Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-1483/15-3/JK
z 15 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2015 r. (data wpływu 23 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z Kataru – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z Kataru.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem Polski. Wnioskodawca jest żonaty i ma dwoje dzieci – jedno dziecko w wieku 4 lat, drugie w wieku 17 miesięcy. Wnioskodawca ma prawo własności do nieruchomości na terenie Polski. Wnioskodawca posiada konta w polskich bankach, środki pieniężne na lokatach oraz w funduszach inwestycyjnych. Wnioskodawca nie ustanowił odrębności majątkowej z małżonką. Wnioskodawca zamierza podjąć pracę w Katarze jako prawnik w kancelarii prawniczej. Wnioskodawca przyjął ofertę zatrudnienia w kancelarii w Katarze. Umowa między Wnioskodawcą a pracodawcą (kancelarią) obowiązywać będzie na czas nieokreślony. Przy czym, ze względu na warunki umowy z pracodawcą katarskim Wnioskodawca zamierza mieszkać w Katarze przez okres co najmniej 2-3 lat. Wnioskodawca obecnie prowadzi działalność gospodarczą (indywidualna kancelaria radcy prawnego) ale zamierza ją zlikwidować albo zawiesić przed wyjazdem do Kataru, a co za tym idzie podczas wykonywania pracy w Katarze Wnioskodawca nie będzie osiągać żadnych dochodów z działalności prawniczej na terenie Polski. Wnioskodawca zamierza wynająć nieruchomość (mieszkanie) w Polsce i z tego tytułu uzyskać dochód z jej wynajmu, opodatkowany na zasadach zryczałtowanej formy opodatkowania. Po przeprowadzeniu się do Kataru do Wnioskodawcy w terminie 1-2 miesięcy dołączy rodzina – żona z dziećmi. Przez pierwszy miesiąc pobytu w Katarze Wnioskodawca zamieszka w mieszkaniu zapewnionym przez pracodawcę. Na krótko przed dołączeniem do Wnioskodawcy jego żony oraz dzieci, Wnioskodawca zamierza wynająć mieszkanie w Katarze dla całej rodziny. Żona Wnioskodawcy podczas pobytu w Katarze zamierza przebywać na urlopie wychowawczym i nie rozwiązywać umowy o pracę z polskim pracodawcą. Dzieci Wnioskodawcy będą chodzić do przedszkola i szkoły w Katarze. Cała rodzina uzyska stosowne wizy i pozwolenia na pobyt w Katarze. W czasie zatrudnienia w Katarze Wnioskodawca planuje przyjeżdżać do Polski w celach wypoczynkowych, zazwyczaj na kilka tygodni rocznie. Wnioskodawca nie będzie przebywał poza Katarem dłużej niż 183 dni rocznie. Żona i dzieci będą również przyjeżdżać do Polski w celach wypoczynkowych. Ich pobyt w Polsce może być nieco dłuższy w okresie wakacyjnym ze względu na przerwę w nauce i wysokie temperatury panujące latem w Katarze, ale również nie przekroczy 183 dni rocznie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy do czasu dołączenia żony i dzieci do Wnioskodawcy w Katarze Wnioskodawca będzie uprawniony do skorzystania z ulgi abolicyjnej i tym samym wynagrodzenie za pracę w Katarze na rzecz katarskiego podmiotu nie będzie w ogóle podlegało opodatkowaniu w Polsce?
2. Czy po dołączeniu żony i dzieci do Wnioskodawcy w Katarze dochody Wnioskodawcy osiągane z pracy wykonywanej w Katarze nie będą podlegać opodatkowaniu w Polsce i nie wystąpi również obowiązek ich wykazywania w zeznaniach podatkowych w Polsce?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 2. W zakresie pytania Nr 1 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, po dołączeniu do niego żony i dzieci dochody Wnioskodawcy osiągane z pracy wykonywanej w Katarze nie będą podlegać opodatkowaniu w Polsce i nie wystąpi również obowiązek ich wykazywania w zeznaniach podatkowych w Polsce.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. la ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Na podstawie art . 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, la, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 18 listopada 2008 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Kataru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2010 r. Nr 17, poz. 93) w rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo i każdą jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiągniętego tylko ze źródeł położonych w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zazwyczaj przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeśli nie można ustalić miejsca zamieszkania osoby fizycznej zgodnie z postanowieniami pkt a), b) i c), to właściwe organy obydwu Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. la ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym, określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe, czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może być uznana za mającą miejsce zamieszkania w Polsce.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. la analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przy tym wskazać należy, że według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca jest obywatelem Polski. Wnioskodawca jest żonaty i ma dwoje dzieci. W związku z wyjazdem do Kataru Wnioskodawca zamierza rozwiązać lub zawiesić działalność gospodarczą prowadzoną obecnie w Polsce. Wnioskodawca posiada nieruchomość w Polsce oraz będzie uzyskiwać dochody z jej wynajmu, opodatkowane na zasadach zryczałtowanej formy opodatkowania, a także posiada konta i lokaty w polskich bankach oraz inwestuje w polskie fundusze inwestycyjne. Wnioskodawca przeprowadzi się z Polski do Kataru w celu świadczenia pracy dla katarskiej kancelarii prawniczej. Około 1-2 miesięcy po jego przyjeździe dołączy do niego rodzina żona z dwójką dzieci. Cała rodzina uzyska stosowne wizy i pozwolenia na pobyt w Katarze. Dzieci Wnioskodawcy będą chodzić odpowiednio do szkoły i przedszkola w Katarze. Żona będzie przebywała na urlopie wychowawczym. W czasie trwania kontraktu Wnioskodawca planuje przyjeżdżać do Polski jedynie w celach wypoczynkowych, zazwyczaj na kilka tygodni rocznie. Wnioskodawca nie będzie przebywał poza Katarem dłużej niż 183 dni rocznie. Żona i dzieci będą również przyjeżdżać do Polski w celach wypoczynkowych.

Analizując zatem stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy z chwilą dołączenia rodziny Wnioskodawcy do Wnioskodawcy w Katarze dojdzie do przeniesienia za granicę tzw. ośrodka interesów życiowych Wnioskodawcy. Od tego momentu Wnioskodawca podlegać będzie w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji, od tego dnia dochody Wnioskodawcy osiągane z pracy wykonywanej w Katarze nie będą podlegać opodatkowaniu w Polsce i nie wystąpi również obowiązek ich wykazywania w zeznaniach podatkowych w Polsce.

Na powyższe nie mają wpływu: (1) czasowa rozłąka z rodziną związana z ich wyjazdem na wakacje, (2) brak likwidacji działalności gospodarczej w Polsce (w przypadku jej zawieszenia) oraz (3) fakt uzyskiwania przychodów z najmu nieruchomości położonej w Polsce, odsetek bankowych czy zysków z funduszy inwestycyjnych.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy dochody otrzymywane z tytułu pracy na terenie Kataru od momentu dołączenia do niego rodziny nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, bowiem zarówno centrum interesów osobistych, jak i gospodarczych Wnioskodawcy od dnia przyjazdu rodziny znajdować się będą poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a Wnioskodawca rocznie będzie przebywać w Polsce mniej niż 183 dni.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 11 września 2015 r. (Nr IPPB4/4511-835/15-2/JK2).

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego, które przemawiają za słusznością stanowiska przedstawionego we wniosku, należy stwierdzić, że powołana interpretacja dotyczy konkretnej sprawy podatnika osadzonej w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.