2015.04.24 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4511-115/15-2/PW
z 24 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2015 r. (data wpływu 9 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) w odrębnym dokumencie Polityka samochodowa (dalej: „Polityka”) określa szczegółowo zasady wymiany i sprzedaży samochodów służbowych. Dokument ten określa szczegółowe kryteria, na podstawie których dany samochód kwalifikuje się do wymiany. Zakwalifikowany do wymiany samochód przeznaczony zostaje na sprzedaż.

Sprzedaż samochodu może nastąpić na rzecz podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Co do zasady Spółka wyłącza możliwość sprzedaży samochodów na rzecz osób fizycznych.

Wyjątkiem w tym zakresie jest szczególny program sprzedaży samochodów służbowych dla pracowników Spółki oraz członków ich rodzin (dalej: „Program”). Program ma na celu przyspieszenie procesu sprzedaży samochodów a przy tym zapewnienie Spółce płynnej wymiany floty samochodowej. Niewątpliwie wprowadzenie Programu przyczynia się również do większej troski ze strony pracowników o mienie należące do Spółki. Skoro pracownicy (i członkowie ich rodzin) mają w przyszłości możliwość zakupu udostępnionego im przez Spółkę samochodu służbowego, to dbają o niego dużo bardziej, co z pewnością ogranicza wydatki Spółki na ewentualne naprawy.

Polityka w sposób konkretny określa krąg osób, które mogą wziąć udział w Programie.

W Programie mogą wziąć udział pracownicy, którzy wykażą się zatrudnieniem w Spółce przekraczającym 12 miesięcy na dzień składania ofert zakupu, jak i pozytywną opinią przełożonego. Jednocześnie w Programie mogą wziąć udział członkowie rodzin takich pracowników. Przy czym za członka rodziny pracownika uważa się w tym przypadku osoby bliskie spokrewnione. W szczególności Polityka konkretnie wskazuje, że osobą bliską jest rodzic, rodzeństwo, małżonek lub dziecko.

Z możliwości zakupu wyłączeni są pracownicy oraz członkowie rodzin takich pracowników, u których na dzień składania oferty zakupu występują następujące okoliczności:

pracownicy w okresie ostatnich 12 miesięcy wykazali ciągłą nieobecność przekraczająca 30 dni lub
pracownicy znajdowali się w okresie wypowiedzenia umowy o pracę, niezależnie od tego która strona (pracownik czy pracodawca) złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy lub
w ciągu 4 lat wstecz liczonych od dnia składania ofert na zakup pracownik lub choćby jeden z członków jego rodziny dokonali zakupu samochodu od Spółki.

Spółka dopuszcza sprzedaż zakwalifikowanych do wymiany samochodów pracownikom, spełniającym opisane powyżej warunki oraz członkom rodziny takich pracowników, w następujących trybach:

sprzedaż na zasadzie pierwokupu przewidziana dla użytkownika samochodu lub członka rodziny użytkownika samochodu;
sprzedaż wolna - rozumiana jako przedstawienie oferty w sposób publiczny (mailowo do wszystkich uczestników programu), gdzie kryterium zasadniczym wyboru kupującego jest długość stażu pracy pracownika. W sytuacji nie pozwalającej na rozstrzygnięcie wyboru kupującego na podstawie długości stażu pracy pracownika, kryterium dodatkowym będzie pierwszeństwo zgłoszenia.

Co istotne, Polityka określa precyzyjnie zasady ustalania ceny sprzedaży samochodów.

Co do zasady, w przypadku samochodów zakwalifikowanych do sprzedaży jest to cena ofertowa sprzedaży ustalana w oparciu o wycenę pochodzącą z analizy rynku, nie mniej cena nie może być niższa niż wycena wynikająca z tabel A.. Jej ostateczna wysokość wymaga akceptacji Prezesa Spółki.

W przypadku samochodów sprzedawanych pracownikom oraz członkom rodziny pracownika cena sprzedaży ustalana jest wg wyceny A., powiększonej o koszty napraw powyżej 1.500 zł (dotyczy napraw, które wystąpiły w ciągu ostatnich 6 miesięcy użytkowania samochodu). Tak rozumiana Cena Bazowa jest następnie pomniejszana o rabat.

Rabat ten przyznawany jest zarówno pracownikom, jak i członkom rodziny pracownika, z tym, że rabat dla członków rodziny pracownika ustala się w oparciu o zasady właściwe dla spokrewnionego pracownika. Rabat składa się ze stałego rabatu w wysokości 20% Ceny Bazowej plus rabatu specjalnego w maksymalnej wysokości 40% Ceny Bazowej naliczonego zgodnie z zasadami opisanymi poniżej:

w przypadku samochodów sprzedawanych w trybie pierwokupu:
1. 2 % rabatu za każdy rok bezszkodowej jazdy samochodem służbowym Spółki (dotyczy szkód z winy użytkownika likwidowanych z polisy AutoCasco) oraz
2. 2 % rabatu za każdy rok pracy na rzecz Spółki.
w przypadku samochodów sprzedawanych na zasadzie pierwszeństwa zgłoszeń - 4 % rabatu za każdy rok pracy na rzecz Spółki.

Spółka dokonuje przeglądu stanu floty samochodowej a tym samym kwalifikuje samochody do ewentualnej wymiany/sprzedaży dwa razy w ciągu roku kalendarzowego, tj. do dnia 30 kwietnia oraz do dnia 31 października. O zakwalifikowaniu samochodu/samochodów do sprzedaży, pracownicy Spółki oraz zgłoszeni członkowie ich rodziny są informowani drogą mailową, nie częściej jednak niż w terminach do 31 grudnia oraz 30 czerwca każdego roku. Jednakże przed rozesłaniem powyższej informacji Spółka dokonuje jeszcze przypomnienia pracownikom o możliwości zgłoszenia do programu członków swojej rodziny. Zgłoszenie chęci zakupu samochodu wymaga formy pisemnej (w odpowiedzi na otrzymaną ofertę sprzedaży) w terminie 14 dni od daty ogłoszenia sprzedaży. Po zebraniu wszystkich ofert kupna, Spółka podejmuje ostateczną decyzję, o której pracownicy i członkowie rodziny pracowników zostaną poinformowani drogą mailową.

W sytuacji kiedy w przypadku danego samochodu pracownicy Spółki oraz członkowie ich rodzin nie wyrażą zainteresowania zakupem i ostatecznie nie dojdzie do jego sprzedaży Spółka dokonuje sprzedaży samochodu na rynku. Spółka w tym celu wykorzystuje kolejny kanał dystrybucji jakim jest pośrednik w sprzedaży samochodu, tj. najczęściej komis samochodowy. Sprzedaż każdorazowo dokonywana jest po cenach negocjowanych co oznacza, że Spółka nigdy nie sprzedaje samochodów w wartości wynikającej z tabel A.. Każdy pośrednik jest zainteresowany możliwie jak najwyższym zyskiem stąd Spółka każdorazowo obniża cenę wyjściową o wartość oczekiwanej marży pośrednika. W związku z powyższym cena dla pośrednika jest na ogół zbliżona do ceny, po której samochód jest oferowany do sprzedaży dla pracowników i członków ich rodzin.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, w związku z wprowadzeniem programu sprzedaży samochodów służbowych dla pracowników Spółki oraz członków ich rodziny udzielane w ramach tego programu rabaty będą stanowiły dla pracowników przychód z tytułu świadczenia częściowo nieodpłatnego, od którego Spółka powinna pobrać zaliczkę na podatek dochodowy w a w przypadku członków rodzin pracowników Spółka powinna sporządzić informację PIT-8C?

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie Spółki w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, w związku z wprowadzeniem programu sprzedaży samochodów służbowych dla pracowników Spółki oraz członków ich rodzin udzielane w ramach Programu rabaty nie będą stanowiły ani dla pracowników, ani dla członków ich rodzin przychodu z częściowo nieodpłatnych świadczeń. W konsekwencji w przypadku pracowników Spółka nie jest zobowiązana z tego tytułu pobierać zaliczki na podatek dochodowy a w przypadku członków ich rodzin - sporządzać informacji PIT-8C.

Uzasadnienie:

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity w Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm., dalej: „Ustawa PIT”), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 powyższej ustawy przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 2 Ustawy PIT wartość pieniężną świadczeń w naturze co do zasady określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. W myśl ust. 2a powyższej regulacji, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Z kolei przepis art. 11 ust. 2b Ustawy PIT wskazuje, że jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych powyżej w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Jednocześnie w myśl przepisu art. 10 ust. 1 pkt 1 Ustawy PIT źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Źródłem przychodów są także inne źródła (art. 10 ust. 1 pkt 9 Ustawy PIT).

Z kolei stosownie do art. 12 ust. 1 Ustawy za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z przepisem art. 20 ust. 1 Ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się z kolei w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach. Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” niewątpliwie oznacza, że przepis ten zawiera jedynie przykładowe wyliczenie przychodów. Przysporzenia majątkowe nie zaliczane do innych źródeł przychodów, wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 Ustawy PIT, stanowią przychody objęte tym przepisem.

Oznacza to, że wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych będzie stanowiła dla pracownika przychód ze stosunku pracy, jeśli świadczeniodawcą będzie ich pracodawca. Z kolei nieodpłatne lub częściowo odpłatne świadczenia przekazane osobom, które nie są pracownikami świadczeniodawcy, stanowią dla tych osób przychód z innych źródeł. Przy czym dla celów podatkowych przyjmuje się, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W tym miejscu należy zauważyć, iż Ustawa PIT nie definiuje pojęcia „rabat”. „Rabat”, zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego pojęcia, oznacza „zniżkę, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towarów jednorazowo lub w określonym czasie, upust” (Słownik Języka Polskiego PWN R-Z, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996). Rabat polega więc na obniżeniu ceny zakupu usług lub konkretnych towarów.

Z kolei ceną, zgodnie z definicją w ustawie z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2014 r. poz. 915) jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę. W cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług lub podatkiem akcyzowym. Przez cenę rozumie się również stawkę taryfową.

Mając to na uwadze uznać należy, że cena stanowi ekwiwalent nabywanego towaru, czy też usługi. Na cenę składać się mogą w szczególności: wartość towaru lub usługi, zysk sprzedawcy i koszty sprzedaży, a także należne daniny publicznoprawne, które są związane z tą sprzedażą.

W przypadku udzielenia rabatu, cena towaru ulega zmniejszeniu. Zauważyć jednak należy, że zapłacona ostatecznie kwota stanowi dla nabywcy rzeczywistą cenę zakupu towaru. Udzielony rabat nie może więc stanowić dla nabywcy towaru świadczenia nieodpłatnego, czy częściowo odpłatnego. Osoba korzystająca z rabatu nie uzyskuje w tym przypadku od podmiotu udzielającego rabatu żadnego świadczenia w naturze, czy też świadczenia o charakterze pieniężnym, które podmiot udzielający rabatu ponosiłby na jej rzecz. Osoba otrzymująca rabat płaci po prostu niższą cenę za towar, na który udzielono jej rabatu.

W tym miejscu należy wskazać na przepis przywołanego powyżej art. 11 ust. 2 Ustawy PIT. Regulacja ta oznacza odniesienie do cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami, prawami lub świadczeniami tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Pamiętać jednak należy, że pojęcie „wartości rynkowej” nie jest pojęciem ustandaryzowanym. Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 8 kwietnia 2014 r., nr ILPB3/423-79/09-3/KS, identyczny produkt, prawo, czy też świadczenie mogą mieć różną wartość rynkową, która uzależniona będzie od szeregu czynników, takich jak czas, miejsce czy skala transakcji. W rzeczywistości gospodarczej możliwe są sytuacje, w których ustalona odpłatność nie będzie odzwierciedlała wartości rynkowej rzeczy, prawa lub świadczenia, będzie jednakże wynikiem okoliczności uzasadniających wskazanie innej wartości niż wartość rynkowa. Obiektywnie rozumiana wartość rynkowa nie oznacza wartości jednolicie ustandaryzowanej. Nie może być mowy o oficjalnym „taryfikatorze" rzeczy, praw rozumianym jako stały wyznacznik ich wartości.

Mając na uwadze powyższe, uznać należy, że rabat rynkowy nie może zostać uznany za przychód. Skutkiem uzyskania rabatu w rozpatrywanym Programie będzie obniżenie ceny zakupu towarów, a nie przekazanie nieodpłatnego świadczenia. Ewentualnie o przychodzie z częściowo odpłatnych świadczeń można byłoby mówić, jeśli odpłatność za dany towar w znacznym stopniu odbiegałaby od wartości rynkowej. Z pewnością taka sytuacja mogłaby mieć miejsce, gdyby rabat z punktu widzenia Spółki byłby nieopłacalny. W rozpatrywanym przypadku taka sytuacja nie ma jednak miejsca. Będący przedmiotem niniejszego wniosku Program ma bowiem głównie na celu realizację interesów Spółki poprzez przyspieszenie procesu sprzedaży samochodów a przy tym zapewnienie Spółce płynnej wymiany floty samochodowej. Posiadając Program Spółka nie musi ponosić dodatkowych wydatków na poszukiwanie; nie ponosi także ryzyka co do wyboru nabywcy. Sprzedaż samochodów może odbywać się sprawnie, co przy dużej flocie ma ogromne znaczenie. Niewątpliwie wprowadzenie Programu przyczynia się również do większej troski ze strony pracowników o mienie należące do Spółki. Skoro pracownicy będą mieli w przyszłości możliwość zakupu udostępnionego im przez Spółkę samochodu służbowego, to dbają o niego lepiej a to z pewnością ogranicza wydatki Spółki na ewentualne naprawy jak również zmniejsza koszty eksploatacyjne. Tym samym w ocenie Spółki ostateczna cena za samochód zakupiony w Programie jest ceną rynkową a udzielenie takiego rabatu przez Spółkę jest opłacalne przede wszystkim dla niej. Można więc mówić w takim przypadku co najwyżej o ekwiwalentności a nie o uzyskaniu przez pracowników/członków ich rodzin korzyści kosztem Spółki.

Co więcej, należy zauważyć, że krąg osób uprawnionych do uczestnictwa w Programie nie zawiera jedynie pracowników Spółki; adresatem Programu są również osoby niebędące pracownikami - tj. członkowie rodzin pracowników. W sytuacji kiedy w przypadku danego samochodu pracownicy Spółki oraz członkowie ich rodzin nie wyrażą zainteresowania zakupem i ostatecznie nie dojdzie do jego sprzedaży Spółka dokonuje sprzedaży samochodu na rynku. Spółka w tym celu wykorzystuje kolejny kanał dystrybucji jakim jest pośrednik w sprzedaży samochodu, tj. najczęściej komis samochodowy. Sprzedaż każdorazowo dokonywana jest po cenach negocjowanych co oznacza, że Spółka nigdy nie sprzedaje samochodów w wartości wynikającej z tabel A.. Każdy pośrednik jest zainteresowany możliwie jak najwyższym zyskiem stąd Spółka każdorazowo obniża cenę wyjściową o wartość oczekiwanej marży pośrednika. W związku z powyższym cena dla pośrednika jest na ogół zbliżona do ceny, po której samochód jest oferowany do sprzedaży dla pracowników i członków ich rodzin. Biorąc powyższe pod uwagę należy z całą mocą podkreślić, że Spółka kieruje bardzo zbliżoną ofertę do szerokiego kręgu odbiorców uwzględniającego pracowników, członków ich rodzin ale także podmioty całkowicie niezależne prowadzące działalność na rynku. Organy podatkowe potwierdzają, iż w takich przypadkach rabat nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy (przykładowo interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 lutego 2010 r., nr IPPB2/415-714/09-3/MK, czy z 29 grudnia 2010 r., nr IPPB2/415-920/10-2/AK, czy interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 4 czerwca 2013 r., nr ILPB2/415-215/13-2/TR, czy z dnia 22 lutego 2013 r., nr ILPB1/415-1139/12-2/AMN).

Oznacza to, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, w związku z wprowadzeniem programu sprzedaży samochodów służbowych dla pracowników Spółki oraz członków ich rodzin udzielane w ramach tego programu rabaty nie stanowią ani dla pracowników, ani dla członków ich rodzin przychodu z częściowo nieodpłatnych świadczeń. W konsekwencji w przypadku pracowników Spółka nie jest zobowiązana z tego tytułu pobierać zaliczki na podatek dochodowy a w przypadku członków ich rodzin - sporządzać informacji PIT-8C.

Mając to na uwadze, Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska również w swojej indywidualnej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl natomiast art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” oznacza, że przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów, co oznacza, że przysporzenia majątkowe, niezaliczane do pozostałych źródeł przychodów, stanowią przychody objęte tym przepisem.

Na moc art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba, przekazać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w odrębnym dokumencie Polityka samochodowa określa szczegółowo zasady wymiany i sprzedaży samochodów służbowych. Dokument ten określa szczegółowe kryteria, na podstawie których dany samochód kwalifikuje się do wymiany. Zakwalifikowany do wymiany samochód przeznaczony zostaje na sprzedaż.

Sprzedaż samochodu może nastąpić na rzecz podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Co do zasady Spółka wyłącza możliwość sprzedaży samochodów na rzecz osób fizycznych.

Wyjątkiem w tym zakresie jest szczególny program sprzedaży samochodów służbowych dla pracowników Spółki oraz członków ich rodzin. Program ma na celu przyspieszenie procesu sprzedaży samochodów a przy tym zapewnienie Spółce płynnej wymiany floty samochodowej. Niewątpliwie wprowadzenie Programu przyczynia się również do większej troski ze strony pracowników o mienie należące do Spółki. Skoro pracownicy (i członkowie ich rodzin) mają w przyszłości możliwość zakupu udostępnionego im przez Spółkę samochodu służbowego, to dbają o niego dużo bardziej, co z pewnością ogranicza wydatki Spółki na ewentualne naprawy.

Polityka w sposób konkretny określa krąg osób, które mogą wziąć udział w Programie.

Z możliwości zakupu wyłączeni są pracownicy oraz członkowie rodzin takich pracowników, u których na dzień składania oferty zakupu występują następujące okoliczności:

pracownicy w okresie ostatnich 12 miesięcy wykazali ciągłą nieobecność przekraczająca 30 dni lub
pracownicy znajdowali się w okresie wypowiedzenia umowy o pracę, niezależnie od tego która strona (pracownik czy pracodawca) złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy lub
w ciągu 4 lat wstecz liczonych od dnia składania ofert na zakup pracownik lub choćby jeden z członków jego rodziny dokonali zakupu samochodu od Spółki.

Spółka dopuszcza sprzedaż zakwalifikowanych do wymiany samochodów pracownikom, spełniającym opisane powyżej warunki oraz członkom rodziny takich pracowników, w następujących trybach:

sprzedaż na zasadzie pierwokupu przewidziana dla użytkownika samochodu lub członka rodziny użytkownika samochodu;
sprzedaż wolna - rozumiana jako przedstawienie oferty w sposób publiczny (mailowo do wszystkich uczestników programu), gdzie kryterium zasadniczym wyboru kupującego jest długość stażu pracy pracownika. W sytuacji nie pozwalającej na rozstrzygnięcie wyboru kupującego na podstawie długości stażu pracy pracownika, kryterium dodatkowym będzie pierwszeństwo zgłoszenia.

Co istotne, Polityka określa precyzyjnie zasady ustalania ceny sprzedaży samochodów.

w przypadku samochodów sprzedawanych w trybie pierwokupu:
1. 2 % rabatu za każdy rok bezszkodowej jazdy samochodem służbowym Spółki (dotyczy szkód z winy użytkownika likwidowanych z polisy AutoCasco) oraz
2. 2 % rabatu za każdy rok pracy na rzecz Spółki.
w przypadku samochodów sprzedawanych na zasadzie pierwszeństwa zgłoszeń - 4 % rabatu za każdy rok pracy na rzecz Spółki.

W tym miejscu należy zauważyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „rabat”. „Rabat”, zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego pojęcia, oznacza „zniżkę, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towarów jednorazowo lub w określonym czasie, upust” (Słownik Języka Polskiego PWN R-Z, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996).

Skoro cena towarów ulega zmniejszeniu, nabywca za tę samą kwotę nabywa większą ilość towaru. W rezultacie zapłacona kwota, dla nabywcy stanowi rzeczywistą cenę zakupu wszystkich towarów (w tym także tych wydanych jako rabat) a udzielony rabat nie stanowi dla konsumenta przychodu.

Należy zauważyć, że opisany we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe nie ogranicza kręgu uprawnionych do uczestnictwa w programie lojalnościowym jedynie do pracowników Wnioskodawcy, gdyż adresatem tego programu są również osoby niebędące pracownikami – tj. członkowie rodzin.

Podkreślenia wymaga fakt, że o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy (i innych stosunków wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu ust. 4 tegoż artykułu, czy także inna osoba, niezwiązana z pracodawcą.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W opisanej we wniosku sytuacji, skutkiem uzyskania rabatu w programie lojalnościowym będzie obniżenie ceny zakupu samochodów, a nie uzyskanie nieodpłatnego świadczenia.

W konsekwencji, stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie po stronie pracowników Wnioskodawcy oraz członków ich rodzin nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Korzystanie na jednakowych warunkach z programu lojalnościowego przez pracowników Spółki i osoby niebędące pracownikami będzie neutralne podatkowo dla wszystkich uczestników.

Wobec powyższego, Spółka nie będzie zobowiązana do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od udzielonych rabatów oraz do wystawienia stosownych informacji podatkowych.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych - wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin