Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPP3.4512.541.2016.1.EB
z 18 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2016 r. (data wpływu 15 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego gruntów ustalonego na nieruchomościach należących do Skarbu Państwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego gruntów ustalonego na nieruchomościach należących do Skarbu Państwa.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Decyzją Nr … z dnia 20 grudnia 2010 r. Wojewoda, działając zgodnie z ustawą z dnia 24 kwietnia 2009 r. o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego (w dacie wydania decyzji publ.: Dz. U. z 2009 r. …): –przekazał z mocy prawa na własność Skarbu Państwa m.in. działki 201/19, 201/22, 200/14, 200/15, 613/2, 613/3 – ustalił prawo użytkowania wieczystego gruntów m.in. w odniesieniu do wszystkich ww. nieruchomości na rzecz Operatora. Natomiast decyzją z dnia 16 lipca 2012 r. Wojewoda, na podstawie u.i.z.t.r.:

• stwierdził nabycie z dniem 29 lutego 2012 r. z mocy prawa przez Operatora, prawa użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa, oznaczonych w ewidencji gruntów i budynków jako działki 201/19, 201/22, 200/14, 200/15, 613/2, 613/3,
• ustalił dla ww. nieruchomości okres użytkowania wieczystego na 99 lat począwszy od 29 lutego 2012 r. w związku z realizacją inwestycji pn. „G…”,

Prezydent Miasta, działając jako organ reprezentujący Skarb Państwa, zamierza ustalić dla Operatora pierwszą opłatę z tytułu użytkowania wieczystego ustanowionego na nieruchomości Skarbu Państwa oraz zamierza ustalić dla ww. podmiotu opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości, o których mowa wyżej. Przedmiotowe nieruchomości zostały oddane w wieczyste użytkowanie na podstawie wspomnianej na wstępie specjalnej regulacji prawnej, tj. u.i.z.t.r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy pierwsza opłata z tytułu użytkowania wieczystego oraz roczne opłaty za użytkowanie wieczyste gruntów, o których mowa wyżej, stanowią dla Gminy Miasto (dalej: Miasto) obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.) – dalej u.p.t.u., przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również: oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste, zbycie prawa użytkowania wieczystego. W myśl art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów u.p.t.u., bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak precyzuje art. 15 ust. 6 u.p.t.u., nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Zgodnie z ogólną regułą wynikającą z art. 232 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 380 z późn. zm. – dalej k.c), grunty stanowiące własność Skarbu Państwa, a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, mogą być oddawane w użytkowanie osobom fizycznym, i osobom prawnym. Jak stanowi art. 5 ust. 1 u.i.z.t.r., decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie Operatora, na wniosek inwestora, wydaje właściwy miejscowo wojewoda. Wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu może odnosić się do całości lub części zadania inwestycyjnego. Przepisy art. 20 ust. 3, ust. 6 i ust. 8 u.i.z.t.r. stanowią zaś, że nieruchomości znajdujące się w liniach rozgraniczających teren inwestycji stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu stała się ostateczna, za odszkodowaniem. Inwestor nabywa z mocy prawa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu stała się ostateczna, prawo użytkowania wieczystego tych nieruchomości gruntowych, oraz prawo własności budynków, innych urządzeń trwale z gruntem związanych i lokali znajdujących się na tych nieruchomościach. Nabycie prawa użytkowania wieczystego, prawa własności budynków, innych urządzeń trwale z gruntem związanych i lokali oraz ustanowienie trwałego zarządu stwierdza wojewoda w drodze decyzji. Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 34 u.i.z.t.r., powyższe decyzje administracyjne, o których mowa w ustawie, podlegają natychmiastowemu wykonaniu. Według art. 20 ust. 9 u.i.z.t.r., opłaty z tytułu ustanowienia użytkowania wieczystego oraz opłaty z tytułu trwałego zarządu są naliczane i nakładane zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2015r., poz. 1774 - dalej u.g.n.). Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.g.n., z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze. W myśl art. 92 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 814), funkcje organów powiatu w miastach na prawach powiatu sprawuje prezydent miasta.

Jak wynika z przepisów u.p.t.u. czynnością podlegającą opodatkowaniu jest oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Czynność ta traktowana jest na gruncie VAT jak dostawa tych gruntów. Czynnością taką nie jest ani ustalenie opłat, ani pobieranie tych opłat. Opłaty stanowią bowiem tylko skwantyfikowanie świadczenia polegającego na oddaniu gruntów w użytkowanie wieczyste. Istotą świadczenia podlegającego opodatkowaniu jest więc oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, ustanowienie na tym gruncie takiego prawa. Niewątpliwie rozporządzić gruntem w ten sposób może tylko i wyłącznie jego właściciel (podmiot działający w imieniu i na rzecz właściciela). Nie ulega wątpliwości, że w użytkowanie wieczyste oddany został grunt stanowiący własność Skarbu Państwa. Wynika to zarówno z powoływanych przepisów u.i.z.t.r., jak i z sentencji przywoływanych wcześniej decyzji. Użytkowanie wieczyste zostało ustanowione na gruncie stanowiącym własność Skarbu Państwa. Nastąpiło to wskutek decyzji Wojewody. Bezspornym faktem pozostaje zatem, że świadczenie polegające na ustanowieniu użytkowania wieczystego było świadczeniem Skarbu Państwa. To Skarb Państwa – działając poprzez uprawniony organ (tj. Wojewodę) na gruntach będących jego własnością – ustanowił użytkowanie wieczyste na rzecz użytkownika wieczystego. Nie było to świadczenie Miasta (ani jako gminy, ani jako miasta na prawach powiatu), gdyż rzeczone grunty (na których ustanowiono użytkowanie wieczyste) nie były własnością tej jednostki. Nie mogła ona zatem wykonać tego rodzaju świadczenia. To nie ona ustanowiła to prawo. Nie jej organ wydał decyzję w tym przedmiocie. Nie ona oddała grunt w użytkowanie wieczyste.

Decyzję w sprawie ustalenia opłat z tytułu użytkowania wieczystego wyda Prezydent Miasta. Po pierwsze – świadczeniem, czynnością opodatkowaną jest oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, a nie pobieranie z tego tytułu opłat. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nastąpiło zaś wskutek decyzji Wojewody. Była to więc czynność Wojewody. Po drugie, Prezydent Miasta wydając decyzję w przedmiocie opłat za użytkowanie wieczyste będzie działał nie jako organ jednostki samorządu terytorialnego, tylko jako organ reprezentujący Skarb Państwa, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej. Świadczy o tym chociażby fakt, że Wojewoda jest właściwym organem odwoławczym od decyzji.

Reasumując, oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości Skarbu Państwa (oznaczonej numerami działek: 201/19, 201/22, 200/14, 200/15, 613/2, 613/3) nie było świadczeniem dokonanym przez Miasto. Oddanie gruntu nastąpiło bowiem na mocy decyzji Wojewody. Prezydent Miasta, w zakresie ustalenia opłat z tego tytułu (choć już nie w zakresie samego oddania gruntów w użytkowanie wieczyste) nie działa tutaj jako organ wykonawczy powiatu, czy też gminy, tylko jako organ reprezentujący Skarb Państwa, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej. W związku z powyższym, pierwsza opłata oraz opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego, o których mowa, nie stanowią obrotu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług u podatnika VAT, jakim jest Miasto. Nie bez znaczenia jest również fakt, że wieczyste użytkowanie zostało ustanowione na mocy decyzji Wojewody, zaś pierwsza opłata oraz opłaty roczne za wieczyste użytkowanie zostaną ustalone również w drodze decyzji organu władzy, tj. Prezydenta Miasta.

Zarówno Wojewoda, wydając decyzję, działał w charakterze organu władzy publicznej, jak i Prezydent Miasta, wydając przyszłe decyzje odnośnie pierwszej opłaty, jak i opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego, będzie działał również w charakterze organu władzy publicznej, posługując się przy ich wydawaniu kompetencjami zastrzeżonymi dla władzy publicznej. Podmioty te nie działały, co oczywiste, w charakterze przedsiębiorców (podmiotów działających w ramach cywilnoprawnego dominium). Ustanowienie użytkowania wieczystego nie nastąpiło na mocy umowy wzajemnej, ani czynności cywilnoprawnej. Co więcej, za prawidłowością klasyfikacji działań Miasta jako czynności podejmowanych w charakterze organu władzy publicznej i poddaniu czynności związanych z przedmiotową inwestycją szczególnemu reżimowi prawnemu, świadczą zapisy u.i.z.t.r. przewidujące m.in. walor natychmiastowej wykonalności decyzji wydawanych na podstawie tej ustawy (art. 34), poparcie egzekucji obowiązków wynikających z ww. decyzji przymusem państwowym (art. 21). Nie można zatem uznać, że w przedmiotowej sprawie Miasto podejmuje czynności działając w okolicznościach prawnych właściwych dla sfery działania podmiotów prywatnych. Działania Miasta w tym zakresie porównać można choćby do sprzedaży egzekucyjnej prowadzonej w imieniu Skarbu Państwa przez naczelnika urzędu skarbowego jako organu egzekucyjnego. Chociaż generalnie sprzedaż tego rodzaju stanowi dostawę towarów, to jednak pozostaje ona nieopodatkowana, przede wszystkim z tego powodu, że podmiot jej dokonujący działa właśnie jako organ administracji publicznej w wykonaniu swoich ustawowych kompetencji. W ocenie Miasta, gmina jako jednostka samorządu terytorialnego realizuje w tym zakresie usługi administracji publicznej, obowiązek pobierania pierwszej opłaty i opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego pozostaje bowiem w związku z prowadzeniem określonej działalności pozostającej w sferze władztwa publicznego oraz wynika z przepisów ustawy. Obowiązek ustalenia powyższych opłat za powyższe czynności wynika z przepisów o charakterze publicznoprawnym, tj. u.z.i.t.r.

Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 5 sierpnia 2005 r. PPBI-443/627/2005: „decyzje stwierdzające nabycie użytkowania wieczystego wydaje wojewoda (co do gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa) bądź wójt, burmistrz lub prezydent miasta (w stosunku do gruntów należących do jednostek samorządu terytorialnego). Zatem wojewoda wydający wyżej wym. decyzję dotyczącą nabycia użytkowania wieczystego gruntów Skarbu Państwa wykonuje władztwo publiczne wynikające z pełnionej przez niego funkcji i na mocy art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie jest on podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu wykonywania wyżej wymienionych czynności.”

Mając na uwadze powyższe podnieść trzeba, że ustanowienie użytkowania wieczystego na mocy decyzji Wojewody nie było czynnością wykonywaną przez podatnika VAT działającego w tym charakterze, a już na pewno nie było czynnością Miasta. W związku z tym nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług u podatnika, jakim jest Miasto.

Ponadto wskazać należy na treść uzyskanej przez Gminę interpretacji indywidualnej Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 30 grudnia 2004 r., w ramach której organ podatkowy, kwalifikując charakter działań Gminy wskazał: „...przypadki oddania nieruchomości gruntowych w użytkowanie wieczyste na podstawie decyzji administracyjnych w ramach tzw. „uwłaszczenia” przedsiębiorstw mieści się zatem w zakresie zadań publicznych wykonywanych we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność przez jednostkę samorządu terytorialnego (jaką jest w tym przypadku Miasto na prawach powiatu). Organ podatkowy zgadza się zatem ze stanowiskiem Strony, zgodnie z którym opodatkowaniu podlega oddanie nieruchomości gruntowych w użytkowanie wieczyste, wyłącznie wówczas gdy nastąpiło to na mocy zawartych umów cywilnoprawnych.” Wskazać należy, że powyższa argumentacja organu znajduje zastosowanie na gruncie stanu faktycznego będącego przedmiotem wniosku o interpretację. Ustanowienie użytkowania wieczystego nie nastąpiło na mocy umowy wzajemnej, ani czynności cywilnoprawnej. Jak już podkreślano, wieczyste użytkowanie zostało ustanowione na mocy decyzji Wojewody, zaś opłaty za wieczyste użytkowanie zostaną ustalone w drodze decyzji Prezydenta Miasta. Prawidłowość powyższego stanowiska Gminy, w analogicznym przypadku potwierdza również interpretacja indywidualna Ministra Finansów wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 7 września 2015 r. znak ITPP2/4512-660/15/AP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

(…);

6) oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7) zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Natomiast, przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2).

Stosownie do ust. 6 ww. artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Stosownie do treści art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi (art. 19a ust. 3 ustawy).

Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 (art. 19a ust. 4).

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2–5, art. 30a–30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Przez sprzedaż – stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Według art. 232 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym.

Paragraf 2 ww. artykułu stanowi, że w wypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być także inne grunty Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.

W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego, użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

W myśl natomiast art. 238 Kodeksu cywilnego, wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną.

Stosownie natomiast do art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r., poz. 782), za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne.

Pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste (art. 71 ust. 2 ww. ustawy).

Pierwszą opłatę za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej można rozłożyć na oprocentowane raty. W sprawach tych stosuje się odpowiednio przepis art. 70 ust. 2-4 ww. ustawy (art. 71 ust. 3 ww. ustawy).

Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego (art. 71 ust. 4 ww. ustawy).

Jak wynika z powołanych przepisów oddanie w użytkowanie wieczyste jest czynnością odpłatną. Ustawodawca przewidział w tym zakresie, dwa rodzaje odpłatności, tj. pierwszą opłatę oraz opłaty roczne. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego w terminie do 31 marca każdego roku, z góry za dany rok.

Z cytowanych przepisów należy wywnioskować, że w przypadku użytkowania wieczystego właścicielem gruntu przez cały okres użytkowania pozostaje Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Użytkownik wieczysty w tym czasie posiada zatem we władaniu rzecz cudzą. Jego prawo w stosunku do tego gruntu pozwala na dysponowanie rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. Wykonanie więc tego świadczenia w całości następuje z chwilą ustanowienia prawa użytkowania wieczystego.

Na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 1501), decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu, na wniosek inwestora, wydaje właściwy miejscowo wojewoda.

Organem wyższego stopnia w stosunku do wojewody w sprawach lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu jest minister właściwy do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa (ust. 3).

W myśl ust. 4 powołanego artykułu, wojewoda niezwłocznie zawiadamia organ wyższego stopnia o złożeniu wniosku o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu oraz o wydaniu takiej decyzji.

Artykuł 6 ust. 1 pkt 9 cytowanej ustawy stanowi, że wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu zawiera wskazanie nieruchomości, w stosunku do których decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu ma wywołać skutek, o którym mowa w art. 20 ust. 3.

Zgodnie z art. 20 ust. 3 tej ustawy, nieruchomości znajdujące się w liniach rozgraniczających teren inwestycji w zakresie wskazanym w art. 10 ust. 1 pkt 7, stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu stała się ostateczna, za odszkodowaniem.

Według ust. 6 ww. artykułu, z zastrzeżeniem ust. 7, inwestor nabywa z mocy prawa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu stała się ostateczna, prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych, określonych w ust. 3, oraz prawo własności budynków, innych urządzeń trwale z gruntem związanych i lokali znajdujących się na tych nieruchomościach.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego w świetle przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że pierwsza opłata oraz opłaty roczne, które zostaną ustalone przez Prezydenta Miasta z tytułu użytkowania wieczystego działek gruntu przekazanych inwestorowi w użytkowanie wieczyste z mocy prawa – na podstawie wydanej przez Wojewodę decyzji o lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu – nie będą stanowiły podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług. W tym konkretnym bowiem przypadku, Miasto nie wykonało czynności, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem pierwsza opłata i opłaty roczne, które zostaną ustalone przez Prezydenta Miasta, nie będą wiązały się z czynnością ustanowienia przez Miasto użytkowania wieczystego gruntów.

Należy jednak zaznaczyć, że w niniejszej interpretacji nie odniesiono się do kwestii podlegania opodatkowaniu czynności ustanowienia użytkowania wieczystego przedmiotowych gruntów, a jedynie do kwestii, której dotyczyło zadane we wniosku pytanie, tj. obowiązków podatkowych Gminy Miasto. W związku z tym tutejszy organ nie dokonywał oceny stanowiska Wnioskodawcy wykraczającego poza to pytanie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.