Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.117.2017.1.SO
z 8 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2017 r. (data wpływu 11 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania obiektów i urządzeń za odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji według określonych stawek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania obiektów i urządzeń za odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji według określonych stawek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka, Wnioskodawca) zrealizowała przedsięwzięcie inwestycyjne na nieruchomości gruntowej, w ramach którego powstał budynek. W ramach przeprowadzonej inwestycji zostały wytworzone lub nabyte (zainstalowane) następujące obiekty i urządzenia:

1. plac manewrowy, na który składają się parkingi, drogi dojazdowe i wyjazdowe skonstruowane z ażurowych płyt betonowych, kostki betonowej, geokraty i krawężników,
   
2. ogrodzenie, na które składa się brama wyjazdowa, ogrodzenie, murek,
   
3. szlaban,
   
4. bramy przeciwpożarowe,
   
5. klapy przeciwpożarowe odcinające z siłownikami i hydranty wewnętrzne,
   
6. system sygnalizacji pożaru,
   
7. system sygnalizacji włamania i napadu oraz system kontroli dostępu,
   
8. żaluzje zewnętrzne,
   
9. winda,
   
10. urządzenia klimatyzacyjne, na które składają się centrala nawiewno-wywiewna AHU; filtry EU5+EU7+EU5; obrotowy wymiennik ciepła (higroskopijny); nagrzewnica wodna chłodnica wodna, klimatyzator typu split, kurtyna powietrzna,
    
11. wentylatory dachowe,
    
12. urządzenia instalacji grzewczych składające się z instalacji gazowej wewnętrznej pomp obiegowych, naczyń wzbiorczych, zbiornika buforowego, kotła gazowego i komina do spalin,
    
13. wymienniki ciepła – grzejniki, konwektory kanałowe,
    
14. rozdzielnice,
    
15. instalacja odgromowa i uziemienia,
    
16. sieć systemowa IT,
    
17. kompletny system automatyki,
    
18. system retencyjno-rozsączający, na który składają się skrzynki, klipsy, przyłącza rurowe, geowłóknina, studzienki rewizyjno-inspekcyjne, studnia wodomierzowa z kręgów betonowych wraz z wyposażeniem oraz pompownia wody deszczowej.
    
    

Wszystkie wymienione powyżej obiekty i urządzenia stanowią własność Wnioskodawcy i będą wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Okres używania urządzeń będzie dłuższy niż rok.

Ponadto część z ww. obiektów budowlanych obsługiwać będzie dwa budynki (nowopowstały oraz znajdujący się już na tej nieruchomości).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wymienione w stanie faktycznym składniki majątkowe mogą stanowić odrębne od tych budynków środki trwałe i samodzielnie podlegać amortyzacji na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych według odpowiadających im stawek?

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie wymienione we wniosku obiekty i urządzenia mogą stanowić odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl natomiast z art. 16a ustawy CIT, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, iż zgodnie z objaśnieniami wstępnymi w Części I Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) „za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp.

Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.”

Zdaniem Spółki, wszystkie wymienione we wniosku obiekty i urządzenia są samodzielnymi środkami trwałymi.

1. Plac manewrowy, na który składają się parkingi, drogi dojazdowe i wyjazdowe skonstruowane z ażurowych płyt betonowych, kostki betonowej, geokraty i krawężników.
   
   

Uznanie placu (tj. parkingów, dróg wjazdowych i wyjazdowych) za odrębny od budynków środek trwały przesądzają objaśnienia wstępne do KŚT. W objaśnieniach wstępnych (pkt 1.3) za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Zgodnie z KŚT w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie itp. Obiekty pomocnicze obsługujące więcej niż jeden budynek należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem. Stąd też, zgodnie ze stanem faktycznym, ww. obiekty stanowić będą odrębne środki trwałe, ponieważ obsługują dwa budynki.

2. Ogrodzenie, na które składa się brama wjazdowa, ogrodzenie, murek.
   
   
   

Podobnie jak w przypadku drogi za kwalifikacją ogrodzenia do odrębnego od budynków środka trwałego przesądzają objaśnienia wstępne do KŚT. W objaśnieniach wstępnych (pkt 1.3), w KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Zgodnie z KŚT w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

3. Szlaban.
   
   

W KŚT nie wyodrębniono osobnego rodzaju środków trwałych dla szlabanów. W ocenie Wnioskodawcy szlaban elektroniczny może zostać zaliczony do grupy 2 KŚT „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej” i rodzaju 291 „Pozostałe obiekty inżynierii lądowej i wodnej, gdzie indziej niesklasyfikowane”. Z objaśnień szczegółowych do grupy 2 KŚT wynika bowiem, że grupa ta obejmuje obiekty budowlane naziemne i podziemne o charakterze stałym (z wyłączeniem budynków). Przez budowlę należy natomiast rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, w tym m.in.: przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje).

Zgodnie z KŚT w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie itp. Obiekty pomocnicze obsługujące więcej niż jeden budynek należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem. Ww. obiekt obsługuje dwa budynki, stąd stanowi odrębny środek trwały.

4. Bramy przeciwpożarowe
   
   
   

Bramy przeciwpożarowe stanowią samodzielne i odrębne środki trwałe, których funkcje są niezależne w stosunku do pozostałych urządzeń.

Co więcej, nie są one trwale połączone i przypisane do budynku, gdyż można je łatwo wymontować bez uszczerbku dla nich i budynków i wymienić lub ponownie zainstalować w innym miejscu. Są one również, bez wątpienia, kompletne i zdatne do użytku w momencie przyjęcia do używania.

Bramy przeciwpożarowe nie powinny być definitywnie przypisane do budynku i powinny być wyodrębnione jako środek trwały z uwagi na fakt, iż stanowią one element szybciej zużywalny, niż sam budynek i wymagają również większych nakładów na konserwacje i remonty bieżące.

5. Klapy przeciwpożarowe odcinające z siłownikami i hydranty wewnętrzne.
   
   
   

Klapy napowietrzające mają na celu napowietrzenie budynku w chwili zadziałania systemów ppoż. obiektu. Podobnie jak przy bramach ppoż., w ocenie Spółki, są to samodzielne i odrębne środki trwałe, których funkcje są niezależne w stosunku do pozostałych urządzeń. Co więcej, nie są one trwale połączone i przypisane do budynku, gdyż można je łatwo wymontować bez uszczerbku dla nich i budynku i wymienić lub ponownie zainstalować w innym miejscu. Urządzenie to jest również bez wątpienia kompletne i zdatne do użytku w momencie przyjęcia do używania.

6. System sygnalizacji pożaru.
   
   
   

System sygnalizacji pożarowej stanowi zespół urządzeń służących zabezpieczeniu budynku przed pożarem (system przeciwpożarowy). System sygnalizacji pożaru obejmuje przede wszystkim stosowne oprogramowanie, komputer, okablowanie, centrale, pętlowe moduły wejścia oraz czujki i urządzenia sygnalizacyjno-alarmowe, służące do samoczynnego wykrywania i przekazywania informacji o pożarze.

System ten składa się z czujników dymu, oraz przycisków ręcznego powiadamiania, a także okablowania. Posiada również połączenie ze Strażą Pożarną oraz współdziała z innymi systemami ochrony przeciwpożarowymi - automatycznymi systemami gaśniczymi (zraszacze wodne), systemami nawiewowymi i oddymiania, awaryjnym oświetleniem, a także dźwiękowym systemem ostrzegania itp.

System ten stanowi kompleksowy zespół urządzeń, zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zmontowane. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem.

Jednocześnie, mając na uwadze sposób jego zamontowania w budynku, należy uznać, że system ten nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń.

7. System sygnalizacji włamania i napadu oraz system kontroli dostępu.
   
   
   

System sygnalizacji włamania i napadu oraz system kontroli dostępu służy zabezpieczeniu budynkuprzed dostępem osób nieuprawnionych. System składa się z przewodów sygnałowych, które są rozprowadzone na korytach kablowych przytwierdzonych wewnątrz budynku.

Ze względu na zastosowane elementy spełniające złożone funkcje dzięki wykorzystaniu najnowszych zdobyczy techniki, system jest poddany szybkiemu postępowi technicznemu, co przekłada się na jego częste modernizacje.

System nie jest trwale połączony z budynkiem i może być od niego odłączony bez uszczerbku tak dla budynku, jak i dla systemu. Powyższe wynika z faktu, że trasy kablowe biegną w korytach kablowych bądź panelach krosowych, które nie są trwale z budynkiem połączone – znajdują się na zewnątrz ścian (nie są zamurowane). System stanowi funkcjonalną całość, która może pełnić swoje funkcje również w odniesieniu do systemów funkcjonujących w innych budynkach, po jej ewentualnym demontażu. Sieć stanowi kompleksowy zespól urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zamontowane. Sieć posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość, zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie, mając na uwadze sposób jej zamontowania w budynku, należy uznać, że sieć ta nie jest trwale związana z budynkiem, gdyż można ją odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się nań urządzeń.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji sieci po jej ewentualnym demontażu, należałoby uznać ją za kompletny i w konsekwencji zdalny do użytku środek trwały.

8. Żaluzje zewnętrzne.
   
   
   

Żaluzje to samodzielne i odrębne środki trwałe, których funkcje są niezależne w stosunku do pozostałych urządzeń. Stanowią one element szybciej zużywalny niż sam budynek i wymagają również większych nakładów na konserwacje i remonty bieżące. Co więcej, nie są one trwale połączone i przypisane do budynków, gdyż można je łatwo wymontować bez uszczerbku dla nich i budynków i wymienić lub ponownie zainstalować w innym miejscu. Są one również, bez wątpienia, kompletne i zdatne do użytku w momencie przyjęcia do używania.

9. Winda.
   
   
   

Zgodnie z KŚT windy stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji stawką amortyzacyjną w wysokości 10% zaszeregowane w grupie 6 (urządzenia techniczne) podgrupie 64 (dźwigi i przenośniki) rodzaju 640 (dźwigi osobowe i towarowe). Wyszczególnienie to wyraźnie sugeruje możliwą odrębność ewidencyjną wymienionych urządzeń. Ponadto należy zauważyć, że dźwig osobowy nie musi być definitywnie przypisany tylko do jednego budynku. Sama winda jest urządzeniem kompletnym, które może być wymontowane bez uszczerbku dla budynku oraz tego urządzenia, a następnie zamontowane także w innych budynkach, bez zmiany jego przeznaczenia. Jednocześnie argumentem przemawiającym za wyodrębnieniem przedmiotowych urządzeń jako środków trwałych jest fakt, iż stanowią one element szybciej zużywalny niż sam budynek i wymagają również większych nakładów na konserwacje i remonty bieżące.

Zainstalowane w budynku windy posiadają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Mając powyższe na uwadze z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji dźwigów po ich ewentualnym demontażu, urządzenie należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku, jako samodzielny środek trwały.

10. Urządzenia klimatyzacyjne, na które składają się centrala nawiewno-wywiewna AHU; filtry EU5+EU7+EU5; obrotowy wymiennik ciepła (higroskopijny); nagrzewnica wodna chłodnica wodna, wentylator z falownikiem, agregat chłodzony powietrzem, klimakonwektory wentylatorowe, klimatyzator typu split, kurtyna powietrzna.
    
    
    

Wymienione wyżej urządzenia wentylacji i klimatyzacji to kompleksowy system montowany w jedną całość na obiekcie na kondygnacjach, w poszczególnych pomieszczeniach, lub na dachu składający się z podzespołów (głównie ww. wymienionych) w tym oprogramowania, uzbrojenia, urządzeń i innych elementów, a także sieci przewodów oraz instalacji rozprowadzających powietrze.

System ten zamontowany jest w sposób umożliwiający jego rozmontowanie i odłączenie od budynku bez uszczerbku zarówno dla budynku, jak i systemu wentylacyjnego. Sieć przewodów i instalacji rozprowadzających powietrze nie jest wbudowana w konstrukcję budynku, ponieważ składniki te biegną przy ścianach budynku oraz są podwieszone do jego sufitu za pomocą szpilek. Zadaniem systemu jako całości jest zapewnienie odpowiedniego komfortu cieplnego, jak i wymianę powietrza zużytego na świeże. System może wykonywać swoje funkcje jedynie jako całość połączonych ze sobą urządzeń i armatury, w tym przewodów rozprowadzających, odpowiednio wysterowany za pomocą sterowników i komputerów sterujących (oprogramowanie).

W tym miejscu, Spółka podkreśla, że system ten może być wymontowany z budynku w całości, a następnie zainstalowany w innych budynkach, przy czym demontaż systemu nie powoduje jego zniszczenia, utraty funkcjonalności, uszkodzenia albo konieczności zmiany przeznaczenia użytkowego.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególnościmożliwości eksploatacji systemu po jego ewentualnym demontażu, system – zdaniem Spółki – należałoby uznać za kompletny i w konsekwencji zdatny do dalszego użytku.

11. Wentylatory dachowe.
    
    
    

Podobnie jak urządzenia klimatyzacyjne, wentylatory zamontowane są w sposób umożliwiający ich rozmontowanie i odłączenie od budynku bez uszczerbku zarówno dla budynku, jak i systemu wentylacyjnego. Sieć przewodów i instalacji rozprowadzających powietrze nie jest wbudowana w konstrukcję budynku, ponieważ składniki te biegną przy ścianach budynku oraz są podwieszone do jego sufitu za pomocą szpilek. Wentylatory służą do wentylowania pomieszczeń na potrzeby bytowe budynku.

W tym miejscu, Spółka podkreśla, że system ten może być wymontowany z budynku w całości, a następnie zainstalowany w innych budynkach, przy czym demontaż systemu nie powoduje jego zniszczenia, utraty funkcjonalności, uszkodzenia albo konieczności zmiany przeznaczenia użytkowego.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-uźytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji systemu po jego ewentualnym demontażu, system – zdaniem Spółki – należy uznać za kompletny i w konsekwencji zdatny do dalszego użytku.

12. Urządzenia instalacji grzewczych składające się z instalacji gazowej wewnętrznej pomp obiegowych, naczyń wzbiorczych, zbiornika buforowego, kotła gazowego i komina do spalin Wymienione powyżej urządzenia stanowią instalacje grzewcze. Składa się na nie zespół urządzeń przytwierdzonych do ścian za pomocą śrub, uchwytów, których funkcją jest łączenie sieci cieplnej oraz rozdzielanie ciepła do poszczególnych urządzeń odbiorczych. Są to połączone ze sobą instalacje, rurociągi i trasy pomiędzy urządzeniami (aparatami) wraz z urządzeniami pomiarowymi, służące do wymiany energii cieplnej, zmiany rodzaju lub parametrów nośnika ciepła dostarczanego z przyłącza oraz regulacji ilości ciepła dostarczanego do instalacji odbiorczych.
    
    
    

Z punktu widzenia przeznaczenia i funkcjonalności każda z wymienionych instalacji stanowi kompleksowy i dający się wyodrębnić zespół urządzeń zdatny do użytku w takiej postaci, w jakiej został zmontowany. Co więcej, posiada on wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość, zgodnie z przeznaczeniem. Elementy danej instalacji tworzą razem zespół współpracujących ze sobą urządzeń.

Spółka podkreśla również, że wskazane instalacje mogą być zdemontowane z budynku i w całości przeniesione i ponownie zainstalowane w innym miejscu bez uszczerbku dla żadnego z elementów instalacji, jak również dla budynku.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-uźytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji wymienionych instalacji grzewczych po ich ewentualnym demontażu, instalacje te należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do dalszego użytku jako samodzielne środki trwałe.

13. Wymienniki ciepła – grzejniki, konwektory kanałowe.
    
    
    

Są to urządzenia indywidualne, które w każdej chwili mogą być wymontowane z budynku, w którym są umieszczone, a następnie zainstalowane w innych budynkach, przy czym demontaż nie powoduje zniszczenia, uszkodzenia albo konieczności zmiany przeznaczenia użytkowego ani samego urządzenia ani też konstrukcji budynku. Stąd mogą stanowić odrębne składniki majątku.

14. Rozdzielnice.
    
    
    

Rozdzielnice elektryczne są to kompleksowe urządzenia zamontowane w pomieszczeniach zamkniętych wraz z okablowaniem, stanowiące element sieci elektrycznej. Zawierają urządzenia i podzespoły, służące do łączenia, przerywania oraz rozdziału obwodów elektrycznych i ich kombinacji. Budynek wyposażony jest w różne typy tych urządzeń wraz z okablowaniem.

Zasadniczo różnią się one wielkością mocy, napięcia lub natężenia. Urządzenia te są przytwierdzone do budynku za pomocą haków, śrub, zaczepów, zatem istnieje możliwość wymontowania rozdzielnic elektrycznych z budynku bez uszczerbku dla elementów tych urządzeń, jak również dla budynku, a także bez konieczności zmiany ich przeznaczenia użytkowego. Z punktu widzenia kryteriów techniczno-uźytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji rozdzielnic elektrycznych po ich ewentualnym demontażu, urządzenia te należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku.

15. Instalacja odgromowa i uziemienia.
    
    
    

Instalacja odgromowa i uziemienia służy do ochrony budynku przed skutkami wyładowań atmosferycznych, które mogą spowodować pożar. Składa się z anteny na dachu budynku, do której jest przymocowana linka stalowa prowadząca na dół do zakopanej w ziemi płyty metalowej, która rozprasza prąd kierowany w stronę ziemi z dachu. Instalacja ta stanowi kompleksowy zespół urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zamontowane wraz z okablowaniem. Posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie, mając na uwadze sposób jej zamontowania na budynku należy uznać, iż instalacja ta nie jest trwale związana z budynkiem, gdyż można ją odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również bez uszczerbku dla składających się na ten systemurządzeń. Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji instalacji po ich ewentualnym demontażu, urządzenia te należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdanie do użytku, jako samodzielny środek trwały.

16. Sieć systemowa IT.
    
    
    

W budynku zainstalowano systemową sieć IT służącą między innymi dla potrzeb prawidłowego funkcjonowania systemów technicznych.

Sieć IT składa się z przewodów sygnałowych i światłowodowych, które są rozprowadzone na korytach kablowych przytwierdzonych trwale wewnątrz Budynku. Przewody skupione są w szafie teletechnicznej, stanowiącej punkt dystrybucyjny, przeznaczony dla realizacji połączeń oraz udostępniania konkretnych usług sieciowych. Na system składają się następujące urządzenia: gniazda zasilające, zasilacze UPS i przełącznice światłowodowe, urządzenia do dystrybucji sygnału takie jak patchpanele, switche itp.

Ze względu na zastosowane elementy spełniające złożone funkcje dzięki wykorzystaniu najnowszych zdobyczy techniki, system sieci IT jest poddany szybkiemu postępowi technicznemu, co przekłada się na jego częste modernizacje.

Sieć IT nie jest trwałe połączona z budynkiem i może być od niego odłączona bez uszczerbku tak dla budynku, jak i dla sieci. Powyższe wynika z faktu, że trasy kablowe biegną w korytach kablowych bądź panelach krosowych, które nie są trwale z budynkiem połączone – znajdują się na zewnątrz ścian (nie są zamurowane). Sieć stanowi kompleksowy zespól urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zamontowane. Sieć posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość, zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie, mając na uwadze sposób jej zamontowania w budynku, należy uznać, że sieć ta nie jest trwale związana z budynkiem, gdyż można ją odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się nań urządzeń.

Ponadto, system ten stanowi element szybciej zużywalny niż sam budynek, wymaga większych nakładów na konserwacje i remonty bieżące.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji sieci po jej ewentualnym demontażu, należałoby uznać ją za kompletny i w konsekwencji zdatny do użytku środek trwały.

17. Kompletny system automatyki.
    
    
    

Zadaniem systemu automatyki jest nadzór i kontrola oraz sterowanie urządzeniami, takimi jak pompy, centrale wentylacyjne, wentylatory, kocioł itd. System automatyki składa się m.in. z okablowania, zadajników ściennych, czujników np. temperatury i szaf sterowniczych.

Kompletny system automatyki nie jest trwałe połączony z budynkiem i może być od niego odłączony bez uszczerbku tak dla budynku, jak i dla systemu. Powyższe wynika z faktu, że trasy kablowe biegną w korytach kablowych bądź panelach krosowych, które nie są trwale z budynkiem połączone - znajdują się na zewnątrz ścian (nie są zamurowane).

Sieć stanowi funkcjonalną całość, która może pełnić swoje funkcje również w odniesieniu do systemów funkcjonujących w innych budynkach, po jej ewentualnym demontażu. System automatyki stanowi kompleksowy zespól urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zamontowane. System automatyki posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość, zgodnie z przeznaczeniem.

Jednocześnie, mając na uwadze sposób jej zamontowania w budynku, należy uznać, że system automatyki nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się nań urządzeń.

Ponadto, system stanowi element szybciej zużywalny niż sam budynek wymaga większych nakładów na konserwacje i remonty bieżące.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji sieci po jej ewentualnym demontażu, należałoby uznać go za kompletny i w konsekwencji zdalny do użytku środek trwały.

18. System retencyjno-rozsączający, na który składają się skrzynki, klipsy, przyłącza rurowe geowłóknina, studzienki rewizyjno-inspekcyjne, studnia wodomierzowa z kręgów betonowych wraz z wyposażeniem oraz pompownia wody deszczowej
    
    
    

Z uwagi na kompleksowość i wyodrębnienie system retencyjno-rozsączający wraz z niezbędną infrastrukturą spełnia warunki do uznania go za odrębny środek trwały. Takie systemy stanowią obiekty infrastruktury zewnętrznej (poza budynkiem) zlokalizowane na działce stanowiącej własność Spółki, w zakresie niezbędnym do wpięcia danej sieci do sieci odbiorczych gestora mediów.

Definicje techniczne sieci zewnętrznej kanalizacji wskazują, że jest to układ połączonych przewodów kanalizacyjnych i obiektów inżynierskich (skrzynki, klipsy, przyłącza rurowe geowłóknina, studzienki rewizyjno-inspekcyjne, studnia wodomierzowa z kręgów betonowych wraz z wyposażeniem oraz pompownia wody deszczowej itp.) znajdujących się poza budynkiem licząc od pierwszej studzienki kanalizacyjnej licząc od strony budynku do wylotów kanałów kanalizacji sanitarnej czy deszczowych do odbiorników odbiorcy ścieków._Ponadto zewnętrzne systemy retencyjne charakteryzują się innymi parametrami technicznymi wykonania niż instalacje montowane wewnątrz budynku, są wykonane z innych materiałów i wg innych wymogów odporności i izolacyjności. Dodatkowo systemy te nie są trwale związane z konstrukcją budynku i jako takie nie mogą, zdaniem Wnioskodawcy, być traktowane jako cześć składowa czy nawet obiekt pomocniczy budynku. Systemy te powinny być wyodrębnione jako niezależny środek trwały, z uwagi na fakt, iż stanowią element szybciej zużywalny niż sam budynek. Wobec powyższego, należy stwierdzić, iż opisany powyżej system retencyjno-rozsączający stanowiący oddzielne obiekty infrastruktury technicznej, tworzą systemy jako nierozerwalną całość oraz samodzielne środki trwałe, niestanowiące całości konstrukcyjnej z budynkiem. Są jedynie wykorzystywane dla potrzeb budynku i terenów wokół niego więc spełniają kryteria wymagane dla uznania ich za niezależne środki trwałe.

W ocenie Wnioskodawcy, opisane powyżej, obiekty i urządzenia techniczne tworzące systemy jako nierozerwalną całość, stanowią odrębne od budynku i samodzielne składniki majątku, które spełniają wymienione wyżej kryteria wymagane dla uznania ich za odrębne od budynku środki trwałe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztem uzyskania przychodów jest więc każdy wydatek spełniający powyższe warunki.

Art. 15 ust. 6 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, że aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały, musi on spełniać łącznie następujące przesłanki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• musi być kompletny i zdatny do użytku,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej lub oddany w najem, dzierżawę lub leasing (tzw. leasing operacyjny),
• przewidywany okres jego używalności w prowadzonej przez podatnika działalności musi być dłuższy niż rok.
  
  

Dopiero po spełnieniu powyższych wymogów, dany składnik majątku można uznać za środek trwały i dokonywać odpowiednich odpisów amortyzacyjnych. Podatnik zobowiązany jest do dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z określonymi stawkami.

Na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie natomiast do treści art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16l, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z treści powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej podmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2010 r., Nr 242, poz. 1622, z późn. zm.) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439, z późn. zm.).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji.

Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Z wniosku wynika, że Spółka zrealizowała przedsięwzięcie inwestycyjne na nieruchomości gruntowej, w ramach którego to przedsięwzięcia powstał budynek. W wyniku przeprowadzonej inwestycji zostały wytworzone lub nabyte (zainstalowane) obiekty i urządzenia wymienione w pkt 1-18.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku, wszystkie obiekty i urządzenia wymienione przez Wnioskodawcę w punktach 1-18 zostały przez Spółkę nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, stanowią własność Spółki i będą wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą przez okres dłuższy niż rok. Ponadto, jak wynika z przywołanego komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Podatnik musi zatem być w stanie dokonać zaklasyfikowania środków trwałych do odpowiednich grup, podgrup i rodzajów.

Przyjmując zatem za Spółką, że wszystkie wymienione we wniosku obiekty i urządzenia są samodzielnymi środkami trwałymi, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że każdy z tych środków trwałych (po zakwalifikowaniu do odpowiedniego rodzaju KŚT) będzie podlegał amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Spółki, zgodnie z którym wymienione w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym składniki majątkowe mogą stanowić odrębne środki trwałe i samodzielnie podlegać amortyzacji na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych według odpowiadających im stawek, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.