czy też ujęcia ich w księgach (sama modernizacja nie stanowi bowiem odrębnego środka trwałego, a jego ulepszenie skutkujące wprawdzie podwyższeniem jego wartości początkowej, która jednak pozostaje bez wpływu na konsekwencje związane z utrzymaniem własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne).

Konsekwentnie, zdaniem Spółki, § 5 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia o SSE, nie przewiduje jakichkolwiek negatywnych konsekwencji wpływających na prawo do zwolnienia od podatku dochodowego związanych z likwidacją zmodernizowanego środka trwałego przed upływem 5 lat od daty modernizacji, lecz już 5 lat po wprowadzeniu środka trwałego poddanego modernizacji do odpowiedniej ewidencji. Jest to bowiem ten sam składnik majątkowy co przed modernizacją, w stosunku do którego upłynęło już 5 lat od wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, a zatem warunek utrzymania własności składników majątku, o którym mowa w przytoczonej regulacji został spełniony. Sama modernizacja nie jest natomiast odrębnym „składnikiem majątku”, a zatem nie dotyczy jej odrębnie norma prawna zawarta w § 5 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia o SSE. Inne rozumienie tej regulacji, w opinii Wnioskodawcy, w sposób oczywisty przeczyłoby literalnemu brzmieniu tego przepisu.

W związku z powyższym, 5 letni okres utrzymania własności składnika majątku, o którym mowa w przepisach § 5 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia o SSE należy, w opinii Wnioskodawcy, liczyć od dnia wprowadzenia składnika majątku do ewidencji środków trwałych, a nie od dnia dokonania wydatków na modernizację tych składników majątku. Konsekwentnie, jeśli zatem likwidacja składnika majątku poddanego modernizacji (o ile od daty jego wprowadzenia do odpowiedniej ewidencji upłynęło 5 lat) nie jest zdarzeniem wskazanym w § 5 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia o SSE, to czynność ta, w opinii Spółki, powinna pozostawać również bez wpływu na kalkulację puli zwolnienia.

Ponadto, Wnioskodawca zaznacza, że w opisanym zdarzeniu przyszłym/stanie faktycznym spełniony będzie również warunek utrzymania inwestycji w regionie, w którym udzielono pomocy, wskazany w § 5 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia o SSE. Działalność gospodarcza związana z poczynioną inwestycją będzie nadal kontynuowana w regionie, w którym udzielono pomocy. Konieczność zlikwidowania zmodernizowanych środków trwałych nie wpłynie na ciągłość działania w SSE.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że zaprezentowany powyżej pogląd został potwierdzony np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 maja 2014 r., sygn. IBPBI/2/423-212/14/AK, w której organ podatkowy potwierdził, stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym (...) wielkość zwolnienia od podatku CIT przysługującego Spółce nie ulegnie zmianie po sprzedaży ŚT. Właściwe przepisy nie przewidują bowiem konieczności zmniejszania puli pomocy publicznej w przypadku sprzedaży środka trwałego przed upływem pięciu lat od daty jego modernizacji, jeżeli od daty wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych upłynęło ponad 5 lat.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, likwidacja zmodernizowanych środków trwałych, w przypadku gdy wartość modernizacji została zaliczona do wydatków inwestycyjnych (określonych w Zezwoleniu 1 bądź w Zezwoleniu 2), po okresie 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, ale przed upływem 5 lat licząc od dnia dokonania wydatków na modernizację tego składnika majątku, nie będzie skutkowała koniecznością odpowiedniego pomniejszenia wielkości poniesionych wydatków inwestycyjnych, a w konsekwencji nie wpłynie na wielkość zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.