Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB1.4511.792.16.1.WM
z 18 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 września 2016 r. r. (data wpływu 20 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z finansowaniem praktykantom aplikacji adwokackiej lub radcowskiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z finansowaniem praktykantom aplikacji adwokackiej lub radcowskiej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, sklasyfikowaną pod symbolem PKD 69.10.Z. Przedmiot działalności Wnioskodawcy stanowi świadczenie usług prawniczych na rzecz osób fizycznych, osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej. Prowadzona działalność polega m.in. na reprezentowaniu interesów jednej strony przeciw drugiej stronie przed sądem lub innym ciałem orzekającym, prowadzonym przez adwokatów, radców prawnych lub pod ich nadzorem.

W ramach prowadzonej działalności w kancelarii Wnioskodawcy, odbywają praktykę zawodową osoby kształcące się na aplikacji adwokackiej, bądź radcowskiej. Posiadanie statusu aplikanta adwokackiego lub radcowskiego jest dla Wnioskodawcy warunkiem niezbędnym do podjęcia praktyki w prowadzonej przez niego kancelarii. Wyłącznie bowiem posiadanie przysługujących aplikantom uprawnień umożliwiających m.in. zastępstwo procesowe, jak również zdobywane podczas szkolenia umiejętności i informacje umożliwiają nawiązanie współpracy pomiędzy kancelarią, a aplikantem. Dokształcanie się podczas odbywania przez praktykantów aplikacji równoznaczne jest dla Wnioskodawcy z podnoszeniem ich kwalifikacji zawodowych, co prowadzi do usprawniania ich działania oraz obsługi klientów, a tym samym przekłada się na poprawę efektywności zarówno samego praktykanta, jak i całej kancelarii. W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 32(1) ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych oraz zgodnie z art. 76b ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze, odbywanie aplikacji adwokackiej oraz radcowskiej jest odpłatne.

Mając na uwadze powyższe, a także w związku z tym, iż jak już wskazano, posiadanie statusu aplikanta jest warunkiem niezbędnym do podjęcia praktyk w kancelarii Wnioskodawcy, gdyż szkolenie w ramach aplikacji ma bezpośredni związek z zakresem obowiązków pracowników oraz charakterem działalności kancelarii, Wnioskodawca przewiduje możliwość dokonywania opłat za szkolenia współpracujących z nim praktykantów odbywających aplikację adwokacką lub radcowską oraz uiszczania za nich obligatoryjnych składek członkowskich z tytułu przynależności do samorządu adwokackiego lub radcowskiego, które następnie zaliczyć chce do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na opłacenie specjalistycznego szkolenia w postaci aplikacji adwokackiej lub radcowskiej osobom odbywającym praktyki w Kancelarii Adwokatów i Radców Prawnych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata za aplikację - odpowiednio adwokacką lub radcowską, będącą specjalistycznym szkoleniem zawodowym - osób odbywających praktyki w prowadzonej przez niego kancelarii, podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu z tejże działalności w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Finansowanie ww. szkoleń umożliwia bowiem osobom współpracującym z kancelarią podnoszenie ich kwalifikacji zawodowych. Szkolenie to ma bezpośredni związek z zakresem obowiązków praktykantów oraz charakterem działalności Wnioskodawcy. Zdobyta przez aplikanta podczas szkoleń wiedza ma bowiem niewątpliwy wpływ na jakość sporządzanych przez niego w ramach praktyk w kancelarii projektów umów, opinii prawnych, pozwów, apelacji i innych pism procesowych, a wyłącznie posiadanie statusu aplikanta przyznaje praktykantowi prawo zastępowania Wnioskodawcy przed sądami, organami ścigania oraz organami administracji publicznej.

Sporządzanie przez aplikanta odbywającego u Wnioskodawcy praktykę różnego rodzaju pism procesowych, a także podejmowanie czynności w sądach, organach ścigania, czy organach administracji publicznej w zastępstwie Wnioskodawcy, prowadzi do uzyskania przychodu przez prowadzącego działalność gospodarczą. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Mając na uwadze powyższe zdaniem Wnioskodawcy zdobyta przez praktykanta podczas szkolenia w ramach aplikacji wiedza niewątpliwie ma wpływ na ilość i jakość świadczonych przez kancelarię usług, co równoznaczne jest z tym, iż dokształcanie się praktykanta - aplikanta ma odzwierciedlenie w powstaniu lub wzroście przychodu Wnioskodawcy, m.in. poprzez wpływ na zakres oraz jakość świadczonych usług.

Powyższe stanowisko wnioskodawcy, potwierdzone zostało m.in. w interpretacjach indywidualnych wydanych

przez:

1. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, interpretacja z dnia 4 marca 2009 roku, znak: IPPB1/415-57/09-2/KS;
2. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, interpretacja z dnia 5 listopada 2008 roku, znak: ITPB1/415-430/08/IG;
3. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30 kwietnia 2010 roku, znak: IBPBI/1/415-196/10/ZK

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie przychodu, ewentualnie na zwiększenie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, lub mieć na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy,
• wydatek jest prawidłowo udokumentowany.

Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wydatki związane z dokonywaniem przez Wnioskodawcę opłat z tytułu aplikacji adwokackiej lub radcowskiej za osoby odbywające w kancelarii Wnioskodawcy praktyki zawodowe oraz uiszczaniem za te osoby składek członkowskich z tytułu przynależności aplikantów do samorządów adwokackiego lub radcowskiego nie mogą być uznane za mieszczące się w dyspozycji art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do obciążenia ich wartością kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego uprawnienia konieczne jest, by wydatek mógł przyczynić się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz by był prawidłowo udokumentowany.

Aby wydatki te mogły stanowić koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy – muszą mieć ścisły związek z zakresem obowiązków praktykanta wynikających z zawartej z nim umowy oraz charakterem działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jako wspólnik spółki cywilnej prowadzący działalność gospodarczą w zakresie usług prawniczych zamierza ponieść wydatki na finansowanie aplikacji adwokackiej lub radcowskiej oraz składek członkowskich z tytułu przynależności aplikantów do samorządów adwokackiego lub radcowskiego osób współpracujących z Wnioskodawcą w ramach odbywanej w kancelarii aplikacji adwokackiej lub radcowskiej. We wniosku Wnioskodawca wskazał również, że szkolenie to ma bezpośredni związek z zakresem obowiązków praktykantów oraz charakterem działalności Wnioskodawcy. Zdobyta przez aplikanta podczas szkoleń wiedza ma bowiem niewątpliwy wpływ na jakość sporządzanych przez aplikantów w ramach praktyk w kancelarii projektów umów, opinii prawnych, pozwów, apelacji i innych pism procesowych, a wyłącznie posiadanie statusu aplikanta przyznaje praktykantowi prawo zastępowania Wnioskodawcy przed sądami, organami ścigania oraz organami administracji publicznej. Sporządzanie przez aplikanta odbywającego u Wnioskodawcy praktykę różnego rodzaju pism procesowych, a także podejmowanie czynności w sądach, organach ścigania, czy organach administracji publicznej w zastępstwie Wnioskodawcy, prowadzi do uzyskania przychodu przez prowadzącego działalność gospodarczą.

Biorąc powyższe pod uwagę, uzasadnionym jest przyjęcie, że ponoszenie przez Wnioskodawcę ww. wydatków będzie miało związek z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą i wpłynie na powstanie lub zwiększenie przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Zatem, zgodnie z cytowanymi przepisami, do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca może zaliczyć ww. wydatki proporcjonalnie do swego prawa do udziału w zysku spółki cywilnej, której jest wspólnikiem.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym uznając, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Warunkiem niezbędnym ich kwalifikacji jest oczywiście wykazanie, że między tymi wydatkami a zamierzonym przychodem istnieje związek przyczynowy w tym znaczeniu, że są one uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a w rezultacie ich poniesienia Wnioskodawca oczekiwał zwiększenia swoich przychodów, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Skutkiem tego konieczne jest udokumentowanie, także w razie nie uzyskania przychodu w następstwie poniesienia tych wydatków, że były one – obiektywnie rzecz ujmując – racjonalne co do zasady i co do wysokości.

Ponadto tut. organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalenie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej będzie różniło się od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja indywidualna nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.