Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-47/14/ZK
z 9 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 18 września 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 1150/13 (data wpływu prawomocnego orzeczenia wraz z aktami do tut. Biura 16 stycznia 2014 r.), uchylającym interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, z 31sierpnia 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-566/10/ZK, wniosku z 6 czerwca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 14 czerwca 2010 r.), uzupełnionego 20 sierpnia 2010 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione w ww. wniosku w zakresie możliwości ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego wg wyceny biegłego rzeczoznawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego wg wyceny biegłego rzeczoznawcy. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 6 sierpnia 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-566/10/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 20 sierpnia 2010 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Na podstawie decyzji z 3 czerwca 1998 r. w przedmiocie pozwolenia na budowę zostało zatwierdzone mężowi Wnioskodawczyni pozwolenie na budowę, zgodnie z treścią którego, przyznano mu prawo rozbudowy i modernizacji istniejącego warsztatu mechaniki pojazdowej na istniejących fundamentach. Realizowany budynek z chwilą jego ukończenia zostanie w całości przeznaczony dla potrzeb prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej, której wspólnikami są Wnioskodawczyni i jej maż. Budynek ten, jako spełniający warunki pozwalające na jego uznanie za środek trwały, stosownie do regulacji art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osob fizycznych, zostanie z chwilą przekazania do używania wprowadzony do ewidencji środków trwałych, prowadzonej przez spółkę cywilną oraz poddany procesowi amortyzacji wg zasad ustalonych przepisami ww. ustawy. Budowa przedmiotowego budynku realizowana jest z wykorzystaniem poprzedniej inwestycji, która miała charakter mieszkalny i była realizowana w oparciu o wydane 6 kwietnia 1994 r. przez Urząd Miasta i Gminy pozwolenie na budowę, zgodnie z brzmieniem którego udzielono mężowi Wnioskodawczyni pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego z funkcją garażową o powierzchni zabudowy 225 m² (powierzchnia użytkowa 270 m² pow. mieszkalna + 80 m² pow. garażowa = 350 m²) i kubaturze 1468 m ³. W ramach budowy budynku mieszkalnego (na podstawie pozwolenia na budowę z 6 kwietnia 1994 r.), tj. w latach 1994-1998, wykonane zostały fundamenty, ściany fundamentowe budynku, podpiwniczenie wraz ze stropem, podłoga na gruncie oraz częściowo zgromadzone zostały podstawowe materiały ogólno-budowlane dla potrzeb kolejnych etapów inwestycji. Zakres wykonanych uprzednio robót budowlanych potwierdza zawarty w dokumentacji projektowej sporządzonej w związku ze zmianą przeznaczenia budynku opis techniczny budynku, zgodnie z którym wskazano m.in. na istniejące ściany fundamentowe z pustaka żużlobetonowego – 20 cm, izolację termiczną 4 cm, pustak betonowy 20 cm, tynk oraz 2 x papa z lepiku, a także na istniejącą podłogę na gruncie wykonaną z wylewki betonowej 10 cm, oraz cementowej 5 cm. Nadto opis danych konstrukcyjnych potwierdza również wykonanie stropu nad piwnicą z płyty żelbetonowej, izolacji styropianowej, wylewki cementowej oraz posadzki 3 cm. Realizacja pierwszego etapu budowy, tj. w oparciu o pozwolenie na budowę zatwierdzające budowę budynku mieszkalnego wraz z garażem odbywała się systemem gospodarczym, a z uwagi na charakter prowadzonej inwestycji (mieszkalny) podatnik w tym okresie nie gromadził kompletnej dokumentacji pozwalającej na ustalenie kosztu wytworzenia prowadzonej inwestycji na etapie budowy budynku mieszkalnego. W trakcie budowy budynku mieszkalnego nastąpiła jednak całkowita zmiana koncepcji budowy oraz jego przeznaczenia na użytkowy, tj. z mieszkalnego z funkcją garażową na użytkowy - w całości przeznaczony dla potrzeb prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej. Zmiana ta wymagała wykonania nowej dokumentacji projektowej budynku oraz uzyskania nowego pozwolenia na budowę, które na podstawie sporządzonego projektu budynku użytkowego zostało na wniosek męża Wnioskodawczyni wydane 3 czerwca 1998 r. Decyzja ta zezwoliła inwestorowi na rozbudowę i modernizację istniejącego warsztatu mechaniki pojazdowej na istniejących fundamentach, tj. na tych, które zostały wzniesione w oparciu o pozwolenie na budowę wydane 6 kwietnia 1994 r. Podkreślenia wymaga, że prawo własności do nieruchomości, na której realizowana jest przedmiotowa inwestycja przysługuje obojgu małżonkom na prawach ustawowej wspólności małżeńskiej. Wznoszony budynek będzie stanowił środek trwały prowadzonej przez nich w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej, a przewidywane jego oddanie do używania nastapi w latach 2010-2011.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że:

1. Rozpoczęcie działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej nastąpiło 8 kwietnia 1994 r.
2. W okresie poprzedzającym rozpoczęcie działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej, tj. przed 8 kwietnia 1994 r., mąż Wnioskodawczyni prowadził indywidualnie działalność gospodarczą w zakresie naprawy pojazdów samochodowych, przy czym działalność ta opodatkowana była w zakresie uzyskiwanych dochodów podatkiem dochodowym opłacanym w formie karty podatkowej. Działalność ta prowadzona była równolegle z jego zatrudnieniem, które trwało do końca marca 1994 r. Niestety z uwagi na upływ czasu nie jest możliwe podanie dokładnego okresu prowadzenia tej działalności.
3. Zmiana przeznaczenia budynku mieszkalnego wznoszonego na podstawie udzielonego 6 kwietnia 1994 r. mężowi Wnioskodawczyni pozwolenia na budowę na warsztat mechaniki samochodowej nastąpiła w 1998 r., w którym wnioskiem z 15 maja wystąpił do Urzędu Miasta i Gminy o wydanie pozwolenia na rozbudowę i modernizację istniejącego warsztatu mechaniki pojazdowej na istniejących fundamentach.
4. W latach 1994-1998 wznoszony był w oparciu o wydane 6 kwietnia 1994 r. pozwolenie na budowę budynek mieszkalny z funkcją garażową. Budowa ta pozostawała bez związku z prowadzoną w formie powołanej spółki cywilnej działalnością gospodarczą. Podjęcie decyzji o zmianie przeznaczenia charakteru tego budynku na warsztat mechaniki pojazdowej spowodowane było wynikłą w 1998 r. zmianą planowanego miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni i jej męża, a tym samym możliwą w tamtym okresie rezygnacją z mieszkalnych celów wznoszonego budynku na rzecz jego przeznaczenia na warsztat mechaniki pojazdowej. Powyższe zaowocowało złożeniem wniosku o wydanie pozwolenia na rozbudowę i modernizację warsztatu mechaniki pojazdowej na istniejących fundamentach. Tym samym można stwierdzić, że zmiana przeznaczenia wznoszonego budynku została dokonana niejako na rzecz prowadzonej działalności gospodarczej, natomiast ponieważ wznoszony na przestrzeni lat 1994-1998 budynek mieszkalny nie był związany z prowadzoną w formie spółki cywilnej działalnością gospodarczą, to nie sposób zakwalifikować, aby ta zmiana przeznaczenia budynku nastąpiła w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
5. Rozbudowa i modernizacja istniejącego warsztatu mechaniki samochodowej na podstawie decyzji z 3 czerwca 1998 r. polegała na wzniesieniu budynku warsztatu mechaniki pojazdowej z wykorzystaniem istniejących fundamentów wykonanych na podstawie decyzji zatwierdzającej pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego z 6 kwietnia 1994 r. Dodatkowo w stosunku do pierwotnie realizowanego budynku wznoszony zakład mechaniki pojazdowej został rozbudowany, co potwierdzają wykazane na powołanych decyzjach zatwierdzających pozwolenia na budowę powierzchnie zabudowy oraz kubatury projektowanych budynków. Trzeba podkreślić, że do roku 1998, a zatem do roku, w którym nastąpiła zmiana przeznaczenia wznoszonego budynku mieszkalnego na budynek warsztatu mechaniki pojazdowej, wykonane zostały jedynie: ściany fundamentowe budynku mieszkalnego, podłoga na gruncie oraz strop nad piwnicą co potwierdzone zostało sporządzoną w związku ze zmianą przeznaczenia realizowanego budynku dokumentacją techniczną (opis techniczny). Zarazem z uwagi na niewątpliwie mylące sformułowanie, które wskazując na rozbudowę i modernizację istniejącego warsztatu mechaniki pojazdowej niejako daje do zrozumienia, że realizowany budynek mieszkalny (na mocy decyzji z 6 kwietnia 1994 r.) stanowił już w roku 1998 warsztat mechaniki pojazdowej należy wyjaśnić, że na działce na której wznoszony był przedmiotowy budynek mieszkalny istniał i istnieje nadal budynek o charakterze tymczasowym (typu blaszak z konstrukcją drewnianą), w którym prowadzona jest w formie spółki cywilnej przedmiotowa działalność gospodarcza. Tym samym, z uwagi na fakt, że do chwili zmiany przeznaczenia przedmiotowego budynku mieszkalnego na budynek warsztatu mechaniki pojazdowej wykonane zostały jedynie ściany fundamentowe oraz część piwniczna tego budynku, jego rozbudowa i modernizacja polega na kompletnym wybudowaniu jego części naziemnej oraz jego rozbudowę (wraz z fundamentami) o część, która pierwotnie dla potrzeb mieszkalnych nie była planowana.
6. Warsztat mechaniki pojazdowej tzn. budynek tymczasowy, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza pierwotnie został wzniesiony jako obiekt pomocniczy dla potrzeb budowy budynku mieszkalnego, natomiast w późniejszym okresie został zmodernizowany oraz zaadaptowany na potrzeby działalności gospodarczej. Powyższe potwierdza wniosek złożony 21 kwietnia 1997 r. przez męża Wnioskodawczyni do Komisji Rozwoju Gospodarczego Rady Urzędu Gminy z prośbą o wyrażenie zgody na możliwość prowadzenia działalności gospodarczej, to jest na otwarcie zakładu naprawy samochodów dostawczych na działce, na której wznoszony był przedmiotowy budynek mieszkalny, a po przekwalifikowaniu budynek warsztatowy. Trzeba powtórnie podkreślić, że sformułowanie istniejący warsztat mechaniki pojazdowej odnosi się właśnie do tego budynku tymczasowego nie zaś do wznoszonego w latach 1994-1998 budynku mieszkalnego, bowiem ten z uwagi na jego zaawansowanie budowlane (fundamenty oraz część piwniczna) nie mógł być w żadnym stopniu wykorzystywany jako warsztat mechaniki pojazdowej.
7. Tymczasowy budynek warsztatu mechaniki pojazdowej nie stanowi środka trwałego. Wznoszony budynek (początkowo mieszkalny a obecnie jako użytkowy - warsztat mechaniki pojazdowej) nigdy nie był uznawany za środek trwały. Powyższe wynika z faktu, że do roku 1998 wznoszony był budynek dla celów osobistych, a nadto stan jego budowy nie pozwalał na wykorzystywanie w jakimkolwiek zakresie. Później zaś, ponieważ na etapie budowy budynku warsztatu jego budowa nie została do dnia dzisiejszego ukończona, to brak jest podstaw do jego kwalifikacji jako środek trwały bowiem nie stanowi składnika majątku kompletnego i zdatnego do użytku. Podkreślenia wymaga, że zgodnie z przyjętymi założeniami z chwilą ukończenia budowy przedmiotowego budynku obiekt ten zostanie zakwalifikowany jako środek trwały.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle dyspozycji art. 22g ust. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik będzie mógł ustalić wartość początkową środka trwałego (budynku stanowiącego warsztat mechaniki pojazdowej) w oparciu o wycenę uwzględniającą ceny rynkowe i dokonaną przez powołanego biegłego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z brzmieniem art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 2000 r. Nr 14 poz. 176 - winno być t.j. Dz.U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307 ze zm.), amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu zwane środkami trwałymi. Jednocześnie kluczowym dla prawidłowego dokonywania przez podatnika odpisów amortyzacyjnych jest właściwe ustalenie podstawy amortyzacji zwanej wartością początkową środka trwałego. Odpowiednio, w myśl art. 22g ww. ustawy, za wartość początkową środka trwałego w razie jego wytworzenia przez podatnika we własnym zakresie uznaje się koszt wytworzenia. Ten zaś, w świetle art. 22g ust. 4 tej ustawy, stanowi wartość w cenie nabycia zużytych do wytworzenia środków trwałych rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych, przy czym do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w tym w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Niemniej, zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 tej ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, wg zasad określonych art. 22g ust 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych (o których mowa w art. 22g ust. 8) przez biegłego powołanego przez podatnika.

Efektem powyższych regulacji jest zatem wniosek, w świetle którego zasadą jest, że wartość początkową środka trwałego w razie jego wytworzenia określa się w oparciu o koszt wytworzenia, a zatem z uwzględnieniem metody wskazanej art. 22g ust. 4 ww. ustawy. Niemniej, wyjątkowo przewidziana została również możliwość ustalenia tej wartości w oparciu o dokonaną przez biegłego na wniosek podatnika wycenę uwzględniającą wartość rynkową środka trwałego, przy czym możliwość ta dopuszczalna jest wyłącznie w sytuacji, w której podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego na zasadach określonych art. 22g ust. 4. Przyjętym powszechnie poglądem w zakresie dopuszczalności możliwości ustalania wartości początkowej wytworzonego środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez biegłego jest, że brak możliwości jej określenia na zasadach wskazanych art. 22g ust. 4 musi mieć charakter obiektywny - tj. niezależny od podatnika.

Powyższa kwalifikacja, zdaniem Wnioskodawczyni znajduje zastosowanie w przedstawionej sytuacji, ponieważ miarodajne ustalenie kosztu wytworzenia przedmiotowego budynku jest niemożliwe z uwagi na:

• początkową jego budowę (w latach 1994-1998) z przeznaczeniem na budynek mieszkalny z funkcją garażową, czego efektem było, że podatnik nie gromadził dokumentacji potwierdzającej poniesienie na budowę tego budynku wydatków, w tym także wydatków poniesionych na nabycie materiałów wykorzystanych na późniejszych etapach robót budowlanych, tj. na etapie po wydaniu pozwolenia na budowę z 3 czerwca 1998 r.,
• podjęcie realizacji budowy w obecnym kształcie, tj. z przeznaczeniem na budowę budynku stanowiącego warsztat mechaniki pojazdowej na podstawie pozwolenia na budowę udzielonego 3 czerwca 1998 r. z wykorzystaniem uprzednio wykonanej części inwestycji w szczególności z wykorzystaniem istniejących fundamentów i podpiwniczenia oraz z wykorzystaniem nabytych w latach 1994-1998 materiałów budowlanych,
• braku możliwości odtworzenia wartości zużytych do budowy budynku mieszkalnego z funkcją garażową, tj. w latach 1994-1998 materiałów budowlanych oraz tych, które zostały wykorzystane w okresie późniejszym, a były nabyte z przeznaczeniem na budowę budynku mieszkalnego z funkcja garażową,
• braku możliwości odtworzenia wartości usług nabytych dla potrzeb budowy przedmiotowego budynku w latach 1994-1998, tj. w okresie, w którym wznoszono budynek mieszkalny z funkcją garażową.
  
  

W związku z powyżej w przedstawionym stanem faktycznym, zdaniem Wnioskodawczyni ustalenie wartości początkowej przedmiotowego środka trwałego jedynie w oparciu o posiadaną dokumentację będzie prowadzić do wskazania wartości początkowej znacznie odbiegającej od rzeczywistego kosztu jego wytworzenia, bowiem w tej wartości nie zostałaby ujęta znaczna część wydatków poniesionych na etapie, w którym wznoszony budynek miał mieć charakter mieszkalny z funkcją garażową. Podkreślenia wymaga, iż poczynając od chwili zmiany przeznaczenia realizowanej inwestycji na budynek użytkowy (przeznaczony dla potrzeb prowadzonej działalności) była gromadzona dokumentacja wskazująca na wartość poniesionych nakładów, niemniej takiej kompletnej dokumentacji podatnik nie posiada za okres z przed dokonania zmiany charakteru wznoszonego budynku, która zgodnie z decyzją w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę z 3 czerwca 1998 r. nastąpiła w roku 1998 r. W efekcie, w zaistniałym przypadku, zdaniem Wnioskodawczyni, właściwym będzie ustalenie wartości początkowej środka trwałego (budynku) w oparciu o treść art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w oparciu o wycenę dokonaną przez biegłego z uwzględnieniem cen rynkowych, bowiem tylko w ten sposób możliwym będzie miarodajne ustalenie wartości początkowej budowanego środka trwałego, a nadto w przedstawionym stanie faktycznym spełnione są zdaniem Wnioskodawczyni warunki pozwalające na stosowanie normy wynikającej z art. 22g ust. 9 powołanej ustawy, tj. zachodzi brak możliwości ustalenia kosztu wytworzenia w oparciu o posiadaną dokumentację, przy jednoczesnym jego obiektywnym charakterze, tzn. w latach 1994-1998 podatnik nie musiał gromadzić tej dokumentacji.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołała interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 10 maja 2010 r. Znak: ITPB1/415-171/10/AK.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 31 sierpnia 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-566/10/ZK, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego wg wyceny biegłego rzeczoznawcy, stwierdzając m.in., że wartość początkową budynku będącego przedmiotem wniosku należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 i 9 ww. ustawy, jako sumę:

• udokumentowanych wydatków poniesionych na jego budowę w okresie realizacji budynku o charakterze użytkowym oraz
• wartości nakładów inwestycyjnych poniesionych na budowę budynku mieszkalnego, która może zostać ustalona przez biegłego, powołanego przez podatnika.
  
  

Ww. interpretację indywidualną, po uprzednim wezwaniu Organu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawczyni zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, który wyrokiem z 25 lutego 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 2085/10, oddalił skargę Wnioskodawczyni na ww. interpretację indywidualną z 31 sierpnia 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-566/10/ZK. Od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Wnioskodawczyni wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W wyniku rozpatrzenia ww. skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 2 lipca 2013 r. sygn. akt II FSK 2163/11 uchylił ww. wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie. Prawomocnym (od dnia 3 grudnia 2013 r.) wyrokiem z 18 września 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 1150/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił ww. interpretację indywidualną z 31 sierpnia 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-566/10/ZK.

W ww. wyroku wskazano na wstępie, że rozpoznając ponownie skargę, Sąd związany był wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny (…). Następnie Sąd stwierdził, że istotą sporu w niniejszej sprawie okazała się dopuszczalność zastosowania przy ustalaniu wartości początkowej środka trwałego (kosztów jego wytworzenia) łącznie dwóch metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dalej Sąd wskazał, że w okolicznościach niniejszej sprawy, stanowiący współwłasność majątkową małżeńską skarżącej i jej męża budynek warsztatu mechaniki pojazdowej spełnia warunki pozwalające na uznanie go za środek trwały, stosownie do regulacji art. 22a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f., zostanie więc z chwilą przekazania do używania wprowadzony do ewidencji środków trwałych, prowadzonej przez spółkę cywilną oraz poddany procesowi amortyzacji według zasad ustalonych przepisami ww. ustawy. Sąd podkreślił, że samodzielne wytworzenie środka trwałego przez podatnika, niejednokrotnie wskutek rozłożenia procesu inwestycyjnego w czasie, podobnie jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, powoduje, że podatnik z przyczyn obiektywnych nie ma możliwości udokumentowania wartości składników rzeczowych i usług, zużytych do wytworzenia środka trwałego. W takiej sytuacji, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych przez biegłego powołanego przez podatnika, zgodnie z przepisem art. 22g ust. 9 u.p.d.o.f.

Zdaniem Sądu, błędne jest stanowisko, przyjęte przez organ w niniejszej sprawie, że wartość początkową środka trwałego (przedmiotowego budynku) należy ustalić w odniesieniu do nakładów inwestycyjnych skarżącej w latach 1994-1998, związanych z budową budynku mieszkalnego (który wskutek zmiany koncepcji został następnie zaadaptowany na potrzeby warsztatu mechaniki pojazdowej), w oparciu o metodę określoną w art. 22g ust. 9 u.p.d.o.f., a w odniesieniu do wydatków późniejszych, w oparciu o art. 22g ust. 4 u.p.d.o.f., tj. rzeczywiste koszty wynikające z odpowiednich dokumentów. Dalej Sąd wskazał, że jak bowiem trafnie zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wydanym w niniejszej sprawie wyroku sygn. akt II FSK 2163/11, zastosowanie jednej z tych metod wyklucza bowiem zastosowanie drugiej, a co więcej – wspomniane unormowania nie dopuszczają zastosowania ich wobec części nakładów albo poszczególnych etapów inwestycji wytwarzania środka trwałego. Przedmiotem ustalenia przeprowadzanego w sposób w nich określony może przecież być wyłącznie wartość początkowa środka trwałego, czyli kompletnego i zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do używania składnika majątku. Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny skoro nie można na zasadach określonych w art. 22g ust. 4 ustalić części (pewnego etapu) kosztów wytworzenia wytwarzanego we własnym zakresie środka trwałego, to w konsekwencji nie jest możliwe ustalenie tą metodą również jego wartości początkowej(…). W konsekwencji Sąd uchylając zaskarżoną interpretację stwierdził, że w niniejszej sprawie jedynym dopuszczalnym sposobem ustalenia kosztu wytworzenia opisanego we wniosku środka trwałego będzie – wobec niemożności zastosowania z przyczyn obiektywnych art. 22g ust. 4 ustawy – określenie jego wysokości z uwzględnieniem cen rynkowych przez biegłego powołanego przez podatnika w myśl art. 22g ust. 9 u.p.d.o.f.

Prawomocny wyrok wraz z aktami sprawy wpłynął do tut. Biura 16 stycznia 2014 r.

Mając na uwadze uzasadnienie ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 18 września 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 1150/13 oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 6 czerwca 2010 r., uzupełniony 20 sierpnia 2010 r. stwierdza, że w świetle zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania uchylonej interpretacji indywidualnej, tj. w 2010 r. stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego wg wyceny biegłego rzeczoznawcy – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.