2015.10.27 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-1046/15-2/JK2
z 27 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2015 r. (data wpływu 14 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku od wynagrodzeń wypłacanych zagranicznym usługodawcom oraz obowiązku wystawienia informacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku od wynagrodzeń wypłacanych zagranicznym usługodawcom oraz obowiązku wystawienia informacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka (Wnioskodawca) zajmuje się produkcją jedno i dwukomponentowych systemów poliuretanowych znajdujących zastosowanie w produkcji: półsztywnych i sztywnych materiałów izolacyjnych, elementów wykonanych z pian integralnych, pian elastycznych oraz klejów różnorakiego zastosowania, w tym klejów górniczych i klejów do nawierzchni sportowych.

W związku z powyższym, Wnioskodawca nabywa/będzie nabywał od osób fizycznych szereg usług (przykładowo: usługi prawne, usługi doradcze, usługi marketingowe (reklamowe), usługi pośrednictwa) wskazanych w art. 29 ust. 1 pkt 1 lub 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT).

Ww. usługi nabywane są od:

osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą poza Polską (polskich nierezydentów podatkowych), których aktywność biznesowa nie powoduje powstania zakładu podatkowego w Polsce w rozumieniu art. 5a pkt 22 ustawy o PIT,
osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej będących polskimi nierezydentami podatkowymi, których aktywność zawodowa nie powoduje powstania zakładu podatkowego w Polsce w rozumieniu art. 5a pkt 22 ustawy o PIT,
zagranicznych spółek osobowych prowadzących działalność gospodarczą poza Polską, których aktywność biznesowa nie powoduje powstania zakładu podatkowego w Polsce w rozumieniu art. 5a pkt 22 ustawy o PIT, a których wspólnicy pozostają polskimi nierezydentami podatkowymi (dalej łącznie określani jako: Usługodawcy).

Miejsca zamieszkania poszczególnych Usługodawców ustalane są w oparciu o dane adresowe zamieszczane przez Usługodawców na poziomie zawieranych z nimi umów lub w oparciu o oświadczenia składane w tym zakresie przez kontrahentów. Spółka nie zawsze dysponuje certyfikatami rezydencji Usługodawców w rozumieniu art. 5a pkt 21 ustawy o PIT.

Usługi świadczone przez Usługodawców nie są fizycznie/faktycznie świadczone na terytorium Polski. Całość procesu przygotowania efektów prac odbywa się poza obszarem Rzeczpospolitej Polskiej. Nierzadko, np. w przypadku usług pośrednictwa czy reklamowych, poza terytorium Polski odbywa się nie tylko proces „przygotowania” usługi, ale i sama usługa realizowana jest poza Polską. W pozostałych przypadkach, Spółce przekazywany jest jedynie materialny efekt wykonanych prac, takich jak usługi prawne czy doradcze.

Usługodawcy, z tytułu świadczonych przez nich usług, otrzymują od Spółki określone wynagrodzenie (wysokość i sposób kalkulacji zależy od rodzaju świadczonej usługi).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przypadku wypłat dokonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawców (będących nierezydentami w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy o PIT) z tytułów określonych w art. 29 ust. 1 pkt 1 lub 5 ustawy o PIT, w okolicznościach kiedy usługi nie są fizycznie/faktycznie świadczone na terytorium Polski i Wnioskodawca nie posiada zagranicznych certyfikatów rezydencji Usługodawców, Wnioskodawca zobowiązany jest do poboru zryczałtowanego podatku u źródła od tak wypłacanych kwot?
Czy w przypadku braku obowiązku poboru zryczałtowanego podatku u źródła w skutek fizycznego/faktycznego niewykonywania przez Usługodawców usług na terytorium Polski Wnioskodawca zobowiązany jest do sporządzenia informacji, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 w zw. z ust. 6 ustawy o PIT, a jeżeli tak to w której pozycji formularza IFT-1R należy wykazać stosowne wartości?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W przypadku wypłat dokonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawców (będących nierezydentami w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy o PIT) z tytułów określonych w art. 29 ust. 1 pkt 1 lub 5 ustawy o PIT, w okolicznościach kiedy usługi nie są fizycznie/faktycznie świadczone na terytorium Polski i Wnioskodawca nie posiada zagranicznych certyfikatów rezydencji Usługodawców, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku u źródła od tak wypłacanych kwot.

W przypadku braku obowiązku poboru zryczałtowanego podatku u źródła w skutek fizycznego/faktycznego niewykonywania przez Usługodawców usług na terytorium Polski Wnioskodawca nie jest zobowiązany do sporządzenia informacji, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 w zw. z ust. 6 ustawy o PIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 i 5 ustawy o PIT „podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów:

z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu; (...)
z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.”

Z literalnego brzmienia wskazanego powyżej przepisu, zdaniem Wnioskodawcy, w sposób bezsprzeczny wynika, że obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, w przypadku ustawy o PIT, warunkowany jest łącznym ziszczeniem się następujących trzech przesłanek:

podstawą wypłaty wynagrodzenia jest co najmniej jeden z tytułów wskazanych w art. 29 ust. 1 ustawy o PIT,
wynagrodzenie wypłacane jest na rzecz osoby, o której mowa art. 3 ust. 2a ustawy o PIT (polski nierezydent podatkowy),
wynagrodzenie będące pochodną wyświadczenia danej usługi uzyskane zostało na terytorium Polski.

A contrario, nieziszczenie się choćby jednego z ww. warunków, zdaniem Wnioskodawcy, uzasadnia twierdzenie o braku obowiązku poboru podatku u źródła w Polsce.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt zapytania Spółki, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca wypłaca Usługodawcom wynagrodzenie będące pochodną wykonania przez nich usługi/usług, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 lub 5 ustawy o PIT, to pierwszy z ww. warunków uznać należy za spełniony.

Fakt, że wynagrodzenie wypłacane jest przez Spółkę na rzecz Usługodawców niemających w Polsce miejsca zamieszkania powoduje, że również drugi z ww. warunków uznać należy za spełniony.

Przechodząc z kolei do analizy spełnienia trzeciego warunku, zwrócić należy uwagę na fakt, że zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT „osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy)”.

W myśl natomiast art. 3 ust. 2b ustawy o PIT, „za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.”

W świetle tak skonstruowanych przepisów, w ocenie Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że pojęcie uzyskiwania/osiągania przychodów na terytorium Polski determinowane jest:

w przypadku działalności wykonywanej osobiście (art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT) poprzez jej fizyczne/faktyczne wykonanie w Polsce,
w przypadku działalności gospodarczej (art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o PIT) poprzez jej fizyczne/faktycznie prowadzenie/wyświadczenie w Polsce.

Przenosząc powyższe na grunt Spółki, zdaniem Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że skoro usługi świadczone przez Usługodawców nie są fizycznie/faktycznie wykonywane/prowadzone na terytorium Polski to nie sposób uznać, że również trzeci warunek został spełniony.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na nieziszczenie się kumulatywnie wszystkich trzech przesłanek przewidzianych dyspozycją art. 29 ust. 1 ustawy o PIT, ww. przepis nie znajdzie zastosowania w przypadku usług nabywanych przez Wnioskodawcę od Usługodawców. Co za tym idzie Spółka nie będzie zobowiązana do poboru podatku u źródła od tak wypłacanych wynagrodzeń.

Powyższe jednoznacznie potwierdzane było wielokrotnie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo wskazać można na:

wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2010 r. (sygn. II FSK 2144/08), w którym sąd stwierdził, że „trafne jest (...) stanowisko (...), że nie można pojęcia „dochody osiągane” utożsamiać z pojęciem „dochody wypłacane, pochodzące, otrzymywane z terytorium Polski”. Pod pojęciem „terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów” należy rozumieć miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą. Czynnością taką nie jest wypłata pieniędzy, wypłata jest elementem finalnym całego procesu osiągania dochodu. Poza tym ta kwestia jak to wynika z art. 3 ust. 2b pkt 1 u.p.d.o.f. nie ma prawnie doniosłego znaczenia.”
wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 czerwca 2011 r. (sygn. akt II FSK 138/10), gdzie sąd wskazał, że „przy wykładni art. 3 ust. 2a i 2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) należy uwzględnić, że pod pojęciem terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów należy rozumieć miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą. Terytorium takim nie jest obszar, na którym materializuje się efekt świadczonej usługi, z której wynagrodzenie generuje dochód osoby będącej rezydentem kraju innego niż Rzeczpospolita Polska”.
wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lipca 2013 r. (sygn. II FSK 2200/11), w którym sąd uznał, że sam fakt, że odbiorcą usługi jest polski podmiot nie przesądza o zakwalifikowaniu przychodu osiągniętego przez usługobiorcę jako uzyskanego na terytorium Polski. Niewystarczające jest bowiem spełnienie łącznika osobowego - rezultat usługi świadczonej przez zagranicznego kontrahenta odnosi się do polskiego podmiotu prawnego (zlecenia wykonania usług nierezydentowi dokonał polski przedsiębiorca i wypłata wynagrodzenia za wykonanie usługi dokonana została z majątku polskiego przedsiębiorcy). Konieczne jest spełnienie łącznika terytorialnego, a więc opodatkowanie musi być związane z faktem, powodującym powstanie przychodu, właśnie na terytorium Polski.

Podobny pogląd wyraził także Minister Finansów w piśmie Dyrektora Departamentu Podatków Bezpośrednich z dnia 24 lipca 2001 r., (Nr PB4/AK-8214-1045/277/01) (publ. Biuletyn Skarbowy Nr 4/2001, s. 12), gdzie stwierdził, że nie stanowią dochodów uzyskanych ze źródeł dochodów położonych na terytorium Polski dochody nierezydentów „z obrotu towarami i usługami, będącymi przedmiotem działalności gospodarczej nierezydenta nieprowadzącego w tym zakresie na terytorium Polski stałej placówki, biura, oddziału, przedstawicielstwa, przedstawiciela, najętej powierzchni w celu prowadzenia działalności, itp.)”.

Powyższa argumentacja, zdaniem Spółki, znajdzie w pełnym zakresie zastosowanie także do Usługodawców będących spółkami osobowymi. Jak bowiem stanowi art. 5b ust. 2 ustawy o PIT, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (działalność gospodarcza). Podatnikiem podatku PIT pozostaje tym samym nie spółka lecz jej poszczególni wspólnicy.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, uznać tym samym należy, że płatności wnoszone na rzecz spółki osobowej z tytułu wyświadczonej przez nią usługi, z punktu widzenia ustawy o PIT, wnoszone są de faco na rzecz jej wspólników. Brak polskiej rezydencji podatkowej wspólników oraz wykonanie usługi przez spółkę poza terytorium Polski powoduje z kolei, że warunki przewidziane dyspozycją art. 29 ust. 1 ustawy o PIT i w tym przypadku nie zostaną spełnione.

Odnosząc się z kolei do kwestii nieposiadania przez Spółkę certyfikatów rezydencji Usługodawców i wpływu ich braku na uprawnienie Spółki do zaniechania poboru podatku u źródła, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o PIT, zwrócić należy uwagę art. 29 ust. 2 ww. ustawy, w myśl którego „(...) zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.”

W świetle takiego brzmienia ww. przepisu, w ocenie Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że certyfikat rezydencji (rozumiany zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o PIT jako zaświadczenie o miejscu zamieszkania wydane przez właściwy organ administracji podatkowej) wymagany jest wyłącznie w razie chęci zastosowania obniżonej stawki z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania podatku zgodnie z taką umową. A contrario, niepobranie podatku w okolicznościach kiedy prawo w tym zakresie wynika nie z umowy międzynarodowej ale wprost z ustawy podatkowej, w ocenie Wnioskodawcy, nie wymaga uprzedniego dysponowania przez spółkę wypłacającą certyfikatem rezydencji odbiorcy płatności.

Dla potwierdzenia miejsca zamieszkania, w ocenie Wnioskodawcy, wystarczającym będzie tym samym oświadczenie złożone przez Usługodawcę w jakiejkolwiek formie (np. poprzez wskazanie adresu zamieszkania w umowie czy w odrębnym oświadczeniu).

Prawidłowość powyższej argumentacji, zdaniem Spółki, dodatkowo uzasadnia brzmienie art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, w myśl którego „jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się wyjaśnienia sprawy...” Powyższe wynika także z treści § 2 ww. artykułu, który expressis verbis stanowi o sytuacjach, w których przepis prawa wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów w drodze zaświadczenia.

Przenosząc powyższe na grunt zapytania Spółki stwierdzić należy, że urzędowego potwierdzenia miejsca zamieszkania poza granicami Polski wymaga jedynie niepobranie podatku w oparciu o przepisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Potwierdzenia ww. dokumentem nie wymaga już natomiast niepobranie podatku w oparciu o polski przepis ustawy podatkowej (i to niezależnie od tego czy niepobranie wynika ze specyficznego wyłączenia w tym zakresie mimo powstania obowiązku podatkowego czy też powodem niepobrania jest brak podstaw prawnych do jakiegokolwiek opodatkowania w Polsce określonego rodzaju przychodu - brak pierwotnego obowiązku podatkowego).

Co za tym idzie, w ocenie Wnioskodawcy, za wystarczający dowód posiadania miejsca zamieszkania przez Usługodawcę poza granicami Polski, przyjąć można oświadczenie złożone przez Usługodawcę w dowolnej formie (w tym poprzez wskazania adresu zamieszkania w zawieranej przez strony umowie lub w odrębnym oświadczeniu). Kwestią odrębną w tym przypadku pozostaje oczywiście prawidłowość złożonych przez Usługodawcę oświadczeń.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wypłat dokonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawców (będących nierezydentami w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy o PIT) z tytułów określonych w art. 29 ust. 1 pkt 1 lub 5 ustawy o PIT, w okolicznościach kiedy usługi nie są fizycznie/faktycznie świadczone na terytorium Polski i Wnioskodawca nie posiada zagranicznych certyfikatów rezydencji Usługodawców, Spółka nie jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku u źródła od tak wypłacanych kwot.

Ad. 2)

Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy o PIT, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnicy, o których mowa w art. 41 ustawy o PIT, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz właściwym urzędom skarbowym - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Ponadto, zgodnie z art. 42 ust. 6 ustawy o PIT „informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a.” Jak z kolei stanowi art. 3 ust 2a ustawy o PIT, „osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).”

W kontekście powyższego przepisu, w ocenie Wnioskodawcy, na szczególną uwagę zasługują także zamieszczone na poziomie Ordynacji podatkowej definicje „obowiązku podatkowego” i „zobowiązania podatkowego”. I tak, zgodnie z art. 4 Ordynacji podatkowej, „obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach.”. W myśl natomiast art. 5 Ordynacji podatkowej, „zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia (...) podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.”

Z zestawienia powyższych przepisów, zdaniem Spółki, wywieść należy wniosek, że obowiązek natury dokumentacyjnej, o którym mowa w art. 42 ust. 6 ustawy o PIT dotyczy wyłącznie tych zdarzeń, dla których na gruncie ustawy o PIT powstaje obowiązek podatkowy (art. 4 Ordynacji podatkowej) i to niezależnie od tego czy „przekształci” się on później w zobowiązanie podatkowe (art. 5 Ordynacji podatkowej). Co istotne, zdaniem Wnioskodawcy, dyspozycja ww. przepisu nie dotyczy tym samym tych „zdarzeń”, dla których obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 4 Ordynacji podatkowej w ogóle nie powstaje.

Przenosząc powyższe na grunt zapytania Spółki, w ocenie Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że skoro płatności realizowane przez Spółkę na rzecz Usługodawców a priori nie powodują powstania obowiązku podatkowego (ograniczonego obowiązku podatkowego w myśl art. 3 ust. 2a ustawy o PIT) - co zostało dowiedzione na wcześniejszym etapie uzasadnienia - to też nie znajdzie w tym przypadku zastosowania norma art. 42 ust. 6 ustawy o PIT. Nie sposób bowiem mówić o zaniechaniu obowiązku poboru podatku skoro obowiązek taki nigdy zaistniał.

Potwierdzeniem prawidłowości stanowiska prezentowanego przez Spółkę może być także dodatkowo techniczna konstrukcja formularza IFT-1R, który przewiduje możliwość zaraportowania jedynie dochodu „zwolnionego z opodatkowania” i „podlegającego opodatkowaniu”. Ponieważ, jak zostało dowiedzione w pierwszej części uzasadnienia, płatności na rzecz Usługodawców nie stanowią ani dochodu podlegającego opodatkowaniu ani dochodu zwolnionego z opodatkowania, to też Wnioskodawca nie powinien wykazywać ich w informacjach IFT-1R.

Powyższe potwierdzone zostało przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 stycznia 2012 r. (sygn. ILPB2/415-975/11-2/WS), w której organ podatkowy stwierdził, że „(...) wypłacane przez Wnioskodawcę (spółkę polską) na rzecz spółki angielskiej należności z tytułu usług prawnych stanowią zyski podmiotu angielskiego podlegające opodatkowaniu na terytorium Wielkiej Brytanii. W konsekwencji zyski osiągane przez spółkę angielską nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce i Wnioskodawca jako płatnik nie będzie zobowiązany do potrącenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłacanych należności za świadczone przez spółkę angielską usługi prawne. Wnioskodawca nie jest również obowiązany do sporządzenia i przesłania partnerom spółki angielskiej oraz urzędowi skarbowemu w Polsce, właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych, informacji IFT 1/IFT-1R.”

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na brak obowiązku poboru zryczałtowanego podatku u źródła w skutek fizycznego/faktycznego niewykonywania przez Usługodawców usług na terytorium Polski (brak obowiązku podatkowego w rozumieniu art. 4 Ordynacji podatkowej i art. 3 ust. 2a ustawy o PIT) Wnioskodawca nie jest zobowiązany do sporządzenia i przekazania właściwym osobom/urzędom informacji, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 w zw. z ust. 6 ustawy o PIT.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a tej ustawy).

Na podkreślenie zasługuje fakt, że katalog dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w powoływanych przepisie art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc, ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się również dochody pochodzące od polskiego podmiotu, wypłacone osobie, która usługi określone w umowie zawartej pomiędzy stronami wykonuje za granicą.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje art. 41 ust. 1 i 4 oraz art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl z art. 41 ust. 1 tej ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10 (art. 41 ust. 4 ww. ustawy).

Z przepisu art. 42 ust. 1 tejże ustawy wynika, że płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 1 i 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów:

z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu (pkt 1);
z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20 % przychodu (pkt 5).

Stosownie do art. 29 ust. 2 tej ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Na podstawie art. 29 ust. 3 ww. ustawy przepisów ust. 1 nie stosuje się, jeżeli przychody, o których mowa w ust. 1, są uzyskane przez podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, pod warunkiem że podatnik posiada zaświadczenie o istnieniu zagranicznego zakładu, wydane przez właściwy organ podatkowy państwa, w którym ma on miejsce zamieszkania, albo przez właściwy organ podatkowy państwa, w którym ten zagraniczny zakład jest położony.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Zastosowanie przepisów właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest możliwe pod warunkiem uzyskania przez płatnika certyfikatu rezydencji podatnika, potwierdzającego miejsce jego zamieszkania.

Certyfikat rezydencji stanowi środek dowodowy posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego potwierdzenie umożliwia płatnikowi, zastosowanie postanowień stosownej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Posiadanie certyfikatu rezydencji podatnika upoważnia płatnika do zastosowania stawki podatku wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej przez Polską, zamiast stosowania stawki określonej w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub niedobrania podatku zgodnie z odpowiednim przepisem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej przez Polskę. Zatem, w sytuacji kiedy Wnioskodawca nie posiada aktualnego certyfikatu rezydencji tej osoby, ma on obowiązek stosowania przepisów prawa krajowego.

Jak wynika ze stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca nabywa/będzie nabywał od osób fizycznych szereg usług (przykładowo: usługi prawne, usługi doradcze, usługi marketingowe (reklamowe), usługi pośrednictwa) wskazanych w art. 29 ust. 1 pkt 1 lub 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ww. usługi nabywane są od osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą poza Polską, których aktywność biznesowa nie powoduje powstania zakładu podatkowego w Polsce w rozumieniu art. 5a pkt 22 ustawy, osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej będących polskimi nierezydentami podatkowymi, których aktywność zawodowa nie powoduje powstania zakładu podatkowego w Polsce w rozumieniu art. 5a pkt 22 ustawy o PIT, zagranicznych spółek osobowych prowadzących działalność gospodarczą poza Polską, których aktywność biznesowa nie powoduje powstania zakładu podatkowego w Polsce w rozumieniu art. 5a pkt 22 ustawy o PIT, a których wspólnicy pozostają polskimi nierezydentami podatkowymi (dalej łącznie określani jako: Usługodawcy). Miejsca zamieszkania poszczególnych usługodawców ustalane są w oparciu o dane adresowe zamieszczane przez usługodawców na poziomie zawieranych z nimi umów. Spółka nie zawsze dysponuje certyfikatami rezydencji Usługodawców w rozumieniu art. 5a pkt 21 ustawy o PIT. Usługi świadczone przez usługodawców nie są fizycznie/faktycznie świadczone na terytorium Polski. Całość procesu przygotowania efektów prac odbywa się poza obszarem Rzeczpospolitej Polskiej. Nierzadko, np. w przypadku usług pośrednictwa czy reklamowych, poza terytorium Polski odbywa się nie tylko proces „przygotowania” usługi, ale i sama usługa realizowana jest poza Polską. W pozostałych przypadkach, Spółce przekazywany jest jedynie materialny efekt wykonanych prac, takich jak usługi prawne czy doradcze. Usługodawcy, z tytułu świadczonych przez nich usług, otrzymują od Spółki określone wynagrodzenie (wysokość i sposób kalkulacji zależy od rodzaju świadczonej usługi).

Analizując możliwość zastosowania w sprawie uregulowań zawartych w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 5 ustawy, należy w pierwszej kolejności wskazać, że ustawodawca nie uzależnił opodatkowania należności wymienionych w tym przepisie od faktu, czy są one „fizycznie” wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale wskazał, że opodatkowaniu podlegają przychody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Kluczowe znaczenie ma zatem interpretacja pojęcia „przychody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”.

Wyjaśnić należy, że pod pojęciem „dochody (przychody) osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” należy bowiem rozumieć zarówno dochody (przychody) osiągane z podejmowania działań, w tym np. z wynajmu lub sprzedaży nieruchomości położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak i dochody (przychody) uzyskiwane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osobę mającą ograniczony obowiązek podatkowy np. dochód z tytułu wykonywania usługi za granicą przez tę osobę na rzecz podmiotu polskiego. Stąd terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest miejscem wypłaty wynagrodzenia, które stanowi dochód podatnika. W dobie rozwijających się form współpracy między przedsiębiorstwami usługi niematerialne mogą być coraz częściej świadczone bez fizycznej obecności podatnika na terytorium państwa źródła. W tej sytuacji miejsce wypłaty stanowi jedno z kryteriów oceny miejsca położenia źródła przychodów.

Nie bez znaczenia pozostaje teza zawarta w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 6 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Gd 118/07, zgodnie z którą, w przypadku świadczenia usług przez zagraniczne podmioty na rzecz polskiego podmiotu, w sytuacji, gdy usługi te nie są wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o tym czy dochód z wykonania usługi został osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przesądzać będzie to, czy efekt usługi będzie wykorzystywany w Polsce.

Podkreślić należy, że większość państw nakłada podatki nie tylko na osoby, które mają personalne związki z danym państwem, ale także nakłada je na dochód i kapitał, w przypadku występowania gospodarczego związku dochodu lub kapitału z danym państwem. Innymi słowy, opodatkowaniu w danym państwie podlegają nie tylko wszelkie dochody lub kapitały osób będących rezydentami tego państwa, ale także opodatkowaniu podlega dochód lub kapitał osiągnięty przez nierezydentów, jeżeli jego źródło lub miejsce położenia (situs) znajduje się w tym państwie (por. H. Hamaekers, K. Holmes, J. Głuchowski, T. Kardach, W. Nykiel, Wprowadzenie do międzynarodowego prawa podatkowego, LexisNexis, 2006).

Na osobie objętej ograniczonym obowiązkiem podatkowym ciąży nieskonkretyzowana powinność poniesienia świadczenia pieniężnego (podatku dochodowego) w związku z osiąganiem dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ograniczony obowiązek podatkowy ma charakter ograniczony o tyle, że nieskonkretyzowana powinność poniesienia świadczenia pieniężnego łączy się z osiągnięciem dochodów, lecz tylko z określonego źródła bądź powstających w określonym miejscu (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. II).

Powołując się zatem na przytoczone tezy z piśmiennictwa, stwierdzić należy, że wynagrodzenie wypłacane podmiotom zagranicznym, przez polskiego płatnika za wykonanie usług fizycznie poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest dochodem, którego źródło znajduje się w Polsce, albowiem występuje gospodarczy związek tego dochodu z terytorium Polski. Dochód ten został zatem osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przedmiotowe wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług (usługi prawne, usługi doradcze, usługi marketingowe (reklamowe), usługi pośrednictwa) wypłacone przez Wnioskodawcę na rzecz usługodawców mieści się w kategorii należności z tytułów wymienionych w wyżej cytowanym art. 29 ust. 1 pkt 1 i art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy, ma zastosowanie do osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, gdy usługi są świadczone na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło. Natomiast art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy, należy stosować do osób nieprowadzących działalności gospodarczej, gdy umowa nie ma charakteru umowy zlecenia lub umowy o dzieło oraz do osób prowadzących działalność gospodarczą.

W rezultacie, na Wnioskodawcy – jako płatniku, który dokonuje wypłat tych należności - co do zasady ciążą obowiązki płatnika.

Mając powyższe na uwadze, od wypłat dokonywanych na rzecz usługodawców , Wnioskodawca jest zobowiązany do potrącenia podatku u źródła, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy nie można zgodzić się, że wypłaty dokonywane na rzecz zagranicznych usługodawców nie są dochodami uzyskanymi na terytorium Polski, ponieważ świadczone usługi przez usługodawców nie są fizycznie/faktycznie wykonywane/prowadzone na terytorium Polski. Wynagrodzenie wypłacane podmiotom zagranicznym jest dochodem, którego źródło znajduje się w Polsce, albowiem występuje gospodarczy związek tego dochodu z terytorium Polski. Dochód ten został osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Odnosząc się natomiast do kwestii obowiązku przekazania usługodawcom informacji IFT-1R/IFT-1R wskazać należy, że zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT-1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 6 ww. ustawy).

W konsekwencji informacja IFT-1R obejmuje przychody (dochody), o których mowa w art. 29-30a ustawy uzyskiwane przez osoby podlegające w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 42 ust. 3 cyt. wyżej ustawy stanowi, iż w razie zaprzestania przez płatnika prowadzenia działalności przed końcem lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnik przekazuje informacje, o których mowa w ust. 2, w terminie do dnia zaprzestania działalności.

Na pisemny wniosek podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, płatnik, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, jest obowiązany do sporządzenia i przesłania podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imiennej informacji, o której mowa w ust. 2 pkt 2 (art. 42 ust. 4 ww. ustawy).

Mając na uwadze powyższe, przychody (dochody) uzyskane przez usługodawców nie posiadających na terytorium RP miejsca zamieszkania, z tytułu wykonywania usług należy zaliczać do przychodów (dochodów) osiąganych na terytorium RP. Wobec powyższego Wnioskodawca jest zobowiązany do pobrania i odprowadzenia podatku dochodowego od wypłacanych należności z ww. tytułów w wysokości 20% przychodu oraz do sporządzenia informacji IFT-1/IFT-1R i wykazania kwoty przychodu (dochodu) w części D - w poz. 72, stawki podatku - w poz. 73, kwoty pobranego podatku - w poz. 74.

Podkreślić przy tym należy, że w trakcie opracowywania niniejszego aktu interpretacyjnego tut. Organ podatkowy dokonał analizy orzecznictwa zarówno organów podatkowych, jak i sądów administracyjnych w podobnych sprawach, uwzględniając jednak przede wszystkim naczelną zasadę dotyczącą instytucji interpretacji indywidualnej, tj. zasadę praworządności wyrażoną w art. 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm., której odzwierciedleniem na gruncie prawa podatkowego jest norma prawna określona w art. 120 (w zw. z art. 14h) Ordynacji podatkowej.

Analogiczne stanowisko co do opodatkowania dochodów (z usług niematerialnych) świadczonych przez spółki mające siedzibę za granicą na rzecz podmiotów mających siedzibę w Polsce, zajęły na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych wojewódzkie sądy administracyjne w prawomocnych wyrokach: z dnia 7 kwietnia 2011 r., III SA/Wa 2045/10 (WSA w Warszawie), cytowanym powyżej wyroku z 6 dnia czerwca 2007 r. I SA/Gd 118/07 (WSA w Gdańsku - wyrokiem z dnia 21 stycznia 2009 r., II FSK 1465/07 NSA oddalił skargę kasacyjną od tego wyroku) oraz z dnia19 stycznia 2009 r. I SA/Kr 1484/08 (WSA w Krakowie - wyrokiem z dnia 22 października 2010 r. II FSK 1108/09 NSA oddalił skargę kasacyjną od tego wyroku), z dnia 5 grudnia 2014 r., III Sa/Wa 1100/14 (WSA w Warszawie), z dnia 18 kwietnia 2012 r., I SA/Łd 326/12 i I SA/Łd 328/12, z dnia 16 października 2014 r., I SA/Go 503/14.

W wyroku z dnia 22 października 2010 r. II FSK 1108/09 NSA wskazał, że rozstrzygnięcie niniejszej sprawy zależało od oceny czy: a) podatnik (kontrahent skarżącej) należał do podmiotów, o których mowa w art. 3 ust. 2 updop, b) czy uzyskał na terytorium RP przychód, o którym mowa w art. 21 ust 1 pkt 2a updop. Pozytywne stwierdzenie obu tych okoliczności nie nasuwało w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym żadnych wątpliwości. Za wykonane świadczenia kontrahent uzyskał przychód w Polsce. Miejsce wykonania tych świadczeń nie ma żadnego znaczenia dla ustalenia, gdzie przychód został „osiągnięty”.

W tym stanie rzeczy stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin