Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-277/12-8/NS
z 25 czerwca 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, reprezentowanego przez pełnomocnika radcę prawnego, przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2012 r. (data wpływu 26 marca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 czerwca 2012 r. (data wpływu 11 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych na budowę parkingów, w przypadku gdy nie wszystkie miejsca parkingowe są dzierżawione – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych na budowę parkingów, w przypadku gdy nie wszystkie miejsca parkingowe są dzierżawione. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 6 czerwca 2012 r. (data wpływu 11 czerwca 2012 r.) o doprecyzowanie przedstawionego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Gmina, będąca czynnym podatnikiem VAT, realizuje na terenie Gminy inwestycje w zakresie budowy parkingów przeznaczonych dla pojazdów. W tym celu Gmina nabywa od dostawców/wykonawców określone towary i usługi, które są udokumentowane wystawionymi na rzecz Gminy fakturami VAT z wykazanymi kwotami podatku (zasadniczo są to usługi projektowe i budowlane, służące zaprojektowaniu, wybudowaniu i oznaczeniu nawierzchni z asfaltu bądź z kostki brukowej).

Parkingi są zlokalizowane na należących do Gminy gruntach, w pasie ruchu drogowego, w pobliżu osiedli mieszkalnych. Gmina buduje przedmiotowe parkingi w celu ich odpłatnego wydzierżawienia użytkownikom, tj. zasadniczo osobom fizycznym, mieszkańcom osiedli, którzy posiadają samochody osobowe.

Gmina podkreśla, iż od strony funkcjonalnej, powyższych parkingów nie należy utożsamiać z tzw. strefami odpłatnego parkowania w centrach miast, gdzie: uiszcza się opłatę za określony czas parkowania (np. godzinę), opłatę pobiera inkasent lub uiszcza się ją korzystając z parkomatu, miejsca są nieoznaczone, etc.

W analizowanym przypadku, występuje „trwała” dzierżawa konkretnego miejsca, na którym parkować może tylko dany użytkownik (strona umowy dzierżawy) lub ewentualnie osoba przez niego upoważniona. Umowy dzierżawy są zasadniczo zawierane na czas nieokreślony lub na kilka lat, a użytkownik jest zobowiązany do uiszczania miesięcznego czynszu dzierżawnego ustalonego na podstawie stawki za metr kwadratowy, określonej w zarządzeniu Burmistrza Miasta. Każde miejsce parkingowe, które jest indywidualnie przypisane do konkretnego użytkownika jest oznaczone i posiada ściśle określoną powierzchnię.

Powyższy czynsz dzierżawny stanowi przychód Gminy i wpłacany jest na rachunek Gminy lub w jej kasie (czynsz nie zawiera podatku od nieruchomości, który jest należny i regulowany przez użytkowników miejsc parkingowych odrębnie, tj. niezależnie od umowy dzierżawy).

Z tytułu powyższych usług dzierżawy Gmina wystawia na rzecz użytkowników faktury VAT z wykazanym podatkiem według stawki podstawowej, ujmuje je w rejestrach sprzedaży i deklaracjach VAT oraz odprowadza VAT należny do urzędu skarbowego.

W ramach zawieranych umów dzierżawy, użytkownicy konkretnych miejsc parkingowych zobowiązani są m. in. do korzystania z nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem oraz do przywrócenia stanu poprzedniego przedmiotu dzierżawy w przypadku wadliwego jego użytkowania. Kwestie te reguluje umowa dzierżawy oraz szczegółowy regulamin.

Gmina zrealizowała i obecnie realizuje powyższe inwestycje parkingowe, w przypadku których wszystkie miejsca parkingowe są przeznaczone do wydzierżawienia.

Ponadto, Gmina wybudowała również parkingi, na których jedno lub kilka miejsc parkingowych nie zostało wydzierżawionych (stanowią nieznaczny udział w stosunku do powierzchni całego parkingu). Są to tzw. miejsca wolne, przeznaczone do nieodpłatnego parkowania przez jakiegokolwiek posiadacza pojazdu (np. gości mieszkańców osiedli, turystów). Gmina jednak podkreśla, iż część dzierżawiona tego typu parkingów funkcjonuje w sposób identyczny jak opisano to powyżej, tj. dany parking znajduje się w pasie ruchu drogowego, poszczególne/oznaczone miejsca parkingowe są dzierżawione, funkcjonuje tam regulamin, Gmina wystawia faktury z kwotami VAT etc. W przypadku tego typu parkingów, na podstawie posiadanej przez Gminę szczegółowej dokumentacji odzwierciedlającej pomiary (cały parking, a także miejsce dzierżawione, jak i te wolne mają ściśle określoną powierzchnię), Gmina jest w stanie precyzyjnie określić powierzchnie metrażowe, tj. np. ustalić, jaka jest powierzchnia miejsc dzierżawionych, a jaka miejsc wolnych.

Gmina zaznacza, iż uzyskała już analogiczną interpretację indywidualną z dnia 13 marca 2012 r., wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu potwierdzającą prawo Gminy do odliczenia VAT od wydatków ponoszonych na budowę parkingów zlokalizowanych poza pasem ruchu drogowego.

Z pisma z dnia 6 czerwca 2012 r., stanowiącego uzupełnienie do wniosku wynika, iż Wnioskodawca nie jest w stanie wydzielić z faktur dotyczących budowy miejsc parkingowych zakupów towarów i usług dotyczących wyłącznie tzw. miejsc wolnych, przeznaczonych do nieodpłatnego parkowania przez jakiegokolwiek posiadacza pojazdu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Gminie przysługuje prawo do odliczenia części VAT naliczonego związanego z wydatkami na budowę parkingów, w przypadku kiedy nie wszystkie miejsca parkingowe są dzierżawione, przy zastosowaniu odpowiedniej proporcji metrażowej, tj. w części w jakiej powierzchnia dzierżawionych miejsc parkingowych pozostaje do powierzchni nieodpłatnie udostępnianych miejsc parkingowych (np. w przypadku gdy proporcja wyniesie 10:1, oznaczać to będzie, że Gmina będzie mogła odliczyć 10/11 podatku naliczonego z otrzymanej faktury dokumentującej koszt budowy danego parkingu, przy czym jednocześnie Gmina nie będzie uprawniona w takiej sytuacji do odliczenia 1/11 podatku)?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gminie przysługuje prawo do odliczenia części VAT naliczonego związanego z wydatkami na budowę parkingów, w przypadku kiedy nie wszystkie miejsca parkingowe są dzierżawione, przy zastosowaniu odpowiedniej proporcji metrażowej, tj. w części w jakiej powierzchnia dzierżawionych miejsc parkingowych pozostaje do powierzchni nieodpłatnie udostępnianych miejsc parkingowych (np. w przypadku gdy proporcja wyniesie 10:1, oznaczać to będzie, że Gmina będzie mogła odliczyć 10/11 podatku naliczonego z otrzymanej faktury dokumentującej koszt budowy parkingu, przy czym jednocześnie Gmina nie będzie uprawniona w takiej sytuacji do odliczenia 1/11 podatku).

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W związku z powyższym, w ocenie Gminy, niewątpliwie powinno jej przysługiwać prawo do odliczenia odpowiedniej części VAT od wydatków poniesionych na wybudowanie takich parkingów, w przypadku kiedy jedno lub kilka miejsc parkingowych nie będzie objętych zakresem dzierżawy.

Z uwagi na fakt, iż przywołany przepis nie reguluje wprost, w jaki sposób dokonać takiego częściowego odliczenia podatku, zdaniem Gminy, zastosować powinna ona art. 86 ust. 7b ustawy o VAT. Stosownie do jego treści, w przypadku nakładów na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej, podatek naliczony oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej.

Gmina podkreśla, że ustawodawca nie doprecyzował, w jaki sposób należy ustalić udział procentowy, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej. W szczególności przepisy nie wskazują wprost, w oparciu o jakiego rodzaju klucz należy dokonywać przyporządkowania użytkowania nieruchomości do celów działalności gospodarczej.

W opinii Gminy, klucz ten powinien być rzetelny, miarodajny, ekonomicznie uzasadniony i powinien możliwie najlepiej odzwierciedlać faktyczny stosunek użytkowania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej oraz do pozostałych celów.

W konsekwencji, zdaniem Gminy, powinna się ona posłużyć proporcją metrażową, tj. stosunkiem powierzchni wydzierżawionych miejsc parkingowych do miejsc wolnych. Proporcja ta, zdaniem Gminy, idealnie odzwierciedla to, w jakiej części dany parking jest wykorzystywany do czynności opodatkowanych VAT. Ponadto, jako, że każde miejsce parkingowe ma ściśle określoną powierzchnię, proporcję tę można precyzyjnie ustalić.

Gmina podkreśla, iż powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych w imieniu Ministra Finansów. Nie dotyczą one wprawdzie parkingów, ale zdaniem Gminy, płynące z nich wnioski należy zastosować do przypadku Gminy. Interpretacje te bowiem również odnoszą się do nieruchomości wykorzystywanych przez podatników częściowo do czynności opodatkowanych VAT.

Stanowisko takie zostało np. przedstawione w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2011 r., sygn. IPPP3/443-112/11-2/IB, który wskazał, że „Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy uznać, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących nabywanej nieruchomości w części odpowiadającej procentowemu udziałowi powierzchni wykorzystywanej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w całkowitej powierzchni mieszkania, pod warunkiem niezaistnienia ograniczeń w prawie do odliczenia podatku naliczonego określonego w art. 88 ustawy o VAT”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

– z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze, jednak transakcja nie podlega opodatkowaniu.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Należy również podkreślić, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane, ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Wyrażoną wyżej generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają w sposób technicznoprawny regulacje zawarte w art. 90 ustawy.

W myśl art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 – art. 90 ust. 2 ustawy.

Proporcję, o której mowa w ust. 2, na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zatem, dokonując analizy cyt. wyżej przepisów stwierdzić należy, iż na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy, występuje obowiązek wyodrębnienia podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Gmina, będąca czynnym podatnikiem VAT, realizuje inwestycje w zakresie budowy parkingów przeznaczonych dla pojazdów. W tym celu Gmina nabywa od dostawców/wykonawców określone towary i usługi, które są udokumentowane wystawionymi na rzecz Gminy fakturami VAT z wykazanymi kwotami podatku (zasadniczo są to usługi projektowe i budowlane, służące zaprojektowaniu, wybudowaniu i oznaczeniu nawierzchni z asfaltu bądź z kostki brukowej). Parkingi są zlokalizowane na należących do Gminy gruntach, w pasie ruchu drogowego, w pobliżu osiedli mieszkalnych. Gmina buduje przedmiotowe parkingi w celu ich odpłatnego wydzierżawienia użytkownikom, tj. zasadniczo osobom fizycznym, mieszkańcom osiedli, którzy posiadają samochody osobowe. W analizowanym przypadku, występuje „trwała” dzierżawa konkretnego miejsca, na którym parkować może tylko dany użytkownik (strona umowy dzierżawy) lub ewentualnie osoba przez niego upoważniona. Umowy dzierżawy są zasadniczo zawierane na czas nieokreślony lub na kilka lat, a użytkownik jest zobowiązany do uiszczania miesięcznego czynszu dzierżawnego ustalonego na podstawie stawki za metr kwadratowy, określonej w zarządzeniu Burmistrza Miasta. Każde miejsce parkingowe, które jest indywidualnie przypisane do konkretnego użytkownika jest oznaczone i posiada ściśle określoną powierzchnię. Otrzymywany czynsz dzierżawny stanowi przychód Gminy i wpłacany jest na rachunek Gminy lub w jej kasie (czynsz nie zawiera podatku od nieruchomości, który jest należny i regulowany przez użytkowników miejsc parkingowych odrębnie, tj. niezależnie od umowy dzierżawy). Z tytułu powyższych usług dzierżawy Gmina wystawia na rzecz użytkowników faktury VAT z wykazanym podatkiem według stawki podstawowej, ujmuje je w rejestrach sprzedaży i deklaracjach VAT oraz odprowadza VAT należny do urzędu skarbowego.

Gmina wybudowała parkingi, na których jedno lub kilka miejsc parkingowych nie zostało wydzierżawionych (stanowią nieznaczny udział w stosunku do powierzchni całego parkingu). Są to tzw. miejsca wolne, przeznaczone do nieodpłatnego parkowania przez jakiegokolwiek posiadacza pojazdu (np. gości mieszkańców osiedli, turystów). W przypadku powyższych parkingów, na podstawie posiadanej przez Gminę szczegółowej dokumentacji odzwierciedlającej pomiary (cały parking, a także miejsce dzierżawione, jak i te wolne mają ściśle określoną powierzchnię), Gmina jest w stanie precyzyjnie określić powierzchnie metrażowe, tj. np. ustalić, jaka jest powierzchnia miejsc dzierżawionych, a jaka miejsc wolnych. Wnioskodawca nie jest w stanie wydzielić z faktur dotyczących budowy miejsc parkingowych zakupów towarów i usług dotyczących wyłącznie tzw. miejsc wolnych, przeznaczonych do nieodpłatnego parkowania przez jakiegokolwiek posiadacza pojazdu.

Z powyższego wynika więc, iż Gmina wykonuje zarówno czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (dzierżawa miejsc parkingowych), jak i czynności niepodlegające przepisom ustawy (udostępnianie bezpłatnie miejsc parkingowych).

Jednakże, jak wskazał Zainteresowany, nie jest w stanie wydzielić z faktur dotyczących budowy miejsc parkingowych zakupów towarów i usług dotyczących wyłącznie tzw. miejsc wolnych, przeznaczonych do nieodpłatnego parkowania przez jakiegokolwiek posiadacza pojazdu.

Z cytowanych powyżej regulacji art. 90 wynika, iż proporcja ustalana jest w oparciu o obrót. Natomiast obrotem, w myśl art. 29 ust. 1 ustawy, jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przy obliczaniu proporcji istotne jest zatem ustalenie, czy analizowane czynności stanowią podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a więc czy w odniesieniu do nich istnieje obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy. W sytuacji, gdy są to czynności niebędące sprzedażą (niestanowiące obrotu, tj. czynności niepodlegające opodatkowaniu) – wówczas nie uwzględnia się ich przy ustalaniu proporcji.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie powinny być uwzględniane w proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i ust. 3 ustawy. W konsekwencji, w przypadku podatku naliczonego wynikającego z wydatków związanych z czynnościami opodatkowanymi oraz z czynnościami niepodlegającymi podatkowi, których nie można jednoznacznie przypisać do jednego rodzaju działalności, nie stosuje się odliczenia częściowego wg proporcji określonej na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, lecz odliczenie pełne. Wartość czynności niepodlegających opodatkowaniu nie wchodzi bowiem do sumy wartości obrotów ustalanych dla potrzeb liczenia proporcji sprzedaży.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w uchwale 7 sędziów NSA z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 9/10, gdzie Sąd wskazał: „(...) w świetle przepisów art. 86 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie mogą wpłynąć na zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu art. 90 ust. 3 powołanej wyżej ustawy”.

Wskazać również należy, iż art. 17 Szóstej Dyrektywy Rady nr 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 1977 r., Nr 145, poz. 1) oraz art. 173 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.) przewiduje, że ustalenie metody odliczenia podatku VAT naliczonego w przypadku zakupu towarów i usług wykorzystywanych przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych, jak również wyłączonych z zakresu opodatkowania, pozostawione zostało uznaniu państw członkowskich.

Natomiast w ustawie o podatku od towarów i usług brak jest unormowania zagadnienia określania proporcji, dającego podstawę do odliczenia podatku naliczonego od wydatków służących zarówno działalności gospodarczej podatnika (opodatkowanej i zwolnionej), jak i działalności niepodlegającej opodatkowaniu. Wprowadzone w art. 90 ustawy ograniczenie w prawie do odliczenia podatku naliczonego, jak wyżej wykazano, dotyczy wyłącznie zakupów wykorzystywanych zarówno do działalności opodatkowanej, jak i zwolnionej. Tym samym, brak jest podstaw do ograniczania możliwości podatnika do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych jednocześnie z czynnościami opodatkowanymi i niepodlegającymi opodatkowaniu.

Reasumując stwierdzić należy, że w sytuacji gdy, dany zakup jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę zarówno do działalności opodatkowanej VAT, jak i do działalności niepodlegającej opodatkowaniu VAT i nie jest wykorzystywany do działalności zwolnionej od VAT, a ponadto nie ma obiektywnej możliwości przyporządkowania dokonywanych zakupów do jednego konkretnego rodzaju prowadzonej działalności, Zainteresowanemu przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu wskazanych zakupów.

Końcowo nadmienić należy, że w przypadku odliczenia podatku naliczonego związanego z działalnością niepodlegającą opodatkowaniu, należy uwzględnić możliwość powstania obowiązku podatkowego, wynikającego z art. 8 ust. 2 ustawy.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych na budowę parkingów, w przypadku gdy nie wszystkie miejsca parkingowe są dzierżawione w stanie faktycznym. Kwestia dotycząca prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych na budowę parkingów, w przypadku gdy nie wszystkie miejsca parkingowe będą dzierżawione w zdarzeniu przyszłym została rozstrzygnięta w interpretacji indywidualnej z dnia 25 czerwca 2012 r. nr ILPP1/443-277/12-9/NS.

Interpretacjami indywidualnymi nr ILPP1/443-277/12-4/NS i nr ILPP1/443-277/12-5/NS z dnia 25 czerwca 2012 r. załatwiono wniosek w części dotyczącej opodatkowania podatkiem VAT czynności dzierżawy miejsc parkingowych w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym.

Natomiast kwestia dotycząca prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych na budowę parkingów, w sytuacji gdy wszystkie miejsca parkingowe są/będą dzierżawione w stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym została rozstrzygnięta w interpretacjach indywidualnych z dnia 25 czerwca 2012 r. nr ILPP1/443-277/12-6/NS oraz nr ILPP1/443-277/12-7/NS.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.