Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.39.2019.1.ASZ
z 3 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 08 lutego 2019 r. (data wpływu – 13 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych dysponowania środkami pieniężnymi syna – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych dysponowania środkami pieniężnymi syna.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni (dalej: matka, osoba upoważniona) jest osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej, pobierającą świadczenie emerytalne. Jest właścicielem rachunku bankowego, do którego osobą upoważnioną jest syn Wnioskodawczyni (dalej: syn, Zlecający).

Syn Wnioskodawczyni jest zatrudniony w trybie umowy o pracę na terenie Królestwa Norwegii.

Z uwagi na konieczność ponoszenia na terytorium Polski opłat związanych m.in. z lokalem mieszkalnym, którego jest właścicielem, w tym wydatków eksploatacyjnych oraz spłaty kredytu hipotecznego, upoważnił on przed wyjazdem z Polski do realizowania powyższych wydatków swoją matkę. Jest ona bowiem jedyną osobą, której takie czynności w pełnym zaufaniu mógł powierzyć (jest stanu wolnego).

Opisane upoważnienie/zlecenie ma formę wyłącznie ustną. W celu zapewnienia realizacji czynności zleconych Zlecający przesyła w cyklach miesięcznych środki pieniężne na rachunek Wnioskodawczyni prowadzony w walucie norweskiej (NOK).

Przelewom nie towarzyszą żadne opisy oraz tytuły.

Na przedmiotowy rachunek wpływają wyłącznie środki od Zlecającego.

Wnioskodawczyni dokonuje z opisywanego rachunku wypłat, a następnie działając w swoim imieniu lecz na rzecz Zlecającego dokonuje uregulowania zobowiązań ciążących na Zlecającym, np. spłata kredytu hipotecznego, zapłata czynszu, zapłata za media.

Ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym pobierana jest również opłata za prowadzenie rachunku bankowego, naliczane są odsetki od środków zgromadzonych na rachunku.

Pobrane z rachunku bankowego środki pieniężne Wnioskodawczyni wpłaca również na konto osobiste syna prowadzone w walucie PLN w innym banku.

Otrzymywane środki pieniężne są następstwem umówionego ustnego zlecenia i w jego ramach powierzenia środków pieniężnych (umowa powiernicza).

Z chwilą każdorazowego uznania rachunku Wnioskodawczyni, nabyła ona uprawnienie do rozporządzania tymi środkami, lecz nie swobodnego (cecha depozytu nieprawidłowego), a wyłącznie w granicach zlecenia, tj. wykonania zobowiązań Zlecającego.

Wnioskodawczyni zatem powierzone zostają środki pieniężne z niemożliwością ich „używania” przez Wnioskodawczynię w związku z zawartą umową powierzenia.

Wnioskodawczyni nie może rozporządzać środkami pieniężnymi przelanymi na jej konto bankowe w sposób swobodny, w szczególności na własne cele.

Operacja zapłaty przez Wnioskodawczynię (przechowawcę) należności na rzecz podmiotów, z którymi Zlecający jest związany stosunkiem zobowiązaniowym z tytułu zawartych umów (kredyt hipoteczny, usługi telekomunikacyjne) jest w opisanych okolicznościach realizacją uprawnienia do rozporządzania pieniędzmi oddanymi na przechowanie wyłącznie w zakresie instytucji depozytu prawidłowego.

Nie zmienia również tego fakt, iż ze środków zgromadzonych na przedmiotowym koncie Wnioskodawczyni pobierana jest np. opłata za prowadzenie rachunku, bowiem w świetle powyższego uszczupla to środki oddane na przechowanie w ramach instytucji depozytu prawidłowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z otrzymaniem środków pieniężnych na rachunek bankowy od syna, u Wnioskodawczyni powstanie obowiązek z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, powiernictwo jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim. Zatem umowa powiernicza należy do kategorii umów nienazwanych. Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 3531 Kodeksu cywilnego zasada swobody kontraktowej. Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego (art. 3531 ww. Kodeksu).

Najczęściej podstawą do skonstruowania umowy powierniczej jest umowa zlecenie.

Prawa i obowiązki stron tej umowy należy zatem zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu. Istota zlecenia powierniczego polega więc na tym, że na zewnątrz występuje powiernik, który nabywa pewną rzecz lub prawo we własnym imieniu, ale na rzecz zleceniodawcy.

Jak wynika z art. 734 i 735 Kodeksu cywilnego, istotą umowy zlecenia jest odpłatne lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub jeżeli tak stanowi umowa w imieniu własnym, lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim przypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiduicjalny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zdanie drugie Kodeksu cywilnego).

Powierzenia środków finansowych przez zleceniodawcę nie można utożsamiać z umową pożyczki ani z umową depozytu nieprawidłowego, jeżeli mają one ściśle określone przeznaczenie i są przekazywane w celu nabycia rzeczy na rzecz zleceniodawcy, co uniemożliwia dysponowanie nimi w sposób swobodny (interpretacja Izby Skarbowej w Katowicach z 24 października 2013 r., IBPB II/1/436-205/13/HK; interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie z 24 stycznia 2012 r., IPPB2/436-520/11-2/AF).

Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego). Do essentialia negotii umowy pożyczki należą: obowiązek pożyczkodawcy przeniesienia na własność pożyczkobiorcy określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku oraz obowiązek pożyczkobiorcy zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy także obowiązek jej zwrotu. Przy czym nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile chodzi o zaznaczenie samego obowiązku zwrotu.

Jeżeli umowa nie przewiduje zwrotu przedmiotu pożyczki, to nie jest umową pożyczki w rozumieniu art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego

Jedną z cech umowy pożyczki jest przeniesienie własności rzeczy oznaczonych co do gatunku lub pieniędzy, co umożliwia biorącemu pożyczkę posługiwanie się nabytymi rzeczami jak właściciel, w tym swobodne dysponowanie nimi.

Jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, to stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy).

Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu (art. 845 Kodeksu cywilnego). Przedmiotem depozytu nieprawidłowego mogą być zatem tylko pieniądze lub inne rzeczy oznaczone co do gatunku, co zbliża tę instytucję do umowy pożyczki. W odróżnieniu od niej depozyt nieprawidłowy jest czynnością prawną realną, która dochodzi do skutku dopiero po wręczeniu przechowawcy nieprawidłowemu znaków pieniężnych lub innych rzeczy określonych rodzajowo.

Otrzymane rzeczy przechowawca nabywa na własność z obowiązkiem ich zwrotu. Może również nimi swobodnie rozporządzać.

Mając na uwadze przytoczoną powyżej charakterystykę umowy pożyczki oraz umowę depozytu nieprawidłowego, nie można uznać, iż wyżej opisany stan wypełnia znamiona pożyczki czy też depozytu nieprawidłowego.

Zdaniem Wnioskodawczyni, powierzenie środków pieniężnych w warunkach opisanych w stanie faktycznym wypełnia natomiast znamiona depozytu prawidłowego.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku o sygn. II FSK 1722/10 złożenie własnych środków pieniężnych na rachunku bankowym dziecka spełnia warunek oddania rzeczy na przechowanie, tym samym uprawnione jest stanowisko, że Strony co najmniej per facta concludentia, złożyły oświadczenia woli.

Z chwilą każdorazowego uznania rachunku Wnioskodawczyni, nabyła ona uprawnienie do rozporządzania tymi środkami, lecz nie swobodnego (cecha depozytu nieprawidłowego), a wyłącznie w granicach zlecenia, tj. wykonania zobowiązań Zlecającego. Powierzenie określonych wartości pieniężnych z niemożliwością ich „używania” winno zostać zakwalifikowane jako umowa powierzenia. Bowiem dla ustalenia treści czynności prawnej, o której mowa w art. 845 Kodeksu cywilnego (depozytu nieprawidłowego), koniecznym jest ustalenie, czy środki pieniężne zostały przelane na rachunek bankowy prowadzony dla Wnioskodawczyni oraz czy mogła ona przechowywaną kwotą rozporządzać w sposób swobodny, w szczególności na własne cele.

Operacje zapłaty przez Wnioskodawczynię (przechowawcę) należności na rzecz podmiotów, z którymi Zlecający jest związany stosunkiem zobowiązaniowym z tytułu zawartych umów (kredyt hipoteczny, usługi telekomunikacyjne) jest w opisanych okolicznościach realizacją uprawnienia do rozporządzania pieniędzmi oddanymi na przechowanie wyłącznie w zakresie instytucji depozytu prawidłowego.

Nie zmienia również tego fakt, iż ze środków zgromadzonych na przedmiotowym koncie Wnioskodawczyni pobierana jest np. opłata za prowadzenie rachunku, bowiem w świetle powyższego uszczupla to środki oddane na przechowanie w ramach instytucji depozytu prawidłowego.

Jak wskazano w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 listopada 2017 r., znak 0111-KDIB4.4014.311.2017.2.ASZ depozyt nieprawidłowy został uregulowany w art. 845 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. − Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93, ze zm.). Uznawany jest albo za odmianę zwykłej umowy przechowania, instytucję odrębną od umowy pożyczki, albo odrębny typ umowy nazwanej. Uznaje się również, że depozyt nieprawidłowy (przechowanie nieprawidłowe) jest umową szczególnego rodzaju, zawierającą elementy przechowania i pożyczki. Przedmiotem depozytu nieprawidłowego mogą być wyłącznie pieniądze lub rzeczy oznaczone tylko co do gatunku. Osoba biorąca pieniądze (rzecz) do depozytu nieprawidłowego ma obowiązek oddać taką samą ilość pieniędzy (rzeczy), ale niekoniecznie tę samą. Przyjmuje się, że dopuszczalne jest zawieranie umowy depozytu nieprawidłowego, gdy jej przedmiotem mają być papiery wartościowe.

Depozyt nieprawidłowy ma miejsce wtedy, gdy z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku. Do przyjęcia depozytu nieprawidłowego nie jest konieczne wyraźne zastrzeżenie tego w umowie, niemniej dla zastosowania art. 845 Kodeksu konieczne jest ustalenie, że przechowawca uprawniony został do rozporządzania oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub rzeczami oznaczonymi co do gatunku. Upoważnienie do rozporządzania oddanymi na przechowanie pieniędzmi jest dla bytu umowy depozytu nieprawidłowego konieczne − sam fakt oddania na przechowanie pieniędzy nie tworzy bowiem jeszcze stosunku depozytu nieprawidłowego z prawem rozporządzania nimi.

Przechowawca „nieprawidłowy” nabywa na własność przedmiot depozytu i może nim rozporządzać tak, jak w umowie pożyczki. Depozyt nieprawidłowy różni się jednak od pożyczki tym, że jest zawierany w interesie składającego. Nie można utożsamiać depozytu nieprawidłowego z pożyczką. Depozyt nieprawidłowy może być odpłatny lub nieodpłatny.

Wnioskodawczyni, przywołując treść art. 1 ust. 4 pkt 1 i 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, wskazała, że w związku z tym, iż do zawarcia umowy depozytu nieprawidłowego niezbędne jest wydanie przedmiotu umowy, aby zawarcie tej umowy miało miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przedmiot umowy musi znaleźć się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a następnie tutaj zostać wydany osobie, która go bierze w depozyt.

Jeżeli przedmiot umowy znajduje się za granicą, a na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nastąpi jedynie złożenie oświadczeń woli, nie dochodzi do zawarcia umowy depozytu nieprawidłowego przez co brak jest podstaw do opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że zakres upoważnienia nałożonego na Wnioskodawczynię w związku z udzielonym jej pełnomocnictwem nie wskazuje na zawarcie umowy depozytu nieprawidłowego.

Wnioskodawczyni, otrzymując od swego mocodawcy środki pieniężne ma te środki do dyspozycji w ściśle wytyczonym celu i, co za tym idzie, nie może nimi dowolnie rozporządzać. Umowa Wnioskodawczyni zawarta z osobą przekazującą jej środki pieniężne przewidywała bowiem ze strony Wnioskodawczyni obowiązek przechowania powierzonych środków pieniężnych, z możliwością ich wykorzystania tylko na wskazane jej przez zlecającego czynności, dokonywane w imieniu i na rzecz zleceniodawcy. Przyjęcie przez Wnioskodawczynię środków pieniężnych w związku z przeznaczeniem ich na realizację określonych czynności, nie stanowi zatem przesłanki do zakwalifikowania tej czynności jako umowy depozytu nieprawidłowego powodującej powstanie obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Przywołując treść art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych Wnioskodawczyni wskazała, że ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Stosownie natomiast do art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) i j) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych przedmiotem opodatkowania są umowy pożyczki pieniędzy oraz depozytu nieprawidłowego.

Mając na uwadze powyższe, opisana we wniosku czynność nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Nie mieści się ona bowiem w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Tym samym na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek podatkowy z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych. (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150, ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona),
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona)
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki.
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) i j) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych przedmiotem opodatkowania są umowy pożyczki pieniędzy oraz depozytu nieprawidłowe.

Stosownie do art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r., poz. 1025, ze zm.) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z treści art. 835 ustawy Kodeks cywilny wynika, że przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie.

W myśl art. 839 cyt. ustawy, przechowawcy nie wolno używać rzeczy bez zgody składającego, chyba że jest to konieczne do jej zachowania w stanie niepogorszonym.

Zgodnie z art. 845 ww. ustawy – jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy). Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu; przepisy te zawarte są w art. 835-844 Kodeksu cywilnego.

Depozyt nieprawidłowy uznawany jest albo za odmianę zwykłej umowy przechowania, instytucję odrębną od umowy pożyczki, albo odrębny typ umowy nazwanej. Uznaje się również, że depozyt nieprawidłowy (przechowanie nieprawidłowe) jest umową szczególnego rodzaju, zawierającą elementy przechowania i pożyczki. Przedmiotem depozytu nieprawidłowego mogą być wyłącznie pieniądze lub rzeczy oznaczone tylko co do gatunku. Osoba biorąca pieniądze (rzecz) do depozytu nieprawidłowego ma obowiązek oddać taką samą ilość pieniędzy (rzeczy), ale niekoniecznie tę samą.

Depozyt nieprawidłowy ma miejsce wtedy, gdy z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku. Upoważnienie do rozporządzania oddanymi na przechowanie pieniędzmi jest dla bytu umowy depozytu nieprawidłowego konieczne – sam fakt oddania na przechowanie pieniędzy nie tworzy bowiem jeszcze stosunku depozytu nieprawidłowego z prawem rozporządzania nimi.

Przechowawca „nieprawidłowy” nabywa na własność przedmiot depozytu i może nim rozporządzać tak, jak w umowie pożyczki. Depozyt nieprawidłowy różni się jednak od pożyczki tym, że jest zawierany w interesie składającego. Nie można utożsamiać depozytu nieprawidłowego z pożyczką. Depozyt nieprawidłowy może być odpłatny lub nieodpłatny.

Z treści przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielem rachunku bankowego, do którego osobą upoważnioną jest jej syn. Syn Wnioskodawczyni jest zatrudniony w trybie umowy o pracę na terenie Królestwa Norwegii. Z uwagi na konieczność ponoszenia na terytorium Polski opłat związanych m.in. z lokalem mieszkalnym, którego jest właścicielem, w tym wydatków eksploatacyjnych oraz spłaty kredytu hipotecznego, upoważnił on przed wyjazdem z Polski do realizowania powyższych wydatków swoją matkę. Opisane upoważnienie/zlecenie ma formę wyłącznie ustną. W celu zapewnienia realizacji czynności zleconych Zlecający przesyła w cyklach miesięcznych środki pieniężne na rachunek Wnioskodawczyni prowadzony w walucie norweskiej (NOK). Przelewom nie towarzyszą żadne opisy oraz tytuły. Na przedmiotowy rachunek wpływają wyłącznie środki od Zlecającego. Wnioskodawczyni dokonuje z opisywanego rachunku wypłat, a następnie działając w swoim imieniu lecz na rzecz Zlecającego dokonuje uregulowania zobowiązań ciążących na Zlecającym, np. spłata kredytu hipotecznego, zapłata czynszu, zapłata za media. Ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym pobierana jest również opłata za prowadzenie rachunku bankowego, naliczane są odsetki od środków zgromadzonych na rachunku. Pobrane z rachunku bankowego środki pieniężne Wnioskodawczyni wpłaca również na konto osobiste syna prowadzone w walucie PLN w innym banku. Otrzymywane środki pieniężne są następstwem umówionego ustnego zlecenia i w jego ramach powierzenia środków pieniężnych (umowa powiernicza). Z chwilą każdorazowego uznania rachunku Wnioskodawczyni, nabyła ona uprawnienie do rozporządzania tymi środkami, lecz nie swobodnego, a wyłącznie w granicach zlecenia, tj. wykonania zobowiązań Zlecającego. Wnioskodawczyni zatem powierzone zostają środki pieniężne z niemożliwością ich „używania” przez Wnioskodawczynię w związku z zawartą umową powierzenia. Wnioskodawczyni nie może rozporządzać środkami pieniężnymi przelanymi na jej konto bankowe w sposób swobodny, w szczególności na własne cele.

A zatem, jeżeli istotnie jak wskazała Wnioskodawczyni czynność przekazania środków pieniężnych nie nastąpi w wykonaniu umowy depozytu nieprawidłowego (Wnioskodawczyni nie może rozporządzać ww. środkami pieniężnymi) ani też umowy pożyczki, to należy stwierdzić, że powyższa czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, gdyż nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych. Tym samym na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek podatkowy z tego tytułu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.