Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-483/14-5/EK
z 22 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2014 r. (data wpływu 22 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2014 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 4 grudnia 2014 r. (data wpływu 9 grudnia 2014 r.) oraz z dnia 15 grudnia 2014 r. (data wpływu 18 grudnia 2014 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz powstania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca zawarł z osobą trzecią umowę o przechowywanie jej towarów (napojów alkoholowych) w zarządzanym przez siebie magazynie. Umowa z klientem została zawarta na czas nieokreślony, złożone towary były wydawane do przewozu do miejsc przeznaczenia (hurtowni klienta).

Wnioskodawca zajmuje się profesjonalnie magazynowaniem, konfekcjonowaniem, spedycją, a także przewozem towarów.

Jego magazyny znajdują się na terenie ogrodzonego, strzeżonego i monitorowanego terminalu. Wstęp na teren terminalu mają tylko upoważnione osoby. Ze względu na rotację zatrudnianych pracowników magazynu, wnioskodawca nie zawiera z nimi umów o odpowiedzialności materialnej, gdyż nie ma fizycznej możliwości przeprowadzania częstych inwentaryzacji w razie zmiany składu pracowników obsługujących określoną część magazynu, jednak pracownicy są poddawani wewnętrznej kontroli, a magazyn jest monitorowany przy użyciu kamer. Ponadto wnioskodawca zatrudniał profesjonalną agencję ochrony mienia, do której obowiązków należało kontrolowanie na portierni ruchu towarów przyjmowanych do magazynu - wjeżdżających na teren terminalu oraz z niego wyjeżdżających, a także kontrolowanie osób wchodzących na teren terminalu i z niego wychodzących.

Przyjmowanie i wydawanie z magazynów towarów złożonych przez klienta odbywało się stosownie do procedury z nim uzgodnionej. Ponadto w umowie stron uzgodniono, że stan towarów będzie ustalany wspólnie przez obie strony co trzy miesiące poprzez przeprowadzanie inwentaryzacji w terminach określanych przez klienta.

Po przeprowadzeniu inwentaryzacji w grudniu 2012 r. następna inwentaryzacja winna zostać przeprowadzona w marcu 2013, jednak przez dłuższy czas klient nie w wyznaczał terminu jej przeprowadzenia i ostatecznie spis z natury został dokonany w pierwszych dniach września 2013 r.

Przeprowadzona wówczas inwentaryzacja wykazała niedobory w granicach ca 0,11% obrotów. Ich przyczyną były bez wątpienia również kradzieże towarów, gdyż przeprowadzone śledztwo, a następnie proces karny, wykazały, że ok. ¼ wartości niedoboru wynikała z kradzieży towarów. Przyczyną niedoboru były też błędy przy wydawaniu towarów do przewozu, gdyż obejmowały one ok. 850 asortymentów, często niemal identycznych, a przedmiotem obrotu było w okresie objętym inwentaryzacją około 57.000 palet.

Odnośnie ukradzionych towarów, w wyniku prowadzonego postępowania karnego ustalono, że sprawcami szkody byli właśnie pracownicy magazynu wnioskodawcy zajmujący się wydawaniem towaru z magazynu współdziałający z kierowcami przewoźników odbierających towar do przewozu z terminalu wnioskodawcy do adresatów przesyłek, więc wykrycie kradzieży nie było praktycznie możliwe.

Wnioskodawca zapłacił równowartość szkody właścicielowi towaru, a sam zgłosił szkodę swojemu ubezpieczycielowi, a także dochodzi w postępowaniu karnym zobowiązania przez sąd oskarżonych sprawców szkody do jej naprawienia.

Wnioskodawca spodziewa się, że szkoda zostanie przynajmniej w części naprawiona/zrekompensowana przez ubezpieczyciela, a w części wynikającej z kradzieży, przez jej sprawców.

Pismem z 4 grudnia 2014 r. Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny o następujące informacje:

1. Spółka dołożyła wszelkich starań aby zapobiec kradzieży i popełnianiu błędów tak przy przyjmowaniu, jak i przy wydawaniu towarów z magazynu. Pracownicy magazynu są szkoleni w zakresie należytego wykonywania czynności związanych z przyjmowaniem, kompletowaniem i wydawaniem towarów, a ponadto prowadzona jest ewidencja wychwyconych popełnionych błędów. Pracownicy są też przeszkoleni w zakresie obsługi skanerów pozwalających kontrolować asortyment towarów ładowanych na palety przed ich wysłaniem. Ponadto cały obiekt terminalu jest monitorowany i strzeżony.
2. Pracownicy opuszczający teren terminalu są zobowiązani do poddania się kontroli przeprowadzanej przez służbę ochrony terminalu - poprzez wyjęcie wszelkich przedmiotów z kieszeni, jak i ewentualnego bagażu podręcznego, plecaków etc.
   
   Pracownicy nie mogą wynosić z terenu terminalu żadnych substancji płynnych; dokonywane są też badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu.
   
3. Błędy przy wydaniu towarów do przewozu mogą polegać na błędnym przeliczeniu ilości wydawanego towaru podczas procesu kompletowania różnych asortymentów alkoholi na paletach przeznaczonych do wysyłki. Mimo przeszkolenia pracowników istnieje możliwość omyłkowego wydania przez nich z magazynu innego asortymentu alkoholu (przy tworzeniu tzw. palet mix, na których układa się różne gatunki alkoholu) lub większej ilości towaru niż jest wskazana w zamówieniu klienta i jeżeli odbiorca przesyłki nie przyzna, że otrzymał większą ilość towaru lub droższy towar zamiast tańszego, takie błędy powodują w efekcie powstanie niedoboru zarówno ilościowego, jak i wartościowego.
   
4. Spółce udało się wykryć sprawców kradzieży towaru, którego wartość stanowi część niedoboru. Toczy się przeciwko nim postępowanie karne, przeciwko niektórym sprawcom już zakończone W zakończonych sprawach sąd zobowiązał sprawców do naprawienia szkody i w części zobowiązanie to zostało już wykonane. Szkodę zgłoszono także ubezpieczycielowi Spółki.
5. Dowodem poniesienia szkody są dokumenty inwentaryzacji przeprowadzonej z właścicielem towaru, której wyniki nie są kwestionowane, w szczególności przez ubezpieczyciela, oraz cennik właściciela towaru. Na podstawie tych dokumentów/danych właściciel towaru obciążył Spółkę wartością niedoboru wystawiając notę obciążeniową na wartość niedoboru.
   
6. Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi. Ubezpieczyciel odmawia co do zasady (powołując się na swoje ogólne warunki ubezpieczenia) wypłacenia odszkodowania w części wynikającej z kradzieży, których współsprawcami byli pracownicy Spółki. Spółka liczy jednak na to, że ubezpieczyciel wypłaci odszkodowanie odpowiadające pozostałej części szkody/niedoboru.
   Przeciwko sprawcom kradzieży prowadzone jest postępowanie karne; w sprawach zakończonych wyrokiem sąd (vide p. 4) zobowiązuje sprawców do naprawienia szkody.
7. Towary stanowiące niedobór to alkohole, stanowiące już wyprodukowane i wprowadzane do obrotu towary handlowe, więc zdaniem Spółki nie są objęte przepisem art. 16 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ich niedobór nie stanowi ubytku wyrobów akcyzowych w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym, gdyż taki ubytek może mieć miejsce wyłącznie podczas stosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy.
   
   

Pismem z dnia 15 grudnia 2014 r. Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny o kolejne informacje:

Wnioskodawca naprawił szkodę przekazując właścicielowi towaru odszkodowanie w wysokości równej wartości niedoboru towaru stwierdzonego w trakcie przeprowadzonej z udziałem obu stron inwentaryzacji, określonej w oparciu o cennik właściciela towaru.

Wnioskodawca ponosił wobec właściciela odpowiedzialność za towar na zasadach ogólnych od momentu jego przyjęcia do momentu wydania towaru z magazynu, a ponadto w umowie stron zastrzeżono odpowiedzialność Wnioskodawcy za niedobór towaru stwierdzony podczas inwentaryzacji, stanowiący nadwyżkę wartości braków nad wartością nadwyżek towarów określonych według cen sprzedaży netto dla klientów właściciela towaru.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wartość niedoborów stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodu?
2. Czy i, w razie odpowiedzi twierdzącej, kiedy zapłacone wnioskodawcy przez ubezpieczyciela i/lub sprawców kradzieży kwoty równe wartości naprawionej właścicielowi towarów szkodzie zostaną uznane za przychody podatkowe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zdarzenie przyszłe)?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1 dot. stanu faktycznego. Jednocześnie informuje się, że w zakresie pytania nr 2 dot. zdarzenia przyszłego w dniu 22 grudnia 2014 r. została wydana interpretacja indywidualna nr ILPB3/423-483/14-6/EK.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość stwierdzonych niedoborów stanowi koszt uzyskania przychodów, gdyż:

1. jakkolwiek z przepisów art. 15 i art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wynika wprawdzie wprost, że strata (rozumiana jako szkoda lub ubytek) stanowi koszt uzyskania przychodu;
2. to jednak, skoro w art. 16 ust. 1 ww. ustawy określono rodzaje strat, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, to a contrario inne straty, niewymienione w ust. 1 art. 16 ustawy mogą stanowić koszty uzyskania przychodu bowiem
3. w szczególności niedobór alkoholi stanowiących gotowy towar handlowy i własność osoby trzeciej nie jest objęty przepisem pkt 47 art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który odnosi się do strat powstałych w wyniku nieobjętych zwolnieniem od podatku akcyzowego ubytków wyrobów akcyzowych oraz podatku akcyzowego od tych ubytków;
4. poniesienie strat mieści się w definicji kosztów z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż poniesienie strat jest skutkiem ubocznych działalności prowadzonej przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów.
   
   

Stratę Wnioskodawcy stanowi wartość niedoborów, tj. kwota jaka została zapłacona przez Wnioskodawcę właścicielowi towarów na pokrycie jego strat (wartości brakującego towaru), stąd podstawą oceny czy wydatek wnioskodawcy stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodu są przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszące się do strat ponoszonych przez podatnika.

Strata wynikająca z niedoboru towaru nie stanowi wprawdzie kosztu ponoszonego w celu osiągnięcia przychodu, gdyż jest efektem niezamierzonego braku towaru obniżającego wartość majątku podatnika, jednak tego typu strata jest nierozerwalnie związana z działalnością podatników, w szczególności prowadzącymi magazyny z towarami własnymi lub należącymi do osób trzecich, gdyż w praktyce tego typu strat nie da się uniknąć.

Wiele wydanych przez Ministra Finansów interpretacji indywidualnych a także orzeczeń sądów administracyjnych potwierdza stanowisko wnioskodawcy; vide np.: interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie IPPB3/423-438/12-2/MS oraz IPPB3/423-418/13-2/MS.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro wydatki związane z działaniami podatnika, które są podejmowane w celu osiągnięcia przychodu można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, to także straty w środkach obrotowych, powstałe w wyniku m.in. w wyniku kradzieży lub błędów w klasyfikacji wydawanych towarów, które można zakwalifikować jako uboczny i nieunikniony element działania podatnika dążącego do osiągnięcia przychodu, w zasadzie niemożliwe do uniknięcia mimo podejmowanych w tym zakresie różnych aktów staranności, także można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Charakter kosztowy mogą mieć oczywiście tylko te straty, które są rzeczywiste, nie powstały z winy podatnika, w szczególności jako wynik jego niedbalstwa, naruszenia przepisów albo w wyniku braku nadzoru nad pracownikami, powstałe na skutek zdarzeń nie do uniknięcia przez podmiot gospodarczy racjonalnie i starannie prowadzący swoje interesy.

Taki charakter mają właśnie straty poniesione przez wnioskodawcę:

1. są rzeczywiste, stwierdzone w trakcie inwentaryzacji przez właściciela złożonych w magazynie towarów i wnioskodawcę;
2. nie są kwestionowane przez ubezpieczyciela;
3. są wynikiem przestępstw oraz błędów popełnionych przy okazji działalności wnioskodawcy prowadzonej racjonalnie i z zachowaniem należytej staranności w celu osiągnięcia przez wnioskodawcę przychodu w postaci wynagrodzenia za magazynowanie i wysyłkę towarów osoby trzeciej (klienta),
4. nie powstały z winy wnioskodawcy, bowiem:
   • 4.1 w części są wynikiem przestępstwa popełnionego przez pracowników – magazynierów wnioskodawcy oraz kierowców przewoźników, którym zlecano przewóz towarów do odbiorców, przy czym wykrycie popełnianych przez nich przestępstw było praktycznie niemożliwe, gdyż właśnie tym osobom powierzono wykonywanie czynności związanych z wysyłką towaru, przy czym w całym okresie pomiędzy obiema inwentaryzacjami zaginął towar, który zmieściłby się na ok. 30 paletach z około 57.000 palet przyjętych i wysłanych w tym czasie z terminalu;
   • 4.2 część niedoboru wynika z błędów popełnionych przy konfekcjonowaniu towarów (składaniu różnorodnych towarów na jednej palecie) i ich nadawaniu do przewozu; błędy tego typu są nieuniknione ze względu na ilość i podobieństwo asortymentów różnych towarów;
   • 4.3 cały terminal, w tym magazyn jest monitorowany, objęty systemem kamer;
   • 4.4 wnioskodawca zatrudnił działającą 24 godziny na dobę profesjonalną firmę ochrony mienia, której zadaniem było zapewnienie, by poza teren terminalu nie wywieziono towaru innego niż objęty dokumentami przewozowymi.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

O możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych stanowią przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy, oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo- skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Należy podkreślić, że art. 16 ust. 1 ww. ustawy zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet, jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie należy zauważyć, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy zostaną ex lege uznane za koszty podlegające odliczeniu.

Na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z zapłatą kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. W konsekwencji przepis ten wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów w nim wymienionych.

Jak wynika z powołanego przepisu, w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty podatkowe nie uwzględniono wszelkich odszkodowań i kar umownych związanych z umowami dostawy towarów lub wykonania robót bądź usług, a wyłącznie kary umowne i odszkodowania z tytułu:

• wad dostarczonych towarów,
• wad wykonanych robót i usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów,
• zwłoki w usunięciu wad wykonywanych robót i usług.
  
  

Jest to katalog zamknięty. Wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z zaistnieniem ww. zdarzeń.

Zasadniczą kwestią do oceny zasadności zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest wykładnia pojęcia „wady wykonanej usługi”. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia „wadliwy”, stąd też słowo to należy tłumaczyć w sposób powszechnie przyjęty w języku polskim, a zgodnie z Nowym Słownikiem Języka Polskiego (PWN, Warszawa, 2003 r.) słowo to oznacza tyle co „mający wady, usterki, defekty, wskazujący braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny”. Zdaniem Organu, na gruncie ww. przepisu, należy przyjąć, że wadliwie wykonana usługa, to taka, która została wykonana w sposób niepełny tj. nie zostały spełnione wszelkie obowiązki ciążące na podatniku zgodnie z umową oraz przepisami prawa.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł z osobą trzecią umowę o przechowywanie jej towarów (napojów alkoholowych) w zarządzanym przez siebie magazynie. Umowa z klientem została zawarta na czas nieokreślony, złożone towary były wydawane do przewozu do miejsc przeznaczenia (hurtowni klienta).

W umowie między nimi uzgodniono, że stan towarów będzie ustalany wspólnie przez obie strony co trzy miesiące poprzez przeprowadzanie inwentaryzacji w terminach określanych przez klienta. Po przeprowadzeniu inwentaryzacji w grudniu 2012 r. następna inwentaryzacja winna zostać przeprowadzona w marcu 2013, jednak przez dłuższy czas klient nie w wyznaczał terminu jej przeprowadzenia i ostatecznie spis z natury został dokonany w pierwszych dniach września 2013 r. Przeprowadzona wówczas inwentaryzacja wykazała niedobory w granicach ca 0,11% obrotów. Ich przyczyną były kradzieże towarów, a także błędy przy wydawaniu towarów do przewozu.

Wnioskodawca wskazał również, że naprawił szkodę przekazując właścicielowi towaru odszkodowanie w wysokości równej wartości niedoboru towaru stwierdzonego w trakcie przeprowadzonej z udziałem obu stron inwentaryzacji, określonej w oparciu o cennik właściciela towaru.

Co istotne, Wnioskodawca ponosił wobec właściciela odpowiedzialność za towar na zasadach ogólnych od momentu jego przyjęcia do momentu wydania towaru z magazynu, a ponadto w umowie stron zastrzeżono odpowiedzialność Wnioskodawcy za niedobór towaru stwierdzony podczas inwentaryzacji, stanowiący nadwyżkę wartości braków nad wartością nadwyżek towarów określonych według cen sprzedaży netto dla klientów właściciela towaru.

Jednocześnie Spółka wskazała, że towary stanowiące niedobór to alkohole, stanowiące już wyprodukowane i wprowadzane do obrotu towary handlowe, więc nie są objęte przepisem art. 16 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W opinii tut. Organu, odszkodowanie w wysokości równej wartości niedoboru towaru stwierdzonego w trakcie przeprowadzonej z udziałem obu stron inwentaryzacji mieści się w katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w cyt. powyżej art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy, tj. dot. kar umownych i odszkodowań z tytułu wad wykonanych usług.

Umowa zobowiązuje Spółkę do przechowywania towarów klienta w zarządzanym przez nią magazynie a także nakłada na Spółkę odpowiedzialność za towar. W przypadku jego niedoboru Spółka zobowiązana jest ponieść koszty w wysokości równej wartości niedoboru.

Zatem w sytuacji, w której dochodzi do powstania niedoboru towaru klienta (właściciela towaru) w magazynie zarządzanym przez Spółkę, to de facto dochodzi do wadliwie wykonanej usługi, a odszkodowanie zapłacone przez Spółkę klientowi będące konsekwencją wadliwego wykonania usługi, jako wydatek wymieniony w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów.

Reasumując, odszkodowanie (równowartość szkody), jakie zapłacił Wnioskodawca właścicielowi towaru na pokrycie jego strat (w wartości brakującego towaru), nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, nadmienić należy, że jednoznaczne przesądzenie o charakterze tych kosztów może nastąpić w wyniku postępowania dowodowego. Tut. Organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Organ jest bowiem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem. Z tego też względu, niniejsza interpretacja ogranicza się do wykładni przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wskazania elementów faktycznych, które są istotne dla kwalifikacji przedmiotowych kosztów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.