INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 05 grudnia 2011 r. (data wpływu 09.12.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania i odprowadzenia podatku u źródła od Bazy klientów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 2 marca 2012 r. (data wpływu 07.03.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• uznania nabytej Bazy klientów za know - how,
• możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Bazy klientów,
• momentu dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Bazy klientów,
• kosztów uzyskania przychodu,
• obowiązku pobrania i odprowadzenia podatku u źródła od Bazy klientów.
  
  

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące stany faktyczne.

Spółka z siedzibą w Polsce jest polskim rezydentem dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, tj. podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wobec powyższego, Spółka jest zobowiązana do rozliczania się w Polsce z całości dochodów uzyskanych w danym roku podatkowym, włączając w to dochody uzyskane poza granicami Polski. Ponadto, Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT) w Polsce i nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju innym niż Jej siedziba w rozumieniu przepisów o VAT.

Spółka nabyła za wynagrodzeniem (co zostało udokumentowane fakturą) od kontrahenta z siedzibą na Słowacji, który nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów o VAT (dalej: „A”), bazę klientów (dalej: „Baza klientów”) A z Węgier, Czech, Rumunii i Słowacji ze wszystkimi danymi kontaktowymi i informacjami o klientach i dostawcach oraz rodzaju surowca, który był do tej pory dostarczany, bądź nabywany. Nabycie Bazy klientów przez Spółkę nie nastąpiło dla jakiegokolwiek stałego miejsca prowadzenia działalności Spółki w kraju innym niż Polska.

Sprzedaż Bazy klientów związana jest z planowanym przez A zakończeniem działalności gospodarczej. Zgodnie z zapisami umowy nabycia Bazy klientów:

• A przekazała Bazę klientów Spółce bez zwłoki w momencie wejścia w życie umowy;
• A zobowiązała się do nieużywania Bazy klientów po przekazaniu jej na rzecz Spółki, chyba że jest to niezbędne do realizacji lub zakończenia już istniejących stosunków umownych;
• A będzie chroniła Bazę klientów (po przekazaniu na rzecz Spółki) przed dostępem osób trzecich;
• A przekazała na rzecz Spółki wszelkie prawa właściciela Bazy klientów, co uniemożliwia udostępnienie Bazy klientów innej osobie albo spółce.
  
  

Spółka planuje wykorzystywać nabytą Bazę klientów przez okres dłuższy niż rok do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

A nie prowadzi działalności na terytorium Polski przez położony w Polsce zakład w rozumieniu UPO oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pismem z dnia 2 marca 2012 r. Spółka wskazała, że informacje, które uzyskała zawierając umowę nabycia Bazy klientów:

1. zostały uzyskane podczas prowadzenia działalności gospodarczej na określonym rynku przez sprzedawcę Bazy klientów i tym samym, są wynikiem wypracowanego doświadczenia,
2. są poufne, czyli nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,
3. są istotne, czyli ważne dla całości lub części prowadzonej przez Spółkę sprzedaży oraz są użyteczne,
4. są zidentyfikowane we właściwej formie, czyli opisane lub utrwalone w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria poufności i istotności.
   
   

Tym samym, zdaniem Spółki, informacje, które Spółka uzyskała zawierając umowę nabycia Bazy klientów spełniają warunki umożliwiające zaliczenie ich do know - how.

Baza klientów, którą Spółka nabyła, jest zbiorem danych kontaktowych i informacji o klientach i dostawcach oraz rodzaju nabywanego lub dostarczanego surowca, który słowacki kontrahent Spółki uzyskał w trakcie prowadzenia swojej działalności, w wyniku stałej współpracy z klientami. Należy zatem uznać, że Baza klientów jest rezultatem doświadczenia kontrahenta Spółki wynikającego z jego wieloletniej działalności na rynku.

W interesie Spółki jest, aby informacje zawarte w Bazie klientów nie zostały ujawnione podmiotom trzecim. W związku z powyższym, Spółka podjęła odpowiednie czynności techniczne i prawne mające na celu ochronę Bazy klientów przed dostępem do niej osób nieupoważnionych. W szczególności, na mocy odpowiednich zapisów umowy, kontrahent słowacki, od którego Spółka nabyła Bazę klientów, został zobowiązany do ochrony Bazy klientów przed dostępem osób trzecich.

Baza klientów stanowi dla Spółki zbiór cennych i użytecznych informacji, który jest elementem wpływającym w znacznym stopniu na Jej przewagę rynkową. Baza klientów zawiera bowiem m.in. dane kontaktowe, dzięki którym Spółka ma możliwość bezpośredniego kontaktu z klientami w celu przedstawienia oferty Spółki, a następnie realizacji zawieranych umów. Ponadto informacje na temat klientów oraz nabywanych / dostarczanych surowców pozwalają na odpowiednie dostosowanie oferty Spółki do potrzeb danego klienta.

Informacje zawarte w Bazie klientów są utrwalone w postaci analogowej i elektronicznej, a także znajdują się na zabezpieczonym przed dostępem osób trzecich serwerze Spółki. Dostęp do nich mają upoważnieni pracownicy Spółki, którzy wykorzystują je w działalności Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

1. Czy nabycie przez Spółkę Bazy klientów, może być uznane za nabycie informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know - how), o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
2. W sytuacji odpowiedzi pozytywnej na pierwsze pytanie Spółki, czy w świetle przepisu art. 16m ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka ma prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości praw do Bazy klientów przez okres 60 miesięcy, zgodnie z przepisem art. 16b ust. 1 pkt 7 ww. ustawy...
3. W sytuacji odpowiedzi pozytywnej na pierwsze pytanie Spółki, od jakiego momentu Baza klientów powinna być amortyzowana...
4. Czy w sytuacji uznania przez organ podatkowy, iż nabycie Bazy klientów nie stanowi know - how w rozumieniu przepisu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na jej nabycie można zaliczyć do pośrednich kosztów uzyskania przychodu...
5. Czy w związku z nabyciem Bazy klientów, Spółka była zobowiązana do pobrania i odprowadzenia tzw. „podatku u źródła” z tytułu osiągniętego przez A przychodu powstałego wskutek zbycia Bazy klientów...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 5.

Wniosek Spółki w zakresie pozostałych pytań został rozpatrzony odrębnymi interpretacjami wydanymi w dniu 14 marca 2012 r. nr ILPB4/423-484/11-4/ŁM, ILPB4/423-484/11-5/ŁM, ILPB4/423-484/11-6/ŁM.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, którzy nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, przychodów m.in. z tytułu należności licencyjnych za użytkowanie lub prawo do użytkowania informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how), ustala się w wysokości 20% tych przychodów. Przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W świetle art. 12 ust. 3 UPO, za należności licencyjne uważa się: „wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, albo patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej i naukowej”.

Należy także zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Termin należności licencyjnych został uregulowany w treści w art. 12 ust. 3 Modelowej Konwencji OECD, w której to należności licencyjne definiowane są jako „wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami do kin, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how)”.

W świetle powyższych przepisów, niniejsza transakcja nabycia Bazy klientów nie powinna być traktowana jako należność licencyjna. Wynika to z faktu, iż Spółka nie nabyła w tym przypadku prawa do użytkowania Bazy klientów od A, tylko ostateczne prawo własności do niej (nie polegające w szczególności na oddaniu jej w użytkowanie), co zdaniem Spółki, przesądza o wyłączeniu tego rodzaju przychodów spod postanowień powyższych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i UPO dotyczących należności licencyjnych.

Ponadto, analiza przepisów UPO prowadzi do wniosku, iż wypłaconą kwotę tytułem wynagrodzenia za nabytą od A Bazę klientów należy traktować jako przychód z tytułu zysków przedsiębiorstw, którego sposób opodatkowania określony jest w art. 7 ust. 1 UPO.

Zgodnie z przepisem art. 7 ust. 1 UPO: „zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takie mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi”.

Stanowisko takie znajduje także swoje potwierdzenie w literaturze. Dla przykładu można tu przytoczyć następujące poglądy: „Należnościami licencyjnymi, zgodnie z definicją wynikającą z umów międzynarodowych, są w szczególności opłaty uzyskane z tytułu użytkowania lub ustanowienia prawa do użytkowania wartości majątkowej lub prawa, podczas gdy dochody uzyskane z przeniesienia własności (sprzedaży) tej wartości lub prawa nie będą stanowiły należności licencyjnych. Co do zasady, do przychodów z tytułu przeniesienia własności prawa majątkowego będą miały zastosowanie przepisy umów dotyczące opodatkowania zysków z działalności przedsiębiorstwa lub zysków z przeniesienia własności majątku” (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych 2011, C.H. Beck).

Dodatkowo, aby A podlegała opodatkowaniu z tytułu osiągnięcia powyższego przychodu na terytorium Polski, zgodnie z art. 7 UPO, musiałaby prowadzić działalność na terytorium Polski poprzez położony w Polsce zakład, co jak wskazano w opisie stanu faktycznego nie ma miejsca.

Z tych względów, zdaniem Spółki, przychód osiągnięty przez A z tytuły sprzedaży Bazy klientów nie podlega opodatkowaniu w Polsce, lecz na Słowacji.

Wobec powyższego, w związku z nabyciem Bazy klientów, w opinii Spółki, nie jest Ona zobowiązana do pobrania i odprowadzenia jakiegokolwiek podatku dochodowego, w tym w szczególności tzw. „podatku u źródła” z tytułu osiągniętego przez A przychodu powstałego wskutek zbycia Bazy klientów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art 22 ust. 1 powołanej ustawy.

W art. 3 ust. 2 ww. ustawy wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu – opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Art. 21 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, iż w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W myśl art. 7 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republika Słowacką w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 18 sierpnia 1994 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 30, poz. 131; dalej: umowa, umowa polsko - słowacka), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takie mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 powołanej umowy, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1, mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, ustalony podatek nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 tej umowy).

Określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, albo patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej i naukowej (art. 12 ust. 3 ww. umowy).

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko - słowackiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W punkcie 8.1 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji (Modelowa Konwencja OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Wersja skrócona, Warszawa 2005 r.), odnoszącego się do definicji należności licencyjnych, wskazano, że jeżeli informacje, o których mowa w ust. 2 są dostarczone lub jeżeli przyznane zostało użytkowanie lub prawo do użytkowania majątku, o którym mowa w tym ustępie, osoba władająca takimi informacjami lub majątkiem może zgodzić się nie udostępniać takich informacji lub majątku nikomu innemu. Zapłata dokonana za taką zgodę stanowi zapłatę za zapewnienie wyłączności posiadania takich informacji lub wyłączności prawa użytkowania takiego majątku, w zależności od przypadku. Te płatności stanowiące „należności wszelkiego rodzaju uzyskane jako wynagrodzenie wypłacone (...) za prawo do użytkowania mienia lub za informacje” podlegają definicji należności licencyjnych.

Ponadto, pkt 11 cytowanego Komentarza wyraźnie wskazuje, iż kwalifikując należności licencyjne jako wynagrodzenia wypłacone za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, ust. 2 czyni aluzję do know – how. Różne wyspecjalizowane ugrupowania i poszczególni autorzy wypracowali liczne definicje know – how, które nie różnią się między sobą co do istoty. Jedna z tych definicji, opracowana przez Stowarzyszenie Biur Ochrony Własności Przemysłowej, stwierdza, iż „know – how obejmuje całokształt nieujawnionych informacji technicznych, niezależnie od tego, czy podlegają one opatentowaniu czy nie, niezbędnych do przemysłowego wytwarzania produktu lub stworzenia technologii produkcji; ponieważ informacja taka osiągana jest na podstawie doświadczenia, know – how stanowi to, czego producent nie może poznać na podstawie samego zbadania produktu i samej znajomości postępu technicznego”.

Powyższe przepisy rozgraniczają zatem należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie za dostarczone informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, tzw. know – how oraz za użytkowanie lub prawo do użytkowania majątku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka nabyła za wynagrodzeniem od kontrahenta z siedzibą na Słowacji (dalej: „A”) bazę klientów (dalej: „Baza klientów”) A z Węgier, Czech, Rumunii i Słowacji ze wszystkimi danymi kontaktowymi i informacjami o klientach i dostawcach oraz rodzaju surowca, który był do tej pory dostarczany, bądź nabywany. Nabycie Bazy klientów przez Spółkę nie nastąpiło dla jakiegokolwiek stałego miejsca prowadzenia działalności Spółki w kraju innym niż Polska.

W interpretacji z dnia 14 marca 2012 r. nr ILPB4/423-484/11-4/ŁM uznano za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, iż w przedstawionym stanie faktycznym dojdzie do nabycia przez Spółkę know – how, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem zakupiona wiedza w postaci Bazy klientów będzie służyła Spółce m.in. do usprawnienia organizacji handlu / zwiększenia obrotów na rynku, na którym operuje Spółka. Dodatkowo, zdaniem Spółki, którego prawidłowość potwierdza ww. interpretacja, za faktem uznawania Bazy klientów za know - how świadczą zapisy umowy dotyczącej nabycia Bazy klientów, z których wynika, że A zobowiązała się do nieużywania Bazy klientów po przekazaniu jej na rzecz Spółki, A będzie chroniła Bazę klientów (po przekazaniu na rzecz Spółki) przed dostępem osób trzecich oraz że przekazanie wszelkich praw właściciela do Bazy klientów uniemożliwia jej udostępnienie przez A innej osobie lub spółce.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż zapłata za Bazę klientów kontrahentowi słowackiemu (A) stanowi należność licencyjną za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know – how) powstałą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 ust. 3 umowy polsko - słowackiej. Obowiązkiem Spółki wynikającym z przepisów prawa podatkowego było zatem pobranie w dniu dokonania wypłaty zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. podatku u źródła). Przy czym, zastosowanie określonej stawki podatku zależy od tego, czy Spółka jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji A. Jeżeli Spółka takim certyfikatem dysponuje, właściwą stawką podatku będzie 5%, zgodnie z art. 12 ust. 2 umowy polsko – słowackiej. W przeciwnym wypadku, Spółka zobowiązana jest pobrać podatek u źródła w wysokości 20% wypłaconego na rzecz A wynagrodzenia.

Tym samym, nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że fakt, iż Spółka nie nabyła prawa do użytkowania Bazy klientów od A, tylko ostateczne prawo własności do niej (nie polegające w szczególności na oddaniu jej w użytkowanie), przesądza o wyłączeniu tego rodzaju przychodów spod postanowień powyższych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i UPO dotyczących należności licencyjnych.

Wobec powyższego, w związku z tym, iż wynagrodzenie wypłacone przez Spółkę z tytułu nabycia Bazy klientów na rzecz podmiotu z siedzibą na Słowacji stanowi niewątpliwie należność licencyjną w świetle art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 ust. 3 polsko – słowackiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, postanowienia dotyczące opodatkowania zysku przedsiębiorstwa (art. 7 umowy) nie znajdą w przedmiotowej sprawie zastosowania. Wnioskodawca był zatem zobowiązany do pobrania i odprowadzenia podatku u źródła z tego tytułu.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę poglądów występujących w doktrynie prawa podatkowego, zaznaczyć należy, że odzwierciedlają one indywidualne stanowiska ich autorów na dany temat.

Jednocześnie dodaje się, że wniosek Spółki w przedmiocie podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębnymi rozstrzygnięciami.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.