INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2011 r. (data wpływu 3 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 1 lipca 2001 r. prowadzi Pan działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług transportowych - PKD 4941Z. W ramach działalności, zgodnie z wpisem do ewidencji świadczy Pan również usługi związane z konserwacją i naprawą pojazdów samochodowych. Jest Pan małym podatnikiem oraz podatnikiem podatku VAT. Dla potrzeb działalności prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów. Koszty księgowane są zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w dniu wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Dochód opodatkowany jest stawką 19%.

W dniu 24 maja 2011 r. dokonał Pan zakupu od spółki z o.o. zabudowanej nieruchomości gruntowej, za kwotę 630.000 zł. W powyższej cenie (zgodnie z aktem notarialnym) kwota 434.407 zł stanowi sumę wartości zabudowań, zaś pozostała kwota stanowi wartość gruntu. Wydanie nieruchomości nastąpiło 24 maja 2011 r. z prawem do korzyści i obowiązkiem ponoszenia ciężarów. W związku z faktem, iż posiada Pan wspólność majątkową z żoną, w akcie notarialnym, jako strona kupująca wpisani jesteście Państwo oboje. Powyższa nieruchomość została zakupiona w całości na cele prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, co zostało potwierdzone odrębnym aktem notarialnym z dnia 6 lipca 2011 r. W celu udokumentowania sprzedaży powyższej nieruchomości gruntowej, spółka z o.o. wystawiła fakturę VAT wpisując jako nabywcę dane z aktu notarialnego (Pana i żony). W dniu 6 lipca 2011 r. wystawił Pan notę korygującą, na podstawie której została zmieniona nazwa nabywcy z Pana i żony na Pańską firmę. Od spółki z o.o. otrzymał Pan wykaz nieruchomości wchodzących w skład zakupionej nieruchomości oraz informacje zawarte w prowadzonej przez spółkę ewidencji środków trwałych dotyczące budynków i budowli tam zlokalizowanych (data przyjęcia do ewidencji środków trwałych oraz wartość początkowa).

Zgodnie z powyższą informacją na nieruchomości znajdują się :

• magazyn główny przyjęty do ewidencji środków trwałych 19 października 1967 r. o wartości początkowej 47.260 zł,
• magazyn obwodów przyjęty do ewidencji środków trwałych 27 czerwca 1974 r. o wartości początkowej 26.321 zł,
• warsztat naprawczy przyjęty do ewidencji środków trwałych 1 stycznia 1984 r. o wartości początkowej 188.500 zł,
• kotłownia przyjęta do ewidencji środków trwałych 28 czerwca 1991 r. o wartości początkowej 13.624 zł,
• ogrodzenie zewnętrzne przyjęte do ewidencji środków trwałych 29 września 1951 r. o wartości początkowej 9.754 zł
• stacja paliw przyjęta do ewidencji środków trwałych 1 września 1969 r. o wartości początkowej 36.300 zł
• maszt oświetleniowy przyjęty do ewidencji środków trwałych 17 października 1983 r. o wartości początkowej 1.320 zł.

Łączna wartość budynków i budowli wynosi 323.079 zł.

W dniu 17 maja 2011 r. został zaciągnięty w banku kredyt inwestycyjny na kwotę 630.000 zł. Umowa kredytowa zawiera zapis, że kredytobiorca (prowadzący działalność gospodarczą) środki z kredytu wykorzysta wyłącznie na zakup nieruchomości zabudowanej przeznaczonej na cele działalności gospodarczej, oraz jej modernizację i remont. Zgodnie z umową pierwsza transza kredytu została uruchomiona 24 maja 2011 r. w kwocie 315.000 zł. W tym dniu bank pobrał prowizję od transzy w wysokości 6.300 zł. W dniu 24 maja 2011 r. otrzymał Pan od kancelarii notarialnej fakturę VAT zawierającą wynagrodzenie notariusza za sporządzenie aktu notarialnego i wypis, w kwocie netto 3.990 zł oraz wykaz pobranych opłat na kwotę 13.019 zł (opłata sądowa + podatek od czynności cywilnoprawnych). Łącznie koszty dodatkowe związane z zakupem nieruchomości na dzień 24 maja 2011 r. wyniosły 23.309 zł.

W związku z faktem, że w akcie notarialnym nie ma cen zakupu poszczególnych budynków i budowli, a jedynie ich łączna wartość, w celu ich ustalenia posłużył się Pan wskaźnikiem proporcji ustalonym na podstawie udziału poszczególnych budynków i budowli w ich łącznej wartości początkowej zawartej w informacji otrzymanej od spółki z o.o.

Stosując powyższą metodę uzyskał Pan następujące ceny zakupu dla poszczególnych zabudowań:

• magazyn główny: 63.545 zł 06 gr,
• magazyn obwodów: 35 391 zł 14 gr,
• warsztat naprawczy: 253.454 zł 76 gr,
• kotłownia: 18.318 zł 94 gr,
• ogrodzenie zewnętrzne: 13.114 zł 75 gr,
• stacja paliw: 48.809 zł 97 gr,
• maszt oświetleniowy: 1.772 zł 38 gr.

Łączna wartość wynosi 434.407 zł.

Ustalając udział poszczególnych zabudowań oraz gruntu w kwocie 630.000 zł (w cenie zakupu całej zabudowanej nieruchomości) wyliczony został wskaźnik proporcji niezbędny do rozliczenia kosztów dodatkowych związanych z zakupem, na poszczególne składniki majątku, wpływających na ich cenę nabycia.

Stosując tak wyliczony wskaźnik proporcji dla poszczególnych składników majątku, koszty dodatkowe związane z zakupem w kwocie 23.309 zł zostały przyporządkowane w następujący sposób:

• magazyn główny: 2.351 zł 88 gr,
• magazyn obwodów: 1.307 zł 63 gr,
• warsztat naprawczy: 9.377 zł 21 gr,
• kotłownia: 678 zł 29 gr,
• ogrodzenie zewnętrzne: 484 zł 83 gr,
• stacja paliw: 1.806 zł 45 gr,
• maszt oświetleniowy: 65zł 27 gr,
• grunt: 7.237 zł 44 gr.

W dniu 21 czerwca 2011 r. zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz oddane do używania: warsztat naprawczy o wartości początkowej 262.831 zł 97 gr, ogrodzenie zewnętrzne o wartości początkowej 13.599 zł 58 gr oraz grunt o wartości początkowej 202.830 zł 44 gr. Budynek warsztatu naprawczego nie zmienił swojego przeznaczenia, był kompletny i zdatny do użytku. Został wprowadzony do ewidencji środków trwałych z tą samą nazwą. Ogrodzenie również nie wymagało dodatkowych nakładów przed oddaniem do używania. Wartość początkową środków trwałych oddanych do używania 21 czerwca 2011 r. stanowi ich cena nabycia (cena zakupu + przypadające proporcjonalnie koszty dodatkowe). Dla warsztatu naprawczego zastosowano indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 7%. Indywidualna stawka amortyzacyjna dla ogrodzenia zewnętrznego została ustalona w wysokości 10%. Pozostałe budynki i budowle nie zostały jeszcze wprowadzone do ewidencji środków trwałych. W trakcie użytkowania warsztatu naprawczego przeprowadzono remont instalacji elektrycznej i wodno-kanalizacyjnej (ze względów funkcjonalnych oraz estetycznych wymieniono niektóre elementy). Wydatki te zwiększyły koszty uzyskania przychodów w dacie wystawienia faktury. Pierwsze odsetki od kredytu zostały naliczone i zapłacone 4 lipca 2011 r. Rozliczenie odsetek na poszczególne składniki majątku nastąpiło zgodnie ze wskaźnikiem proporcji obliczonym dla potrzeb kosztów dodatkowych. Odsetki przypadające na grunt, warsztat naprawczy oraz ogrodzenie zewnętrzne zostały zaksięgowane w koszty w dacie zapłaty. Odsetki dotyczące pozostałych budynków i budowli będą stanowiły składową ich ceny nabycia. Odsetki od kredytu zapłacone 29 lipca 2011 r. i 31 sierpnia 2011 r. również zostały rozliczone w powyższy sposób.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 2).

Czy można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku warsztatu naprawczego w wysokości 7%, a dla ogrodzenia zewnętrznego w wysokości 10%...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W przypadku warsztatu naprawczego okres amortyzacji nie może być krótszy niż 14 lat. Wobec powyższego indywidualnie ustalona stawka amortyzacyjna w wysokości 7% spełnia warunki określone ustawą. Zasady dotyczące indywidualnych stawek amortyzacyjnych w przypadku budynków (lokali) innych niż wymienione w art. 22j ust. 1 pkt 4 zostały zawarte w art. 22j ust. 1 pkt 3, gdzie określono, że okres amortyzacji dla tych budynków (lokali) i budowli nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem :

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

• dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z powyższym , ponieważ ogrodzenie zewnętrzne stanowi używany środek trwały ( było wykorzystywane ponad 60 miesięcy) można ustalić okres amortyzacji na 10 lat, zgodnie z tym indywidualnie ustalona stawka amortyzacyjna wynosi 10%.

Do wniosku załączył Pan kopie aktu notarialnego z 24 maja 2011 r., aktu notarialnego z 6 lipca 2011 r., oraz informację o środkach trwałych spółki z o.o.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

• dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 cytowanej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Stosownie do treści przepisu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być - dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Należy zauważyć, że powołany przepis wskazuje minimalny okres amortyzacji. Oznacza to, że podatnik może dowolnie ustalić okres amortyzacji, z zastrzeżeniem jednak, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż wskazany w ustawie.

W świetle objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) w przypadku budynków o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie. W cytowanym rozporządzeniu podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne dokonany został w grupie 1 w oparciu o Polską Klasyfikację Obiektów Budowlanych. Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ww. ustawy dla lokali niemieszkalnych, zaliczonych do grupy 1, Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

Z przedstawionego przez Pana we wniosku stanu faktycznego wynika, że nabył Pan - zabudowaną nieruchomość gruntową wraz z posadowionymi na nim budynkami i budowlami. W skład nieruchomości wchodził m.in. warsztat naprawczy, dla którego zastosowano indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 7% oraz ogrodzenie zewnętrzne, dla którego ustaloną indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego dla celów zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Okres używania budynku niemieszkalnego przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika ma jednak znaczenie dla możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji, ponieważ - zgodnie z przepisem art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy - minimalny okres amortyzacji ustala się poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika (z zastrzeżeniem, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat).

Jeżeli zatem z posiadanych przez Pana dokumentów wynika, iż zakupiony budynek warsztatowy, spełnia warunki do uznania go za środek trwały używany, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mógł Pan ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną. Budynek warsztatowy został przyjęty do używania 1 stycznia 1984, Pan natomiast wprowadził go do ewidencji środków trwałych 21 czerwca 2011 r. Zgodnie z analizowanym przepisem okres 40 lat należy zatem pomniejszyć o 26 lat. Okres amortyzacji nie może więc być krótszy niż 14 lat.

Odnosząc się do kwestii ogrodzenia wskazać należy, z zamieszczonymi w załączniku do rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych uwagami szczegółowymi do Grupy 1 (budynki i lokale) w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie itp. Jednakże obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Ogrodzenie, które otacza zespół kilku obiektów stanowi zatem odrębny przedmiot klasyfikacji.

W świetle tej klasyfikacji ogrodzenie, o którym mowa we wniosku należy zaliczyć do budowli, jako obiekt inżynierii lądowej (grupa 2 - obiekty inżynierii lądowej i wodnej, podgrupy 29 - obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, rodzaju 291 - obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej nie sklasyfikowane) i uznać je za odrębny środek trwały.

Dla możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji używanego środka trwałego -ogrodzenia - muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika. Jeżeli zatem z posiadanych dokumentów wynika, iż ogrodzenie, spełnia warunki do uznania za środek trwały używany, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to prawidłowo zastosowana została indywidualna stawka amortyzacyjna - maksymalnie 10%.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.